แม่เราเป็นคนขี้บ่น
แม่เราว่าบ่อยครั้งเรื่องทำกับข้าว บอกว่าเราไม่ตื่นมาทำกับข้าวหาข้าวให้แม่กิน แต่เราก็ไม่ใช่ว่าไม่ทำอะไรเลย เราก็ทำงานบ้านทุกอย่าง ยกเว้นแต่กับข้าวที่เราทำไม่เก่ง คำพูดของแม่ที่เราได้ยินบ่อยครั้ง "มีแต่กูต้องทำให้พวกกิน รอพวกกูคงไม่ได้กิน หวังกินอะไรกับพวกไม่ได้หรอก พึ่งพาอาศัยไม่ได้ " เราน้อยใจทุกครั้งแอบมานั่งร้องไห้ คิดต่างๆนาๆ เคยคิดถึงข้าตัวตายด้วยซ้ำ ความรู้สึกมันเหมือนไม่ได้มีค่าที่จะอยู่ เข้าใจความรู้สึกของคนที่อยากจะตาย ณ ตรงนั้น อยู่ไปก็ทำให้แม่ไม่มีความสุข เราก็คิดนะว่าทำไมบ้านอื่นๆ แม่คนอื่นมีความสุขที่จะทำให้ลูกกิน ถึงแม้ลูกจะทำไม่เป็นเลยสักอย่างงานบ้านก็ไม่แตะ แต่กับเราทำงานบ้านหมด งานก็ทำไม่ได้นอนอยู่บ้านเฉยๆ เราพยายามไม่คิดน้อยใจแม่นะ แต่เราเป็นคนขี้น้อยใจอ่ะ แม่เราชอบเปรียบเทียบ บ้างครั้งเราก็คิดว่าเราไม่ควรอยู่รึป่าว แม่คงจะสบายใจกว่านี้รึป่าว ถ้ามีทำกับข้าวโดยที่ไม่ต้องมีใครมารอกินกับแม่  เราแต่งงานแล้วแต่เราขอแฟนเพื่อที่จะอยู่บ้านเราเพราะแม่เราอยู่คนเดียว น้องเราก็ไปๆมาๆ แต่ดูเหมือนว่าแม่ไม่อยากให้เราอยู่รึป่าว เราเป็นลูกที่ไม่ดีใช่มั้ย