ドウルマスターズ
ซาโต้ สึโตมุ แต่ง, tarou2 ภาพประกอบ, Media Work สำนักพิมพ์, Zenshu ลิขสิทธิ์ไทย
TL;DR มาโฮกะที่ขับหุ่นยนต์และยืดน้อยกว่า
DOWL MASTERS เป็นไลท์โนเวลแนวไซไฟหุ่นยนต์ ว่าด้วยโลกอนาคตหลังสงครามที่สังคมมนุษย์ถดถอยไปเป็นนครรัฐป้อมปราการ กีดกันตัวเองจากโลกภายนอกเร้นแค้นป่าเถื่อน ในยุคสมัยอันโหดร้าย โชคชะตาได้นำพาเหล่าหนุ่มสาวมาพบกัน ในโรงเรียนผู้บังคับหุ่นรบ DOWL
นิยายเรื่องนี้ ซาโต้ สึโตมุได้กล่าวไว้ท้ายเล่มว่า ส่งประกวดแล้วไม่ผ่านจึงไปแต่งมาโฮกะ
เรื่องนี้จึงมีสถานะตรงข้ามกับแอคเซลเวิร์ลของคาวาฮาระ เรกิ คือเขียนนิยายสไตล์สำนักพิมพ์หลังจากเดบิวไปแล้ว
นั่นทำให้ DOWL MASTERS มีกลิ่นอายความเป็นต้นแบบของมาโฮกะแฝงอยู่ในเรื่อง
เช่นสังคมหลังสงคราม การแบ่งแยกชนชั้น อภิสิทธิ์ชนผู้ปกครองและเหล่าผู้มีพลังพิเศษที่ทำหน้าที่ปกป้องความสงบสุขของโลก
ทั้งหมดนี้ล้วนเป็นแกนหลักของมาโฮกะ ส่วนที่แตกต่างอย่างเด่นชัดคือตัวละครบรรดาตัวหลักของเรื่อง ดูทั่วไปเมื่อเทียบกับมาโฮกะ
จะพระเอกขี้แหย พี่สาวหวงน้อง คู่ปรับหยิ่งจองหอง นางเอกแสดงอารมณ์ไม่เก่ง ล้วนแล้วแต่เป็นเทมเพลตจากไลท์โนเวลมีเดียแนวหุ่นทั้งสิ้น
และเพราะเป็นเล่มแรก จึงเน้นที่แนะนำตัวละครและผูกความสัมพันธ์ทำให้ไม่ได้รู้สึกถูกใจใครเป็นพิเศษ
ที่เด่นหน่อยดูจะเป็นนางเอก ที่น่ารักทั้งด้านจริงจังและพยายามขี้เล่น ดูน่ากลั่นแกล้งดี
ส่วนของวิธีการเขียน DOWL Masters ก็ต่างกับมาโฮกะอยู่เล็กน้อย
นิยายเน็ตโนเวลกับนิยานสำนักพิมพ์นั้น มีจุดต่างกันสำคัญประการหนึ่งคือจังหวะของเรื่อง โดยทั่วไปนิยายสำนักพิมพ์จะถูกบีบให้จบลงในเล่มเดียวอย่างเคร่งครัด เรื่องนี้จึงมีจังหวะเดินเรื่องที่ฉับไวกว่ามาโฮกะเป็นเท่าตัว
แต่นั่นไม่สามารถหยุดกำแพงตัวอักษรของซาโต้ สึโตมุได้
เมื่อเปิดพ้นภาพประหอบมาก็จะพบกับคำอธิบายศัพท์เฉพาะหนา 5 หน้า พอเข้าเนื้อหาก็จะเจอบทบรรยายเซ็ตติ้งยาวพรืดแทรกระหว่างแทบทุกการกระทำ การเคลื่อนไหว 2 บรรทัดอธิบายด้วยทฤษฎีสามย่อหน้า ในบางจุดนั้นถือว่าหนักกว่ามาโฮกะเสียอีก ถ้าไม่ตั้งสมาธิให้ดีจะเหนื่อยมาก เมื่อคืนผมถึงกับหลับคา 4/5 ของเล่ม เพื่อจะตื่นมาอ่านต่อตอนเช้า เพราะต้องใช้พลังงานประมวลผลตามอย่างหนักเลยทีเดียว
