เราเคยผ่านความรู้สึกเหมือนจะตายมาเมื่อ ปลายปี จนทำให้เราต้องไปฉลองปีใหม่ในโรงพยาบาล
วันที่ 30 ธค วันนั้นอยู่ดีๆเราก็รู้สึก อยากอาเจียน พออาเจียนเสร็จ ร่างการเหมือนมีเข็มเป็นพันๆเล่มมาแทง
แต่เราก็นัดเพื่อนที่มาจากต่างประเทศ และเพื่อน ผญ อีกคนไว้ เราจึงต้องออกไป
พอไปเจอเพื่อน เราก็ชวนกันไปทานข้าว เราทานได้ 2 คำ ก็อาเจียน ออกมาไม่หยุดเลยค่ะ
จากทริปจะสโลวไลฟ์ เลยต้องเปลี่ยนไปโรงพยาบาลกัน
ไปถึงหมอคนที่ 1ให้เราตรวจเลือด เรารอผลเลือด 2 ชม ในระหว่างที่รอ มันทรมานมาก มันหนาวถึงขั้นเข้ากระดูก
พอแฟนเรามาเอาผ้ามาห่มให้ เราเองก็ไม่หายหนาวเลยค่ะ
พอผลตรวจเลือกออกมา หมอคนที่ 1 บอกว่าเราอาหารเป็นพิษ จะนอนที่ รพ หรือเอายากลับไปกินที่บ้าน
ตอนนั้นเพื่อน ผญ เข้าไปฟังด้วย เพื่อนบอกให้นอน เพราะเราเอง อาเจียนตลอดเวลา ไม่มีแรงแม้กระทั่งเดิน
บุรุษพยาบาลเข็นเราออกมานอกห้อง เพื่อทำเรื่องนอน สักพักใหญ่ๆเราโดนเรียกไปตรวจอีกรอบ
รอบนี้ เราเจออาจารย์หมอค่ะ อาจารย์ตรวจเรา และบอกแฟนเราว่า เรากำลังช็อค
เรานี่แบบ "ชั้นช็อคเหรอ ชั้นนั่งอยู่ตรงนี้นะ" หลังจากนั้นอาจารย์หมอ บอกแฟนว่าเราต้องนอนไอซียู 1 คืนก่อนนะ
เพราะเม็ดเลือดขาวเราสูงถึง 24000 ถ้าเช้ามันลดลง เราจะได้ย้าย
พอไปไอซียู พยาบาลทุกคน รุมเรา (ตอนนั้นความรู้สึกเรามันงงๆไม่ได้รู้สึกว่าป่วยมากมาย)
เราโดนน้ำเกลือไปหลายขวด แต่เราไม่ปัสสาวะเลย เราเลยโดนสอดท่อ สายที่ตัวนี่ระโยงระยาง
พยาบาลเค้ากำลังส่งเวร และพูดกันว่า เราติดเชื้อในกระแสเลือด (ช่วงนั้นโรคนี้ฮิตมาก ไม่รอดสักราย)
วินาทีนั้น น้ำตาร่วงเลยค่ะ หันไปบอกแฟน เรายังไม่อยากตายนะ เรายังอยากอยู่กับเค้าอยู่
เราผ่านคืนนั้นมาได้ พอเช้า โชคดีมากที่หมอบอกเม็ดเลือดขาวลดลงเหลือ 19000 เราดีใจมาก และได้ย้ายไปห้องพิเศษ
เช้าอีกวัน หมอมาตรวจ แต่ไม่ใช่หมอเจ้าของไข้ เราบอกหมอ ว่าอยากกลับบ้านแล้ว หมอบอกไม่ได้
เพราะเราค่อนข้างหนัก เราเพิ่งรู้ ว่าหมอให้ยาเพิ่มความดัน เพราะความดันเราตกมาก หัวใจเต้นเร็ว มีไข้ 40
(โหห นี่ชั้นหนักขนาดนี้เลยเหรอ) เรานอน รพ 4 วัน เราก็ออก
แต่หลังจากนั้น เราไม่เคยอยู่แบบปกติได้เลย เรากลัวตาย เราไม่กล้ากินของนอกบ้าน
จนมันเกิดภาวะเครียด ร่างกายก็เริ่มแปรปรวน กระเพาะที่เป็นอยู่ก็หนักขึ้น
มีอาการนิดหน่อย ต้องคอยเช็คปลายนิ้วตลอดว่าเราจะกลับไปเป็นอีกหรือเปล่า
พอเรากลับไปหาอาจารย์หมออีกครั้งเพราะโรคกระเพาะ เราจึงถามว่า คกลงปลายปีที่แล้วเราเป็นอะไรกันแน่
อาจารย์ก็ย้อนไปดูประวัติ บอกว่า เราไม่ได้ติดเชื้อในกระแสเลือดนะ เพราะผลเพาะเชื้อมันไม่ขึ้น
เราแค่อาหารเป็นพิษ แต่มันเยอะหน่อยเท่านั้นเอง
เราค่อยรู้สึกโล่งขึ้น และค่อยๆพยายามกลับมาใช้ชีวิตมห้เหมือนเดิม ตอนนี้ผ่านมา 7 เดือนแล้ว
มันก็ดีขึ้นบ้าง แต่ยังไม่ 100 % ความกลัว มันยังอยู่ในใจของเรา ซึ่งเราก็ไม่รูว่ามันจะ 100 % ได้เมื่อไหร่
และนี่ก็เป็นความรู้สึกเฉียดตายจองเราค่ะ ใครเคยเจอ เคยผ่าน มาเล่าสู่กันฟังบ้างนะคะ
