เราอยู่วัยเบญเพส
คบกันได้ประมาณ 2 ปีค่ะ
เคยเลิกกันไปหนึ่งครั้ง ห่างกันไปเกือบปี
เค้ากลับมาขอคืนดีค่ะ เพราะคิดว่าเราทั้งคู่ต่างโตขึ้นแล้ว
เค้าเป็นผู้ชายนิ่งๆ โลกส่วนตัวสูง ไม่มีคำหวาน
ไม่มีคำถามกับชีวิต และไม่ค่อยมีคำตอบสำหรับคำถามใดๆ
ส่วนเราก็เป็นผู้หญิงคล้ายๆเค้าค่ะ แค่เรามีมุมอ่อนไหวทางอารมณ์มากกว่า
และชอบมีคำถามกับตัวเอง(คิดเยอะ) ชอบวิเคราะห์หาความเป็นเหตุเป็นผล อยากแก้ปัญหา
เค้าทำงานหนักค่ะ ทำงานทุกวัน เราไม่ได้คุยกันเลยค่ะ
อาศัยติดตามชีวิตกันผ่านโซเชียล ถ้าเค้าว่างเค้าก็จะชวนไปทานข้าวค่ะ
ความสัมพันธ์จะออกไปในลักษณะนี้ เหมือนเราทั้งคู่ไม่ได้อยู่ในชีวิตกันและกันเลยค่ะ
จนเราอดรู้สึกไปเองไม่ได้ ว่าเราเหมือนคนว่างสองคนที่แค่ใช้เวลาร่วมกันในช่วงเวลาหนึ่งเท่านั้น
ในเวลาที่เราอึดอัดใจ เราต้องการแก้ปัญหาค่ะ แต่เค้าไม่ได้มองว่ามันเป็นปัญหา
เค้าไม่เคยรู้เลยค่ะว่าเราน้อยใจ เสียใจ และเมื่อเรามีโอกาสบอก เค้าก็ขอโทษที่ไม่เคยรู้เลย
แต่ก็ไม่ได้มีอะไรดีขึ้นค่ะ ความสัมพันธ์ของเราก็ยังถูกดำเนินมาเรื่อยๆในรูปแบบเดิมเป็นวัฏจักร
เค้าเป็นคนไม่ชอบแชร์ความทุกข์ค่ะ อยากมีแค่ความสุขกับเรา
เราก็น้อยใจไปอีกแล้วค่ะ ลังเลใจว่าต่อไปมันจะยังไง ถ้าเราไม่สามารถร่วมทุกข์ร่วมสุขกัน
ในเมื่อเค้าอยากร่วมแค่สุขอย่างเดียว ต่างคนต่างจัดการชีวิตตัวเอง สุขแล้วค่อยมาเจอกันประมาณนั้น
เรากำลังอึดอัดใจ รู้สึกแย่กับตัวเอง ที่เหมือนเรากำลังเรียกร้องในสิ่งที่ไม่ใช่ตัวตนเค้า
เช่นเวลาที่เราป่วย หรือมีปัญหาชีวิตอะไร เราอยากสัมผัสได้ถึงความรักความห่วงใยจากเค้าบ้าง
แต่เค้าก็ยังเป็นคนเฉยชาและนิ่งเฉยเหมือนเดิม จนเราน้อยใจที่เหมือนผิดธรรมชาติของการเป็นคนรักน่ะค่ะ
ตอนเจอกันก็ไม่มีปัญหาอะไรมากนะคะ เจอกันดีกว่าไม่เจอ แต่เราก็ไม่ใช่คู่ที่จะได้เจอกันตลอด
เราไม่แน่ใจว่าตัวเองกำลังเหนื่อยอยู่หรือเปล่า เหมือนเรามีปัญหากับประเด็นนี้ซ้ำๆ เรางอแงค่ะ
จนมีวันนึงที่เราถามเค้าไปว่า เราเลิกกันดีมั๊ย เค้าก็บอกไม่รู้ เราเองก็ไม่รู้เหมือนกัน เค้าก็รับฟังค่ะ
เค้าขอโทษเราที่ไม่สามารถให้ในสิ่งที่ไม่ใช่ตัวตนเค้าได้ เราน้อยใจที่ดูเหมือนเค้าไม่คิดจะปรับหาเรา
