กราบเท้าคุณปู่ที่เคารพ

หลานเขียนจดหมายฉบับนี้มาจากอนาคตปี 2659 ด้วยความอดสูยิ่ง   ก่อนอื่นหลานต้องกราบเท้าขอความกรุณาจากคุณปู่ว่าหลังจากอ่านจดหมายฉบับนี้เสร็จแล้ว  คุณปู่อย่าดุด่าหลานว่าเป็น “อ้ายลูกหลานไรจัญ” เลยนะครับ  วิญญาณปู่จะไม่สงบสุข..หลานเป็นห่วง   ทุกวันนี้หลานยังสวดมนต์ภาวนาให้วิญญาณปู่ไปสู่ที่ชอบๆ ก่อนนอนทุกครั้งเลยนะครับ



คุณปู่ครับ  หลานไม่รู้จะเริ่มต้นกราบเรียนอย่างไรดีสำหรับมรดกของคุณปู่ที่ตกทอดมาถึงหลานในตอนนี้   คุณพ่อเคยสั่งนักสั่งหนาก่อนที่ท่านจะเสียว่า “นกหวีด” พร้อมสายคล้องคอธงไตรรงค์อันนี้คุณปู่และพ่อภูมิใจและอยากจะให้เป็นมรดกให้หลานได้สืบทอดนั้น   หลานอยากขอกราบเท้าเรียนคุณปู่ตามตรงนะครับว่า   มรดกอันนี้ได้สร้างความอดสูต่อหลานและเหลนๆ ของปู่เป็นอย่างมาก   จนบางครั้งหลานก็นึกอยากจะเปลี่ยนนามสกุลเพือหลักเร้นความอดสูให้รู้แล้วรู้รอด    คุณพ่อเคยเล่าให้หลานฟังบ่อยๆ นะครับเกี่ยวกับความเป็นมาของนกหวีดอันนั้น   แต่หลานเสียดาย....ที่คุณปู่และคุณพ่อไม่ได้มีโอกาสอยู่ดูบ้านเมืองหลังจากที่คุณปู่พาคุณพ่อไปเป่านกหวีดเพื่อปฏิรูปประเทศในวันนั้น



บ้านเมืองของเราดีขึ้นกว่าสมัยคุณปู่เยอะเลยครับ    แต่ไม่ใช่ด้วยอานิสงส์ของเสียงนกหวีดที่คุณปู่และคุณพ่อเคยไปเป่าเมื่อเกือบร้อยปีที่ผ่านมานะครับ   ที่บ้านเมืองดีขึ้นก็เพราะมันเป็นไปตามวิถีที่มันควรจะเป็น    แต่เมืองหันไปมองรอบๆ ประเทศเพื่อนบ้านของเรา    มันต่างกันลิบลับเลยครับคุณปู่   เพื่อนๆ หลานหลายคนต้องไปขายแรงงานที่ประเทศเพื่อนบ้าน    ประเทศที่เราเคยดูถูกว่าล้าหลังและยากจนกว่าเราเมื่อเกือบร้อยปีที่ผ่านมานั่นแหละครับ




คุณปู่ครับ    คนไทยเกือบทั้งหมดรวมทั้งตำราประวัติศาสตร์ไทยบอกว่าสาเหตุที่ประเทศเราหล้าหลังกว่าใครในอุษาอาคเนย์นี้เป็นเพราะเหตุการณ์เมื่อเกือบร้อยปีที่คุณปู่มีส่วนร่วมนั่นแหละครับ   คุณปู่ก็ย่อมทราบดีว่าเป็นช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อของการพัฒนาประเทศ   ประเทศเราชะงักไปสิบกว่าปีในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อตรงนั้น  และส่งผลมาถึงการเป็นอยู่ของหลานและเหลนๆ ของปู่ในตอนนี้(อีกร้อยกว่าปีข้างหน้า)



คุณปู่ครับ...คุณปู่เชื่อไหมครับว่า   จนป่านนี้เรายังไม่มีรถไฟความเร็วสูงใช้เลย  เพราะงบประมาณการสร้างมันสูงขึ้นเป็นร้อยเท่าตัวในขณะที่เศรษฐกิจของไทยเรายังถูลู่ถูกังอยู่  หลานอิจฉาประเทศเพื่อนบ้านเหลือเกิน   เขาพากันมีรถไฟความเร็วสูงใช้กันถ้วนหน้า หลานพยายามนึกภาพหลับตาดูว่า   งบประมาณสองล้านล้านได้รับอนุมัติเสียแต่ตอนนั้น   ป่านนี้ประเทศไทยคงไม่น้อยหน้าประเทศเพื่อนบ้าน   คุณปู่ครับ   หลานไม่อยากจะบอกว่าคนที่ให้เหตุผลว่า “ถนนลูกรังยังไม่หมด” ในการไม่อนุมัติงบประมาณสองล้านล้านครั้งนั้นถูกคนรุ่นหลานสาปแช่งขนาดไหน



คุณปู่ครับ   ทุกวันนี้หลานลำบากใจมากที่จะอธิบายให้ลูกๆ คือเหลนของคุณปู่ฟังว่าเหตุการณ์การเปลี่ยนแปลงของบ้านเมืองในช่วงร้อยกว่าปีที่ผ่านมานั้นตระกูลของเราก็มีส่วนร่วม    ครั้นจะอธิบายว่าคุณปู่ไม่ได้มีส่วนร่วมกับเหตุการณ์อับ -ปะ-ยดในครั้งนั้น   ตำราประวัติศาสตร์ก็เล่าความอับ -ปะ-ยดตรงนั้นพร้อมรายชื่อและนามสกุลของคนเหล่านั้นหลายสิบหน้ากระดาษ   หลานไม่โทษคุณปู่หรอกครับที่ได้ทิ้งความอับ -ปะ-ยดอดสูให้กับหลานและเหลนๆ ของปู่   และที่หลานเขียนจดหมายจากอนาคตฉบับนี้มาถึงปู่นั้น   อย่างน้อยๆ หลานก็ได้แต่คาดหวังว่าจะได้รับความกรุณาจากคุณปู่และกลุ่มผองเพื่อนมวลมหาประชาชนของคุณปู่ว่า   อย่าทำร้ายบ้านเมืองให้บอบช้ำมากไปกว่านี้เลย   มันจะกลายเป็นความอับ -ปะ-ยดอดสูที่ตกมาถูกลูกๆ หลานๆ อย่างที่หลานกำลังรับอยู่เต็มๆ ในโลกอนาคต   วิญญาณปู่จะได้ไม่ถูกลูกหลานด่าว่า อ้ายปู่ไรจัญไงครับ


คุณปู่ครับ...กราบเรียนคุณปู่ว่า  ความอดทนและความอับอายของหลานได้มาถึงจุดสิ้นสุดแล้ว   และหลานคงต้องตัดสินใจอย่างหนึ่งที่หลานรู้ว่าวิญญาณของคุณปู่และคุณพ่อต้องโกรธแน่ๆ....หลานจะขออนุญาตเผา “นกหวีด” และสายคล้องธงไตรรงค์ที่เป็นมรดกที่ปู่ฝากคุณพ่อไว้แล้วส่งทอดมาถึงผมทิ้งไปเสีย   หลานซ่อนนกหวีดอัปยศอันนี้มานานและอย่างดีด้วยเกรงว่าชาวบ้านเขาจะประณาม     วันนี้หลานจะเผามันทิ้งไป   และหากวิญญาณปู่ยังภูมิใจกับนกหวีดอันนี้อยู่ก็ขอให้ดวงวิญญาณปู่มารับมันเอาไปด้วย  เผื่อคุณปู่นึกอยากจะ “ปฏิรูป” อะไรก็แล้วแต่ในนรก   มันจะเป็นเครื่องมือที่คุ้นเคยของคุณปู่