ผมเห็นใจคนที่ถูกแบน เพราะผมก็เคยมีประสบการณ์ ปัจจุบันผมก็อยู่ในวัยสูงอายุแล้ว จึงใคร่ครวญถึงเหตุการณ์ในอดีตอย่างวิเคราะห์ สรุปว่า
1.เยาว์วัยอยู่ในครอบครัวที่สันโดษณ์ โตมาก็สันโดษณ์ตาม
2.ไม่ได้รับการฝึกฝนให้เป็นคนเข้าสังคมให้เป็นตั้งแต่เด็ก  ก็เหตุมาจากข้อ 1 นั่นแหละ
3.ประสบความผิดหวังอย่างรุนแรงในชีวิตตอนเด็กๆ จนเริ่มต้นเป็น(โรค)ซึมเศร้าตั้งแต่นั้น และติดตัวไปจนตาย  เขาพอมียาประทังถ้าเป็นก็ลองพบหมอดู กรณีตรวจพบเป็นซึมเศร้าจริง (อาการที่บอกมาเข้าข่ายเป็นโรคซึมเศร้า)
4.ทำจิตใจให้สูงเข้าไว้ ไม่โกรธ ไม่พยาบาทต่อคนที่แบนเรา มุ่งสู่การสร้างขันติบารมีดีกว่า ได้อานิสงค์กว่าการต่อสู้หรือต่อต้าน
5.หาหลักที่เราต้องยึดเกาะให้มั่นไว้ ไม่โดนกระแสสังคมพัดให้เราระเนระนาด หลักที่ผมใช้ยึดและทำให้จิตใจเข้มแข็งและยืนสู้อยู่ได้คือศีลห้า ลองใคร่ครวญดูว่าพฤติกรรม shut-in หรือ detachment ของเรามันผิดศีลข้อใหน ที่จริงมันก็ไม่เข้าข่ายผิดศีลข้อใหนเลย งั้นเราจะกังวล ไปทำไม แน่ๆตายไปแล้วยังมีโอกาสสูงที่จะได้เกิดมาเป็นมนุษย์อีก หรือจะให้ดียึดหลักที่สูงกว่าและเป็นทางสายกลางด้วยคือ เจริญมรรค8เสียเลย ไม่พยาบาท ไม่เบียดเบียนใคร ก็ถือว่าปฎิบัติธรรมส่วนใหญ่ของมรรคองค์ที่สอง(สัมมาสังกัปปะ)แล้ว ถ้าเจริญสูงขึ้นและครบองค์มรรคไปเรื่อยๆ ในที่เราก็ไปถึงสุขแท้สุขสูงสุด (ปรมัตถะ) อ่านแล้วง่วง เอางี้ ยึดปฏิบัติศีลห้าไว้ แล้วศีลห้าจะคุ้มครองท่านเอง