ก่อนอื่นขอบอกก่อนนะครับ ยืมไอดีเพื่อนมาโพสนะครับ
ตามหาผู้หญิงที่ให้กระดาษทิชชู่ผมตรงทางเชื่อมbtsชิดลมเข้าตึกmercury ville
วันจันทร์ที่25 กรกฎาคม 2559 เวลาประมาณ23.30น. ก่อนเวลาดังกล่าวผมมานั่งรอบริเวณบันไดหน้าทางเข้าตึกmercury ville ที่มาจากทางเชื่อมbtsสถานีชิดลม เพื่อดักรอง้อแฟนที่พึ่งเลิกกันได้สักพักและยังไม่มีทีท่าว่าจะกลับมาคืนดีกัน ซึ่งถ้าเค้ากลับบ้านโดยbtsเค้าต้องผ่านทางนี้แน่ๆ ระหว่างผมนั่งรอช่วงเวลาตั้งแต่3-5ทุ่ม ก็มีพนักงานที่ทำอยู่บริษัทเดียวกับเค้าออกมาจากตึกอยู่ตลอด ซึ่งผมก็คิดว่าอีกไม่นานน่าจะได้เจอเค้าแน่ๆ แต่สิ่งที่ผมไม่ได้เตรียมใจไว้ก็เกิดขึ้นพอถึงเวลาดังกล่าว เค้าโทรเข้ามาบอกผมว่าให้ผมกลับไป เค้าเห็นหมดแล้วเค้านั่งแท็กซี่กลับบ้านไปแล้ว เมื่อจบประโยคนั้นผมเริ่มร้องไห้หนักขึ้นและหนักขึ้น พูดจากับเค้าปนร้องไห้ไปด้วยจนไม่ได้ภาษา และจบประโยคที่ว่าผมจะโดด ซึ่งหมายถึงโดดลงมาจากทางเชื่อมbts(ก่อนหน้านี้ช่วงเลิกกับเค้าแรกๆผมทุกข์มากจนคิดฆ่าตัวตายอยู่ตลอดบ่อยขึ้นและบ่อยๆขึ้น ซึ่งไม่ขอเล่าย้อนกลับไป) กลับมาในเวลาตอนนั้นผมทุกข์มากอ่อนแอถึงขีดสุดจนไม่อยากทนอยู่ต่อไปนั่งก้มหน้าร้องไห้อย่างหนักคิดว่าจะโดดลงไปให้จบๆเลยดีมั้ย ระหว่างที่ผมก้มหน้าร้องไห้ สายตาของผมเห็นเท้าคู่หนึ่งยืนอยู่ข้างหน้าผม แวปแรกในใจผมคิดว่าหรือจะเป็นแฟนผมที่เค้ากลับมา ผมรีบเงยหน้าขึ้น คนที่ปรากฎอยู่ด้านหน้าผมคือผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งตอนนี้ผมจำหน้าเค้าคนนั้นไม่ได้เพราะตอนนั้นน้ำตาผมเต็มตาไปหมด จำได้แค่ว่าผู้หญิงคนนั้นใส่ชุดลายทางแนวนอนสีดำสลับสีครีมอะไรประมาณนั้น ผู้หญิงคนนั้นยื่นกระดาษทิชชู่ให้ผม วินาทีนั้นสมองผมหยุดคิดเรื่องทุกข์เรื่องร้ายๆทุกอย่าง ผมได้แต่คิดว่าเค้าคือใครเค้าสงสารเราหรอ เค้าคิดอะไรอยู่ ระหว่างคิดผมก็รับกระดาษทิชชู่จากเค้าและก้มหัวเพื่อขอบคุนเค้า หลังจากรับทิชชู่มาแล้วเค้าก็ค่อยๆเดินจากไปแต่คอยกลับหันมามองผมอยู่ตลอด ผมได้แต่มองและจะพูดอะไรกับเค้าหน่อยมั้ยแต่ก็ไม่ได้พูด ปนกับสมองของผมในตอนนั้นที่คิดว่าไม่มีใครในโลกสนใจเราแล้ว