สวัสดีค่ะ เพื่อนๆชาวพันทิป ทุกคน วันนี้ก็อยากจะมาเล่าเรื่องประสบการความรักของเราค่ะ
ก่อนอื่นเลย เราพึ่งอายุ20ปีค่ะ เเฟนอายุ23 ต่างชาติค่ะ ชาวเยอรมัน เรารู้จักกันมาก็นานละ คบกันเป็นเเฟนกัน ครอบครัวทั้งสองฝ่ายรู้เรื่อง แฟนเป็นคนรักเรามากค่ะ เอาใจเราทุกอย่าง ตามใจ เพราะเป็นคนขี้งอน เวลางอนเค้าก็จะง้อตลอด เเม้เวลาเราผิดเค้าก็จะง้อค่ะ เพราะเราไม่ค่อยง้อ ง้อไม่เป็น5555 หรือไม่จะง้อด้วยการร้องไห้ เพราะเวลาแฟนเห็นเราร้องไห้ นางจะง้อเราทันทีค่ะ รักนางตรงนี้ค่ะ ตลอดระยะเวลาที่เเฟนอยู่บ้านเค้า เราก็จะคุยกันทุกวัน คอลบ้าง ย้ำ ทุกวันค่ะ บอกรัก บอกคิดถึงตลอด แฟนเคยมาหาเราที่ไทย2ครั้ง ตลอดระยะเวลาที่อยู่ไทย เค้าดูเเลเราทุกอย่าง พาไปเที่ยว กินข้าว ช้อบปิ้ง นุ่นนี่นั่น เอาเป็นว่าเค้าดูเเลเท็คเเคร์เเละรักเรามาก หลังจากนั้นเวลาที่มีความสุขก็หมดไป นางก็กลับบ้านนางไป เราร้องไห้ทุกครั้งที่นางกลับไป เเต่จะให้ทำไงได้ล่ะ มีเเฟนห่างไกลมันก็ต้องเป็นเเบบนี้อยู่เเล้ว พอนางกลับไป นางก็อยากให้เราไปหานางบ้างช่วงซัมเมอร์ เราก็โอเคตกลง เเต่อุปสรรค์ก็เกิดขึ้นเพราะเราต้องทำวีซ่า เเละมันยุ่งยากมาก แฟนก็ตกงาน พ่อเเม่นางก็ดันมาทะเลาะกัน แฟนเครียดมากปัญหารุมเร้า นางบ่นตลอดว่ากลัวจะไม่ได้เจอเราอีก เพราะทำวีซ่า คือ แฟนต้องทำหนังสือเชิญซึ่งเขตที่เยอรมันต้องออกให้เท่านั้น เเต่เเฟนตกงาน เงินก็ไม่มี จึงออก จม เชิญไม่ได้ มีทางเดียวที่ทำได้คือ ให้พ่อแม่ไปเขตทำเรื่องให้ เเต่พ่อแม่ก็ทะเลาะกันจะเลิกกัน เลยยังทำให้ไม่ได้ ส่วนเราก็ได้เเค่รอ รออย่างมีความหวัง เราบอกเเฟนเสมอ ว่ามีอะไรเราจะช่วยกัน จะสู้ไปด้วยกันตลอด เเละเเล้ว ความหวังเราก็มีเมื่อพ่อแฟนยอมไปทำเรื่องให้ จนตอนนี้เราขอวีซ่าผ่านเราเลยมาอยู่กับเค้าที่เยอรมันค่ะ แฟนยอมย้ายออกจากบ้านเพื่อมาเช่า อพาตเม้นใหม่ เพื่ออยู่กับเรา2คน เเละแฟน หมดเงินไปเยอะมากไหนจะค่าเฟอรนิเจอร์อีก เเละคือแฟนตกงาน ไม่มีเงินเลยสักบาท ตอนช่วงที่เรามาอยู่ด้วย เราบอกไม่เป็นไรช่วงนี้ก็ให้เงินเราไปก่อน นางเครียดมากค่ะ ปกติเวลาอยู่กับเรานางจะเป็นคนจ่ายให้ทุกอย่าง