เราถามเค้าว่าเค้าคิดว่าเราต้องการอะไร เค้าบอกเค้าไม่คิดค่ะ เค้าปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไปตามธรรมชาติ
เราก็ไม่อยากพูดอะไรไปมากกว่านี้ค่ะ รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังเรียกร้อง กำลังเป็นผู้หญิงที่ไม่น่ารัก
เราอยากปล่อยใจให้เป็นไปตามธรรมชาติแบบเค้าบ้างค่ะ แบบที่เราไม่ต้องมารู้สึกอะไร เฉยๆกับทุกอย่าง
เราไม่อยากมีความคาดหวัง เราอยากปล่อยวางค่ะ อยากให้มันเป็นความรักที่ดี เพราะเราสบายใจที่ได้รักกันค่ะ
ส่วนเรื่องอื่นๆไม่มีปัญหาเลยค่ะ ภาระหน้าที่ ระยะทาง มือที่สาม เงิน ครอบครัว ไม่มีเลย เป็นจุดที่สบายใจกันมาก
-------------------------
อยากขอคำแนะนำค่ะ
เราไม่รู้ว่าถ้าตัดสินใจปล่อยมือกันไป มันจะดีกว่าหรือเปล่า จะเปลี่ยนใจกลับไปกลับมาก็คงไม่ได้
เราตอบตัวเองไม่ค่อยได้เลยค่ะว่ามีความสุขมั๊ย ตอนเจอกันมันก็มีค่ะ แต่พอไม่เจอ ก็อย่างที่เล่าไป
เราไม่รู้ว่ากำลังหลอกตัวเองว่านั่นคือความสุขหรือเปล่า แต่เราก็ยังสัมผัสได้นะคะ ว่าเราทั้งคู่รักกัน
กิจกรรมเชื่อมความสัมพันธ์ไม่ค่อยมีค่ะ อย่างไปเที่ยวด้วยกัน เค้าไม่มีเวลาค่ะ และคงไม่มีไปตลอด
การสัมผัสทางกายแบบคนรักก็ไม่มีค่ะ อาจเพราะเค้าเป็นสุภาพบุรุษมาก เราก็เป็นผู้หญิงที่วางตัวมาก
เราคิดเอาเองว่าเราไม่มีปัญหากับการที่เค้าไม่มีเวลา หรือการที่ชีวิตปกติไม่ได้คุยกัน เราเฉยๆค่ะ
เพียงแต่เรากำลังมีปัญหากับความรู้สึกตัวเอง ที่เหมือนเรียกร้องการแสดงออกถีงความรัก
การมีกันและกัน การที่รู้สึกว่าเรามีคนรักนะ เรารักเค้านะ เค้ารักเรานะ ความรักมันดีจังเลย
เราอยากให้ความรักเป็นความสดใสของชีวิตค่ะ แต่ตอนนี้เราหม่นกับมันมากเลย
เราควรจะปรับความคิด ปรับตัว ปรับใจ ไปในทิศทางไหนบ้างดีคะ
เราพยายามหาอะไรทำไม่ให้ตัวเองว่าง แต่ว่างก็กลับมาคิด
น้อยอกน้อยใจไปเหมือนเดิม รู้สึกไม่ดีกับตัวเองเลยค่ะ
เราเคยปรึกษาเรื่องนี้กับที่บ้าน
ที่บ้านบอกว่า วันนึงที่เราโตมากกว่านี้ เราจะรู้ว่าการมีคนรักมันดีกว่าไม่มีเยอะ
อยากให้คบกันไป อย่างน้อยเราก็ไม่ได้มีเรื่องอื่นให้เจ็บปวดหรือทำร้ายความรู้สึกกัน
...
