หมาเราป่วยค่ะ เลี้ยงมาสองปีกว่า ตัวนี้เป็นหมาที่ขี้เหร่ที่สุดในคอก ตัวดำๆ ขนเป็นหงอกๆ แต่กลับเชื่อฟังที่สุดในคอก มันเป็นหมาซื่อๆ ขี้กลัว บ้านก็ไม่เคยออก นอนเฝ้าหลังบ้าน วิ่งกระดิกหางมาหาเราทุกครั้งที่ก้าวออกจากบ้านต่างจากตัวอื่นที่วิ่งมาเฉพาะเวลาขอขนม ทุกครั้งที่เราลงจากรถ มันจะวิ่งมาตัดหน้า กระโดดไปมา มันมักจะเดินตามต้อยๆ เสมอ... หลังบ้านเรามีตุ๊กแกค่ะ แต่รู้อะไรไหมคะ กลับเป็นหมาขี้กลัวตัวนี้ที่ไล่ตุ๊กแกให้เราด้วยท่าทางกล้าๆ กลัวๆ ทุกครั้ง
มันไม่กินข้าวตั้งแต่วันแม่ ขามีรอยแผล และขู่หมาร่วมคอกอีกตัวตลอดเวลา ทั้งๆ ที่เป็นฝ่ายกลัวเขามาตลอด เราบอกให้ผู้ใหญ่พาไปหาหมอ แต่คำพูดของเขาคือ "เดี๋ยวมันก็หาย"
สองสามวันต่อมามันก็ยังไม่กินข้าว ยายโทรบอกให้สัตวแพทย์ประจำชุมชนมาฉีดยาให้ ฟังแค่อาการเขาก็ฉีดยายแก้ลำไส้อักเสบ
วันต่อมา(เมื่อวาน)มันไม่ดีขึ้นเลย ไม่กินแม้แต่นำ้ ตอนเช้าก็นอนขวางทางเอารถออก ยายต้องมาอุ้มออกไป เราก็ไปเรียนตามปกติ พอกลับบ้านมาเย็นๆ ก็ได้ยินเสียงร้องแบบโหยหวน ร้องตลอดไม่หยุด นอนอยู่ในพุ่มหญ้า ออกมาไม่ได้เลย เหมือนจะไม่มีแรง เราบอกให้พาไปหาหมอเถอะ ก็ไม่มีใครพาไป เราพูดสู้เพื่อให้พามันไปหามาก แต่ก็ได้ยินคำพูดเดิม "เดี๋ยวมันก็หาย" ตอนนั้นคือหัวร้อนมาก หายเห้ไรล่ะเป็นหนักขึ้นทุกวัน กี่ตัวแล้วที่พูดแบบนี้ เคยมีตัวไหนรอดมั้ย แล้วเราก็โดนด่าค่ะ หมาตัวใหญ่ขนาดนี้จะเอาไปยังไง ช่วยก็ไม่ช่วยเลี้ยง บลาๆ เขามาฉีดยาให้แล้ว พาไปหาหมอก็มีค่าเท่าเดิม (พ่อ ง) มันมีบุญเท่านี้ ยังเหลืออีกตั้งสามตัว ถ้ามันจะไม่รอดไปหามันก็ไม่รอด ไปหาหมอก็ฉีดยาอันเดิม
เราแบบโอ้ยยยยยยยยยย รู้ได้ไงวะ บอกไปว่าไปหาเขาก็มีเครื่องเอ็กซ์เรย์อะไรป้ะ เขาไม่ได้มานั่งฟังอาการแล้วฉีดยาอะไรให้ก็ไม่รู้ เขาก็หาว่าเราเถียงค่ะ ไล่เราให้เอาไปเองด้วยนะ คือถ้าทำได้เราก็ทำค่ะ แต่เราไม่มีรถ มีการมาบอกหมาคนอื่นเขาก็ตายกันเยอะแยะ เอ้า ก็นี่หมาเรามั้ย จะปล่อยให้มันร้องแบบนี้หรอ ถึงจะบอกว่ารู้ว่าคงไม่รอด แต่เราควรลองพยายามทำให้มันดีที่สุดรึเปล่า น้องเราก็มาช่วยพูดทั้งร้องห่มร้องไห้ขอร้องให้พาไปหาหมอ แต่ไม่มีใครพาไปเลย แม่ ยาย ตา ลุง ป้า ต่างพูดเป็นเสียงเดียวกันหมด "มันคงมีบุญเท่านี้ พาไปหาก็ไม่ช่วยอะไร" แล้วก็ปล่อยให้มันนอนร้องทั้งคืน
เช้าวันนี้เราตื่นมาด้วยสภาพตาปูดตาบวม มันยังนอนร้องทั้งคืนเลย นั่งรถไปโรงเรียนกับแม่ก็ถูกแม่ด่าเรื่องไม่ช่วยงาน มีแต่เป็นห่วงหมา ตายตามมันไปเลยไป (ทั้งๆ ที่มันยังไม่ตาย) เราก็แบบ วอททท? อะไรวะ มีการมาว่าเราจิตใจตำ่อีก เออ แต่ยังไงเราไม่ยอมค่ะ ยังไงเราจะพยายามรักษาให้ดีที่สุด ถึงแม้ว่าผลจะเป็นยังไงก็ตาม
