เราก็เหมือนคู่รักปกติทั่วไป มีรัก มีเหงา มีน้อยใจ มีรอ บราๆ จนมาถึงมีการผิดพลาด
เราคบกับแฟนเก่าเรามา 11 เดือน แฟนเราเป็นคนดีมาก คิดแง่บวกตลอด เป็นคนขยันอดทน ตั้งใจเรียน ไม่เจ้าชู้ แต่ไม่ค่อยมีเวลา เพราะที่บ้านเค้ามีธุระกิจส่วนตัวด้วย เป็นความหวังของพ่อแม่ด้วย แต่ 11 เดือนที่ผ่านมาเราผ่านอะไรมาเยอะมาก ผ่านช่วงรอคอย ช่วงคิดถึงมากๆ ช่วงเสียใจ ช่วงเหนื่อย ท้อ เครียด รักกัน ร้องไหด้วยกันมาแล้ว แต่ก็ยังจับมือกันมาตลอด11เดือน จนเราเข้ามหาลัยคนละที่ คนละจังหวัด การจะเจอกันต้องนั่งรถ2ต่อและเวลาเรียนแต่ละคนไม่เท่ากัน เค้าเรียนวิศวะเรียนหนักกว่าเราเรียนบริหาร ช่วงที่เค้าไปเข้าค่ายเราอยู่บ้าน นั่งรอทั้งวัน เค้าติดเพื่อนบ้าง กิจกรรมบ้าง มีร้องไห เพราะคิดถึงมากๆ มีโวยวาย ทะเลาะแทบทุกวันเพราะเราไม่เข้าใจเค้า พอเรามีเข้าค่ายบ้างเราก็ไม่ว่างเหมือนกัน ไม่ค่อยได้ตอบบ้าง อยู่กับเพื่อนบ้าง เหมือนเราพยามทำให้เค้ารู้สึกว่าที่เรารอมันนานนะ แต่เหมือนเราจะทำแรงไป เราเริ่มห่างกันมากขึ้นๆ ผ่านไป 2 อาทิตย์ เราตัดสินใจ ตกลงปล่อยมือกัน เพื่อให้เค้าได้ไปใช้ชีวิตที่เค้าควรได้มัน คือตั้งใจเรียน เพราะเค้าเคยบอกว่าเค้าอยากจะมีเวลาให้กับการเรียนมากกว่านี้ เค้าอยากทำเพื่ออนาคตเค้า เราเลยตกลงกันว่าไม่มีใครยังมีกันนะ ยังเป็นเพื่อนยังคุยกันได้นะ เราเลยตัดสินใจปล่อยผู้ชายคนนี้ไปจากเรา ถามว่ายังรุ้สึกว่ารักเค้ามั๊ย ยังรัก ยังอยากกอด ยังอยากเจอ แต่ตอนนั้นเราชินกับการไม่มีเค้าไปเลย ไม่เจอเกือบเดือน จากที่เคยเจอทุกวัน จากที่เลิกกันผ่านไป2อาทิตย์ เราเริ่มรู้ว่าเราเดินต่อไม่ไหว เราหันกลับไปหาเค้า แต่เค้าไม่อยู่ตรงนั้นแล้ว เค้าบล๊อกเฟส บล๊อกไลนื บล๊อกเบอรืเราทั้งหมด เค้าบอกว่ากำลังทำเพื่อคนคนนึงอยู่ ไม่อยากให้คนคนนั้นคิดมาก เราตกใจมาก 2 อาทิตย์แกทำอะไรเพื่อใครได้ขนาดบล๊อกเราเลยจริงๆอ่ะหรอ เราที่อยู่กับแกมา เดินจับมือแกมา 11 เดือน เราคนที่ปล่อยให้แกไปตั้งใจเรียนโดยไม่ต้องคอยกังวลเรื่องเรา เราที่นั่งรอแกตอนแกไม่อยู่ เราที่ไม่เห็นแกวันเดียวก็ร้องไห ไม่ใช่เราหรอ 11 เดือนที่ผ่านมา คนจับมือแกไม่ใช่เราหรอ เค้าบอกเราแค่ว่า ดูแลตัวเองดีๆ ตั้งใจเรียนนะ ถ้าเราทำได้ เราจะได้เจอกันที่ปลายทาง (งงค่ะ อึ้งกับคำพูดหมดเยื่อใย) เราพูดแค่ขอโทษที่ปล่อยแกไป เป็นความผิดแรกของเรา ตั้แต่คบกับมาไม่เคยขออะไรเลย ขอโอกาสให้แกกลับมาได้มั๊ย คำตอบคือ ไม่ จุกค่ะ