เเต่นี่มีเเต่เราจ่าย นางบอกว่า รู้ไหม ฉันอยากให้คุยมาอยู่กับฉันมาก นางขอร้องพ่อนางให้ซื้อตั๋วให้เรา นางไม่มีตังซื้อตั๋วเครื่องบินให้เราค่ะ แต่นางก็ยอมทำเพื่อเราทุกอย่าง ตอนนี้แฟนก็ได้งานไหม่ละค่ะ ก็เริ่มต้นใหม่เริ่มเก็บตังค์ใหม่ เราก็ใช้ชีวิตปกติ ทุกอย่างดีค่ะ พาเที่ยวดูเมืองต่างๆในเยอรมัน และกำลังจะไปฝรั่งเศส สินเดือนนี้ ก.ค ค่ะ นางดี ตามใจเราทุกอย่าง และขี้หึงมากค่ะ ทุกวันนี้เราก็มีความสุขมากค่ะ เเต่เมื่อวันที่เราไกล้จะกลับไทยมาถึง 😭😭 อีก 2อาทิตย์เราจะกลับไทยเเล้ว นางยิ่งเศร้า เราก็เศร้า แล้วเมื่อวานนี้ เราก็ได้เปิดใจคุยกันค่ะ ความเศร้ามาเเล้ว 😭😭
นางเริ่มพูดว่า นี่งานที่กำลังทำตอนนี้ มีสัญญาเเค่1ปีนะ ก็จัสิ้นสุดปีหน้า เดือน มิ.ย ค่ะ นางบอก จะต้องรอดูว่าเค้าให้เซ็นสัญญาต่อไหม ถ้าเซ็นต่อก็ดี หรืออาจจะได้ทำที่นี่ไปตลอดเลย ก็ดีนะ จะได้มีงานทำ มีเงิน แล้วจะได้ไปหาเทอที่ไทยทุกปี เเล้วเทอจะได้มาหาชั้นทุกปีเหมือนกัน เเต่...ถ้าเค้าไม่ให้ทำต่อ ก็คงต้องตกงานอีกรอบ เข้าเรื่องเลยค่ะ นางจริงจัง นางบอก ถ้าชั้นตกงานคราวนี้ ชั้นจะไม่มีเงิน ไม่มีงาน และไม่สามารถ ไปหาเทอได้อีก แล้วเทอก็ไม่สามรถมาหาชั้นได้อีก ถึงมาได้ชั้นก็ไม่สามารถดูเเลเทอได้ เทอรู้ไหม ชั้นรักเทอมาก รักมากถึงขั้นไม่อยากเสียเทอไป ชั้นยอมทำทุกอย่างเพื่อเทอ เพราะชั้นรักเทอ เเต่ถ้าวันนั้น
มาถึง วันที่ชั้นตกงาน เงินไม่มี อาจจะต้องกลับไปอยู่กลับพ่อแม่เหมือนเดิม เพราะไม่มีตังจ่ายค่าเช่าอพาตเม้น และชั้นอาจจะไม่สามารถไปหาคุณได้อีก สิ่งที่ชั้นกลัวที่สุดคือ การเสียคุนไป และไม่ได้เจอคุยอีก มันยาก มันเจ็บ มันทรมานนะ การเป็นแบบนี้ สมมุตเราไม่ได้เจอกันนานถึง
2ปี 3,4,5 ปี ชั้นอยู่ไม่ได้ ทำใจไม่ได้ มันเป็นเรื่องที่น่าเศร้า มาก
เรา: ไม่เป็นไรอีกไม่นานเราจะเรียนจบเเล้วนะ จะตั้งใจทำงาน เก็บตัง เราจะอยู่ด้วยกัน เทอก็เก็บตังเพื่อวันของเรา
นาง: มันไม่ได้หางานง่ายๆ ชั้นเคยพยายามเเล้วกว่าจะได้งานนั้นยากขนาดไหน ชั้นถึงได้บอกเทอไง สิ่งที่ชั้นกลัวที่สุดตอนนี้คือ เสียคุณไป เเละจะไม่ได้พบคุณอีก
เรา: คุณกำลังจะบอกอะไรชั้น?
