*รักนี้ที่ซิดนี่* 18+++

คงไม่มีใครลืมจูบแรกและรักแรกของเราได้หรอกค่ะ จริงไหม.....ทุกคนต่างก็ต้องมีช่วงเวลาและสิ่งที่เก็บเป็นความทรงจำเล็กในใจทุกคน วัยที่กำลังอยากรู้อยากลอง สิ่งต่างๆรอบตัวเรา เป็นวัยใสๆกุ๊กกิ๊กที่นึกทีไรแล้วหัวใจมันซาบซ่าทุกทีไป นึกทีไรก็อดอมยิ้มหรือขำตัวเองไม่ได้  ว่าตอนนั้นเราต๋องขนาดไหนหรือเป๋อแบบนั้นได้ยังไง.......... 😋😋 ชีวิตวัยรุ่นของแบมเป็นชีวิตที่สนุกและมีรสชาติมากๆค่ะ ด้วยหน้าที่และความรับผิดชอบจึงทำให้เราโตเร็วทั้งในแง่ความคิดและการดำเดินชีวิตกว่าเด็กรุ่นเดียวกัน .......แบมโชคดีกว่าคนอื่นๆอีกหลายคน ที่ได้รับโอกาสดีดีจากผู้คนรอบข้างเสมอ Dady  Roger  และ Mom  Kitty คือผู้ที่อุปการะแบมให้มาอยู่และเติบโตที่เมืองนี่ เมืองSyedny ใน ประเทศAustralia  เมืองนี้เป็นเมืองที่น่าอยู่นะค่ะ สิ่งแวดล้อมดี อากาศก็ดี หน้าหนาวหนาวไม่มาก ทุกๆฤดูกำลังสบายๆ ผู้คนใจดี แบมชอบนะค่ะที่นี่ถ้ามีโอกาสก็อยากกลับไปใช้ชีวิตที่นี่เหมือนกัน .......... พอแบมอายุได้16ปี คุณโรเจอร์ก็ให้แบมทำงานพิเศษเพื่อเป็นค่าขนมสำหรับไปโรงเรียน เด็กที่นั้นส่วนใหญ่ก็จะใช้ชีวิตแบบนี้ล่ะค่ะ พอ15,16 ก็ต้องหาเงินใช้เองแล้วค่ะพ่อแม่ไม่มีค่าขนมให้ ส่งแต่ค่าเล่าเรียนอย่างเดียว......และการทำงานในsummer นี้ ก็ทำให้แบมเจอกับรักแรกพบ ......แบมขอใช้คำนี้นะค่ะ  รักแรกพบจริงๆค่ะ แบมได้งานทำที่ร้านอาหารไทยแห่งนึ่งใน China Town  เป็นเด็กเสริฟ รอบงานของแบมคือมาทำงานตอน9โมงเช้าเลิก5โมงเย็น.....และทุกๆวันจะมีลูกค้าหนุ่มคนนี้มาทานอาหารที่ร้านนี่ตอน11โมงเช้าของทุกวัน ...... หนุ่มฝรั่งตาสีเขียว คิ้วเข้ม ปากแดง หน้าคมคนนี้มีนามว่า Joe ......ครั้งแรกที่แบมเห็นเค้า เราแอบมองเค้าแล้วอดเขิลไม่ได้ทุกทีไป  ก็ธรรมดาของเด็กสาวทั่วๆไปอ่ะค่ะ .......เห็นหนุ่มหล่อแล้วเขิล Joe เค้าเป็นหนุ่มแบงค์ Common wealth  banks  ซึ่งอยู่ฝั่งตรงข้ามของร้านอาหารที่แบมทำงาน......นางก็เลยจะมาทานข้าวที่นี่ทุกๆวัน......... ทุกๆครั้งที่เค้ามาทานข้าวจะเป็นช่วงที่แบมเป็นคนรับออร์เดอร์เค้าทุกทีเลยค่ะรับไปหน้าก็แดงไปค่ะคุณขา.......ก็ไม่รู้ว่าหน้ามันจะร้อนอะไรหนักหนาสินะ 555 แล้วช่วงเวลาที่เราจดออร์เดอร์ก็เหมือนมีผีเสือบินวนอยู่ในท้องเราเป็นล้านๆตัวใจเต้นเหมือนเราไปวิ่งมาร้อยเมตร  แค่มองร้อยยิ้มเค้าเราก็แทบละลายอยู่ตรงนั้นแล้วค่ะ.........

แบม:  ยินดีต้อนรับค่ะ.....วันนี้ยูต้องการรับอะไรดีค่ะ?

Joe:  ผมขอ ผัดไทยไก่ และ น้ำชามะนาว  
*ยิ้มหวานให้เรา*
ร้อยยิ้มที่มุมปากพร้อมลักยิ้มที่มีเขี้นว (โอ๊ยยย....คุณขาแค่ยิ้มของเค้าแบมก็ใจระรั่วแล้วค่ะ คนอะไรว่ะหล่อมากมาย )

แบม: ค่ะ ......ยูต้องการแค่นี้ใช้ไหม รอสักครู่นะค่ะ

พี่ๆที่ทำงานด้วยกันเริ่มแซวกันทันที .......เพราะหน้าทั้งแดงตัวแดงจริงๆค่ะ จนพี่ๆในครัวบอกว่าจะเขิลอะไรหนักหนาขนาดนั้น แล้วก็หัวเราะทุกที.......

พี่ไวร์: ไงเรา ป่านี่เค้าไม่รู้เลยมั่งเราชอบเค้าอ่ะ

แบม: อ่า!.......เค้ารู้ได้ไงอ่ะพี่ไวร์  (จับหัวเรา)

พี่ไวร์: ก็เราตัวแดงหน้าแดงาะขนาดนั้น
     ( อมยิ้มใส่เรา)

แบม: โอ๊ยยย! จริงหรอพี่ไวร์ ทำไงดีอ่ะ (เอามือปิดหน้า)

ต๊ายๆอี๊แบมเอ๋ย....จะหน้าร้อนไปไหนนี่ พอเหมาะพอเราเอาอาหารไปส่งที่โต๊ะให้เค้า นางก็ถามเราทันทีจ้า

Joe: อยู่โอเครใช้ไหม?

แบม: เราสบายดี....ขอบคุณนะ ทำไมคุณถึงถามแบบนั้นล่ะ

Joe:  เราเห็นเธอตัวแดงหน้าแดง เธอมีไข้ป่าว เป็นพนักงานใหม่หรอไม่เคยเห็น (ยิ้มอ่อยให้เราและคิ้วชนกัน)

โอ๊ยยย.....คุณขายิ่งถามแบบนี้อี๊แบมยิ่งแดงหนักกว่าเก่าอีกค่ะ ทั้งอายทั้งเขิลนางที่สุดอ่ะค่ะ

แบม: ใช้ฉันเด็กใหม่ที่นี่.....ขอบคุณนะที่ถาม (ยิ้มเจื่อนให้นางไป)

โดนสิค่ะ......พี่ๆเค้าทั้งล้อทั้งแซวแบมกันทั้งวันหาว่าเราคิดกับลูกค้าคนนี้เกินเลย เราก็บอกว่าไม่ได้คิดอะไรแค่เขิลเค้าเชยๆก็เค้าหล่ออ่ะจะให้ทำยังไงหน้ามันร้อนนี่น๋า 555 นี่ล่ะค่ะคือเหตุการที่เราเจอกันครั้งแรกและมันดันทำให้เค้าจดจำเราแบบนั้นอ่ะสิค่ะ......