เมื่อผมต้องเป็นเกษตรกรจำเปน ตอน 1 จุดเริ่มต้น
ผมก็เป็นอีกคนหนึ่งในหลายๆคนในช่วงนี้ ที่อยากมีชีวิต สโลว์ไลฟกับเขาบ้าง เพลิดเพลินกับชีวิตสบายๆ กิน ท่องเที่ยว ไม่ต้องอนาทร ร้อนใจกับโลกใบนี้มาก หลายปีที่ผ่านมาโชคดีได้มีโอกาสใช้ชีวิตตามใจตัวเอง ไม่ต้องมีกรอบมากมายเหมือนตอนทำงานประจำ เริ่มอิจฉาผมละซิ งั้นตามมาเลย
อันที่จริง สโลว์ไลฟกับเกษตรกร ไม่น่าที่จะไปด้วยกันได้ในมุมมองของผม เพราะว่าเกษตรกรรมเป็นงานที่ต้องอาศัยแรงงาน แรงใจที่ต้องทุ่มเทอย่างหนัก ปัญหาสารพัด ไม่ว่าจะเรื่อง ฝนแล้ง น้ำท่วม โรคระบาด ราคาพืชผลทางเกษตรตกต่ำ จิปาถะ ที่จะต้องเผชิญ ที่สำคัญก็คือต้องมี เงินทุน หลายๆคนที่ใฝ่ฝันอยากจะเป็นเกษตรกร ใช้ชีวิตแบบสบายๆ ไม่มีเจ้านายคอยบงการชีวิตนั้น ต้องคิดซะใหม่ ชีวิตต้องวางแผน ต้องมีเป้าหมายที่ชัดเจนว่าเราจะทำอะไร จะปลูกอะไร จะต้องเจออะไรที่เป็นอุปสรรคที่เรามองเห็น พร้อมๆกับที่มองไม่เห็น เป็นต้น
ถ้างั้นกรณีนี้ ผมขออนุญาตเอาคำว่าสโลว์ไลฟออกไปก่อน เพราะเริ่มต้นมันไม่มีสโลว์แน่กับงานการเกษตร ผมขอเกริ่นนิดนึงจะได้เข้าใจตรงกันว่าผมไม่มีความรู้เกี่ยวกับเกษตรเลยจนนิดเดียว แต่เรื่องงานทางด้านช่างละพอไหว
เอาล่ะทีนี้เข้าเรื่องเลยว่าผมเข้ามายุ่งกับการเกษตรได้ยังไงถึงจั่วหัวเรื่องว่า เกษตรกรจำเปน
เรื่องของเรื่องก็คือว่าเมื่อต้นปี 2014 ก็ประมาณ 2 ปีกว่า ผมได้เกษียณตัวเองมาจากงานประจำที่ผมวางแผนมานานแล้วว่าจะขอมีโอกาสเหมือนกับใครๆเขาบ้างที่ได้ใช้ชีวิตอย่างชิวล์ๆ มีเงินใช้ไม่เดือดร้อน อยากเที่ยวไหนก็ไป เล่นหุ้นแก้เซ็ง กินข้าวกับเพื่อนฝูง แต่เหมือนอย่างโชคชะตาฟ้าลิขิตเล่นตลกกันไม่อยากให้ผมเหงากระมัง ตอนประมาณเดือนสิงหา 14 จำได้ว่าเป็นเย็นวันศุกร์ เพื่อนรุ่นน้องได้โทรศัพท์มาว่ามีคนจะขายที่ดินสวยมาก 20 ไร่เป็นสวนเงาะ กับมังคุดที่จันท์ ติดคลองธรรมชาติน้ำแยะทั้งปีให้รีบเข้ามาดูเดี๋ยวคนอื่นจะมาซื้อไปก่อน พี่ไม่ซื้อแล้วจะเสียใจเพราะที่แบบนี้หาไม่ได้ง่ายๆ
ตกลงผมเลยขับรถเข้าไปดูที่ในเช้าวันจันทร์ ซึ่งกว่าจะไปถึงก็บ่าย 2 เข้าไปแล้ว เพื่อนเห็นหน้าผมดีใจใหญ่ซึ่งผมรู้จักมากว่า 20 ปีทั้งครอบครัวเป็นชาวสวนมาตั้งแต่เกิด เพื่อนก็สาธยายให้ฟังเกี่ยวกับเรื่องที่ดินว่าเป็นยังไงดีอย่างนั้นดีอย่างนี้ ผมก็พยักหน้างึกๆแต่ไม่รู้เรื่องหรอก รู้แต่ว่าที่สวนที่กำลังดูอยู่ ยุงตัวใหญ่และกัดเจ็บมาก แปลกมากเลยที่คุยกับเจ้าของคนที่จะขายเพียง 2 คำเท่านั้น ตกลงทำสัญญาซื้อขายกันเลย ผมเลยได้เป็นเจ้าของสวนเงาะโดยไม่ได้ตั้งใจ เอาละทีนี่จะทำยังไงต่อล่ะ นี่แหละผมถึงเรียกตัวเองว่า เป็นเกษตรกรจำเปน 555 (หัวเราะ)