นาง: ถ้าสุมมุตว่าเราไม่ได้เจอกันนานหลายปี เเบบนี้ เทอจะอยู่ได้ไหม ชั้นอยู่ไม่ได้นะ มันเจ็บ ทรมาน ถ้า1ปี2ปีชั่นรอได้ เเต่ถ้า 345 ปีชั้นอยู่ไม่ได้ เราก็คงจะต้องต่างคนต่างอยู่ เทอยังเด็ก ยังสวย ผู้ชายชอบเยอะ อย่าปิดกั้นตัวเองเลย ถ้าเรารอ เราก็จะรอกันอย่างไม่มีจุดหมาย ไม่ใช่ว่าชั้นไม่รักเทอนะ ชั้นรักเทอมาก เเต่ชั้นอยู่ไม่ได้ถ้าต้องเป็นเเบบนี้ เราบอกกันตรงๆครั้งเดียว (คล้ายๆบอกเลิกค่ะ) เราเจ็บครั้งเดียว เเต่ถ้าเราอยู่เเบบนี้ไม่เจอกัน มันยิ่งทำให้เราเจ็บมาก ต้องร้องไห้ทุกวัน เทอค้องการเเยบนี้หรอ
เรา: เเต่เราไม่อยากเริ่มใหม่กับใคร มันยากนะรุ้ไหมกว่าจะเจอคนดีๆสักคนเเลัพร้อมจะดูแลเราไปตลอดชีวิต
นาง:ชั้นเข้าใจ เเต่ชั้นไม่อยากเห็นเทอเสียใจที่ไม่ได้เจอกัน อยู่ด้วยกันเหมือนคู่รักอื่นๆ ชั้นรักเทอมากนะ ชั้นจะพยายามทำทุกอย่างเพื่อให้เราได้อยู่ด้วยกัน ถึงแม้เรื่องมันจะยังไม่เกิดเราก็ควรพูดเรื่องนี้ เราจะได้รู้ว่าต้องทำอย่างไง (นางพูดด้วยน้ำเสียงที่เศร้ามาก)
เราก็เข้าใจนะ ว่าการที่คนรักกันไม่ได้เจอกันมันเจ็บเเละมันทรมานเเค่ไหน ตั้งเเต่ที่เเฟนพูดเมื่อวานเราคิดมาก เราเสียใจ สั่นไปหมด กลัวไปหมด กลัวมันจะเกิดขึ้นจริง ละถ้าเป็นยังงั้นควรทำยังไงดี หรือเราควรทำใจตั้งเเต่ตอนนี้ เราเเอบร้องไห้นะ เเต่ไม่ให้เเฟนเห็น นี่ขนาดพิมพ์พันทิบน้ำตายังไหลไปด้วย ทุกวันนี้เราก็ใช้ชีวิตให้คุ้มค่าที่สุด ให้มีความสุขที่สุดก่อนจะกลับไทย เพราะกลัว ว่าอาจจะเป็นครั้งสุดท้ายที่เจอ อาจจะไม่ได้เจอกันอีก
การมีเเฟนที่อยู่ไกลกันนี่มันทรมานเเบบนี้นี่เอง 😭😭😭
เสียใจมาก เมื่อระยะทางเป็นอุปสรรคเเห่งความรัก
ก่อนอื่นเลย เราพึ่งอายุ20ปีค่ะ เเฟนอายุ23 ต่างชาติค่ะ ชาวเยอรมัน เรารู้จักกันมาก็นานละ คบกันเป็นเเฟนกัน ครอบครัวทั้งสองฝ่ายรู้เรื่อง แฟนเป็นคนรักเรามากค่ะ เอาใจเราทุกอย่าง ตามใจ เพราะเป็นคนขี้งอน เวลางอนเค้าก็จะง้อตลอด เเม้เวลาเราผิดเค้าก็จะง้อค่ะ เพราะเราไม่ค่อยง้อ ง้อไม่เป็น5555 หรือไม่จะง้อด้วยการร้องไห้ เพราะเวลาแฟนเห็นเราร้องไห้ นางจะง้อเราทันทีค่ะ รักนางตรงนี้ค่ะ ตลอดระยะเวลาที่เเฟนอยู่บ้านเค้า เราก็จะคุยกันทุกวัน คอลบ้าง ย้ำ ทุกวันค่ะ บอกรัก บอกคิดถึงตลอด แฟนเคยมาหาเราที่ไทย2ครั้ง ตลอดระยะเวลาที่อยู่ไทย เค้าดูเเลเราทุกอย่าง พาไปเที่ยว กินข้าว ช้อบปิ้ง นุ่นนี่นั่น เอาเป็นว่าเค้าดูเเลเท็คเเคร์เเละรักเรามาก หลังจากนั้นเวลาที่มีความสุขก็หมดไป นางก็กลับบ้านนางไป