ได้มีโอกาสไปดูแบบงง ๆ เพราะดูตัวอย่างแล้วก็พอจะคาดเดาเอาได้ว่าจะต้องเจอกับอะไร
แต่ด้วยเพราะแม่อยากดูก็เลยต้องพาแม่ไปดู และแล้วตลอดเวลาที่นั่งดูอยู่ในโรง ล้วนเต็มไปด้วยความอึดอัด
เพราะหนัง พยายามอย่างยิ่งเหลือเกินที่จะยัดเยียดความเป็นไทย ความเป็นอาหารไทย พยายามใส่ใจลงไปในทุก ๆ อณูของหนัง จนมันล้นออกมา
ถ้าคุณคาดหวังว่าจะได้เห็นการเผยอพร่วัฒนธรรมด้านการทำอาหารไทย แบบที่ แดจังกึม เขาทำได้ รับรองได้ว่าคุณจะต้องผิดหวัง
ทุกทุกอย่างในหนังถูก Set ตระเตรียม และจับวาง ยัดใส่ลงไปด้วยโจทย์ของความเป็นไทยลงไปในภาพยนตร์จนรับรู้ได้ถึงความปลอม และความเปลือก
แม้แต่ฉากลูกทำอาหารให้แม่ทาน การจัดวางของโต๊ะเตรียมอาหารก็งดงามจนเกินจริง
อาหารไทยมันไม่ได้มีจำกัดความแค่อย่างในภาพยนตร์ และที่สำคัญ อาหารไทยของแต่ละบ้านล้วนต่างกัน
อย่างบ้านผม แม่เขาทำ "แกงส้มดอกแคหัวปลาแซลมอน" ได้อร่อยมากใครได้ชิมล้วนติดใจ และนี่คืออาหารไทยในสไตล์ของแม่ผม ก็เท่านั้นเอง
ไม่ได้มีใครเป็นไทยมากกว่าใคร อย่างที่ในภาพยนตร์พยายามยัดเยียดเข้ามา
ในเรื่องคุณจะเห็นตัวละครเอาแต่พูดคำพูดสวยหรู คำพูดที่เหมือนราวกับว่าหลุดออกมาจากหนังสือแนวปลุกใจรักชาติ หรือรวมคำคมบทกวี
มันเลยเห็นและรู้สึกได้อย่างชัด ๆ ว่าจับยัดบทพูดให้ตัวละครต้องพูดตาม ไม่ได้รู้สึกถึงความจริงใจหรือรู้สึกว่าออกมาจากจิตใจจริง ๆ ของตัวละคร
ที่สำคัญ ถ้าคุณไม่ได้ดูภาพยนตร์เรื่องนี้ ผมมั่นใจได้ว่าคุณจะหาโอกาสพบเจอคนปกติในชีวิตจริง ๆ ที่จะมาพูดประโยคสวยหรูเหล่านี้ได้ยากเต็มที
และในทุก ๆ ประโยค ก็จะเป็นคำพูดแบบคำสอน คำแนะนำว่าอาหารไทยต้องเป็นยังไง(แบบที่คนเขียนบทต้องการ)อยุ่ตลอดเวลา
บทภาพยนตร์
การดำเนินเรื่อง ถูกสร้างขึ้นมาจากโจทย์เรื่องความเป็นไทย อาหารไทย แต่คนเขียนบทกลับเขียนออกมาได้อย่างตื้นเขินและขาดขั้นเชิง
ในแงีของการเป็นบทภาพยนตร์ มันไม่ต่างอะไรกับบทของนักเรียนม.ปลายทำงานส่งอาจารย์ มันดำเนินไปเบบทื่อ ๆ เรียบ ๆ และคลี่คลายแบบง่าย ๆ
จนมีความรู้สึกว่าน่าจะทำมาเป็นสารคดีไปเลยเสียเลย ยังดีกว่าที่จะทำมาเป็นภาพยนตร์
นักแสดง
เหล่านักแสดงรุ่นใหญ่แสดงได้สมบทบาทและยอดเยี่ยมตามบทที่ได้รับมา แต่อย่างว่า บทที่เขียนมาไม่ดี นักแสดงแสดงดีแค่ไหน ก็แทบเอาไม่อยู่
นักแสดงรุ่นเล็กก็ทำได้ในเกณฑ์ดี ยกเว้น สตาร์บั๊ก ที่ยังคงเป็นคนเดิม ๆ จากทุกเรื่องที่ผ่านมา และน่ารำคาญกับความพยายามตลกที่พอกล้อมแกล้ม
