โรคซึมเศร้านี่น่ารังเกียจมากมั้ย? มีวิธีการรักษาอย่างไรดี??
สวัสดีค่ะนี่เป็นกะทู้แรกของเรานะคะ เราเพิ่งสมัครมาเพื่อเขียนอาการซึมเศร้าที่เรากำลังเป็นอยู่ในตอนนี้ ถ้าเขียนผิดพลาดประการใด ต้องขออภัยด้วยนะคะ
เข้าเรื่องเลยดีกว่าคือเราเป็นเด็กต่างจังหวัด เข้ามาเรียนมหาลัยที่กทม. ค่ะ ต้องจากบ้านมาไกลเพื่อที่จะทำหน้าที่ลูกที่ดีให้แม่ได้ภูมิใจ เราเป็นคนไม่ได้เรียนเก่งนะคะ แต่เกรดเฉลี่ยในแต่ละเทอมจะอยู่ที่ 3.60 ขึ้นไปตลอด เรายอมรับค่ะว่าเราไม่เก่งเลย เราคิดมาตลอดว่าเราโง่ เราจึงต้องพยายามอ่านหนังสือ พยายามไปเรียนบ่อยๆ พยายามส่งงานให้ตรงตามที่กำหนด เพราะอย่างน้อยเราก็ได้ทำมันเต็มที่แล้ว เราจึงพยายามมากกับการเรียน เวลาสอบทุกครั้งเรายอมอดนอนเพื่อที่จะไปสอบ คือถ้าอ่านไม่รู้เรื่องก็จะไม่ยอมนอนค่ะ เคยมีวิชานึงค่ะ ที่อ่านตั้งแต่บ่ายโมงไปถึง6โมงเช้าเลย (ในช่วงนี้ก็อ่านไปพักเล่นไปบ้างอะนะคะเพื่อจะได้ไม่เครียดเกินไป) แต่คือเราก็ไม่ได้นอนเลยจนถึงเช้าก็อาบน้ำไปสอบเลยค่ะ เราเป็นคนค่อนข้างจะจิงจังกับชีวิต
บางครั้งก็เป็นการกดดันตัวเองเพื่อที่อยากจะให้มันออกมาดีที่สุด และตอนนี้เราก็เรียนจะจบ ป.ตรีแล้วด้วย รอสอบไฟนอลก็จบแล้วค่ะ แต่คือที่บ้านก็หวังให้เราเรียนต่อ ป.โทต่อไปเลย ซึ่งตรงนี้เราก้อคิดหนักเหมือนกันนะคะเพราะที่บ้านเองก็หวังกับเราไว้เยอะเหมือนกัน ก็ไม่อยากจะทำให้ที่บ้านต้องผิดหวังค่ะ ขนาดเรายังคิดเลยว่าเรียนมหาลัยมันเหนื่อยขนาดนี้เลยหรอ บ้างครั้งก็ท้อค่ะ แต่ก็มองกลับไปที่บ้านคือ แม่เราเหนื่อยกว่าเราหลายเท่าที่ต้องส่งเราเรียน เราจึงไม่อยากทำให้แม่เสียใจค่ะ เพราะเรามีแค่แม่คนเดียว ส่วนพ่อ เราไม่เคยเห็นหน้าตั้งแต่อายุ2ขวบแล้วเราจึงรักแม่มากค่ะ ถ้าเราทำผิด เราจะโทษตัวเองตลอดซ้ำไปซ้ำมา เราจึงไม่อยากทำให้แม่ต้องผิดหวัง เพราะเวลาที่เราล้มมันมีแต่คนดูถูกเราคอยจะเหยียบซ้ำเรา (อันนี้แม่บอกมาค่ะ) เราจึงต้องพยายามทำตัวเองให้เข้มแข็งเหมือนแม่ค่ะ (แม่เราเป็นคนแข็งมาก ไม่เคยเห็นน้ำตานางเลย ขนาดเรากราบแม่ บอกรักแม่ อวยพรวันเกิดแม่ ทำทุกอย่างให้แม่ซึ้ง