ส่วนหนึ่งที่ทนอ่านก็เพราะได้ภาพประกอบช่วยไว้การที่หุ่นรบรูปร่างเหมือนมนุษย์ใส่เกราะ ช่วยในเรื่องจินตนาการได้เยอะ ยกความดีให้ผู้วาดภาพประกอบด้วย
ว่าไปแล้ว การมีคนวาดเป็นอนิเมเตอร์มืออาชีพ ใช้ลายเส้นและลงสีแบบคัทอนิเมเนี่ย ยังกะจะเตรียมเป็นอนิเมเลยนะ
ถึงที่สุดแล้ว ถ้าอ่านไหว จะได้รับรางวัลที่สมควร เพราะแกงัดคำอธิบายมาทั้งวิทยาศาสตร์จริงและสมมุติได้ในทุกบริบทเหตุการร์และทุกการกระทำของตัวละคร ทำให้รู้สึกว่าหุ่นรบในเรื่องมีความสมจริงในโลกนั้นอย่างมาก จุดนี้ดีกว่ามาโฮกะเสียอีก เพราะวิทยาศาสตร์ในเรื่องมีความแฟนตาซีน้อยกว่าเวทมนตร์ของมาโฮกะ ถ้าเป็นคอแนวไซไฟอวกาศน่าจะอ่านได้อย่างสนุก
แต่ว่านะ เล่มหน้าช่วยกำแพงบทบรรยายนั่นลดลงหน่อยเถอะ...
ทั้งนี้ มีเดียแนวหุ่นรบไซไฟอวกาศที่ดีนั้นหาได้ยากอยู่แล้ว ถ้าคิดว่าสู้กับตัวหันสือไหวและชอบแนวนี้ก็อยากให้ลองอ่านสักเล่มดูครับ
[CR] รีวิวไลท์โนเวล DOWL MASTERS เล่ม 1 [ไม่สปอย]
ซาโต้ สึโตมุ แต่ง, tarou2 ภาพประกอบ, Media Work สำนักพิมพ์, Zenshu ลิขสิทธิ์ไทย
TL;DR มาโฮกะที่ขับหุ่นยนต์และยืดน้อยกว่า
DOWL MASTERS เป็นไลท์โนเวลแนวไซไฟหุ่นยนต์ ว่าด้วยโลกอนาคตหลังสงครามที่สังคมมนุษย์ถดถอยไปเป็นนครรัฐป้อมปราการ กีดกันตัวเองจากโลกภายนอกเร้นแค้นป่าเถื่อน ในยุคสมัยอันโหดร้าย โชคชะตาได้นำพาเหล่าหนุ่มสาวมาพบกัน ในโรงเรียนผู้บังคับหุ่นรบ DOWL
นิยายเรื่องนี้ ซาโต้ สึโตมุได้กล่าวไว้ท้ายเล่มว่า ส่งประกวดแล้วไม่ผ่านจึงไปแต่งมาโฮกะ
เรื่องนี้จึงมีสถานะตรงข้ามกับแอคเซลเวิร์ลของคาวาฮาระ เรกิ คือเขียนนิยายสไตล์สำนักพิมพ์หลังจากเดบิวไปแล้ว
นั่นทำให้ DOWL MASTERS มีกลิ่นอายความเป็นต้นแบบของมาโฮกะแฝงอยู่ในเรื่อง
เช่นสังคมหลังสงคราม การแบ่งแยกชนชั้น อภิสิทธิ์ชนผู้ปกครองและเหล่าผู้มีพลังพิเศษที่ทำหน้าที่ปกป้องความสงบสุขของโลก
ทั้งหมดนี้ล้วนเป็นแกนหลักของมาโฮกะ ส่วนที่แตกต่างอย่างเด่นชัดคือตัวละครบรรดาตัวหลักของเรื่อง ดูทั่วไปเมื่อเทียบกับมาโฮกะ