ย้อนกลับไปช่วงเลิกกับแฟนเก่าใหม่ๆ เรามีเพื่อน แล้วก็สนิทกับเพื่อนผู้ชายคนนึง คนที่เราจะเมาขนาดไหน เค้าจะเป็นเพื่อนที่คอยดูแลเราพาเรากลับให้ตลอด ให้คำปรึกษาตลอด ลองคุยๆกันดู แต่ไม่ใช่ เค้าให้เราเป็นแค่เพื่อนกัน ตอนแรกคิดว่าคงยืนไหวแน่ไม่มีแฟนยังมีเค้า

ป่าวเลยสรุปเคว้งค่ะ ถอยก็ไม่ได้ เดินหน้าต่อกับคนนี้ก็เจอทุกวันแต่ดันบอกไม่ใช่เป็นเพื่อนสนิทกันเฉยๆ แถมเค้ายังคุยกับรุ่นพี่ เอารุ่นพี่มาอยู่ในเวลาเดียวกับเราบ่อยๆอีก เพื่อนก็เข้าใจเป็นได้ แต่ตอนนี้ไม่พร้อมจะรับคำว่าเพื่อนที่ต้องทนเห็นคนที่รู้สึกดีด้วยคนเดียวนอกจากแฟนเก่าอยู่กับผู้หญิงอีกคน
บางอารมณ์เพื่อนก็ทำแทนแฟนไม่ได้

ฟังธรรมะอยู่ 2 วัน เกือบจะดีขึ้น เลื่อยๆ แต่ก็ของแบบนี้คิดว่าคงต้องใช้เวลา เราเชื่อว่ามันเป็นเวรกรรม เราคงทำกับคนอื่นไว้ มันเลยย้อนกลับมาตกอยู่ที่เราอีกที มีเพื่อน พี่ คอยตบไหล่ถามตลอดไหวมั๊ย อดทนนะ สู้นะ เดี๋ยวมันจะดีขึ้น แต่ตอนนี้ยังไม่ไหวจริงๆ เป็นเวลาที่หัวใจอ่อนแอมาก เคว้งสุดๆ ต้องขลุกตัวอยู่กับเพื่อนตลอดไม่งั้นก็ฟุ่งซ่านร้องไหตลอด

สุดท้ายเราอยากจะบอกว่า ถ้ายังไม่แน่ใจว่ายังรักคนคนนึงอยู่มั๊ย ลองคิดดูดีๆ เวลาผ่านไปนานคนคบกันบางทีก็ลืมไปว่าเราเคยผ่านช่วงแย่ที่สุดกับสุขที่สุดมายังไง คนที่บอกไม่ว่าจะยังไงก็ยังอยู่ที่เดิม ถ้าคิดว่าเค้าสัญญาแล้ว นี่ไง 2 อาทิตย์เราพิสูจแล้ว คนดีแค่ไหนก็ผิดสัญญาได้ 2 อาทิตย์คนที่พึ่งบอกรักกันมากไม่ถึงเดือนก็ไม่อยู่แล้ว อยู่คนเดียวถ้าไม่พร้อมจริงๆ มันอยู่ยากนะ วันๆไปเจออะไรมากอยากเล่าให้คนคนนึงฟังก็ไม่มีใครมานั่งฟังเรื่องไร้สาระเหมือนคนที่อยู่กับเรามารู้จักเรา รู้นิสัยเราหรอก

ใครที่รู้สึกเหมือนเราตอนนี้ว่า ถอยก็ไม่ได้ เดินหน้าก็ยังลำบาก เราคือผู้ร่วมชะตากรรมเดียวกัน แล้ววันนึงมันจะผ่านไปจนเรารู้สึกว่า จริงๆมันเป็นแค่บทเรียน1ในชีวิตของเราที่เราจะไม่ทำให้มันเกิดขึ้นอีก มันคืออาการที่กำลังจมอยู่กับอดีตนั่นหมายความว่าเราไม่มีทางเดินหน้าไปไหนเลย สู้ๆนร้า