แต่ก็ไม่เคยเห็นน้ำตานางเลยแม้แต่นิดเดียว ไม่มีการซาบซึ้งอะไรเลย 55555 ) นิสัยเราภายนอกเราเป็นคนร่าเริงนะ โก๊ะๆ ติ๊งต๊อง ปัญญาอ่อนหน่อยอ่ะค่ะ 55555. คือชอบทำให้เพื่อนหัวเราะ แต่ถ้ามีเรื่องให้เครียดก็จะเก็บเงียบไว้คนเดียว ไม่บอกใคร ไม่ขอคำปรึกษาจากใครเลย ตัดสินใจตัวเองได้ตลอด แล้วก็บ่อยมากที่จะแอบร้องไห้คนเดียว ภายนอกจะพยายามเป็นคนเข้มแข็ง แต่ถ้ามีเรื่องมากระทบจิตใจนิดหน่อยก็จะถึงขั้นแย่เลย จะคิดทุกสิ่งทุกอย่างที่ไม่สมควรจะคิดเลย อย่างเช่น ชีวิตเราไม่มีค่าเลย แม่ไม่น่าเกิดเรามาเลย เป็นต้นค่ะ แล้วมันก็จะทำให้เราขาดสติค่ะ เราเคยคิดจะฆ่าตัวตายในการกินยานอนหลับเกินขนาด แต่โชคดีที่ยาไม่ได้แรงมากก็เลยไม่เป็นอะไร แต่ก็ไม่เคยกล้าที่จะฆ่าตัวตายเลยเพราะกลัวตัวเองเจ็บ กลัวทำให้ที่บ้านเสียใจเพราะเค้าตั้งความหวังมาที่เราเยอะ บางครั้งการมาอยู่กทม.มันทำให้เราท้อ เราคิดถึงบ้าน เราเหงา เราไม่ชินกับสังคมที่นี่ เราคุยกับที่บ้านตลอดนะคะ แต่แค่ไม่ได้อยู่ด้วยกันเพราะเราต้องมาเรียน ช่วงแรกๆก็ปรับตัวยากมากเลยค่ะ ต้องปรับตัวให้เข้ากับเพื่อน ต้องพยายามทำให้ตัวเองมีความสุข แรกๆอยู่หอกับเพื่อนก็มีปากเสียงกันบ่อยครั้งจนถึงขั้นทำให้เสียความรู้สึกกันไปหมดแล้ว เราก้อเสียใจ เพื่อนก็เสียใจ ทะเลาะกันก็เรื่องเดิมๆซักพักพอเวลาผ่านไปก็จะกลับมาทะเลาะกันอีก จนตัดสินใจย้ายหอมาอยู่คนเดียวดีกว่าเผื่อว่าอะไรๆมันอาจจะดีขึ้น เพราะเราคงอยู่กับเพื่อนมากเกินไปคือ ตลอด24ชม. จากเมื่อก่อนเราอยู่คนละบ้านมาเจอกันก็ตอนเรียน ก็ไม่มีอะไรให้ผิดใจกัน พอย้ายหอมาอยู่คนเดียวทุกอย่างมันก็โอเคดีนะ เรากับเพื่อนก็ไม่มีการทะเลาะกันอีกเลย มันก็เป็นความโชคดีไปค่ะ แต่มันก็แอบมีอาการเหงาบ้างอะไรบ้าง ผิดหวังบ่อยๆบ้าง อย่างเช่น เรื่องความรัก เราเป็นคนทุ่มเทให้กับคนที่เรารักมากค่ะ ยอมทุกอย่างจนทำให้ตัวเองลำบากก็มี คือถ้ามีแฟนแล้วเราจะไม่มองคนอื่นอีกเลย ต่อให้จะหล่อหรือดีกว่าแฟนเราก็ตามนะคะ ซึ่งดูเหมือนจะเป็นการปิดกั้นตัวเองเกินไป แต่ก็เพราะไม่อยากมีเรื่องให้ผิดใจกันมากกว่า ถ้าดูจากภายนอกเราก็ไม่ได้ขี้เหร่อะไรมาก (ไม่ได้ชมตัวเองนะคะ) เราเป็นคนสูง168 หนัก55 ซึ่งก็คิดว่าตัวเองอ้วนละ หน้าตาจะออกทางหมวยๆหน่อยค่ะ ตาตี่ๆ มีแก้มนิดนึง ผิวก้อไม่ได้ขาวมากออกจะเหลืองๆค่ะ เรารักใครเราจะจิงจังมาก ส่วนใหญ่จะไม่ค่อยเผื่อใจไว้เลย เชื่อใจคนง่ายมากค่ะ โดนหลอกมาหลายรอบมากๆก็ยังไม่จำ เราก็คิดว่านี่มันเวรกรรมอะไรของฉัน ทำไมชีวิตต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วย พอถึงเวลาอกหักซึ่งเรารับมือไม่ทัน มันทำให้เราตั้งสติไม่ได้ ร้องไห้ตลอดเวลา คิดแต่เรื่องตาย (แต่ไม่ได้ทำนะ) ชอบเก็บตัวอยู่คนเดียว จนมาถึงช่วงนี้ ช่วงที่ผ่านจุดนั้นมาได้แล้วคือ
ตอนปัจจุบันนี้นะคะ เราก็ยังไม่มีความสุขอยู่ดี ทั้งๆที่เราเองก็มีทุกอย่างครบหมดแล้ว (ยกเว้นแฟน เพราะกลัวโดนหลอกอีก) แม่ให้ทุกอย่างที่เราอยากได้ แต่เราก็ยังไม่มีความสุขเลย เราไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมถึงเป็นแบบนี้ นับวันมันยิ่งรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ
ไม่เคยรู้สึกแย่อะไรขนาดนี้มาก่อนเลย มันอาจจะเป็นเรื่องเล็กสำหรับคนอื่น แต่มันคือปัญหาที่ทุกข์ทรมานมากๆของเรา เราเชื่อว่าไม่มีใครอยากเป็นแบบนี้หรอก เราเองก็ไม่อยากเป็น เราไม่อยากอ่อนแอ เราพยายามเข้มแข็งแล้ว แต่ทำไมไม่รู้จิตใจมันถึงแย่ลงมากขนาดนี้ มันแย่จิงๆ ต้องจมอยู่กับความคิดของตัวเอง ใครพูดอะไรนิดหน่อยก็กระทบจิตใจอย่างมาก แคร์ทุกคำพูดของคนอื่นแล้วมักจะรับไม่ค่อยได้ เราซึมเศร้ารู้สึกว่าอยากจะร้องไห้ตลอดเวลาทั้งๆที่มันไม่รู้ว่าเกิดจากสาเหตุอะไร ไม่อยากกินอะไรเลยพยายามฝืนกินเพื่อไม่ให้ปวดท้องก้อกินไม่ลง น้ำหนักก็ลงไป 3 โล อันนี้ไม่ได้อยากจะอดอาหารเพื่อลดความอ้วนนะ แต่คือมันเบื่อมันกินไม่ลงจิงๆ รู้สึกว่าตัวเองต่ำต้อยด้อยค่าไม่เคยมีค่ากับใครเลย เบื่อโลกคิดว่าโลกนี้ไม่สดใสไม่น่าอยู่สำหรับเรา สิ่งที่เคยชอบทำ(อย่างเช่น ไปเดินห้าง)ก็ไม่อยากจะไปไหนเลย ไม่อยากจะทำอะไรเลยเหมือนหมดอาลัยตายอยาก มันทรมานจิงๆนะความรู้สึกแบบนี้อะ แล้วก็น้อยคนมากที่จะเข้าใจเราในสิ่งที่เราเป็น แต่ก็จะเสียใจมากที่มีคนคอยซ้ำเติมในสิ่งที่เราเป็น