"คงเป็นเวรกรรม ที่ช้าน น น น เคยทำชาติที่ผ่านมา" แหม่...อิฉันอยากจะร้องเพลงนี้สัก ร้อยแปดสิบรอบต่อวันเพื่อปลอบใจตัวเอง...
ใช่คะ คุณๆ ทั้งหลาย ตามหัวข้อเลยคะ อิฉันนั้นมิใช่คนโสด มีสามีเป็นตัวเป็นตนแล้ว หลายๆคนที่รู้จักอิฉันคงอิจฉาในความมีเสน่ห์อันน่าสะพรึง อิฉันมีสามีอายุน้อยกว่า ช่างเอาอกเอาใจ หล่อ แมน แฮนซั่ม เห็นแล้วรู้สึกคึกคัก แต่หารู้มั้ยว่า เบื้องหลังความสวยหรูเหล่านั้น ยังมีอะไรแอบแฝงอยู่มากมาย...
อาร์ตตัวพ่อ....อ....อ....อ...อ (เพิ่มecho...เยอะๆ) อาร์ตตัวพ่อ คืออัลไล? ?? เหมือนหรือคล้ายคลึงกับ อาร์ตตัวแม่ หรือเปล่า??? มันคือความหมายเดียวกัน เพียงแค่เปลี่ยนเพศเท่านั้นเองล่ะค่ะ อิฉันคุ้นเคยกับมัน เจอะเจอกันบ่อยทั้งยามหลับ ยามตื่น ยามเข้าส้วม ยามรดน้ำต้นไม้ ยันยามทำการบ้าน จนมันจะกลายเป็นสามีอีกคนของอิฉันแล้วล่ะะพวกคุณๆ ยกตัวอย่างเช่น...
เหตุการณ์ผ่านมาสดๆร้อนๆเมื่อตอนหัวค่ำ หลังจากเลิกงาน ขุ่นอาร์ตขับรถไปรับที่
ออฟฟิต
ระหว่างทางมีการพูดคุยถึงอาหารมื้อค่ำของสองเรา (แหม่...ฟังดูดี)
##ศรีภริยา.....ตัวเองอยากกินอะไร เค้าเหนื่อยๆ เราหาอะไรกินกันข้างนอกนะ
##ขุ่นอาร์ต....ตัวเองอยากกินไรล่ะ
##ศรีภริยา.....อยากกินโน้น นี่ นั้น บอกชื่ออาหารที่อยากกินตั้งแต่ในภัตตราคารยันร้านริมฟุตบาท แล้วตัวเองอยากกินมั้ย???
##ขุ่นอาร์ต.....ไม่อะ
##ศรีภริยา......งั้นกลับบ้านกัน ไปกินกับข้าวที่มีในตู้เย็น
พอถึงบ้าน จอดรถเข้าบ้านเรียบร้อย
##ศรีภริยา.....ตัวเองกินนี่มั้ย เอ่ยชื่ออาหารไปสองสามอย่าง เดี๋ยวเค้าทำให้กิน
##ขุ่นอาร์ต.....ไม่อยากกิน (พูดไปเดินขึ้นชั้นสองไป อิฉันยังอยู่ชั้นล่างในครัว)
##ศรีภริยา......งั้นตัวเองกินมาม่าละกัน เดี๋ยวเค้าต้มให้
ไม่มีสัญญาณตอบรับ...ไอเราก้อเข้าใจว่าตกลง
หลังจากต้มมาม่าไฮโซพร้อมใส่ความรักไปเต็มชาม แถมมีบริการส่งถึงหน้าคอม
ก๊อกๆ มาม่ามาแล้วจ้า เปิดประตูให้หน่อย
##ขุ่นอาร์ต.....ก็บอกว่าไม่กินๆ ไม่รู้เรื่องหรือไง???
##ศรีภริยา......เค้าไม่ได้ยินนี่นา เห็นไม่ปฎิเสธเคยเข้าใจว่ากิน กินไปเถอะทำมาแล้ว
มันทำยังไงรู้มั้ยคุณ มันวางจานไว้ที่พื้นพร้อมกับตะโกนด้วยเสียงอันทรงพลังว่า....
"ไม่กินๆๆๆๆๆๆๆ" เอ้า....ตรูงง เรื่องนี้ใครผิด อิฉัน หรือ มาม่า แต่ขุ่นอาร์ตเค้าเป็นคนเก่งคะระดับอัจฉริยะเลยก้อว่าได้ เพราะเค้าทำอะไรถูกเสมอ...นี่แค่น้ำจิ้มนะคะ ยังมีเด็ดกว่านี้...แต่ไม่เล่าค่ะ เอาเฉพาะปัจจุบัน อดีตผ่านมามากกว่าสามวัน อิฉันถือว่ามันเป็นแผลเก่าไปแล้วคะ
ที่เล่ามาไม่ต้องการให้ใครมาซ้ำเติมหรือเห็นใจ เพียงแต่มันอัดอั้นในอุรา อยากจะเอาหัวเขกกำแพงวันละร้อยยี่สอบรอบกับขุ่นอาร์ตในบ้านอิฉัน คุณๆท่านใดที่ผ่านมาอ่านและเจอะเจออาร์ตตัวพ่อหรือตัวแม่ ก็แบ่งปันเล่าสู่กันฟังบ้างนะคะ บางทีอิฉันอาจไม่ใช่ผู้เผชิญชะตากรรมนี้คนเดียว
สวัสดี....
