มีใครเป็นเหมือนกันมั้ยค่ะ ดูละครเก่าๆ แล้วชอบมาก

จขกท เคยย้อนดู เรื่อง
นางอาย (จอห์นนี่-จอย)
เรือนไม้สีเบจ (แอนดริว-เชอรี่)
รากนครา (บรู๊ค-อั้ม-นุ่น)
ล่าสุดเลยเพิ่งจบ พริกขี้หนูกับหมูแฮม (ก้อง-หมิว)
เป็นละครอายุสิบกว่าปียันยี่สิบปี (ตอนฉาย จขกท. ยังเด็ก)

ดูแล้วรู้สึกว่ามันสนุกมากกกกก ฟินมากกกกก
จนเริ่มติดใจดูละครเก่าๆ และคิดว่าจะหาดูอีก

คือ อาจจะเพราะด้วยเป็นละครดังยุคนั้น ขึ้นชื่อว่าสนุกน่าติดตามด้วย รวมถึง เนื้อเรื่องถูกจริต
จขกท อย่างที่ไล่มา ยังดูน้อยมาก แต่อยากขอสรุปข้อสังเกตที่เจอบางประการจากการได้ชม

1) บท  คำพูดตัวละครดูเป็นธรรมชาติ เหมือนภาษาที่คนเราคุยกันจริงๆ กลมกล่อม
2) แคสติ้ง ดูแล้วเชื่อ ดูแล้วอิน เหมาะกับบุคลิกของตัวละคร
3) ตัวเนื้อเรื่องเอง ตามยุคนั้น เทคโนโลยียังไม่ก้าวหน้า จะเจอการสื่อสารแนวๆเขียนจดหมายที่หาไม่ได้ในยุคนี้
4) แต่งหน้า ไม่ค่อยแต่งจัดมาก หน้าตาแบบดูสวยหล่อแบบใสใส ธรรมชาติ
5) หลายๆฉากเหมือนถ่ายในโรงถ่าย (คือก็รู้ว่าโรงถ่าย แต่มันก็ไม่ได้ขัดการรับชมอะไรมากนัก)
6) การแสดง ดูเหมือนไม่เน้นบทพูดมาก แต่จะไปสื่อโดยใช้ภาษากาย สีหน้าแววตาเยอะ ชอบเวลานักแสดงพูดสำเนียงเน่อๆ
7) ไม่ได้ใช้เทคนิคถ่ายภาพซับซ้อน เล่ากันซื่อๆตรงๆนี่แหละ  พอเปลี่ยนฉากก็ตัดกันเร็วมาก แบบเปลี่ยนอารมณ์จะไม่ทันแต่ดูแล้วจับใจดีค่ะ
8) การดำเนินเรื่องไม่ได้เร็วมาก (อาจจะเพราะมีเวลาฉายเยอะ) แล้วก็ไม่ค่อยย้อนเอ็มวีบ่อย
9) เพลงละครจะมีเพลงหลักในไตเติ้ล เปิดในละครบางฉาก มีใช้เพลงอื่นที่ไม่ใช่เพลงละคร แต่จะไม่ตัดเพลงมาบ่อยเหมือนละครยุคปัจจุบัน
10) สรุปแบบเข้าข้างตัวเอง55 มันสนุกค่ะ ดูแล้วอยากดูอีก ดูแล้วอิ่ม ละครมันไม่ได้เชยเลย ถึงเวลาจะผ่านไปแล้ว

คำถามชวนคุย:

มีใครเคยย้อยชมละครเรื่องเดียวกันบ้างมั้ยคะ? มีเรื่องอะไรแนะนำบ้างมั้ย (ตอนนี้อยากลอง รักเดียวของเจนจิรา)
มีใครมีข้อสังเกตอะไรเกี่ยวกับความแตกต่างของละครแต่ละยุคบ้างมั้ย
ขอบคุณค่ะ