เสียใจมากจนถึงขั้นช็อคคือหายใจไม่ทัน T-T ร้องไห้จนไอออกมาเป็นเลือดก็มี เราไม่อยากเป็นแบบนี้เลย เราจะต้องทำยังไงดีคะที่จะผ่านจุดๆนี้ไปได้ ช่วงนี้คือท้อแท้มาก อารมณ์ฉุนเฉียวง่ายมาก อะไรไม่ได้ดั่งใจก็จะเหวี่ยง ซึ่งเมื่อก่อนก็ไม่ได้หนักขนาดนี้นะ มีอาการเครียดสะสมตลอดเวลา นอนไม่หลับนอนดึกมากแต่ก็จะตื่นเช้าทุกวัน โดยที่มันจะสะดุ้งตื่นเอง ส่วนมากจะฝันร้ายค่ะ ฝันร้ายจนร้องไห้ก็เลยทำให้ตื่นค่ะ รู้สึกอ่อนเพลียเพราะนอนไม่พอ เพื่อนแนะนำให้ไปพบจิตแพทย์ค่ะ เพราะกลัวว่าเราจะเป็นหนักถึงขั้นฆ่าตัวตาย เราก็คิดหนักนะแอบกลัวอยู่เหมือนกันว่าทำไมมันหนักจนต้องพบจิตแพทย์เลยหรอ ? คือเราไม่ปกติหรอ หรือเราโรคจิต เรากลัวว่าทุกคนจะรังเกียจเราที่เราเป็นแบบนี้ ซึ่งในหมู่เพื่อนๆก็ไม่มีใครเป็นเลย เรากลัวการที่จะถูกคนอื่นซ้ำเติมเรา แล้วมาล้อเราว่าเราเป็นโรคจิต เพราะแบบนี้เราจึงไม่อยากไปหาหมอค่ะ เราจึงอยากขอความคิดเห็นจากเพื่อนๆ พี่ๆ ทุกคน ว่าเราควรจะทำยังไงดี ถ้าต้องรักษาจริงๆต้องไปรักษาที่ไหน ขอขอบคุณที่สละเวลาเข้ามาอ่านนะคะ และต้องขอบคุณล่วงหน้าสำหรับคำแนะนำดีๆจากทุกท่านด้วยค่ะ 
โรคซึมเศร้านี่น่ารังเกียจมากมั้ย? มีวิธีการรักษาอย่างไรดี??
เข้าเรื่องเลยดีกว่าคือเราเป็นเด็กต่างจังหวัด เข้ามาเรียนมหาลัยที่กทม. ค่ะ ต้องจากบ้านมาไกลเพื่อที่จะทำหน้าที่ลูกที่ดีให้แม่ได้ภูมิใจ เราเป็นคนไม่ได้เรียนเก่งนะคะ แต่เกรดเฉลี่ยในแต่ละเทอมจะอยู่ที่ 3.60 ขึ้นไปตลอด เรายอมรับค่ะว่าเราไม่เก่งเลย เราคิดมาตลอดว่าเราโง่ เราจึงต้องพยายามอ่านหนังสือ พยายามไปเรียนบ่อยๆ พยายามส่งงานให้ตรงตามที่กำหนด เพราะอย่างน้อยเราก็ได้ทำมันเต็มที่แล้ว เราจึงพยายามมากกับการเรียน เวลาสอบทุกครั้งเรายอมอดนอนเพื่อที่จะไปสอบ คือถ้าอ่านไม่รู้เรื่องก็จะไม่ยอมนอนค่ะ เคยมีวิชานึงค่ะ ที่อ่านตั้งแต่บ่ายโมงไปถึง6โมงเช้าเลย (ในช่วงนี้ก็อ่านไปพักเล่นไปบ้างอะนะคะเพื่อจะได้ไม่เครียดเกินไป) แต่คือเราก็ไม่ได้นอนเลยจนถึงเช้าก็อาบน้ำไปสอบเลยค่ะ เราเป็นคนค่อนข้างจะจิงจังกับชีวิต