เราเล่าให้เพื่อนฟัง ในเมื่อไม่มีใครยอมพาไปงั้นให้พ่อมันมาพาไปหน่อยได้มั้ย รู้ว่าหน้าด้านและรบกวนเขาแค่ไหนแต่เราก็ทำ มันรับปากว่าตอนเย็นหลังมันเรียนพิเศษเสร็จจะมาหาที่บ้าน
วันนี้เราเองก็เรียนพิเศษเหมือนกัน เลิกประมาณหกโมง คิดว่าเราจะได้พามันไปหาหมอแล้ว แต่พอกลับมาถึงบ้าน เราก็ทราบว่า
"มันไปสบายแล้วลูก"
ความรู้สึกตอนนั้นคือ อีเ หี้ยยยยยยยย
รออีกสักแปบนึงไม่ได้หรอ กำลังจะพาไปหาหมอแล้วนะเว้ยยยย ตอนนั้นความรู้สึกคือแย่มาก สภาพจิตใจเหมือนไม่เหลืออะไรเลย มันมีแต่คำพูดต่างๆที่บอกกับเราว่าจะไม่พาไปหาหมอดังก้องเต็มไปหมด
ทำไมล่ะคะ? แค่พาไปหาหมอมันยากเย็นขนาดนั้นเลยหรอ เราเสียใจมาก คิดว่าพาไปหาหมอมันต้องรอดแน่ๆ อีกแค่นิดเดียวแท้ๆ ที่เลี้ยงมาดูแลมา จะให้จบง่ายๆ แบบนี้หรอ หมามันก็มีหัวใจ พูดไม่ได้แล้วไงวะ ถ้าลูกหลานป่วยจนจะตายจะให้นอนร้องทรมานข้ามวันข้ามคืนเฉยๆ อย่างนี้หรอ ถึงเราจะด่ามัน อีดำ อีอ้วน แต่เราก็รักมันมากอ่ะ ทำไมต้องตายด้วยวะ ทำไมต้องเป็นหมาที่ดีตัวนี้
ขอโทษนะที่ยังดูแลไม่ดี ขอโทษนะที่พยายามไม่พอ แกไม่น่ามีเจ้าของอย่างเราเลยว่ะ ต่อไปนี้คงไม่ตื่นมาเจอแกกระโดดใส่ทุกเช้าอีกแล้วล่ะ สั้นเนอะ ทำไมเราไม่ใส่ใจแกให้ดีตอนยังมีชีวิตวะ ไปสู่ภพภูมิที่ดีนะ... ไอ้หมาหน้าดำ
สำหรับใครที่เลี้ยงน้องหมาก็ดูแลเอาใจใส่ให้ดีนะคะ อย่าให้สายเกินไปเพราะคำว่า "เดี๋ยวก็หาย"
ผู้ใหญ่ไม่ยอมให้พาหมาไปหาหมอ?
มันไม่กินข้าวตั้งแต่วันแม่ ขามีรอยแผล และขู่หมาร่วมคอกอีกตัวตลอดเวลา ทั้งๆ ที่เป็นฝ่ายกลัวเขามาตลอด เราบอกให้ผู้ใหญ่พาไปหาหมอ แต่คำพูดของเขาคือ "เดี๋ยวมันก็หาย"
สองสามวันต่อมามันก็ยังไม่กินข้าว ยายโทรบอกให้สัตวแพทย์ประจำชุมชนมาฉีดยาให้ ฟังแค่อาการเขาก็ฉีดยายแก้ลำไส้อักเสบ
วันต่อมา(เมื่อวาน)มันไม่ดีขึ้นเลย ไม่กินแม้แต่นำ้ ตอนเช้าก็นอนขวางทางเอารถออก ยายต้องมาอุ้มออกไป เราก็ไปเรียนตามปกติ พอกลับบ้านมาเย็นๆ ก็ได้ยินเสียงร้องแบบโหยหวน ร้องตลอดไม่หยุด นอนอยู่ในพุ่มหญ้า ออกมาไม่ได้เลย เหมือนจะไม่มีแรง เราบอกให้พาไปหาหมอเถอะ ก็ไม่มีใครพาไป เราพูดสู้เพื่อให้พามันไปหามาก แต่ก็ได้ยินคำพูดเดิม "เดี๋ยวมันก็หาย" ตอนนั้นคือหัวร้อนมาก หายเห้ไรล่ะเป็นหนักขึ้นทุกวัน กี่ตัวแล้วที่พูดแบบนี้ เคยมีตัวไหนรอดมั้ย แล้วเราก็โดนด่าค่ะ หมาตัวใหญ่ขนาดนี้จะเอาไปยังไง ช่วยก็ไม่ช่วยเลี้ยง บลาๆ เขามาฉีดยาให้แล้ว พาไปหาหมอก็มีค่าเท่าเดิม (พ่อ ง) มันมีบุญเท่านี้ ยังเหลืออีกตั้งสามตัว ถ้ามันจะไม่รอดไปหามันก็ไม่รอด ไปหาหมอก็ฉีดยาอันเดิม