ขอบคุณพื้นที่พันทิพ ที่ให้เราได้ระบายค่ะ
ใครเคยผ่าน "การเฉียดตาย" มาบ้างคะ
วันที่ 30 ธค วันนั้นอยู่ดีๆเราก็รู้สึก อยากอาเจียน พออาเจียนเสร็จ ร่างการเหมือนมีเข็มเป็นพันๆเล่มมาแทง
แต่เราก็นัดเพื่อนที่มาจากต่างประเทศ และเพื่อน ผญ อีกคนไว้ เราจึงต้องออกไป
พอไปเจอเพื่อน เราก็ชวนกันไปทานข้าว เราทานได้ 2 คำ ก็อาเจียน ออกมาไม่หยุดเลยค่ะ
จากทริปจะสโลวไลฟ์ เลยต้องเปลี่ยนไปโรงพยาบาลกัน
ไปถึงหมอคนที่ 1ให้เราตรวจเลือด เรารอผลเลือด 2 ชม ในระหว่างที่รอ มันทรมานมาก มันหนาวถึงขั้นเข้ากระดูก
พอแฟนเรามาเอาผ้ามาห่มให้ เราเองก็ไม่หายหนาวเลยค่ะ
พอผลตรวจเลือกออกมา หมอคนที่ 1 บอกว่าเราอาหารเป็นพิษ จะนอนที่ รพ หรือเอายากลับไปกินที่บ้าน
ตอนนั้นเพื่อน ผญ เข้าไปฟังด้วย เพื่อนบอกให้นอน เพราะเราเอง อาเจียนตลอดเวลา ไม่มีแรงแม้กระทั่งเดิน
บุรุษพยาบาลเข็นเราออกมานอกห้อง เพื่อทำเรื่องนอน สักพักใหญ่ๆเราโดนเรียกไปตรวจอีกรอบ
รอบนี้ เราเจออาจารย์หมอค่ะ อาจารย์ตรวจเรา และบอกแฟนเราว่า เรากำลังช็อค
เรานี่แบบ "ชั้นช็อคเหรอ ชั้นนั่งอยู่ตรงนี้นะ" หลังจากนั้นอาจารย์หมอ บอกแฟนว่าเราต้องนอนไอซียู 1 คืนก่อนนะ
เพราะเม็ดเลือดขาวเราสูงถึง 24000 ถ้าเช้ามันลดลง เราจะได้ย้าย
พอไปไอซียู พยาบาลทุกคน รุมเรา (ตอนนั้นความรู้สึกเรามันงงๆไม่ได้รู้สึกว่าป่วยมากมาย)
เราโดนน้ำเกลือไปหลายขวด แต่เราไม่ปัสสาวะเลย เราเลยโดนสอดท่อ สายที่ตัวนี่ระโยงระยาง
พยาบาลเค้ากำลังส่งเวร และพูดกันว่า เราติดเชื้อในกระแสเลือด (ช่วงนั้นโรคนี้ฮิตมาก ไม่รอดสักราย)
วินาทีนั้น น้ำตาร่วงเลยค่ะ หันไปบอกแฟน เรายังไม่อยากตายนะ เรายังอยากอยู่กับเค้าอยู่
เราผ่านคืนนั้นมาได้ พอเช้า โชคดีมากที่หมอบอกเม็ดเลือดขาวลดลงเหลือ 19000 เราดีใจมาก และได้ย้ายไปห้องพิเศษ
เช้าอีกวัน หมอมาตรวจ แต่ไม่ใช่หมอเจ้าของไข้ เราบอกหมอ ว่าอยากกลับบ้านแล้ว หมอบอกไม่ได้
เพราะเราค่อนข้างหนัก เราเพิ่งรู้ ว่าหมอให้ยาเพิ่มความดัน เพราะความดันเราตกมาก หัวใจเต้นเร็ว มีไข้ 40
(โหห นี่ชั้นหนักขนาดนี้เลยเหรอ) เรานอน รพ 4 วัน เราก็ออก
แต่หลังจากนั้น เราไม่เคยอยู่แบบปกติได้เลย เรากลัวตาย เราไม่กล้ากินของนอกบ้าน
จนมันเกิดภาวะเครียด ร่างกายก็เริ่มแปรปรวน กระเพาะที่เป็นอยู่ก็หนักขึ้น
มีอาการนิดหน่อย ต้องคอยเช็คปลายนิ้วตลอดว่าเราจะกลับไปเป็นอีกหรือเปล่า
พอเรากลับไปหาอาจารย์หมออีกครั้งเพราะโรคกระเพาะ เราจึงถามว่า คกลงปลายปีที่แล้วเราเป็นอะไรกันแน่
อาจารย์ก็ย้อนไปดูประวัติ บอกว่า เราไม่ได้ติดเชื้อในกระแสเลือดนะ เพราะผลเพาะเชื้อมันไม่ขึ้น
เราแค่อาหารเป็นพิษ แต่มันเยอะหน่อยเท่านั้นเอง
เราค่อยรู้สึกโล่งขึ้น และค่อยๆพยายามกลับมาใช้ชีวิตมห้เหมือนเดิม ตอนนี้ผ่านมา 7 เดือนแล้ว
มันก็ดีขึ้นบ้าง แต่ยังไม่ 100 % ความกลัว มันยังอยู่ในใจของเรา ซึ่งเราก็ไม่รูว่ามันจะ 100 % ได้เมื่อไหร่
และนี่ก็เป็นความรู้สึกเฉียดตายจองเราค่ะ ใครเคยเจอ เคยผ่าน มาเล่าสู่กันฟังบ้างนะคะ
ขอบคุณพื้นที่พันทิพ ที่ให้เราได้ระบายค่ะ