บางครั้งก็เป็นการกดดันตัวเองเพื่อที่อยากจะให้มันออกมาดีที่สุด และตอนนี้เราก็เรียนจะจบ ป.ตรีแล้วด้วย รอสอบไฟนอลก็จบแล้วค่ะ แต่คือที่บ้านก็หวังให้เราเรียนต่อ ป.โทต่อไปเลย ซึ่งตรงนี้เราก้อคิดหนักเหมือนกันนะคะเพราะที่บ้านเองก็หวังกับเราไว้เยอะเหมือนกัน ก็ไม่อยากจะทำให้ที่บ้านต้องผิดหวังค่ะ ขนาดเรายังคิดเลยว่าเรียนมหาลัยมันเหนื่อยขนาดนี้เลยหรอ บ้างครั้งก็ท้อค่ะ แต่ก็มองกลับไปที่บ้านคือ แม่เราเหนื่อยกว่าเราหลายเท่าที่ต้องส่งเราเรียน เราจึงไม่อยากทำให้แม่เสียใจค่ะ เพราะเรามีแค่แม่คนเดียว ส่วนพ่อ เราไม่เคยเห็นหน้าตั้งแต่อายุ2ขวบแล้วเราจึงรักแม่มากค่ะ ถ้าเราทำผิด เราจะโทษตัวเองตลอดซ้ำไปซ้ำมา เราจึงไม่อยากทำให้แม่ต้องผิดหวัง เพราะเวลาที่เราล้มมันมีแต่คนดูถูกเราคอยจะเหยียบซ้ำเรา (อันนี้แม่บอกมาค่ะ) เราจึงต้องพยายามทำตัวเองให้เข้มแข็งเหมือนแม่ค่ะ (แม่เราเป็นคนแข็งมาก ไม่เคยเห็นน้ำตานางเลย ขนาดเรากราบแม่ บอกรักแม่ อวยพรวันเกิดแม่ ทำทุกอย่างให้แม่ซึ้ง แต่ก็ไม่เคยเห็นน้ำตานางเลยแม้แต่นิดเดียว ไม่มีการซาบซึ้งอะไรเลย 55555 ) นิสัยเราภายนอกเราเป็นคนร่าเริงนะ โก๊ะๆ ติ๊งต๊อง ปัญญาอ่อนหน่อยอ่ะค่ะ 55555. คือชอบทำให้เพื่อนหัวเราะ แต่ถ้ามีเรื่องให้เครียดก็จะเก็บเงียบไว้คนเดียว ไม่บอกใคร ไม่ขอคำปรึกษาจากใครเลย ตัดสินใจตัวเองได้ตลอด แล้วก็บ่อยมากที่จะแอบร้องไห้คนเดียว ภายนอกจะพยายามเป็นคนเข้มแข็ง แต่ถ้ามีเรื่องมากระทบจิตใจนิดหน่อยก็จะถึงขั้นแย่เลย จะคิดทุกสิ่งทุกอย่างที่ไม่สมควรจะคิดเลย อย่างเช่น ชีวิตเราไม่มีค่าเลย แม่ไม่น่าเกิดเรามาเลย เป็นต้นค่ะ แล้วมันก็จะทำให้เราขาดสติค่ะ เราเคยคิดจะฆ่าตัวตายในการกินยานอนหลับเกินขนาด แต่โชคดีที่ยาไม่ได้แรงมากก็เลยไม่เป็นอะไร แต่ก็ไม่เคยกล้าที่จะฆ่าตัวตายเลยเพราะกลัวตัวเองเจ็บ กลัวทำให้ที่บ้านเสียใจเพราะเค้าตั้งความหวังมาที่เราเยอะ บางครั้งการมาอยู่กทม.มันทำให้เราท้อ เราคิดถึงบ้าน เราเหงา เราไม่ชินกับสังคมที่นี่ เราคุยกับที่บ้านตลอดนะคะ แต่แค่ไม่ได้อยู่ด้วยกันเพราะเราต้องมาเรียน ช่วงแรกๆก็ปรับตัวยากมากเลยค่ะ ต้องปรับตัวให้เข้ากับเพื่อน ต้องพยายามทำให้ตัวเองมีความสุข แรกๆอยู่หอกับเพื่อนก็มีปากเสียงกันบ่อยครั้งจนถึงขั้นทำให้เสียความรู้สึกกันไปหมดแล้ว เราก้อเสียใจ เพื่อนก็เสียใจ ทะเลาะกันก็เรื่องเดิมๆซักพักพอเวลาผ่านไปก็จะกลับมาทะเลาะกันอีก จนตัดสินใจย้ายหอมาอยู่คนเดียวดีกว่าเผื่อว่าอะไรๆมันอาจจะดีขึ้น เพราะเราคงอยู่กับเพื่อนมากเกินไปคือ ตลอด24ชม. จากเมื่อก่อนเราอยู่คนละบ้านมาเจอกันก็ตอนเรียน ก็ไม่มีอะไรให้ผิดใจกัน พอย้ายหอมาอยู่คนเดียวทุกอย่างมันก็โอเคดีนะ เรากับเพื่อนก็ไม่มีการทะเลาะกันอีกเลย มันก็เป็นความโชคดีไปค่ะ แต่มันก็แอบมีอาการเหงาบ้างอะไรบ้าง ผิดหวังบ่อยๆบ้าง อย่างเช่น เรื่องความรัก เราเป็นคนทุ่มเทให้กับคนที่เรารักมากค่ะ ยอมทุกอย่างจนทำให้ตัวเองลำบากก็มี คือถ้ามีแฟนแล้วเราจะไม่มองคนอื่นอีกเลย ต่อให้จะหล่อหรือดีกว่าแฟนเราก็ตามนะคะ ซึ่งดูเหมือนจะเป็นการปิดกั้นตัวเองเกินไป แต่ก็เพราะไม่อยากมีเรื่องให้ผิดใจกันมากกว่า ถ้าดูจากภายนอกเราก็ไม่ได้ขี้เหร่อะไรมาก (ไม่ได้ชมตัวเองนะคะ) เราเป็นคนสูง168 หนัก55 ซึ่งก็คิดว่าตัวเองอ้วนละ หน้าตาจะออกทางหมวยๆหน่อยค่ะ ตาตี่ๆ มีแก้มนิดนึง ผิวก้อไม่ได้ขาวมากออกจะเหลืองๆค่ะ เรารักใครเราจะจิงจังมาก ส่วนใหญ่จะไม่ค่อยเผื่อใจไว้เลย เชื่อใจคนง่ายมากค่ะ โดนหลอกมาหลายรอบมากๆก็ยังไม่จำ เราก็คิดว่านี่มันเวรกรรมอะไรของฉัน ทำไมชีวิตต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วย พอถึงเวลาอกหักซึ่งเรารับมือไม่ทัน มันทำให้เราตั้งสติไม่ได้ ร้องไห้ตลอดเวลา คิดแต่เรื่องตาย (แต่ไม่ได้ทำนะ) ชอบเก็บตัวอยู่คนเดียว จนมาถึงช่วงนี้ ช่วงที่ผ่านจุดนั้นมาได้แล้วคือ
ตอนปัจจุบันนี้นะคะ เราก็ยังไม่มีความสุขอยู่ดี ทั้งๆที่เราเองก็มีทุกอย่างครบหมดแล้ว (ยกเว้นแฟน เพราะกลัวโดนหลอกอีก) แม่ให้ทุกอย่างที่เราอยากได้ แต่เราก็ยังไม่มีความสุขเลย เราไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมถึงเป็นแบบนี้ นับวันมันยิ่งรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ
