ยืมล๊อคอินมาตั้ง เรื่องจริง ชื่อคนสมมุติขึ้นค่ะ
เล่าย้อนกลับไป เราชื่อโมเรียนอยู่ปี 1 ม.เอกชน พี่เปรมเรียนอยู่ปี 3 ม.รัฐ แต่อายุเราห่างกัน 3 ปีนะค่ะ เราเป็นคนที่ติดโทรศัพท์มากก็ว่าได้ แต่บางอารมณ์ก็ไม่อยากจะจับมันเลยแล้วแต่สถานการณ์ที่มันเกิด เวลาเราไปเรียนเราจะใช้ bts ในการเดินทางแล้วก็ไปต่อรถต่างๆนานาจนถึงมหาลัย เวลาอยู่บน bts เราจะชอบเสียบหูฟัง ฟังเพลงบ้างไม่ฟังบ้างแต่ชอบที่จะเสียบมันไว้แล้วก็ถือเล่น ทำแบบเดิมๆประจำ จนมาถึงวันนึงขึ้น bts เราก็ทำทุกอย่างปกติถึงสถานีสยามมีผู้ชายคนหนึ่งจับแขนเรากึ่งลากนิดๆ เรางงๆเราก็เลยเดินลงไปกับเขาเฉย จนเราแบบนึกได้ว่านี่สยามยังไม่ถึงสถานีที่เราจะลงนิแล้วเราลงมาทำไมใครลากลงมา แล้วผู้ชายคนนั้นก็ดึงหูฟังเราออก
บทสนทนาเราจะแทนพี่เปรม เป็น ปป นะค่ะ
เรา: เดี๋ยวนะคะ นี่เป็นใคร
ปป: เออผมชื่อเปรมครับ
เรา: แล้วลากนี่ลงมาทำไม เราไม่รู้จักกันนะ
ปป: พอดีเห็นน้องมาหลายครั้งแล้ว อยากทักเลยลากลงมา
เรา: เดี๋ยวนะคะ พี่หนูเริ่มงง พี่ต้องการอะไร พี่จะทำอะไรหนูเนี่ย
ปป: พี่ไม่ได้จะทำอะไร แต่พี่เห็นน้องอะขึ้น bts แล้วชอบฟังเพลงไม่ค่อยสนใจอะไร เห็นมาหลายครั้งแล้ว วันนี้เลยอยากจะทักดู
เรา: เราก็ยังงงๆอยู่นะ แล้วพี่ต้องการไรอะ ถึงลากหนูลงมาหนูต้องรีบไปเรียนนะ เราก็จะเดินหนีกลัวอะไม่รู้ว่าเขาเป็นใครจะมาทำอะไรเราหรือเปล่า
ปป: พี่ชื่อเปรม พี่อยากรู้จักเราเอาตรงๆเลยไหม พี่ชอบเราอะ
เรา: เดี๋ยวนะพี่ คือเราพึ่งจะรู้จักแล้วก็คุยกันพี่จะมาชอบหนูได้ไง
ปป: ก็ที่บอกคือเห็นน้องประจำ ฟังเพลงไม่ค่อยจะสนใจอะไร
เราเวลาขึ้นbts เนี่ยจะขึ้นแต่ที่เดิมคือโบกี้เดิมคะไม่รู้คนอื่นเป็นไหมแต่เรากับพี่เราเป็น
เรา: แล้วเนี่ยตอนนี้พี่ต้องการไรอะ
ปป: พี่ขอเบอร์เราไว้ได้ไหม แต่ขอรู้ชื่อก่อน
เรา: ชื่อโมคะ เราก็กลัวนะแต่ถ้าจะไปจากตรงนี้ก็ให้เบอร์ไปเหอะ เราเลยให้เบอร์ไปแล้วเราก็ขอตัวไปเรียน
ปป: พี่ไปด้วยได้ไหม วันนี้พี่ว่าง
เรา: อะไรของพี่เนี่ย พี่ต้องการไรกันแน่ หนูไม่มีเวลามาเล่นอะไรกับพี่นะ
ปป: พี่ไม่ได้จะทำไรจริงๆ /เรารู้สึกหงุดหงิด รำคาน
เรา: พี่อยากไปก็ไป
ปป: ครับ
เราก็ขึ้น bts ไปสถานีที่เราต้องลงจริงๆพอมาถึงสถานีที่เราจะลง เราก็เดินของเราส่วนพี่เขาก็เดินตามเรา เรากลัวนะกังวลตลอด
เรา: พี่จะตามหนูไปถึงห้องเรียนเลยใช่ไหมเนี่ย
ปป: ได้ไหมล่ะ เพราะพี่ก็มาแล้ว
เรา: อะไรของพี่เนี่ย หนูไม่ชอบนะแบบนี้