พิมพ์ผิดพลาดประการใด ต้องขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยคะ
บอกเล่าเก้าสิบ "เมื่อต้องใช้ชีวิตกับ...อาร์ตตัวพ่อ!!!!"
ใช่คะ คุณๆ ทั้งหลาย ตามหัวข้อเลยคะ อิฉันนั้นมิใช่คนโสด มีสามีเป็นตัวเป็นตนแล้ว หลายๆคนที่รู้จักอิฉันคงอิจฉาในความมีเสน่ห์อันน่าสะพรึง อิฉันมีสามีอายุน้อยกว่า ช่างเอาอกเอาใจ หล่อ แมน แฮนซั่ม เห็นแล้วรู้สึกคึกคัก แต่หารู้มั้ยว่า เบื้องหลังความสวยหรูเหล่านั้น ยังมีอะไรแอบแฝงอยู่มากมาย...อาร์ตตัวพ่อ....อ....อ....อ...อ (เพิ่มecho...เยอะๆ) อาร์ตตัวพ่อ คืออัลไล? ?? เหมือนหรือคล้ายคลึงกับ อาร์ตตัวแม่ หรือเปล่า??? มันคือความหมายเดียวกัน เพียงแค่เปลี่ยนเพศเท่านั้นเองล่ะค่ะ อิฉันคุ้นเคยกับมัน เจอะเจอกันบ่อยทั้งยามหลับ ยามตื่น ยามเข้าส้วม ยามรดน้ำต้นไม้ ยันยามทำการบ้าน จนมันจะกลายเป็นสามีอีกคนของอิฉันแล้วล่ะะพวกคุณๆ ยกตัวอย่างเช่น...
เหตุการณ์ผ่านมาสดๆร้อนๆเมื่อตอนหัวค่ำ หลังจากเลิกงาน ขุ่นอาร์ตขับรถไปรับที่
ออฟฟิต
ระหว่างทางมีการพูดคุยถึงอาหารมื้อค่ำของสองเรา (แหม่...ฟังดูดี)
##ศรีภริยา.....ตัวเองอยากกินอะไร เค้าเหนื่อยๆ เราหาอะไรกินกันข้างนอกนะ
##ขุ่นอาร์ต....ตัวเองอยากกินไรล่ะ
##ศรีภริยา.....อยากกินโน้น นี่ นั้น บอกชื่ออาหารที่อยากกินตั้งแต่ในภัตตราคารยันร้านริมฟุตบาท แล้วตัวเองอยากกินมั้ย???
##ขุ่นอาร์ต.....ไม่อะ
##ศรีภริยา......งั้นกลับบ้านกัน ไปกินกับข้าวที่มีในตู้เย็น
พอถึงบ้าน จอดรถเข้าบ้านเรียบร้อย
##ศรีภริยา.....ตัวเองกินนี่มั้ย เอ่ยชื่ออาหารไปสองสามอย่าง เดี๋ยวเค้าทำให้กิน
##ขุ่นอาร์ต.....ไม่อยากกิน (พูดไปเดินขึ้นชั้นสองไป อิฉันยังอยู่ชั้นล่างในครัว)
##ศรีภริยา......งั้นตัวเองกินมาม่าละกัน เดี๋ยวเค้าต้มให้
ไม่มีสัญญาณตอบรับ...ไอเราก้อเข้าใจว่าตกลง
หลังจากต้มมาม่าไฮโซพร้อมใส่ความรักไปเต็มชาม แถมมีบริการส่งถึงหน้าคอม
ก๊อกๆ มาม่ามาแล้วจ้า เปิดประตูให้หน่อย
##ขุ่นอาร์ต.....ก็บอกว่าไม่กินๆ ไม่รู้เรื่องหรือไง???
##ศรีภริยา......เค้าไม่ได้ยินนี่นา เห็นไม่ปฎิเสธเคยเข้าใจว่ากิน กินไปเถอะทำมาแล้ว
มันทำยังไงรู้มั้ยคุณ มันวางจานไว้ที่พื้นพร้อมกับตะโกนด้วยเสียงอันทรงพลังว่า....
"ไม่กินๆๆๆๆๆๆๆ" เอ้า....ตรูงง เรื่องนี้ใครผิด อิฉัน หรือ มาม่า แต่ขุ่นอาร์ตเค้าเป็นคนเก่งคะระดับอัจฉริยะเลยก้อว่าได้ เพราะเค้าทำอะไรถูกเสมอ...นี่แค่น้ำจิ้มนะคะ ยังมีเด็ดกว่านี้...แต่ไม่เล่าค่ะ เอาเฉพาะปัจจุบัน อดีตผ่านมามากกว่าสามวัน อิฉันถือว่ามันเป็นแผลเก่าไปแล้วคะ
ที่เล่ามาไม่ต้องการให้ใครมาซ้ำเติมหรือเห็นใจ เพียงแต่มันอัดอั้นในอุรา อยากจะเอาหัวเขกกำแพงวันละร้อยยี่สอบรอบกับขุ่นอาร์ตในบ้านอิฉัน คุณๆท่านใดที่ผ่านมาอ่านและเจอะเจออาร์ตตัวพ่อหรือตัวแม่ ก็แบ่งปันเล่าสู่กันฟังบ้างนะคะ บางทีอิฉันอาจไม่ใช่ผู้เผชิญชะตากรรมนี้คนเดียว
สวัสดี....
พิมพ์ผิดพลาดประการใด ต้องขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยคะ