มาลีมีสีสัน
อัศจรรย์ . . . ตระการตา
สายลมเมื่อพริ้วมา
จึ่งพัดพา . . .เกสรไกล



ชูช่อช่างชวนชม
สุดใจข่ม . . . วางตาได้
กลีบบางเจ้าแกว่งไกว
เพียงฝันใฝ่ . . . บุษบง







แม้เป็นเพียงดอกหญ้า
ยังทายท้า . . . สุริยง
กิ่งก้านมิมั่นคง
ไร้กลิ่นส่ง . . . หอมตามลม




สุคันธชาติต่าง
งามสล้าง . . . อย่างเหมาะสม
แลเมื่อวิรุณพรม
หยดน้ำกลม . . . บนดอกงาม







เพ่งพิศบุษบัน
ในใจนั้น . . . มากคำถาม
เจ้าเคยเหงาไหมยาม
ใครมองข้าม . . . ไม่เหลียวแล



บุหงาพลันตอบความ
ในทุกยาม . . . มิท้อแท้
เวลาคือข้อแม้
เร่งทำแต่ . . . หน้าที่ตน






เมื่อยามข้าโรยรา
ที่ตามมา . . . นั้นคือผล
เท่านี้ในกมล
ก็เปี่ยมล้น . . . ด้วยเปรมปรีดิ์



จากผลคือต้นใหม่
มีเหตุใด . . . เศร้าฤดี
ข้าคือ " สุมาลี "
มีสิ่งที่ . . . พึงกระทำ






เมื่อยามผลิแรกแย้ม
ข้าแต่งแต้ม . . . โลกงามล้ำ
ยามเย็นจวบพลบค่ำ
กลิ่นหอมย้ำ . . . ขจรไกล



ด้วยเกียรติผกามาศ
จึงประกาศ . . . ความเกริกไกร
ในวันต้องจากไป
คงเหลือไว้ . . . แต่สิ่งดี