เรื่องธรรมดา (๓๕) เรื่องที่น่าจดจำ
เรื่องธรรมดาของคนธรรมดา (๓๕)
เรื่องที่น่าจดจำ
เพทาย
ผมมีเพื่อนคนหนึ่งอยู่ที่ ซอย ๑๖ ถนนลาดหญ้า คลองสาน เมื่อเวลาที่ผมไปเยี่ยมเยือนเขา จากซอยหน้าวชิรพยาบาล ผมจะขึ้นรถ ปอ.๕๐๕ เก่าไปจนสุดสาย ซึ่งเป็นระยะทางยาวและอ้อมวกวนมาก
ซึ่งผมได้ทราบว่าถ้าขึ้นรถไฟฟ้าบีทีเอส ไปลงที่สถานีสุรศักดิ์แล้ว จะมีรถโดยสารของบริษัทไปส่งถึงวงเวียนใหญ่ โดยไม่ต้องเสียค่าโดยสาร ผมจึงทดลองใช้เส้นทางนี้ โดยขึ้นรถไฟฟ้าที่สถานีอนุสาวรีย์ชัยสมรภูมิ ไปลงที่สถานีสุรศักดิ์
ความที่ผมไม่คุ้นเคยกับเส้นทางนี้ ผมจึงไม่รู้ว่ารถเมล์ที่จะต่อไปวงเวียนใหญ่นั้น จอดอยู่ป้ายไหน ผมลงบันไดของสถานีรถไฟฟ้าแล้ว จึงถามชายหนุ่มคนหนึ่งที่รอรถเมล์อยู่แถวนั้นว่า รถเมล์ของบีทีเอสที่จะต่อไปวงเวียนใหญ่นั้นจอดตรงไหน เขาก็ชี้ให้ผมเห็นว่าอยู่ฝั่งเดียวกันนั้นเอง
ผมก็ขอบคุณเขาแล้วก็เดินไปตามที่หมาย
พอเดินไปได้สองสามก้าว ก็มีเสียงร้องเรียกลุง ๆ อยู่ข้างหลัง เมื่อหยุดเหลียวไปดู ก็เห็นชายหนุ่มผู้นั้น เดินตามเข้ามาใกล้แล้วบอกว่า จะขึ้นรถนี้ต้องมีบัตรนะครับ
ผมก็ว่าไม่เห็นมีใครให้มาเลย เขาก็บอกว่าต้องซื้อตั๋วเดือนจึงจะได้ แต่วันนี้คุณลุงเอาที่ผมไปใช้ก่อนเถอะ และเขาก็ควักกระเป๋ากางเกงหยิบตั๋วใบเล็ก ๆ ปึกหนึ่ง ออกมาฉีกให้ผม แล้วเขาก็หันกลับไปจนผมขอบคุณแทบไม่ทัน
เขาให้ตั๋วผมมาตั้งสิบเอ็ดใบ
ถัดมาจากคราวก่อนหลายเดือน ผมต้องไปหาเพื่อนคนเดิมอีกครั้ง ผมก็ขึ้นรถไฟฟ้าจากสถานีอนุสาวรีย์ชัยสมรภูมิ ไปลงที่สถานีสุรศักดิ์เหมือนเดิม
คราวนี้ผมพกเอาตั๋วโดยสารรถเมล์ของ บีทีเอส ที่ได้มาคราวก่อนไปด้วย
แต่เมื่อขึ้นรถไปแล้วก็เห็นป้ายประกาศ เกี่ยวกับการเปลี่ยนแบบตั๋วโดยสารใหม่ ผมอ่านจบแล้วก็เหงื่อแตก เพราะตั๋วที่ผมพกพามาด้วยนั้น ใช้ไม่ได้เพราะเขายกเลิกไปแล้ว