ไม่เคยรู้สึกแย่อะไรขนาดนี้มาก่อนเลย มันอาจจะเป็นเรื่องเล็กสำหรับคนอื่น แต่มันคือปัญหาที่ทุกข์ทรมานมากๆของเรา เราเชื่อว่าไม่มีใครอยากเป็นแบบนี้หรอก เราเองก็ไม่อยากเป็น เราไม่อยากอ่อนแอ เราพยายามเข้มแข็งแล้ว แต่ทำไมไม่รู้จิตใจมันถึงแย่ลงมากขนาดนี้ มันแย่จิงๆ ต้องจมอยู่กับความคิดของตัวเอง ใครพูดอะไรนิดหน่อยก็กระทบจิตใจอย่างมาก แคร์ทุกคำพูดของคนอื่นแล้วมักจะรับไม่ค่อยได้ เราซึมเศร้ารู้สึกว่าอยากจะร้องไห้ตลอดเวลาทั้งๆที่มันไม่รู้ว่าเกิดจากสาเหตุอะไร ไม่อยากกินอะไรเลยพยายามฝืนกินเพื่อไม่ให้ปวดท้องก้อกินไม่ลง น้ำหนักก็ลงไป 3 โล อันนี้ไม่ได้อยากจะอดอาหารเพื่อลดความอ้วนนะ แต่คือมันเบื่อมันกินไม่ลงจิงๆ รู้สึกว่าตัวเองต่ำต้อยด้อยค่าไม่เคยมีค่ากับใครเลย เบื่อโลกคิดว่าโลกนี้ไม่สดใสไม่น่าอยู่สำหรับเรา สิ่งที่เคยชอบทำ(อย่างเช่น ไปเดินห้าง)ก็ไม่อยากจะไปไหนเลย ไม่อยากจะทำอะไรเลยเหมือนหมดอาลัยตายอยาก มันทรมานจิงๆนะความรู้สึกแบบนี้อะ แล้วก็น้อยคนมากที่จะเข้าใจเราในสิ่งที่เราเป็น แต่ก็จะเสียใจมากที่มีคนคอยซ้ำเติมในสิ่งที่เราเป็น เสียใจมากจนถึงขั้นช็อคคือหายใจไม่ทัน T-T ร้องไห้จนไอออกมาเป็นเลือดก็มี เราไม่อยากเป็นแบบนี้เลย เราจะต้องทำยังไงดีคะที่จะผ่านจุดๆนี้ไปได้ ช่วงนี้คือท้อแท้มาก อารมณ์ฉุนเฉียวง่ายมาก อะไรไม่ได้ดั่งใจก็จะเหวี่ยง ซึ่งเมื่อก่อนก็ไม่ได้หนักขนาดนี้นะ มีอาการเครียดสะสมตลอดเวลา นอนไม่หลับนอนดึกมากแต่ก็จะตื่นเช้าทุกวัน โดยที่มันจะสะดุ้งตื่นเอง ส่วนมากจะฝันร้ายค่ะ ฝันร้ายจนร้องไห้ก็เลยทำให้ตื่นค่ะ รู้สึกอ่อนเพลียเพราะนอนไม่พอ เพื่อนแนะนำให้ไปพบจิตแพทย์ค่ะ เพราะกลัวว่าเราจะเป็นหนักถึงขั้นฆ่าตัวตาย เราก็คิดหนักนะแอบกลัวอยู่เหมือนกันว่าทำไมมันหนักจนต้องพบจิตแพทย์เลยหรอ ? คือเราไม่ปกติหรอ หรือเราโรคจิต เรากลัวว่าทุกคนจะรังเกียจเราที่เราเป็นแบบนี้ ซึ่งในหมู่เพื่อนๆก็ไม่มีใครเป็นเลย เรากลัวการที่จะถูกคนอื่นซ้ำเติมเรา แล้วมาล้อเราว่าเราเป็นโรคจิต เพราะแบบนี้เราจึงไม่อยากไปหาหมอค่ะ เราจึงอยากขอความคิดเห็นจากเพื่อนๆ พี่ๆ ทุกคน ว่าเราควรจะทำยังไงดี ถ้าต้องรักษาจริงๆต้องไปรักษาที่ไหน ขอขอบคุณที่สละเวลาเข้ามาอ่านนะคะ และต้องขอบคุณล่วงหน้าสำหรับคำแนะนำดีๆจากทุกท่านด้วยค่ะ