ไม่เข้าใจว่านี้ว่าตอนนี้ตัวเองกำลังเป็นอะไรอยู่ ทุกครั้งที่รู้สึกเเย่  รู้สึกเสียใจ พอมีอะไรเข้ามากระทบนิดหน่อยก็ทำให้ร้องไห้ขึ้นมาได้ เราอยากจะเข้มแข็งให้มากกว่านี้แต่มันกลั้นไม่ไหวจริงๆ ภายนอกเราอาจจะดูเป็นคนสดใสยิ้มเก่ง ไม่ค่อยขัดใจใครเป็นคนอะไรก็ได้ ดูเข้มเเข็งและไม่อ่อนไหวง่ายๆกับเรื่องเล็กน้อย แต่ทุกครั้งที่เรามีปัญหาก็ทำได้แค่นอนร้องไห้เงียบๆเพียงคนเดียว ไม่มีใครรับรู้เลยว่าเราอ่อนแอมากเพียงใด ร้องไห้ไปสงสารตัวเองไปด้วย นึกย้อนกลับไปเห็นภาพของคนไกล้ชิดที่เวลาเค้าเสียใจจะมีคนคอยอยู่ข้างๆปลอบใจเค้าแต่เราไม่เคยมีโมเม้นนี้เลย อาจจะเป็นเพราะเราดูเป็นคนเข้มเเข็งมั้งหรือแม้กระทั้งคนในครอบครัวหรือคนไกล้ชิดก็ตาม มันเป็นเพียงเเค่ความรู้สึกน้อยใจเพียงชั่ววูปแต่พออยู่กับตัวเองสักพักก็กลับมายิ้มได้อีกโดยไม่เคยมีใครรับรู้เลยว่าเราเสียน้ำตาไปมากแค่ไหน