ขอบคุณสำหรับพื้นที่ระบายค่ะ
และหากมีใครว่างสามารถเป็นที่ปรึกษาหรือรับฟังให้เราได้ รบกวนหลังไมค์มาหน่อยนะคะ ขอบคุณค่ะ
แฟนเป็นคนไม่คิดเรื่องความรัก อยากขอคำแนะนำเรื่องการปล่อยวางค่ะ
คบกันได้ประมาณ 2 ปีค่ะ
เคยเลิกกันไปหนึ่งครั้ง ห่างกันไปเกือบปี
เค้ากลับมาขอคืนดีค่ะ เพราะคิดว่าเราทั้งคู่ต่างโตขึ้นแล้ว
เค้าเป็นผู้ชายนิ่งๆ โลกส่วนตัวสูง ไม่มีคำหวาน
ไม่มีคำถามกับชีวิต และไม่ค่อยมีคำตอบสำหรับคำถามใดๆ
ส่วนเราก็เป็นผู้หญิงคล้ายๆเค้าค่ะ แค่เรามีมุมอ่อนไหวทางอารมณ์มากกว่า
และชอบมีคำถามกับตัวเอง(คิดเยอะ) ชอบวิเคราะห์หาความเป็นเหตุเป็นผล อยากแก้ปัญหา
เค้าทำงานหนักค่ะ ทำงานทุกวัน เราไม่ได้คุยกันเลยค่ะ
อาศัยติดตามชีวิตกันผ่านโซเชียล ถ้าเค้าว่างเค้าก็จะชวนไปทานข้าวค่ะ
ความสัมพันธ์จะออกไปในลักษณะนี้ เหมือนเราทั้งคู่ไม่ได้อยู่ในชีวิตกันและกันเลยค่ะ
จนเราอดรู้สึกไปเองไม่ได้ ว่าเราเหมือนคนว่างสองคนที่แค่ใช้เวลาร่วมกันในช่วงเวลาหนึ่งเท่านั้น
ในเวลาที่เราอึดอัดใจ เราต้องการแก้ปัญหาค่ะ แต่เค้าไม่ได้มองว่ามันเป็นปัญหา
เค้าไม่เคยรู้เลยค่ะว่าเราน้อยใจ เสียใจ และเมื่อเรามีโอกาสบอก เค้าก็ขอโทษที่ไม่เคยรู้เลย
แต่ก็ไม่ได้มีอะไรดีขึ้นค่ะ ความสัมพันธ์ของเราก็ยังถูกดำเนินมาเรื่อยๆในรูปแบบเดิมเป็นวัฏจักร
เค้าเป็นคนไม่ชอบแชร์ความทุกข์ค่ะ อยากมีแค่ความสุขกับเรา
เราก็น้อยใจไปอีกแล้วค่ะ ลังเลใจว่าต่อไปมันจะยังไง ถ้าเราไม่สามารถร่วมทุกข์ร่วมสุขกัน
ในเมื่อเค้าอยากร่วมแค่สุขอย่างเดียว ต่างคนต่างจัดการชีวิตตัวเอง สุขแล้วค่อยมาเจอกันประมาณนั้น
เรากำลังอึดอัดใจ รู้สึกแย่กับตัวเอง ที่เหมือนเรากำลังเรียกร้องในสิ่งที่ไม่ใช่ตัวตนเค้า
เช่นเวลาที่เราป่วย หรือมีปัญหาชีวิตอะไร เราอยากสัมผัสได้ถึงความรักความห่วงใยจากเค้าบ้าง
แต่เค้าก็ยังเป็นคนเฉยชาและนิ่งเฉยเหมือนเดิม จนเราน้อยใจที่เหมือนผิดธรรมชาติของการเป็นคนรักน่ะค่ะ
ตอนเจอกันก็ไม่มีปัญหาอะไรมากนะคะ เจอกันดีกว่าไม่เจอ แต่เราก็ไม่ใช่คู่ที่จะได้เจอกันตลอด
เราไม่แน่ใจว่าตัวเองกำลังเหนื่อยอยู่หรือเปล่า เหมือนเรามีปัญหากับประเด็นนี้ซ้ำๆ เรางอแงค่ะ
จนมีวันนึงที่เราถามเค้าไปว่า เราเลิกกันดีมั๊ย เค้าก็บอกไม่รู้ เราเองก็ไม่รู้เหมือนกัน เค้าก็รับฟังค่ะ
เค้าขอโทษเราที่ไม่สามารถให้ในสิ่งที่ไม่ใช่ตัวตนเค้าได้ เราน้อยใจที่ดูเหมือนเค้าไม่คิดจะปรับหาเรา