พอดีมีหญิงสาวผู้หนึ่งนั่งอยู่ใกล้ที่สุด จึงตีหน้าเซ่อยื่นตั๋วสีส้มให้เธอดูแล้วถามว่า ตั๋วนี้ยังใช้ได้หรือไม่ เธอบอกว่าเดี๋ยวนี้ใช้ตั๋วใหม่ แล้วเธอก็ให้ดูตั๋วของเธอซึ่งเป็นสีม่วง ผมก็ว่างั้นผมก็ไปไม่ได้ เธอบอกว่าไม่เป็นไรใช้ของเธอก็ได้
แล้วเธอก็ฉีกตั๋วแบบใหม่ให้ผม ซึ่งผมก็ถือไว้รอให้เขาตรวจ ปรากฎว่าเมื่อผู้โดยสารขึ้นมา เขาก็หย่อนตั๋วลงไปในกล่องข้างคนขับ เช่นเดียวกับรถปรับอากาศขนาดเล็กนั่นเอง
เมื่อผมลงจากรถแล้ว ผมจึงได้ตั๋วสีม่วงติดมือมา เป็นที่ระลึกในน้ำใจของเธอผู้นั้น
และตั๋วใบนั้นยังอยู่จนบัดนี้
เรื่องที่เล่ามานั้น เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นนานมาแล้ว ตั้งแต่รถโดยสารปรับอากาศ สาย ๕๐๕ ยังแล่นข้ามสะพานสาทร ไปจอดที่คลองสาน ซึ่งเดี๋ยวนี้เขาเปลี่ยนปลายทางเป็นสวนลุมพินีแล้ว
แต่ในสมัยปัจจุบัน ที่รถไฟลอยฟ้าได้ต่อรางข้ามแม่น้ำเจ้าพระยา ไปอีกสองสถานีคือ สถานีกรุงธนบุรี และสถานีวงเวียนใหญ่ ผมก็มีเรื่องที่น่าจดจำเกิดขึ้นที่วงเวียนใหญ่นี้อีกเช่นกัน
ถนนนักเขียน ห้องสมุดพันทิป
๑๗ มกราคม ๒๕๔๘
เรื่องที่น่าจดจำ (๑) ๑ ก.ค.๕๙
เรื่องธรรมดาของคนธรรมดา (๓๕)
เรื่องที่น่าจดจำ
เพทาย
ผมมีเพื่อนคนหนึ่งอยู่ที่ ซอย ๑๖ ถนนลาดหญ้า คลองสาน เมื่อเวลาที่ผมไปเยี่ยมเยือนเขา จากซอยหน้าวชิรพยาบาล ผมจะขึ้นรถ ปอ.๕๐๕ เก่าไปจนสุดสาย ซึ่งเป็นระยะทางยาวและอ้อมวกวนมาก
ซึ่งผมได้ทราบว่าถ้าขึ้นรถไฟฟ้าบีทีเอส ไปลงที่สถานีสุรศักดิ์แล้ว จะมีรถโดยสารของบริษัทไปส่งถึงวงเวียนใหญ่ โดยไม่ต้องเสียค่าโดยสาร ผมจึงทดลองใช้เส้นทางนี้ โดยขึ้นรถไฟฟ้าที่สถานีอนุสาวรีย์ชัยสมรภูมิ ไปลงที่สถานีสุรศักดิ์
ความที่ผมไม่คุ้นเคยกับเส้นทางนี้ ผมจึงไม่รู้ว่ารถเมล์ที่จะต่อไปวงเวียนใหญ่นั้น จอดอยู่ป้ายไหน ผมลงบันไดของสถานีรถไฟฟ้าแล้ว จึงถามชายหนุ่มคนหนึ่งที่รอรถเมล์อยู่แถวนั้นว่า รถเมล์ของบีทีเอสที่จะต่อไปวงเวียนใหญ่นั้นจอดตรงไหน เขาก็ชี้ให้ผมเห็นว่าอยู่ฝั่งเดียวกันนั้นเอง
ผมก็ขอบคุณเขาแล้วก็เดินไปตามที่หมาย
