เรื่องเล่าที่พูดกับใครไม่ได้

อยากเล่าในสิ่งที่พูดกับใครไม่ได้ค่ะ ไม่อยากให้คนอื่นมองสามีไม่ดี เพราะถ้าราเล่า เราก็คงเล่าแต่สิ่งแย่ๆของสามีให้คนอื่นฟัง อยากระบายเฉยๆ คือเรากับสามีคบกันมา 7ปี แล้วค่ะ แต่งงานกันมาปีครึ่ง ตลอดเวลา เรามีปัญหาชีวิตคู่ที่ไม่ลงตัวเรื่องเงินค่ะ เราใช้ชีวิตแบบหารสองทุกเรื่อง ค่าห้อง ค่างวดรถ ค่ากินค่าเที่ยว ทุกอย่างหาร แม้กระทั่งการจัดงานแต่งงานทุกบาททุกสตางค์หารหมด หลังๆเราเริ่มรู้สึกว่ามันไม่เหมือนครอบครัวเลยพยายามแก้ไขต่างๆให้ดีขึ้น แต่ทุกอย่างก็เหมือนเดิม ล่าสุดเรื่องที่ทำให้เราคิดหนัก คือ เราท้อง และแท้งค่ะ ช่วงนั้นเราทำงานไม่ได้ (เราค้าขายตลาดนัดแฟนทำงานประจำเงินเดือน 15k เรามีรายได้มากกว่าแฟนค่ะ แต่เราเป็นหนี้แม่ของเค้า 200000บาท หนี้อื่นๆไม่มี ซึ่งตรงนี้เราพยายามจ่ายให้แม่เค้าทุกเดือน)มาต่อค่ะ ช่วงนั้นไม่ได้ทำงาน มีแต่รายจ่ายในการเข้ารพ เราเลือกเข้ารัฐบาลเพราะค่าใช้จ่ายไม่แพง เบ็ดเสร็จออกรพ ประมาณ 3พันนิดๆ ซึ่งตรงนี้เราจ่ายคนเดียว เพราะแฟนบอกว่าไม่มี ถึงตรงนี้เราก็เริ่มคิดค่ะ ว่าคนที่อยากให้มีลูกคือ เค้า คือพ่อแม่เค้า แต่ทำไม เราต้องมาเป็นคนแบกทุกอย่างไว้คนเดียว ในขณะที่ทำงานไม่ได้ แต่ค่าใช้จ่ายอื่นๆ เราก็ยังต้องจ่ายปกติ ส่วนตัวเราก็เคยคิดอยากมีลูก แต่คิดว่าตัวเองยังไม่พร้อมเลยปล่อยตามใจสามีค่ะ ก่อนหน้านี้เคยคิดเหมือนกันว่ามีลูกแล้วจะทำไง เราทำงานไม่ได้จะทำไง สามีก็บอกว่าคนอื่นเค้าไม่พร้อมยังมีได้ โดยที่เราไม่ได้คำตอบว่าจะแก้ปัญหายังไง ล่าสุดวันที่ทนไม่ไหวก็ผ่านเข้ามา เราทะเลาะกันค่ะคือคือเค้าชอบถามเราเสมอว่าเป็นหนี้แม่ลดลงมั้ย เดือนนึงเจอคำถามนี้บ่อยมากๆล่าสุดคือหลังเราหายป่วยคือเป็นแฟนกันอยู่ด้วยกันตลอดก็ต้องรู้ป่ะว่าเราป่วยไม่ได้มีรายได้ ทำไมต้องถามเหมือนย้ำให้เราคิดตลอดเวลา ซึ่งเราก็เครียดอยู่แล้วตั้งแต่ตอนป่วย พอทะเลาะกันเราเลยบอกลองไปคบกะคนอื่นดูมั้ยเราอยากรู้ว่าจะมีผู้หญิงซักกี่คนบนโลกที่เค้าต้องเจอแบบนี้ เป็นผู้หญิงบางคนเค้าจะทนมั้ย เค้าก็บอกว่าเยอะแยะไป คือเค้ากำลังคิดว่านี่คือเรื่องปกติ หรือมันคือเรื่องปกติจริงๆแต่เราคิดเล็กคิดน้อยเกินคงอดทนจนกว่าจะหาเงินคืนแม่เค้าครบ คือถ้าใครจะบอกว่าเราอยากเกาะผช กินหรอ เราขอตอบว่าไม่นะคะ เราดูแลตัวเองได้มาตลอด บางครั้งเราก็เริ่มจากการออกค่าข้าวให้บ้าง จ่ายค่าอะไรต่างๆมากกว่าบ้าง ผลสุดท้ายก็กลายเป็นว่ายิ่งทำยิ่งน้อยใจทำไมตัวเองต้องมาทำอะไรให้เค้าขนาดนี้ รถมอไซด์ ตัวเองขับไม่เป็น แต่ก็ช่วยเค้าผ่อน ตั้งแต่ก่อนแต่งงาน ตอนเค้าไม่มีเงินเราไม่เคยซ้ำเติมเค้าเลย มีแต่หยิบยื่นให้ ถามตลอดพอใช้มั้ยมีใช้มั้ย แต่เค้าไม่เคยถามเรา ครั้งนึง เราหมุนเงินไม่ทัน จะขอยืมเค้าก่อน ซึ่งเรายืมแค่ 2วัน เราขายของหาได้อยู่แล้ว เรารู้ว่าเค้ามีเงิน แต่เค้ากลับต่อว่าเรา จนเราไปยืมคนอื่นสบายใจกว่า ทุกวันนี้อดทนแค่หมดหนี้แม่เค้าค่ะ หนี้ส่วนอื่นๆไม่มี แต่บอกตรงๆยังไม่ได้หมดรัก เรื่องอื่นๆดีๆก็มีค่ะ ให้จดจำ แต่เรามองไม่เห็นคำว่าครอบครัวหรืออนาคตจากเค้าเลย ทุกวันนี้มีเงินออมลงทุนเกือบๆแสน มีรายได้ไม่มั่นคงแต่ก็พอใช้จ่าย มีเก็บเล็กๆน้อยไว้ใช้ยามจำเป็นจริงๆทุกวันนี้เวลาให้เงินพ่อแม่ของเราต้องแอบให้ เพราะเค้าไม่ค่อยพอใจ บอกว่าเรายังเอาตัวไม่รอดเลย คือแบบอยากจะบอกว่าพ่อแม่อยู่กะเราแค่ไม่นานป่ะ ไม่ตอบแทนตอนนี้แล้วจะให้ตอบแทนตอนไหน ไม่ได้ให้ประจำ ให้แค่เค้าจำเปนใช้ ตอนแต่งพ่อแม่เราไม่เอาสินสอดซักบาท เราแค่อยากให้เค้าบ้างเล็กๆน้อยๆ ก็แค่นั้น มันมีอีกหลายเรื่องมากๆแต่พอละ ไม่ไหวจะร้องไห้