เราถามเค้าว่าเค้าคิดว่าเราต้องการอะไร เค้าบอกเค้าไม่คิดค่ะ เค้าปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไปตามธรรมชาติ
เราก็ไม่อยากพูดอะไรไปมากกว่านี้ค่ะ รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังเรียกร้อง กำลังเป็นผู้หญิงที่ไม่น่ารัก
เราอยากปล่อยใจให้เป็นไปตามธรรมชาติแบบเค้าบ้างค่ะ แบบที่เราไม่ต้องมารู้สึกอะไร เฉยๆกับทุกอย่าง
เราไม่อยากมีความคาดหวัง เราอยากปล่อยวางค่ะ อยากให้มันเป็นความรักที่ดี เพราะเราสบายใจที่ได้รักกันค่ะ
ส่วนเรื่องอื่นๆไม่มีปัญหาเลยค่ะ ภาระหน้าที่ ระยะทาง มือที่สาม เงิน ครอบครัว ไม่มีเลย เป็นจุดที่สบายใจกันมาก
-------------------------
อยากขอคำแนะนำค่ะ
เราไม่รู้ว่าถ้าตัดสินใจปล่อยมือกันไป มันจะดีกว่าหรือเปล่า จะเปลี่ยนใจกลับไปกลับมาก็คงไม่ได้
เราตอบตัวเองไม่ค่อยได้เลยค่ะว่ามีความสุขมั๊ย ตอนเจอกันมันก็มีค่ะ แต่พอไม่เจอ ก็อย่างที่เล่าไป
เราไม่รู้ว่ากำลังหลอกตัวเองว่านั่นคือความสุขหรือเปล่า แต่เราก็ยังสัมผัสได้นะคะ ว่าเราทั้งคู่รักกัน
กิจกรรมเชื่อมความสัมพันธ์ไม่ค่อยมีค่ะ อย่างไปเที่ยวด้วยกัน เค้าไม่มีเวลาค่ะ และคงไม่มีไปตลอด
การสัมผัสทางกายแบบคนรักก็ไม่มีค่ะ อาจเพราะเค้าเป็นสุภาพบุรุษมาก เราก็เป็นผู้หญิงที่วางตัวมาก
เราคิดเอาเองว่าเราไม่มีปัญหากับการที่เค้าไม่มีเวลา หรือการที่ชีวิตปกติไม่ได้คุยกัน เราเฉยๆค่ะ
เพียงแต่เรากำลังมีปัญหากับความรู้สึกตัวเอง ที่เหมือนเรียกร้องการแสดงออกถีงความรัก
การมีกันและกัน การที่รู้สึกว่าเรามีคนรักนะ เรารักเค้านะ เค้ารักเรานะ ความรักมันดีจังเลย
เราอยากให้ความรักเป็นความสดใสของชีวิตค่ะ แต่ตอนนี้เราหม่นกับมันมากเลย
เราควรจะปรับความคิด ปรับตัว ปรับใจ ไปในทิศทางไหนบ้างดีคะ
เราพยายามหาอะไรทำไม่ให้ตัวเองว่าง แต่ว่างก็กลับมาคิด
น้อยอกน้อยใจไปเหมือนเดิม รู้สึกไม่ดีกับตัวเองเลยค่ะ
เราเคยปรึกษาเรื่องนี้กับที่บ้าน
ที่บ้านบอกว่า วันนึงที่เราโตมากกว่านี้ เราจะรู้ว่าการมีคนรักมันดีกว่าไม่มีเยอะ
อยากให้คบกันไป อย่างน้อยเราก็ไม่ได้มีเรื่องอื่นให้เจ็บปวดหรือทำร้ายความรู้สึกกัน
...
ขอบคุณสำหรับพื้นที่ระบายค่ะ
และหากมีใครว่างสามารถเป็นที่ปรึกษาหรือรับฟังให้เราได้ รบกวนหลังไมค์มาหน่อยนะคะ ขอบคุณค่ะ