เราร้องไห้ทุกครั้งที่นางกลับไป เเต่จะให้ทำไงได้ล่ะ มีเเฟนห่างไกลมันก็ต้องเป็นเเบบนี้อยู่เเล้ว พอนางกลับไป นางก็อยากให้เราไปหานางบ้างช่วงซัมเมอร์ เราก็โอเคตกลง เเต่อุปสรรค์ก็เกิดขึ้นเพราะเราต้องทำวีซ่า เเละมันยุ่งยากมาก แฟนก็ตกงาน พ่อเเม่นางก็ดันมาทะเลาะกัน แฟนเครียดมากปัญหารุมเร้า นางบ่นตลอดว่ากลัวจะไม่ได้เจอเราอีก เพราะทำวีซ่า คือ แฟนต้องทำหนังสือเชิญซึ่งเขตที่เยอรมันต้องออกให้เท่านั้น เเต่เเฟนตกงาน เงินก็ไม่มี จึงออก จม เชิญไม่ได้ มีทางเดียวที่ทำได้คือ ให้พ่อแม่ไปเขตทำเรื่องให้ เเต่พ่อแม่ก็ทะเลาะกันจะเลิกกัน เลยยังทำให้ไม่ได้ ส่วนเราก็ได้เเค่รอ รออย่างมีความหวัง เราบอกเเฟนเสมอ ว่ามีอะไรเราจะช่วยกัน จะสู้ไปด้วยกันตลอด เเละเเล้ว ความหวังเราก็มีเมื่อพ่อแฟนยอมไปทำเรื่องให้ จนตอนนี้เราขอวีซ่าผ่านเราเลยมาอยู่กับเค้าที่เยอรมันค่ะ แฟนยอมย้ายออกจากบ้านเพื่อมาเช่า อพาตเม้นใหม่ เพื่ออยู่กับเรา2คน เเละแฟน หมดเงินไปเยอะมากไหนจะค่าเฟอรนิเจอร์อีก เเละคือแฟนตกงาน ไม่มีเงินเลยสักบาท ตอนช่วงที่เรามาอยู่ด้วย เราบอกไม่เป็นไรช่วงนี้ก็ให้เงินเราไปก่อน นางเครียดมากค่ะ ปกติเวลาอยู่กับเรานางจะเป็นคนจ่ายให้ทุกอย่าง เเต่นี่มีเเต่เราจ่าย นางบอกว่า รู้ไหม ฉันอยากให้คุยมาอยู่กับฉันมาก นางขอร้องพ่อนางให้ซื้อตั๋วให้เรา นางไม่มีตังซื้อตั๋วเครื่องบินให้เราค่ะ แต่นางก็ยอมทำเพื่อเราทุกอย่าง ตอนนี้แฟนก็ได้งานไหม่ละค่ะ ก็เริ่มต้นใหม่เริ่มเก็บตังค์ใหม่ เราก็ใช้ชีวิตปกติ ทุกอย่างดีค่ะ พาเที่ยวดูเมืองต่างๆในเยอรมัน และกำลังจะไปฝรั่งเศส สินเดือนนี้ ก.ค ค่ะ นางดี ตามใจเราทุกอย่าง และขี้หึงมากค่ะ ทุกวันนี้เราก็มีความสุขมากค่ะ เเต่เมื่อวันที่เราไกล้จะกลับไทยมาถึง 😭😭 อีก 2อาทิตย์เราจะกลับไทยเเล้ว นางยิ่งเศร้า เราก็เศร้า แล้วเมื่อวานนี้ เราก็ได้เปิดใจคุยกันค่ะ ความเศร้ามาเเล้ว 😭😭
นางเริ่มพูดว่า นี่งานที่กำลังทำตอนนี้ มีสัญญาเเค่1ปีนะ ก็จัสิ้นสุดปีหน้า เดือน มิ.ย ค่ะ นางบอก จะต้องรอดูว่าเค้าให้เซ็นสัญญาต่อไหม ถ้าเซ็นต่อก็ดี หรืออาจจะได้ทำที่นี่ไปตลอดเลย ก็ดีนะ จะได้มีงานทำ มีเงิน แล้วจะได้ไปหาเทอที่ไทยทุกปี เเล้วเทอจะได้มาหาชั้นทุกปีเหมือนกัน เเต่...ถ้าเค้าไม่ให้ทำต่อ ก็คงต้องตกงานอีกรอบ เข้าเรื่องเลยค่ะ นางจริงจัง นางบอก ถ้าชั้นตกงานคราวนี้ ชั้นจะไม่มีเงิน ไม่มีงาน และไม่สามารถ ไปหาเทอได้อีก แล้วเทอก็ไม่สามรถมาหาชั้นได้อีก ถึงมาได้ชั้นก็ไม่สามารถดูเเลเทอได้ เทอรู้ไหม ชั้นรักเทอมาก รักมากถึงขั้นไม่อยากเสียเทอไป ชั้นยอมทำทุกอย่างเพื่อเทอ เพราะชั้นรักเทอ เเต่ถ้าวันนั้น
