เราเป็นคนไม่ค่อยอดทนในเรื่องงานเลย ทำอย่างไรดี เวลาเจอปัญหาไม่ว่าหนักหรือนิดหน่อย เราจะรู้สึกไม่อยากทำงานอีก

คือเป็นอย่างนี้มาแต่ไหนแต่ไร    เราแก้เท่าไหร่ ไม่สามารถแก้ได้   ไม่ว่าจะมีปัญหาเรื่องงาน หรือเรื่องคนในที่ทำงาน   ใจนึงอยากแก้ไขนิสัยตัวเองในเรื่องงาน  อีกใจนึงอยากลาออกมากๆ  แบบรุ้สึกว่า  หากออกจากงาน ชีวิตน่าจะง่ายขึ้นเยอะ   ณ ตอนนี้พอกลับมาทำงานได้ครึ่งปี  เฮ้ย ชีวิตมันยากจังวะ  วันๆ มีแต่งาน มีแต่ปัญหามาให้แก้ตลอด  มีแต่เรื่องเครียดๆ เหนื่อยๆ ทุกอย่าง fast track หมดเลยอะ   

แต่พอแก้ปัญหาได้นะ   เราก้อจะแบบว่า  เฮ้ยรุ้สึกดีและอยากทำต่อ  แต่พอปัญหามันเยอะๆ แก้ไม่ทัน งานตรึม เราก้อเบื่อ   เหมือนแบบมันเบื่อๆ อยากๆ บอกไม่ถูกน่ะค่ะ   ทุกครั้งที่เราโดนว่า ก้อจะอยากลาออกทุกครั้ง 55 เหมือนแบบ  เซ็ง ทำไมต้องมาทน  สู้อยุ่เฉยๆ ไม่ทำงาน ก้อมีเงิน  ชีวิตน่าจะง่ายกว่านี้เยอะ ซึ่งเปนความคิดที่แย่มาก  อยากแก้ตรงจุดนี้

บ้านเราไม่มีปัญหาเรื่องเงิน  (ค่อนข้างมีเงิน และเราเองมีมรดกแบบสบายๆ ไปได้ตลอดชีวิตนี้ แต่ไม่ได้ถึงกับรวยแบบมหาเศรษฐีนะ   และเราหลังๆ ก้อไม่ได้ใช้เงินอะไรมากเท่าไหร่)

เรา 40 แล้วค่ะ  ไม่แต่งงาน ไม่มีลูก  มีแฟนรักกันมากมาสิบปี  แต่บอกกันว่าไม่แต่งนะ  เรารักอิสระมากๆ  
ตัวเราเองสุขภาพดี แข็งแรง    เราไม่มีภาระ  ไม่มีหนี้สิน   ไม่มีกังวลในเรื่องครอบครัวเลย  เพราะบ้านเราเป็นครอบครัว


นิสัยส่วนตัว  เราเป็นคนขี้เกียจค่อนข้างมาก  รักสบาย  เราเป็นคนไม่ละเอียด ไม่ค่อยรอบคอบ   ที่ผ่านมาจบโทก็แบบไม่ได้เคยนำวิชาที่เรียนมาใช้ในงานเลย  เราเปนคนชอบทำงานแบบเร็วๆ ไม่ต้องตรวจทานอะไรมากมาย   ชีวิตไม่เคยทำงานเยอะ ไม่เคยทำงานหนัก ไม่เคยทำงานยาก   (อาจจะมีบ้าง  แต่เราจะรีบลาออกเสียก่อนในเวลาไม่กี่เดือนต่อมา  เนื่องจากคิดเสมอ  ทำไมต้องมาทำงานด้วย  ในเมื่อก้อไม่ได้เดือดร้อนอะไร)

เป้าหมายชีวิตเราคือ เจริญสติปัฏฐานสี่เพื่อการหลุดพ้น   ความชอบของเราคือปฏิบัติธรรม  แต่ให้ไปอยุ่วัดยาวๆ ช่วยงานวัดยาวๆ เราไม่ค่อยชอบ   เราชอบอยู่คอนโดตัวเอง  และเดินจงกรม ยกมือสร้างจังหวะแนวหลวงพ่อเทียน

