จากเพจ บ้านธรรมยอดไกรศรี พระรามสอง
::: โอวาทสอนลูก :::
(ตอนหนึ่งของเทศน์ช่วงท้าย วันเสาร์ที่ 1 ก.ย.55)
โดย หลวงพ่อครูบาเจ้าเพชร วชิรมโน
"... ฝากไว้นะทุกคนนะ อย่าปล่อยให้ตัวเองเละเทะเปะปะอยู่ เราก็เหนื่อยสอน... เพราะสอนมาหลายปีแล้ว สอนมามากแล้ว สอนแล้วลูกศิษย์กูก็เละเทะอยู่ทุกวันนี้ มันไม่ตั้งใจ ทั้งๆที่มันไปพ้นทุกข์ได้แต่มันไม่เอาดี คนมาปฏิบัติอย่างนี้ต้องเคยฝึกธุดงค์มาก่อน มีภูมินิสัยแห่งมรรคผลนิพพานมาก่อน อัธยาศัยใจคอไปทางพอใจในการพ้นทุกข์มาก่อน แต่ตัวเองไม่เข้มแข้ง อ่อนไปตามกิเลสทั้งนั้นเอง ถ้าคิดว่าตัวเองเห็นกิเลสมันดีกว่าธรรม เราก็จะปล่อย เอาละก็คบกิเลสไปก็แล้วกันคิดว่าสวยสง่ามันยิ่งกว่านางงามจักรวาลใช่มั๊ยกิเลสเนี่ย หลงไหลใฝ่ฝันนะ จะตัดก็ไม่ขาด จะละก็ไม่ได้ โอ้ย..มันสวยงามขนาดนี้ มันให้ทุกอย่างทั้งหมดปรนเปรอทุกอย่างทั้งหมด
ความสุขทุกอย่างในโลกนี้ ถ้าไม่มีกิเลสมันอยู่ไม่ได้ จะละจะวางมันทำใจไม่ได้ขอเวลาหน่อย เวลามันทำทุกข์ให้ก็ถือว่ามั้นจั๊กจี้เรา เป็นความสุข เหมือนสามีภรรยาล้อเล่นกัน จั๊กจี้ๆกัน ไม่เจอวันมามาก ถ้าวันมามากรู้เลยว่าวันนั้นจี้ไม่ได้เลย ให้มาทางธรรมไม่ค่อยจะเอากัน ไม่มีเวลา ไม่ว่าง ก็นั่งไม่สงบ มันเหนื่อยกลับมาจากงาน เพลีย ไม่มีเวลาทั้งนั้นแหละ โห..นี่ถ้าเอางานกลับมาทำที่บ้านนะ เนี่ย..
งานค้างโลกทำกันได้ทั้งกลางวันทั้งกลางคืน อี่แค่นั่งกัมมัฏฐานแค่สองชั่วโมงต่อวันทำไม่ได้ ของสมบัติติดจิตไปไม่พยายามสร้าง ไม่พยายามขนขวาย สร้างแต่สมบัติค้างโลกค้างจักรวาล เอาไปไม่ได้สักสิ่งสักอัน บ้าอยู่กับหอบฟาง กินก็กินไม่ได้ฟาง ทำอะไรก็ทำไม่ได้ฟาง มากเข้าก็คันตัวอีกต่างหาก บ้าหอบกันอยู่นั่น บุญกุศล นิพพานไม่บ้าหอบกันมั่ง แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะมาหอบแต่บุญกุศลอย่างเดียว ฟางไม่ต้องหอบ มันก็ต้องหอบตามสังขารโลก ตามสมมุติของโลก แต่ให้มันพอดีหน่อย เอาทางธรรมบ้าง มันจะได้เวลาเป็นทุกข์