มาถึง วันที่ชั้นตกงาน เงินไม่มี อาจจะต้องกลับไปอยู่กลับพ่อแม่เหมือนเดิม เพราะไม่มีตังจ่ายค่าเช่าอพาตเม้น และชั้นอาจจะไม่สามารถไปหาคุณได้อีก สิ่งที่ชั้นกลัวที่สุดคือ การเสียคุนไป และไม่ได้เจอคุยอีก มันยาก มันเจ็บ มันทรมานนะ การเป็นแบบนี้ สมมุตเราไม่ได้เจอกันนานถึง
2ปี 3,4,5 ปี ชั้นอยู่ไม่ได้ ทำใจไม่ได้ มันเป็นเรื่องที่น่าเศร้า มาก
เรา: ไม่เป็นไรอีกไม่นานเราจะเรียนจบเเล้วนะ จะตั้งใจทำงาน เก็บตัง เราจะอยู่ด้วยกัน เทอก็เก็บตังเพื่อวันของเรา
นาง: มันไม่ได้หางานง่ายๆ ชั้นเคยพยายามเเล้วกว่าจะได้งานนั้นยากขนาดไหน ชั้นถึงได้บอกเทอไง สิ่งที่ชั้นกลัวที่สุดตอนนี้คือ เสียคุณไป เเละจะไม่ได้พบคุณอีก
เรา: คุณกำลังจะบอกอะไรชั้น?
นาง: ถ้าสุมมุตว่าเราไม่ได้เจอกันนานหลายปี เเบบนี้ เทอจะอยู่ได้ไหม ชั้นอยู่ไม่ได้นะ มันเจ็บ ทรมาน ถ้า1ปี2ปีชั่นรอได้ เเต่ถ้า 345 ปีชั้นอยู่ไม่ได้ เราก็คงจะต้องต่างคนต่างอยู่ เทอยังเด็ก ยังสวย ผู้ชายชอบเยอะ อย่าปิดกั้นตัวเองเลย ถ้าเรารอ เราก็จะรอกันอย่างไม่มีจุดหมาย ไม่ใช่ว่าชั้นไม่รักเทอนะ ชั้นรักเทอมาก เเต่ชั้นอยู่ไม่ได้ถ้าต้องเป็นเเบบนี้ เราบอกกันตรงๆครั้งเดียว (คล้ายๆบอกเลิกค่ะ) เราเจ็บครั้งเดียว เเต่ถ้าเราอยู่เเบบนี้ไม่เจอกัน มันยิ่งทำให้เราเจ็บมาก ต้องร้องไห้ทุกวัน เทอค้องการเเยบนี้หรอ
เรา: เเต่เราไม่อยากเริ่มใหม่กับใคร มันยากนะรุ้ไหมกว่าจะเจอคนดีๆสักคนเเลัพร้อมจะดูแลเราไปตลอดชีวิต
นาง:ชั้นเข้าใจ เเต่ชั้นไม่อยากเห็นเทอเสียใจที่ไม่ได้เจอกัน อยู่ด้วยกันเหมือนคู่รักอื่นๆ ชั้นรักเทอมากนะ ชั้นจะพยายามทำทุกอย่างเพื่อให้เราได้อยู่ด้วยกัน ถึงแม้เรื่องมันจะยังไม่เกิดเราก็ควรพูดเรื่องนี้ เราจะได้รู้ว่าต้องทำอย่างไง (นางพูดด้วยน้ำเสียงที่เศร้ามาก)
เราก็เข้าใจนะ ว่าการที่คนรักกันไม่ได้เจอกันมันเจ็บเเละมันทรมานเเค่ไหน ตั้งเเต่ที่เเฟนพูดเมื่อวานเราคิดมาก เราเสียใจ สั่นไปหมด กลัวไปหมด กลัวมันจะเกิดขึ้นจริง ละถ้าเป็นยังงั้นควรทำยังไงดี หรือเราควรทำใจตั้งเเต่ตอนนี้ เราเเอบร้องไห้นะ เเต่ไม่ให้เเฟนเห็น นี่ขนาดพิมพ์พันทิบน้ำตายังไหลไปด้วย ทุกวันนี้เราก็ใช้ชีวิตให้คุ้มค่าที่สุด ให้มีความสุขที่สุดก่อนจะกลับไทย เพราะกลัว ว่าอาจจะเป็นครั้งสุดท้ายที่เจอ อาจจะไม่ได้เจอกันอีก
การมีเเฟนที่อยู่ไกลกันนี่มันทรมานเเบบนี้นี่เอง 😭😭😭