ภาพและเสียง
นี่คือสิ่งที่ดีงามที่สุดของภาพยนตร์เรื่องนี้ ภาพสวยงามทุกฉาก ทุกช่วง ภาพอาหาร น่าทานสุด ๆ
เพลงประกอบ ดนตรีประกอบ คือความงดงามและยอดเยี่ยม เหมาะสม และถูกจังหวะ
ข้อดี
1. ถ้าคุณชอบฟังอาจารย์พูดที่หน้าเสาธง คุณอาจชอบเรื่องนี้ เพราะมันให้อารมณ์ไม่ต่างจากนั้น
2. ภาพสวยงามทั้งเรื่อง ภาพอาหารน่าทานมาก
3. เพลงและดนตรีประกอบดีงาม
4. ภาษาสวย มนุษย์ทุกคนในเรื่อง พูดเพราะ พูดด้วยมธุรสวาจา ซึ่งหาได้ยากเต็มที ปละทุกประโยคล้วนเต็มไปด้วยคำคมบาดใจ
ข้อเสีย
1. ถ้าคุณไม่ชอบเวลาครูอาจารย์มาพูดหน้าเสาธงยาว ๆ ด้วยคำสอนสารพัด คุณอาจเกลียดภาพยนตร์เรื่องนี้
2. ถ้าคุณคันคะเยอ หรืออยากอาเจียนทุกทีเวลาชมโฆษณา หนุ่มสาวจบ ป.ตรี มาสร้างบ้านดิน หรือหนุ่มที่พูด "ถ้าพอเป็นก็เย็นใจ" แล้วเดินจากไป
ภาพยนตร์เรื่องนี้ไม่เหมาะกับคุณแน่ ๆ
3. อย่าคิดว่าเรื่องนี้จะเหมือน แดจังกึม หรือ Jiro Dreams of Sushi เพราะชั้นเชิงยังห่างชั้นกันหลายขุม
สรุป 4.5/10 คะแนน
ปล. ดูจบ ถามแม่ว่าอยากทานอะไร แม่บอกโดยไม่ลังเลว่า ไปทาน Hot Pot กันเถอะ
[CR] 4.5/10 "พริกแกง" จำเป็นไหมที่จะต้องยัดเยียดความเป็นไทยลงไปขนาดนั้น (ปลอม+เปลือก มาก)
ได้มีโอกาสไปดูแบบงง ๆ เพราะดูตัวอย่างแล้วก็พอจะคาดเดาเอาได้ว่าจะต้องเจอกับอะไร
แต่ด้วยเพราะแม่อยากดูก็เลยต้องพาแม่ไปดู และแล้วตลอดเวลาที่นั่งดูอยู่ในโรง ล้วนเต็มไปด้วยความอึดอัด
เพราะหนัง พยายามอย่างยิ่งเหลือเกินที่จะยัดเยียดความเป็นไทย ความเป็นอาหารไทย พยายามใส่ใจลงไปในทุก ๆ อณูของหนัง จนมันล้นออกมา
ถ้าคุณคาดหวังว่าจะได้เห็นการเผยอพร่วัฒนธรรมด้านการทำอาหารไทย แบบที่ แดจังกึม เขาทำได้ รับรองได้ว่าคุณจะต้องผิดหวัง
ทุกทุกอย่างในหนังถูก Set ตระเตรียม และจับวาง ยัดใส่ลงไปด้วยโจทย์ของความเป็นไทยลงไปในภาพยนตร์จนรับรู้ได้ถึงความปลอม และความเปลือก
แม้แต่ฉากลูกทำอาหารให้แม่ทาน การจัดวางของโต๊ะเตรียมอาหารก็งดงามจนเกินจริง
อาหารไทยมันไม่ได้มีจำกัดความแค่อย่างในภาพยนตร์ และที่สำคัญ อาหารไทยของแต่ละบ้านล้วนต่างกัน
อย่างบ้านผม แม่เขาทำ "แกงส้มดอกแคหัวปลาแซลมอน" ได้อร่อยมากใครได้ชิมล้วนติดใจ และนี่คืออาหารไทยในสไตล์ของแม่ผม ก็เท่านั้นเอง
ไม่ได้มีใครเป็นไทยมากกว่าใคร อย่างที่ในภาพยนตร์พยายามยัดเยียดเข้ามา