ครูบาอาจารย์ตายแล้วก็มีที่พึ่งของตัวเอง ครูบาอาจารย์มรณภาพไปแล้วก็ได้ที่พึ่ง เพราะครูบาอาจารย์สอนที่พึ่งเอาไว้แล้ว เวลาทุกข์ขนาดไหนไม่ต้องกลัว วิชาการต่างๆครูบาอาจารย์ประสิทธิไว้ให้เรียบร้อยแล้ว สมบูรณ์แบบทุกอย่างทั้งหมด ไม่ขาดตกบกพร่อง เรานี่ให้ไม่เคยขาดตกบกพร่องแม้แต่แผ่เมตตา ข้าพเจ้านั่งมีความสุข ขอบรรดาสรรพสัตว์ทั้งหลายจงมีความสุขอย่างข้าพเจ้าด้วย ข้าพเจ้ามีเสนาสนะอันละเอียดปราณีต ด้วยเค้าจัดถวายให้ ขอสรรพสัตว์ทั้งหลายจงมีที่อยู่อันปราณีตละเอียดอย่างเช่นข้าพเจ้าได้รับนี้เถิด ข้าพเจ้าได้รับอาหารอันปราณีตและถูกอัธยาศัยใจคอ ก็ขอสรรพสัตว์ทั้งหลายจงได้รับอาหารอันประณีตถูกอัธยาศัยใจคอและเป็นที่รื่นรมย์ในอาหารนั้นเถิด ข้าพเจ้านอนมีความสดชื่น สบายใจมีความสุขใจในการนอนเพราะทุกขเวทนาไม่เกิดกับข้าพเจ้า ขอสัตว์ทั้งหลายจงเป็นผู้มีความสุขในการนอนเถิด เจริญธรรมมีความอิ่ม ขอให้สรรพสัตว์ทั้งหลายจงมีความอิ่มใจเฉกเช่นข้าพเจ้ามีนี้ด้วยเถิด เราแผ่ให้เกือบทุกวรรคทุกตอน ให้หมด ให้หมด สอนกัมมัฏฐานก็สอนให้เต็มหัวใจทั้งหมด ให้กันถึงขนาดนี้แล้วนะจะบอกให้ เมตตาขนาดนี้ จนไม่รู้จะเอาส่วนไหนที่ว่าตรงนี้ไม่มีเมตตาเลย ทั้งร่างนี้ ตลอดทั้งร่าง แม้กระทั่งขี้เยี่ยวก็ยังเป็นเมตตา ไม่เคยคิดว่าจะขาดความเมตตาต่อศิษย์ ไม่เคยคิดว่าขาดความเมตตาต่อสัตว์โลกเลยนะ เสมอไม่เคยขาด มีความสุขก็จะระลึกถึงหมู่สัตว์ทั้งหลายให้หมู่สัตว์มีความสุขด้วย
ความรู้อะไรที่เรามีอยู่เผยให้หมดไม่เคยปิดบังอำพราง
แม้กระทั่งสรรพวิชาต่างๆ ที่ร่ำเรียนมาก็ถ่ายทอดใส่ลงไปในของที่ไว้ติดตัวได้ เอาไปติดเนื้อติดตัวได้จะได้ไปกันเหตุกันเภทกันภัยได้ เตือนสติตัวเองได้อีกต่างหาก ให้จนหมดเนื้อหมดตัวแล้ว พวกเธอให้ฉันบ้างไม่ได้เหลอ ฮึ ให้เวลาสักสองชั่วโมงในวันๆหนึ่ง ให้ฉันบ้างไม่ได้เลยหรือ นี่ฉันให้เธอมาตลอดไม่เคยพัก แม้หลับสดุ้งตื่นมาก็ยังให้
บางทียังเข้ามาในความฝันฉันอีก พวกเธอหนะ หลวงพ่อขอนั่นหน่อย แหม ความฝันกูก็ยังหนีไม่พ้น แม้ขนาดความฝัน..
“พ่อทำให้ลูกมาทุกอย่าง ลูกทำให้พ่อสักเรื่องหนึงไม่ได้เชียวหรือ”
นั่งให้พ่อบ้างสิ วันละชั่วโมงก็ยังดี ขอให้นั่งทุกวันเถอะ ตอบแทนคุณ ช่วยถึงขนาดนี้ เข้าใจไหม แล้วนั่งมันก็เป็นของตัวเจ้าเองนั่นแหละ ..."