เมื่อผมต้องเป็นเกษตรกรจำเปน ตอน 1 จุดเริ่มต้น
ผมก็เป็นอีกคนหนึ่งในหลายๆคนในช่วงนี้ ที่อยากมีชีวิต สโลว์ไลฟกับเขาบ้าง เพลิดเพลินกับชีวิตสบายๆ กิน ท่องเที่ยว ไม่ต้องอนาทร ร้อนใจกับโลกใบนี้มาก หลายปีที่ผ่านมาโชคดีได้มีโอกาสใช้ชีวิตตามใจตัวเอง ไม่ต้องมีกรอบมากมายเหมือนตอนทำงานประจำ เริ่มอิจฉาผมละซิ งั้นตามมาเลย
อันที่จริง สโลว์ไลฟกับเกษตรกร ไม่น่าที่จะไปด้วยกันได้ในมุมมองของผม เพราะว่าเกษตรกรรมเป็นงานที่ต้องอาศัยแรงงาน แรงใจที่ต้องทุ่มเทอย่างหนัก ปัญหาสารพัด ไม่ว่าจะเรื่อง ฝนแล้ง น้ำท่วม โรคระบาด ราคาพืชผลทางเกษตรตกต่ำ จิปาถะ ที่จะต้องเผชิญ ที่สำคัญก็คือต้องมี เงินทุน หลายๆคนที่ใฝ่ฝันอยากจะเป็นเกษตรกร ใช้ชีวิตแบบสบายๆ ไม่มีเจ้านายคอยบงการชีวิตนั้น ต้องคิดซะใหม่ ชีวิตต้องวางแผน ต้องมีเป้าหมายที่ชัดเจนว่าเราจะทำอะไร จะปลูกอะไร จะต้องเจออะไรที่เป็นอุปสรรคที่เรามองเห็น พร้อมๆกับที่มองไม่เห็น เป็นต้น
ถ้างั้นกรณีนี้ ผมขออนุญาตเอาคำว่าสโลว์ไลฟออกไปก่อน เพราะเริ่มต้นมันไม่มีสโลว์แน่กับงานการเกษตร ผมขอเกริ่นนิดนึงจะได้เข้าใจตรงกันว่าผมไม่มีความรู้เกี่ยวกับเกษตรเลยจนนิดเดียว แต่เรื่องงานทางด้านช่างละพอไหว
เอาล่ะทีนี้เข้าเรื่องเลยว่าผมเข้ามายุ่งกับการเกษตรได้ยังไงถึงจั่วหัวเรื่องว่า เกษตรกรจำเปน
เรื่องของเรื่องก็คือว่าเมื่อต้นปี 2014 ก็ประมาณ 2 ปีกว่า ผมได้เกษียณตัวเองมาจากงานประจำที่ผมวางแผนมานานแล้วว่าจะขอมีโอกาสเหมือนกับใครๆเขาบ้างที่ได้ใช้ชีวิตอย่างชิวล์ๆ มีเงินใช้ไม่เดือดร้อน อยากเที่ยวไหนก็ไป เล่นหุ้นแก้เซ็ง กินข้าวกับเพื่อนฝูง แต่เหมือนอย่างโชคชะตาฟ้าลิขิตเล่นตลกกันไม่อยากให้ผมเหงากระมัง ตอนประมาณเดือนสิงหา 14 จำได้ว่าเป็นเย็นวันศุกร์ เพื่อนรุ่นน้องได้โทรศัพท์มาว่ามีคนจะขายที่ดินสวยมาก 20 ไร่เป็นสวนเงาะ กับมังคุดที่จันท์ ติดคลองธรรมชาติน้ำแยะทั้งปีให้รีบเข้ามาดูเดี๋ยวคนอื่นจะมาซื้อไปก่อน พี่ไม่ซื้อแล้วจะเสียใจเพราะที่แบบนี้หาไม่ได้ง่ายๆ
ตกลงผมเลยขับรถเข้าไปดูที่ในเช้าวันจันทร์ ซึ่งกว่าจะไปถึงก็บ่าย 2 เข้าไปแล้ว เพื่อนเห็นหน้าผมดีใจใหญ่ซึ่งผมรู้จักมากว่า 20 ปีทั้งครอบครัวเป็นชาวสวนมาตั้งแต่เกิด เพื่อนก็สาธยายให้ฟังเกี่ยวกับเรื่องที่ดินว่าเป็นยังไงดีอย่างนั้นดีอย่างนี้ ผมก็พยักหน้างึกๆแต่ไม่รู้เรื่องหรอก รู้แต่ว่าที่สวนที่กำลังดูอยู่ ยุงตัวใหญ่และกัดเจ็บมาก แปลกมากเลยที่คุยกับเจ้าของคนที่จะขายเพียง 2 คำเท่านั้น ตกลงทำสัญญาซื้อขายกันเลย ผมเลยได้เป็นเจ้าของสวนเงาะโดยไม่ได้ตั้งใจ เอาละทีนี่จะทำยังไงต่อล่ะ นี่แหละผมถึงเรียกตัวเองว่า เป็นเกษตรกรจำเปน 555 (หัวเราะ)