ในเรื่องคุณจะเห็นตัวละครเอาแต่พูดคำพูดสวยหรู คำพูดที่เหมือนราวกับว่าหลุดออกมาจากหนังสือแนวปลุกใจรักชาติ หรือรวมคำคมบทกวี
มันเลยเห็นและรู้สึกได้อย่างชัด ๆ ว่าจับยัดบทพูดให้ตัวละครต้องพูดตาม ไม่ได้รู้สึกถึงความจริงใจหรือรู้สึกว่าออกมาจากจิตใจจริง ๆ ของตัวละคร
ที่สำคัญ ถ้าคุณไม่ได้ดูภาพยนตร์เรื่องนี้ ผมมั่นใจได้ว่าคุณจะหาโอกาสพบเจอคนปกติในชีวิตจริง ๆ ที่จะมาพูดประโยคสวยหรูเหล่านี้ได้ยากเต็มที
และในทุก ๆ ประโยค ก็จะเป็นคำพูดแบบคำสอน คำแนะนำว่าอาหารไทยต้องเป็นยังไง(แบบที่คนเขียนบทต้องการ)อยุ่ตลอดเวลา
บทภาพยนตร์
การดำเนินเรื่อง ถูกสร้างขึ้นมาจากโจทย์เรื่องความเป็นไทย อาหารไทย แต่คนเขียนบทกลับเขียนออกมาได้อย่างตื้นเขินและขาดขั้นเชิง
ในแงีของการเป็นบทภาพยนตร์ มันไม่ต่างอะไรกับบทของนักเรียนม.ปลายทำงานส่งอาจารย์ มันดำเนินไปเบบทื่อ ๆ เรียบ ๆ และคลี่คลายแบบง่าย ๆ
จนมีความรู้สึกว่าน่าจะทำมาเป็นสารคดีไปเลยเสียเลย ยังดีกว่าที่จะทำมาเป็นภาพยนตร์
นักแสดง
เหล่านักแสดงรุ่นใหญ่แสดงได้สมบทบาทและยอดเยี่ยมตามบทที่ได้รับมา แต่อย่างว่า บทที่เขียนมาไม่ดี นักแสดงแสดงดีแค่ไหน ก็แทบเอาไม่อยู่
นักแสดงรุ่นเล็กก็ทำได้ในเกณฑ์ดี ยกเว้น สตาร์บั๊ก ที่ยังคงเป็นคนเดิม ๆ จากทุกเรื่องที่ผ่านมา และน่ารำคาญกับความพยายามตลกที่พอกล้อมแกล้ม
ภาพและเสียง
นี่คือสิ่งที่ดีงามที่สุดของภาพยนตร์เรื่องนี้ ภาพสวยงามทุกฉาก ทุกช่วง ภาพอาหาร น่าทานสุด ๆ
เพลงประกอบ ดนตรีประกอบ คือความงดงามและยอดเยี่ยม เหมาะสม และถูกจังหวะ
ข้อดี
1. ถ้าคุณชอบฟังอาจารย์พูดที่หน้าเสาธง คุณอาจชอบเรื่องนี้ เพราะมันให้อารมณ์ไม่ต่างจากนั้น
2. ภาพสวยงามทั้งเรื่อง ภาพอาหารน่าทานมาก
3. เพลงและดนตรีประกอบดีงาม
4. ภาษาสวย มนุษย์ทุกคนในเรื่อง พูดเพราะ พูดด้วยมธุรสวาจา ซึ่งหาได้ยากเต็มที ปละทุกประโยคล้วนเต็มไปด้วยคำคมบาดใจ
ข้อเสีย
1. ถ้าคุณไม่ชอบเวลาครูอาจารย์มาพูดหน้าเสาธงยาว ๆ ด้วยคำสอนสารพัด คุณอาจเกลียดภาพยนตร์เรื่องนี้
2. ถ้าคุณคันคะเยอ หรืออยากอาเจียนทุกทีเวลาชมโฆษณา หนุ่มสาวจบ ป.ตรี มาสร้างบ้านดิน หรือหนุ่มที่พูด "ถ้าพอเป็นก็เย็นใจ" แล้วเดินจากไป
ภาพยนตร์เรื่องนี้ไม่เหมาะกับคุณแน่ ๆ
3. อย่าคิดว่าเรื่องนี้จะเหมือน แดจังกึม หรือ Jiro Dreams of Sushi เพราะชั้นเชิงยังห่างชั้นกันหลายขุม
สรุป 4.5/10 คะแนน
ปล. ดูจบ ถามแม่ว่าอยากทานอะไร แม่บอกโดยไม่ลังเลว่า ไปทาน Hot Pot กันเถอะ