พอเรามาทำงาน  แล้วมีปัญหาต่างๆ นานาที่ต้องแก้  เช่น แก้อันนี้ได้แล้ว  เราสบายใจแค่ไม่กี่วัน  มีปัญหาใหม่ต้องแก้อีก

เลยมานั่งคิดๆ ว่า   หรือเราหางานใหม่ที่แบบว่า  แค่นั่งเฝ้าร้าน  และได้เงินเดือนน้อยหน่อย    เราคิดเสมอทำไมเราต้องทำงานเยอะๆ ยากๆ ด้วยเนี่ย  และไอ่เรื่องที่ต้องมาอยุ่บริษัทจันถึงศุกรวันละสิบชม.  เราว่ามันเยอะเว่อเกินอะ  อีกอย่างพอทำงานออฟฟิด เฮ้ย ดันเหมือนกับเครียดง่ายขึ้น กินเก่งขึ้นอีกต่างหาก เซ็งมากๆ จุดนี้   

และเวลาในชีวิตหายไปเลย  คือปกติ เราจะเดินจงกรมวันหลายสองชม.  สร้างจังหวะสามชม.   (สมาธิไม่ค่อยทำ อิๆ)   สวดมนต์ แผ่เมตตาอีกประมาณสองชม.   ไปออกกำลังกายสวนลุมบ่อยๆ   พอเริ่มทำงานได้ครึ่งปีนี้  สรุป   เหลือแค่สร้างจังหวะวันละชม. สวดมนต์แผ่เมตตาอีกครึ่งชม.   เลยทำให้เราเศร้าใจ ณ จุดๆ นี้  และรุ้สึกว่า   เราลาออกเมื่อไหร่ดีหนอ  

แต่ก่อนเราก้อว่างๆ งานมาพักใหญ่ และรุ้สึกว่า  เฮ้ย ลองกลับมาทำงานดีไหมหนอ  แต่แบบ  เออ  มันงานเยอะเกิน ยากเกิน งานต้องใช้ความจำเยอะๆ ต้องใช้ความคิดตลอดเวลา  ไม่สามารถรู้สึกตัวระหว่างการทำงานจันถึงศุกรเวลางานได้เลยอะ  แบบเบื่อเรื่องนี้มากๆ  แถมต้องมาทำงาน 8.30 to 6.30  คือเฮ้ย วันละสิบชม. มันแบบเยอะไป  (ขอโทษอย่างสูง ระบายออกมาแล้วสบายใจขึ้นน่ะค่ะ  เลยอยากระบายเพราะรุ้สึกว่า  อึดอัดในเรื่องนี้มากๆ)

แต่เราไม่รุ้สึกว่าตัดสินใจผิดนะที่กลับมาหางานทำ  หลังจากว่างงานมาเกือบสี่ปี   คืออย่างน้อยเรายังรุ้สึกว่า  อืม ได้รุ้จักคนเยอะขึ้น ได้เรียนรุ้งานใหม่ๆ สนุกดี  แต่ลึกๆ ใจเราเฝ้าหาแต่หนทางพ้นทุกข์ในสังสารวัฏน่ะค่ะ   ไม่ใช่ต้องการมาเรียนรุ้งานอะไรทางโลกตรงนี้   เราเลยคิดเรื่องลาออกตลอดเวลา และคิดว่า  จะเมื่อไหร่ดี  ดีเดย์ออกวันไหน  หรือลองทนๆ ทำไปให้ครบปีดีไหม  อย่างน้อยดูไม่น่าเกลียด  และก้อไม่ได้เสียเวลาชีวิตนานด้วย แค่ปีเดียวเอง ทนๆ ไปกะหัวโขนนี้

รบกวนช่วยแนะนำได้ไหม  ว่าควรปรับอย่างไรดี  หรือมันคือการที่ต้องปรับตัว  อีกสักพักอาจจะชิน   แต่แบบ  มันไม่ชินสักที รุ้สึกเหมือนแบบ เซ็งๆ และขี้เกียดทำงานด้วย  มาสายบ่อย  รีบกลับเร็วเสมอ  อารมเสียง่ายบ้าง  

thx to all