สิ่งที่เกิดขึ้นกับผมมันไม่ใช่แค่ผู้หญิงคนหนึ่งให้กระดาษทิชชู่ผู้ชายอีกคนหนึ่ง แต่มันทำให้ผมกลับเข้ามาอยู่ในสติ กลับเข้ามาคิดได้ว่าผมยังมีใครอีกหลายคนที่รักผมอยู่แม้เพียงเวลาไม่กี่วินาทีก็ตาม มันเป็นสิ่งที่ผมก็ไม่รู้จะอธิบายออกมาเป็นคำพูดได้มากเพียงใด รุ้เพียงแต่ว่าการกระทำเพียงแค่นั้นมันช่วยให้ชีวิตหนึ่งที่ในตอนนั้นคิดเรื่องแย่ที่สุดกลับมาคิดเรื่องที่ดีที่สุดได้ ผมอยากขอบคุณคุณผู้หญิงคนนั้นมากๆการกระทำของคุณมันมีค่ามากมายกับผม ผมจะจดจำเรื่องในวันนั้นไปตลอด และเผื่อถ้ามีโอกาสที่ผมจะได้เจอคุณอีก ผมก็อยากคุยกับคุณและขอบคุณคุณอีกครั้งจริงๆ ไม่ว่าคุณจะรับไว้หรือไม่ ผมถือว่าวันนั้นคุณได้ช่วยชีวิตผมไปเรียบร้อยแล้ว
ขอบคุณมากครับ
ฝากทิ้งท้ายไว้ด้วยคำพูดพี่ชายผมที่บอกว่า "ก็จริงอยู่ถ้าเราฆ่าตัวตายไป แฟนเราอาจทุกข์ใจด้วยแต่กี่ปีล่ะ1ปี2ปีหรือมากกว่านี้แต่ยังไงแล้วแฟนเราก็ต้องลืมและเดินต่อไป ผิดจากคนในครอบครัวเราที่จะต้องทนทุกข์ตลอดไป"
อยากขอบคุณผู้หญิงที่ให้กระดาษทิชชู่ผมตรงทางเชื่อมระหว่างรถไฟฟ้าbtsชืดลมกับทางเข้าตึกmercury ville คุณได้ช่วยชีวิตผมแล้ว
ตามหาผู้หญิงที่ให้กระดาษทิชชู่ผมตรงทางเชื่อมbtsชิดลมเข้าตึกmercury ville
วันจันทร์ที่25 กรกฎาคม 2559 เวลาประมาณ23.30น. ก่อนเวลาดังกล่าวผมมานั่งรอบริเวณบันไดหน้าทางเข้าตึกmercury ville ที่มาจากทางเชื่อมbtsสถานีชิดลม เพื่อดักรอง้อแฟนที่พึ่งเลิกกันได้สักพักและยังไม่มีทีท่าว่าจะกลับมาคืนดีกัน ซึ่งถ้าเค้ากลับบ้านโดยbtsเค้าต้องผ่านทางนี้แน่ๆ ระหว่างผมนั่งรอช่วงเวลาตั้งแต่3-5ทุ่ม ก็มีพนักงานที่ทำอยู่บริษัทเดียวกับเค้าออกมาจากตึกอยู่ตลอด ซึ่งผมก็คิดว่าอีกไม่นานน่าจะได้เจอเค้าแน่ๆ แต่สิ่งที่ผมไม่ได้เตรียมใจไว้ก็เกิดขึ้นพอถึงเวลาดังกล่าว เค้าโทรเข้ามาบอกผมว่าให้ผมกลับไป เค้าเห็นหมดแล้วเค้านั่งแท็กซี่กลับบ้านไปแล้ว เมื่อจบประโยคนั้นผมเริ่มร้องไห้หนักขึ้นและหนักขึ้น พูดจากับเค้าปนร้องไห้ไปด้วยจนไม่ได้ภาษา และจบประโยคที่ว่าผมจะโดด ซึ่งหมายถึงโดดลงมาจากทางเชื่อมbts(ก่อนหน้านี้ช่วงเลิกกับเค้าแรกๆผมทุกข์มากจนคิดฆ่าตัวตายอยู่ตลอดบ่อยขึ้นและบ่อยๆขึ้น