สู้หน่อยๆ ปล่อยใจกับกิเลสมาทั้งวัน มัดมันให้ใจปลอดกิเลสบ้าง
::: โอวาทสอนลูก :::
(ตอนหนึ่งของเทศน์ช่วงท้าย วันเสาร์ที่ 1 ก.ย.55)
โดย หลวงพ่อครูบาเจ้าเพชร วชิรมโน
"... ฝากไว้นะทุกคนนะ อย่าปล่อยให้ตัวเองเละเทะเปะปะอยู่ เราก็เหนื่อยสอน... เพราะสอนมาหลายปีแล้ว สอนมามากแล้ว สอนแล้วลูกศิษย์กูก็เละเทะอยู่ทุกวันนี้ มันไม่ตั้งใจ ทั้งๆที่มันไปพ้นทุกข์ได้แต่มันไม่เอาดี คนมาปฏิบัติอย่างนี้ต้องเคยฝึกธุดงค์มาก่อน มีภูมินิสัยแห่งมรรคผลนิพพานมาก่อน อัธยาศัยใจคอไปทางพอใจในการพ้นทุกข์มาก่อน แต่ตัวเองไม่เข้มแข้ง อ่อนไปตามกิเลสทั้งนั้นเอง ถ้าคิดว่าตัวเองเห็นกิเลสมันดีกว่าธรรม เราก็จะปล่อย เอาละก็คบกิเลสไปก็แล้วกันคิดว่าสวยสง่ามันยิ่งกว่านางงามจักรวาลใช่มั๊ยกิเลสเนี่ย หลงไหลใฝ่ฝันนะ จะตัดก็ไม่ขาด จะละก็ไม่ได้ โอ้ย..มันสวยงามขนาดนี้ มันให้ทุกอย่างทั้งหมดปรนเปรอทุกอย่างทั้งหมด
ความสุขทุกอย่างในโลกนี้ ถ้าไม่มีกิเลสมันอยู่ไม่ได้ จะละจะวางมันทำใจไม่ได้ขอเวลาหน่อย เวลามันทำทุกข์ให้ก็ถือว่ามั้นจั๊กจี้เรา เป็นความสุข เหมือนสามีภรรยาล้อเล่นกัน จั๊กจี้ๆกัน ไม่เจอวันมามาก ถ้าวันมามากรู้เลยว่าวันนั้นจี้ไม่ได้เลย ให้มาทางธรรมไม่ค่อยจะเอากัน ไม่มีเวลา ไม่ว่าง ก็นั่งไม่สงบ มันเหนื่อยกลับมาจากงาน เพลีย ไม่มีเวลาทั้งนั้นแหละ โห..นี่ถ้าเอางานกลับมาทำที่บ้านนะ เนี่ย..
งานค้างโลกทำกันได้ทั้งกลางวันทั้งกลางคืน อี่แค่นั่งกัมมัฏฐานแค่สองชั่วโมงต่อวันทำไม่ได้ ของสมบัติติดจิตไปไม่พยายามสร้าง ไม่พยายามขนขวาย สร้างแต่สมบัติค้างโลกค้างจักรวาล เอาไปไม่ได้สักสิ่งสักอัน บ้าอยู่กับหอบฟาง กินก็กินไม่ได้ฟาง ทำอะไรก็ทำไม่ได้ฟาง มากเข้าก็คันตัวอีกต่างหาก บ้าหอบกันอยู่นั่น บุญกุศล นิพพานไม่บ้าหอบกันมั่ง แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะมาหอบแต่บุญกุศลอย่างเดียว ฟางไม่ต้องหอบ มันก็ต้องหอบตามสังขารโลก ตามสมมุติของโลก แต่ให้มันพอดีหน่อย เอาทางธรรมบ้าง มันจะได้เวลาเป็นทุกข์