จะพระเอกขี้แหย พี่สาวหวงน้อง คู่ปรับหยิ่งจองหอง นางเอกแสดงอารมณ์ไม่เก่ง ล้วนแล้วแต่เป็นเทมเพลตจากไลท์โนเวลมีเดียแนวหุ่นทั้งสิ้น
และเพราะเป็นเล่มแรก จึงเน้นที่แนะนำตัวละครและผูกความสัมพันธ์ทำให้ไม่ได้รู้สึกถูกใจใครเป็นพิเศษ
ที่เด่นหน่อยดูจะเป็นนางเอก ที่น่ารักทั้งด้านจริงจังและพยายามขี้เล่น ดูน่ากลั่นแกล้งดี
ส่วนของวิธีการเขียน DOWL Masters ก็ต่างกับมาโฮกะอยู่เล็กน้อย
นิยายเน็ตโนเวลกับนิยานสำนักพิมพ์นั้น มีจุดต่างกันสำคัญประการหนึ่งคือจังหวะของเรื่อง โดยทั่วไปนิยายสำนักพิมพ์จะถูกบีบให้จบลงในเล่มเดียวอย่างเคร่งครัด เรื่องนี้จึงมีจังหวะเดินเรื่องที่ฉับไวกว่ามาโฮกะเป็นเท่าตัว
แต่นั่นไม่สามารถหยุดกำแพงตัวอักษรของซาโต้ สึโตมุได้
เมื่อเปิดพ้นภาพประหอบมาก็จะพบกับคำอธิบายศัพท์เฉพาะหนา 5 หน้า พอเข้าเนื้อหาก็จะเจอบทบรรยายเซ็ตติ้งยาวพรืดแทรกระหว่างแทบทุกการกระทำ การเคลื่อนไหว 2 บรรทัดอธิบายด้วยทฤษฎีสามย่อหน้า ในบางจุดนั้นถือว่าหนักกว่ามาโฮกะเสียอีก ถ้าไม่ตั้งสมาธิให้ดีจะเหนื่อยมาก เมื่อคืนผมถึงกับหลับคา 4/5 ของเล่ม เพื่อจะตื่นมาอ่านต่อตอนเช้า เพราะต้องใช้พลังงานประมวลผลตามอย่างหนักเลยทีเดียว
ส่วนหนึ่งที่ทนอ่านก็เพราะได้ภาพประกอบช่วยไว้การที่หุ่นรบรูปร่างเหมือนมนุษย์ใส่เกราะ ช่วยในเรื่องจินตนาการได้เยอะ ยกความดีให้ผู้วาดภาพประกอบด้วย
ว่าไปแล้ว การมีคนวาดเป็นอนิเมเตอร์มืออาชีพ ใช้ลายเส้นและลงสีแบบคัทอนิเมเนี่ย ยังกะจะเตรียมเป็นอนิเมเลยนะ
ถึงที่สุดแล้ว ถ้าอ่านไหว จะได้รับรางวัลที่สมควร เพราะแกงัดคำอธิบายมาทั้งวิทยาศาสตร์จริงและสมมุติได้ในทุกบริบทเหตุการร์และทุกการกระทำของตัวละคร ทำให้รู้สึกว่าหุ่นรบในเรื่องมีความสมจริงในโลกนั้นอย่างมาก จุดนี้ดีกว่ามาโฮกะเสียอีก เพราะวิทยาศาสตร์ในเรื่องมีความแฟนตาซีน้อยกว่าเวทมนตร์ของมาโฮกะ ถ้าเป็นคอแนวไซไฟอวกาศน่าจะอ่านได้อย่างสนุก
แต่ว่านะ เล่มหน้าช่วยกำแพงบทบรรยายนั่นลดลงหน่อยเถอะ...
ทั้งนี้ มีเดียแนวหุ่นรบไซไฟอวกาศที่ดีนั้นหาได้ยากอยู่แล้ว ถ้าคิดว่าสู้กับตัวหันสือไหวและชอบแนวนี้ก็อยากให้ลองอ่านสักเล่มดูครับ