เราแบบโอ้ยยยยยยยยยย รู้ได้ไงวะ บอกไปว่าไปหาเขาก็มีเครื่องเอ็กซ์เรย์อะไรป้ะ เขาไม่ได้มานั่งฟังอาการแล้วฉีดยาอะไรให้ก็ไม่รู้ เขาก็หาว่าเราเถียงค่ะ ไล่เราให้เอาไปเองด้วยนะ คือถ้าทำได้เราก็ทำค่ะ แต่เราไม่มีรถ มีการมาบอกหมาคนอื่นเขาก็ตายกันเยอะแยะ เอ้า ก็นี่หมาเรามั้ย จะปล่อยให้มันร้องแบบนี้หรอ ถึงจะบอกว่ารู้ว่าคงไม่รอด แต่เราควรลองพยายามทำให้มันดีที่สุดรึเปล่า น้องเราก็มาช่วยพูดทั้งร้องห่มร้องไห้ขอร้องให้พาไปหาหมอ แต่ไม่มีใครพาไปเลย แม่ ยาย ตา ลุง ป้า ต่างพูดเป็นเสียงเดียวกันหมด "มันคงมีบุญเท่านี้ พาไปหาก็ไม่ช่วยอะไร" แล้วก็ปล่อยให้มันนอนร้องทั้งคืน
เช้าวันนี้เราตื่นมาด้วยสภาพตาปูดตาบวม มันยังนอนร้องทั้งคืนเลย นั่งรถไปโรงเรียนกับแม่ก็ถูกแม่ด่าเรื่องไม่ช่วยงาน มีแต่เป็นห่วงหมา ตายตามมันไปเลยไป (ทั้งๆ ที่มันยังไม่ตาย) เราก็แบบ วอททท? อะไรวะ มีการมาว่าเราจิตใจตำ่อีก เออ แต่ยังไงเราไม่ยอมค่ะ ยังไงเราจะพยายามรักษาให้ดีที่สุด ถึงแม้ว่าผลจะเป็นยังไงก็ตาม
เราเล่าให้เพื่อนฟัง ในเมื่อไม่มีใครยอมพาไปงั้นให้พ่อมันมาพาไปหน่อยได้มั้ย รู้ว่าหน้าด้านและรบกวนเขาแค่ไหนแต่เราก็ทำ มันรับปากว่าตอนเย็นหลังมันเรียนพิเศษเสร็จจะมาหาที่บ้าน
วันนี้เราเองก็เรียนพิเศษเหมือนกัน เลิกประมาณหกโมง คิดว่าเราจะได้พามันไปหาหมอแล้ว แต่พอกลับมาถึงบ้าน เราก็ทราบว่า
"มันไปสบายแล้วลูก"
ความรู้สึกตอนนั้นคือ อีเ หี้ยยยยยยยย
รออีกสักแปบนึงไม่ได้หรอ กำลังจะพาไปหาหมอแล้วนะเว้ยยยย ตอนนั้นความรู้สึกคือแย่มาก สภาพจิตใจเหมือนไม่เหลืออะไรเลย มันมีแต่คำพูดต่างๆที่บอกกับเราว่าจะไม่พาไปหาหมอดังก้องเต็มไปหมด
ทำไมล่ะคะ? แค่พาไปหาหมอมันยากเย็นขนาดนั้นเลยหรอ เราเสียใจมาก คิดว่าพาไปหาหมอมันต้องรอดแน่ๆ อีกแค่นิดเดียวแท้ๆ ที่เลี้ยงมาดูแลมา จะให้จบง่ายๆ แบบนี้หรอ หมามันก็มีหัวใจ พูดไม่ได้แล้วไงวะ ถ้าลูกหลานป่วยจนจะตายจะให้นอนร้องทรมานข้ามวันข้ามคืนเฉยๆ อย่างนี้หรอ ถึงเราจะด่ามัน อีดำ อีอ้วน แต่เราก็รักมันมากอ่ะ ทำไมต้องตายด้วยวะ ทำไมต้องเป็นหมาที่ดีตัวนี้
ขอโทษนะที่ยังดูแลไม่ดี ขอโทษนะที่พยายามไม่พอ แกไม่น่ามีเจ้าของอย่างเราเลยว่ะ ต่อไปนี้คงไม่ตื่นมาเจอแกกระโดดใส่ทุกเช้าอีกแล้วล่ะ สั้นเนอะ ทำไมเราไม่ใส่ใจแกให้ดีตอนยังมีชีวิตวะ ไปสู่ภพภูมิที่ดีนะ... ไอ้หมาหน้าดำ
สำหรับใครที่เลี้ยงน้องหมาก็ดูแลเอาใจใส่ให้ดีนะคะ อย่าให้สายเกินไปเพราะคำว่า "เดี๋ยวก็หาย"