ตั้งแต่ผมปรับตัวให้ในชีวิตประจำวันได้พบเจอภาษาอังกฤษ โดยเฉพาะสื่อ social เช่น Facebook Line รวมไปถึง Browser หรือใช้คำภาษาอังกฤษแทนคำไทยในหลายๆคำ ชอบแปลศัพท์ ชอบพยายามคุยกับเพื่อนชาวต่างชาติ ซึ่งผมทำแบบนี้มาประมาณ 2 ปีแล้ว
จนมาถึงช่วงนี้ ผมได้สังเกตการเปลี่ยนแปลงของตัวผมเอง พบว่า
- ผมใช้คำศัพท์ภาษาไทยแปลกมากขึ้น ใช้คำที่คนไม่ค่อยใช้กัน
- ผมพูดติดอ่างบ่อยๆ นึกคำพูดต่อไม่ค่อยออก พูดต่อหน้าคนหมู่มากแทบไม่ได้เลย เพราะมันรวนๆในระบบความคิด,การวางคำในประโยคและการใช้คำของผมเอง
ทั้งๆที่ผมนั้นไม่สามารถพูดสื่อสารภาษาอังกฤษได้ดีด้วยซ้ำ พูดอังกฤษได้แค่งูๆปลาๆ (ถนัดแค่อ่าน,เขียน ไม่ถนัด ฟังพูด)
จนผมคิดว่าตอนนี้ผมน่าจะไม่สามารถใช้ภาษาได้ดีสักภาษาหนึ่ง ผมพูดไทยไม่เหมือนผมคนเดิมเมื่อหลายๆปีก่อน (ซึ่งผมหมายถึงผมพัฒนาทักษะการพูดภาษาไทยไปในทางที่แย่ลง) และผมพัฒนาความรู้ด้านภาษาอังกฤษมากขึ้น แต่มันแค่ไม่มาก ไม่สามารถสื่อสารกับชาวต่างชาติได้ถนัดอยู่ดี ผมมีแค่ความกล้าที่จะคุยกับเขา
ผมเลยลองตั้งข้อสันนิษฐาน ว่าการเรียนรู้ภาษาอังกฤษของผม ไปยับยั้งหรือฉุดรั้งทักษะการใช้ภาษาไทยของผมเอง (หากใช่ .. ผมว่ามันเป็นการเสียที่ไม่คุ้มกับสิ่งที่ได้มาอย่างมาก)
แล้วคุณล่ะ คิดว่ามันเป็นการสันนิษฐานที่ถูกต้องหรือเป็นไปได้ไหม ?
และตอนนี้ผมวางแผนว่าผมจะปรับสภาพแวดล้อมรอบตัวผมให้เป็นภาษาไทยทั้งหมด คิดว่าจะดีไหมครับ?