ครูบาอาจารย์ตายแล้วก็มีที่พึ่งของตัวเอง ครูบาอาจารย์มรณภาพไปแล้วก็ได้ที่พึ่ง เพราะครูบาอาจารย์สอนที่พึ่งเอาไว้แล้ว เวลาทุกข์ขนาดไหนไม่ต้องกลัว วิชาการต่างๆครูบาอาจารย์ประสิทธิไว้ให้เรียบร้อยแล้ว สมบูรณ์แบบทุกอย่างทั้งหมด ไม่ขาดตกบกพร่อง เรานี่ให้ไม่เคยขาดตกบกพร่องแม้แต่แผ่เมตตา ข้าพเจ้านั่งมีความสุข ขอบรรดาสรรพสัตว์ทั้งหลายจงมีความสุขอย่างข้าพเจ้าด้วย ข้าพเจ้ามีเสนาสนะอันละเอียดปราณีต ด้วยเค้าจัดถวายให้ ขอสรรพสัตว์ทั้งหลายจงมีที่อยู่อันปราณีตละเอียดอย่างเช่นข้าพเจ้าได้รับนี้เถิด ข้าพเจ้าได้รับอาหารอันปราณีตและถูกอัธยาศัยใจคอ ก็ขอสรรพสัตว์ทั้งหลายจงได้รับอาหารอันประณีตถูกอัธยาศัยใจคอและเป็นที่รื่นรมย์ในอาหารนั้นเถิด ข้าพเจ้านอนมีความสดชื่น สบายใจมีความสุขใจในการนอนเพราะทุกขเวทนาไม่เกิดกับข้าพเจ้า ขอสัตว์ทั้งหลายจงเป็นผู้มีความสุขในการนอนเถิด เจริญธรรมมีความอิ่ม ขอให้สรรพสัตว์ทั้งหลายจงมีความอิ่มใจเฉกเช่นข้าพเจ้ามีนี้ด้วยเถิด เราแผ่ให้เกือบทุกวรรคทุกตอน ให้หมด ให้หมด สอนกัมมัฏฐานก็สอนให้เต็มหัวใจทั้งหมด ให้กันถึงขนาดนี้แล้วนะจะบอกให้ เมตตาขนาดนี้ จนไม่รู้จะเอาส่วนไหนที่ว่าตรงนี้ไม่มีเมตตาเลย ทั้งร่างนี้ ตลอดทั้งร่าง แม้กระทั่งขี้เยี่ยวก็ยังเป็นเมตตา ไม่เคยคิดว่าจะขาดความเมตตาต่อศิษย์ ไม่เคยคิดว่าขาดความเมตตาต่อสัตว์โลกเลยนะ เสมอไม่เคยขาด มีความสุขก็จะระลึกถึงหมู่สัตว์ทั้งหลายให้หมู่สัตว์มีความสุขด้วย
ความรู้อะไรที่เรามีอยู่เผยให้หมดไม่เคยปิดบังอำพราง
แม้กระทั่งสรรพวิชาต่างๆ ที่ร่ำเรียนมาก็ถ่ายทอดใส่ลงไปในของที่ไว้ติดตัวได้ เอาไปติดเนื้อติดตัวได้จะได้ไปกันเหตุกันเภทกันภัยได้ เตือนสติตัวเองได้อีกต่างหาก ให้จนหมดเนื้อหมดตัวแล้ว พวกเธอให้ฉันบ้างไม่ได้เหลอ ฮึ ให้เวลาสักสองชั่วโมงในวันๆหนึ่ง ให้ฉันบ้างไม่ได้เลยหรือ นี่ฉันให้เธอมาตลอดไม่เคยพัก แม้หลับสดุ้งตื่นมาก็ยังให้
บางทียังเข้ามาในความฝันฉันอีก พวกเธอหนะ หลวงพ่อขอนั่นหน่อย แหม ความฝันกูก็ยังหนีไม่พ้น แม้ขนาดความฝัน..
“พ่อทำให้ลูกมาทุกอย่าง ลูกทำให้พ่อสักเรื่องหนึงไม่ได้เชียวหรือ”
นั่งให้พ่อบ้างสิ วันละชั่วโมงก็ยังดี ขอให้นั่งทุกวันเถอะ ตอบแทนคุณ ช่วยถึงขนาดนี้ เข้าใจไหม แล้วนั่งมันก็เป็นของตัวเจ้าเองนั่นแหละ ..."