มีใครเข้าใจโมเมนต์แบบนี้บ้าง พอยามไม่มีแฟนก็เหงาต้องเสาะหา แต่พอมีแล้วเรารู้สึกว่า ไม่ต้องการอะไรแบบนี้?

เพียงบทกวีเขียนจากใจให้ใครอ่าน ฝากสื่อสารความเหงาเศร้าความฝัน ถ้อยคำกลอนอ่อนละมุนอบอุ่นนั้น หวังสักวันแตะหัวใจผู้พบเจอ มิได้หวังชื่อเสียงหรือเกียรติใหญ่ เพียงตั้งใจเรียงคำข้ามค่ำเผลอ ให้บทกวีปลอบใจยา

นั่งทำงานอยู่ เหงามาก เข้ามาคุยกันครับ