ทำไงยังถึงจะกล้าทิ้งของ(ขยะ) ที่แม่(ไม่คิดว่าเป็นขยะ) เก็บไว้ในบ้าน ????

คือบ้านเราพ่อกับแม่จะชอบเก็บของนู้นนี้ไว้เยอะมาก อ้างว่าเดี๋ยวมันจะมีประโยชน์บ้างหล่ะ เดี๋ยวเผื่อได้ใช้งานบ้างหล่ะ  คือเราเองก็เป็นคนเก็บบ้างนะคะแต่ไม่เยอะเท่าแม่เช่นเราจะเก็บพวกถุงต่างๆพับเป็น3เหลี่ยมแบ่งเก็บไว้ เอาไว้สวมถังขยะใส่ขยะ แต่ถ้าถุงเล็กมากๆเราก็ทิ้ง เก็บหลอดเซเว่นเอาไว้ตัดแบ่งเวลากินนมหมีโกลเพราะเราใช้หลอดใหญ่ดูดมันอร่อยกว่า เราจะเก็บพวกของที่เราคิดว่าจำเป็นกับเราแน่ๆ

          แต่แม่เรานี่คือแบบ เก็บแทบทุกอย่างกระดาษแผ่นใหญ่ๆเช่นพวกโบชัว แกก็จะเก็บไว้บอกว่าเอาไว้รองเวลาทำกับข้าวได้ เอาไว้รองนู้นรองนี่ได้ ทั้งๆที่เก็บไว้ไม่รู้กี่ปีจะใช้หมดก็ยังจะเก็บไปเรื่อยๆ  เวลาเราซื้อน้ำมากินพวกขวดน้ำชา(โออิชิ ลิปตั้น)เรากินหมดก็ทิ้งถังขยะ ถ้าแกเห็นก็จะรื้อเอาไปล้างน้ำแล้วเก็บขวดไว้ เอาไว้ใส่ของต่างๆในครัวพวกน้ำส้มตะโหนด(บ้านอยู่ต่างจังหวัด)แบบเก็บไว้เผื่อใส่ของกับข้าวเงี้ย กระปุกใส่ข้าวเซเว่นงี้ก็เก็บ ถุงพลาสติก(ถุงร้อน)ที่บางทีใส่ของกินที่ไม่ร้อนมาก็เอามาล้างแล้วตากไว้เอาไว้ใส่กระเทียมทุบ คือแบบเก็บไปสะทุกอย่างเราก็บ่นๆนะว่า ไม่ต้องเก็บทุกอย่างก็ได้ขยะจะเต็มบ้านอยู่แล้ว แกก็จะอ้างว่าเก็บๆไว้มันจะมีประโยชน์ข้างหน้า หลายๆอย่างก็มีประโยชน์กับเราไม่ใช่เหรอ <<<< เถียงไม่ออกเลย
          บางทีเรารื้อๆของตัวเอง หลังจากย้ายหอกลับมาบ้านบ้าง ย้ายไปบ้านที่กรุงเทพฯบ้าง จะมีของที่ไม่ใช้แล้วเช่น เสื้อผ้าที่ใส่ไม่ได้(ส่วนมากไม่ทิ้งรวมของอื่นหรอกแต่จะแยกเอาไว้) กระดาษแบบเวลาที่ทำไปส่งอาจารย์ กล่อง+กระปุกเครื่องสำอางที่หมดแล้ว พอเราเตรียมจะทิ้งแม่ก็จะมารื้อหาดูว่าเราทิ้งอะไรบ้าง แล้วก็เอาบางอย่างมาเก็บไว้อีก โอยยยยยยย  ปวดหัวกับแม่สุด

          ส่วนพ่อเรานี่ออกแนว "นายช่างใหญ่" เก็บพวกอุปกรณ์อิเลคโทนิคเยอะแยะเต็มบ้านไปหมดสายไฟนี่เต็มบ้านเลยแต่เราเข้าใจพ่อนะ เพราะบางอย่างมันเก็บไว้เป็นอะไหล่ซ่อมนู้นนี่นั่นได้  บ้านเราเวลาของพังไม่เคยต้องทิ้งเลย พ่อจะซ่อมกลับมาใช้ได้ใหม่ตลอด แต่บางอย่างที่เราคิดว่ามันเสียแล้วทิ้งก็ได้ พ่อก็ยังไม่ยอมทิ้งอยู่ดี

          คือปัจจุบันเวลาจะทิ้งอะไรนี่ต้องคิดว่า "แม่จะเห็นไหม๊"  "ถ้าแม่เห็นแม่จะเก็บเอาไว้ไหม๊" คือมันก็ไม่ใช่ปัญหาใหญ่นะคะแต่มันคิดไม่ตกจริงๆ5555 ตั้งแต่ไปเรียนมหาลัยพอกลับมาบ้านแต่ละที ของก็เยอะขึ้นทุกทีเราก็งงว่ามาจากไหนเยอะแยะ แล้วเราเรียนออกแบบไงพอเห็นของเยอะๆเก็บไม่เป็นระเบียบในบ้านเราก็ขัดใจแหละ  พยายามจะออกแบบบิ้วอิน จะซื้อตู้มาใส่ของ แกก็บ่นว่าอย่ามายุ่งกับของบ้านแก (ทั้งๆที่บ้านเนี่ย เราก็เป็นคนเขียนแบบ 555555) แม่ก็ว่า "เดี๋ยวแกก็มีผัวไปอยู่กับผัว อย่ามายุ่งของชั้น"  ปวดตับเข้าไปอีกค่าาาาา แงๆๆๆๆๆ  แต่เราก็พยายามเข้าใจแม่เนอะ ความสุขของแม่เดี๋ยวเราไปทำงานก็ไปอยู่บ้านที่กรุงเทพฯอยู่ดี  แต่บ้านที่กรุงเทพฯก็ของเยอะไม่แพ้กัน เรางี้อยากจะรื้อของทิ้งหมดบ้านเลย  เสื้อผ้านี่เยอะม๊ากกกกกที่บ้านมีกัน4คน แต่เสื้อผ้าเยอะเหมือนอยู่กัน10คน  เราคิดอยู่ว่าสักวันจะหอบผ้าไปเปิดท้ายขายสะดีไหม๊ 5555555