พอเดินไปได้สองสามก้าว ก็มีเสียงร้องเรียกลุง ๆ อยู่ข้างหลัง เมื่อหยุดเหลียวไปดู ก็เห็นชายหนุ่มผู้นั้น เดินตามเข้ามาใกล้แล้วบอกว่า จะขึ้นรถนี้ต้องมีบัตรนะครับ
ผมก็ว่าไม่เห็นมีใครให้มาเลย เขาก็บอกว่าต้องซื้อตั๋วเดือนจึงจะได้ แต่วันนี้คุณลุงเอาที่ผมไปใช้ก่อนเถอะ และเขาก็ควักกระเป๋ากางเกงหยิบตั๋วใบเล็ก ๆ ปึกหนึ่ง ออกมาฉีกให้ผม แล้วเขาก็หันกลับไปจนผมขอบคุณแทบไม่ทัน
เขาให้ตั๋วผมมาตั้งสิบเอ็ดใบ
ถัดมาจากคราวก่อนหลายเดือน ผมต้องไปหาเพื่อนคนเดิมอีกครั้ง ผมก็ขึ้นรถไฟฟ้าจากสถานีอนุสาวรีย์ชัยสมรภูมิ ไปลงที่สถานีสุรศักดิ์เหมือนเดิม
คราวนี้ผมพกเอาตั๋วโดยสารรถเมล์ของ บีทีเอส ที่ได้มาคราวก่อนไปด้วย
แต่เมื่อขึ้นรถไปแล้วก็เห็นป้ายประกาศ เกี่ยวกับการเปลี่ยนแบบตั๋วโดยสารใหม่ ผมอ่านจบแล้วก็เหงื่อแตก เพราะตั๋วที่ผมพกพามาด้วยนั้น ใช้ไม่ได้เพราะเขายกเลิกไปแล้ว
พอดีมีหญิงสาวผู้หนึ่งนั่งอยู่ใกล้ที่สุด จึงตีหน้าเซ่อยื่นตั๋วสีส้มให้เธอดูแล้วถามว่า ตั๋วนี้ยังใช้ได้หรือไม่ เธอบอกว่าเดี๋ยวนี้ใช้ตั๋วใหม่ แล้วเธอก็ให้ดูตั๋วของเธอซึ่งเป็นสีม่วง ผมก็ว่างั้นผมก็ไปไม่ได้ เธอบอกว่าไม่เป็นไรใช้ของเธอก็ได้
แล้วเธอก็ฉีกตั๋วแบบใหม่ให้ผม ซึ่งผมก็ถือไว้รอให้เขาตรวจ ปรากฎว่าเมื่อผู้โดยสารขึ้นมา เขาก็หย่อนตั๋วลงไปในกล่องข้างคนขับ เช่นเดียวกับรถปรับอากาศขนาดเล็กนั่นเอง
เมื่อผมลงจากรถแล้ว ผมจึงได้ตั๋วสีม่วงติดมือมา เป็นที่ระลึกในน้ำใจของเธอผู้นั้น
และตั๋วใบนั้นยังอยู่จนบัดนี้
เรื่องที่เล่ามานั้น เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นนานมาแล้ว ตั้งแต่รถโดยสารปรับอากาศ สาย ๕๐๕ ยังแล่นข้ามสะพานสาทร ไปจอดที่คลองสาน ซึ่งเดี๋ยวนี้เขาเปลี่ยนปลายทางเป็นสวนลุมพินีแล้ว
แต่ในสมัยปัจจุบัน ที่รถไฟลอยฟ้าได้ต่อรางข้ามแม่น้ำเจ้าพระยา ไปอีกสองสถานีคือ สถานีกรุงธนบุรี และสถานีวงเวียนใหญ่ ผมก็มีเรื่องที่น่าจดจำเกิดขึ้นที่วงเวียนใหญ่นี้อีกเช่นกัน
ถนนนักเขียน ห้องสมุดพันทิป
๑๗ มกราคม ๒๕๔๘