ซึ่งไม่ขอเล่าย้อนกลับไป) กลับมาในเวลาตอนนั้นผมทุกข์มากอ่อนแอถึงขีดสุดจนไม่อยากทนอยู่ต่อไปนั่งก้มหน้าร้องไห้อย่างหนักคิดว่าจะโดดลงไปให้จบๆเลยดีมั้ย ระหว่างที่ผมก้มหน้าร้องไห้ สายตาของผมเห็นเท้าคู่หนึ่งยืนอยู่ข้างหน้าผม แวปแรกในใจผมคิดว่าหรือจะเป็นแฟนผมที่เค้ากลับมา ผมรีบเงยหน้าขึ้น คนที่ปรากฎอยู่ด้านหน้าผมคือผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งตอนนี้ผมจำหน้าเค้าคนนั้นไม่ได้เพราะตอนนั้นน้ำตาผมเต็มตาไปหมด จำได้แค่ว่าผู้หญิงคนนั้นใส่ชุดลายทางแนวนอนสีดำสลับสีครีมอะไรประมาณนั้น ผู้หญิงคนนั้นยื่นกระดาษทิชชู่ให้ผม วินาทีนั้นสมองผมหยุดคิดเรื่องทุกข์เรื่องร้ายๆทุกอย่าง ผมได้แต่คิดว่าเค้าคือใครเค้าสงสารเราหรอ เค้าคิดอะไรอยู่ ระหว่างคิดผมก็รับกระดาษทิชชู่จากเค้าและก้มหัวเพื่อขอบคุนเค้า หลังจากรับทิชชู่มาแล้วเค้าก็ค่อยๆเดินจากไปแต่คอยกลับหันมามองผมอยู่ตลอด ผมได้แต่มองและจะพูดอะไรกับเค้าหน่อยมั้ยแต่ก็ไม่ได้พูด ปนกับสมองของผมในตอนนั้นที่คิดว่าไม่มีใครในโลกสนใจเราแล้ว สิ่งที่เกิดขึ้นกับผมมันไม่ใช่แค่ผู้หญิงคนหนึ่งให้กระดาษทิชชู่ผู้ชายอีกคนหนึ่ง แต่มันทำให้ผมกลับเข้ามาอยู่ในสติ กลับเข้ามาคิดได้ว่าผมยังมีใครอีกหลายคนที่รักผมอยู่แม้เพียงเวลาไม่กี่วินาทีก็ตาม มันเป็นสิ่งที่ผมก็ไม่รู้จะอธิบายออกมาเป็นคำพูดได้มากเพียงใด รุ้เพียงแต่ว่าการกระทำเพียงแค่นั้นมันช่วยให้ชีวิตหนึ่งที่ในตอนนั้นคิดเรื่องแย่ที่สุดกลับมาคิดเรื่องที่ดีที่สุดได้ ผมอยากขอบคุณคุณผู้หญิงคนนั้นมากๆการกระทำของคุณมันมีค่ามากมายกับผม ผมจะจดจำเรื่องในวันนั้นไปตลอด และเผื่อถ้ามีโอกาสที่ผมจะได้เจอคุณอีก ผมก็อยากคุยกับคุณและขอบคุณคุณอีกครั้งจริงๆ ไม่ว่าคุณจะรับไว้หรือไม่ ผมถือว่าวันนั้นคุณได้ช่วยชีวิตผมไปเรียบร้อยแล้ว
ขอบคุณมากครับ
ฝากทิ้งท้ายไว้ด้วยคำพูดพี่ชายผมที่บอกว่า "ก็จริงอยู่ถ้าเราฆ่าตัวตายไป แฟนเราอาจทุกข์ใจด้วยแต่กี่ปีล่ะ1ปี2ปีหรือมากกว่านี้แต่ยังไงแล้วแฟนเราก็ต้องลืมและเดินต่อไป ผิดจากคนในครอบครัวเราที่จะต้องทนทุกข์ตลอดไป"