ปป: พี่ขอโทษล่ะกัน แต่เราไม่ต้องคิดมากนะพี่ไม่ทำไรจริงๆ
เรา: คิดดิพี่ ใครจะไม่คิดมีคนแปลกหน้ามาตามเนี่ย
เราก็เดินไปด้วยคุยกันไปด้วยแบบระแวงๆ จนถึงรถเมล์ต่อไปถึงมหาลัย
เราก็เลยบอกพี่เขาไปว่า เราเข้าเรียนพี่จะเข้าไปด้วยไม่ได้นะ เพราะอาจารย์เขาเช็คชื่อรายบุคคลแต่พี่นั่งรอข้างนอกก็คงได้แหละ หรือพี่จะไปนั่งรอร้านแถวนี้ หรือโรงอาหารไม่ก็ตามม้านั่งเนี่ย
พี่เขาก็บอกว่าไปนั่งรอหน้าห้องก็ได้ เรียนกี่ชั่วโมงล่ะ เราเลยบอกอ่อวันนี้มีสอบอะ ทำเสร็จอาจารย์ก็คงปล่อยเลยคงไม่นาน เราก็เข้าเรียนขอเราไป พี่เขาก็นั่งรอข้างนอก ก่อนสอบ 10 นาทีคือการเคลียร์ตัวเองของนักศึกษาเราเลยหันไปบอกเพื่อนๆว่า ถ้าวันนี้พวกเมิงเห็นไรแปลกอย่าพึ่งถามอะไรนะ กูบอกไว้แค่นี้ จนเราสอบเสร็จเราก็เล่นโทรศัพท์พี่เขาคงเมนเบอร์เรา เพราะในไลน์มันขึ้นให้รับเพื่อน เราก็เลยรับคะ ออกมาพี่เขาก็ยังนั่งอยู่ เพื่อนก็งงๆกันว่าคือใครอะไรยังไง เราเลยถามเพื่อนว่าวันนี้ต้องอยู่ทำงานไหม เพื่อนคนนึงบอกไม่ว่างพ่อกับแม่มา วันนั้นก็ต้องแยกย้ายคะ เราเลยแนะนำพี่เขาไปว่านี่เพื่อนชื่อนี้ๆ แล้วก็แนะนำเพื่อนว่านี่ชื่อพี่เปรม ซึ่งกูก็ไม่รู้ว่าเขาคือใครอะไรยังไงเดี๋ยวรู้แล้วจะมาบอกล่ะกัน เรากับเพื่อนเลยแยกย้ายกันค่ะ เราเป็นคนที่กล้าได้กล้าเสีย
ใครท้าอะไรก็จะรับคำท้าเกือบหมดถ้าไม่เกินตัว
เรา: พี่ค่ะ เราไปหาที่คุยกันให้รู้เรื่องไหม ว่าอะไรเป็นอะไร
ปป: ได้ พี่ว่าจะบอกเราอยู่ งั้นไปห้างนี้... ล่ะกัน
เรา: ได้ ไม่ไกลด้วย
พอไปถึงห้างก็หาร้านอาหารนั่งแล้วเราก็คุยกันเรื่องที่เกิดขึ้น ขอไม่ลงลายละเอียดนะค่ะเพราะมันก็มีแต่คำพูดเดิมๆก่อนหน้านี้ เป็นอันตกลงว่าพี่เปรมอยากจะจีบเราซึ่งเราก็ยังแอบกลัวๆอยู่เพราะเขาบุกเรามากจนเราแยกย้ายกันกลับบ้าน หลังจากนั้นเราก็คุยกันมาตลอดนะค่ะ เราก็เริ่มรู้สึกดีกับพี่เขาพี่เขาไม่ได้มีพิษมีภัยอะไรกับเรา แต่การเข้ามาของพี่เขาทำให้เรากลัวมากๆ อันนี้เรามาบอกเขาทีหลังค่ะ จนมาถึงวันเกิดเพื่อนเราแล้วเพื่อนเราดันเป็นสายปาร์ตี้ ก็เลยชวนเพื่อนที่สนิทๆไปงานวันเกิด ซึ่งเราก็บอกที่บ้านว่าเราจะไปงานเกิดเพื่อนถ้ากลับไหวจะกลับแต่ถ้ากลับไม่ไหวก็จะนอนห้องมันนั่นแหละ เราไม่ได้บอกไรพี่เปรมนะเพราะตอนนั้นก็ยังไม่ได้คบกันเป็นแฟน พวกเพื่อนและเราก็พร้อมองค์ประชุมพร้อมลุยเอาให้เละยาวจนถึงเวลาแก่การกลับจากปาร์ตี้ แต่เพื่อนๆก็มากับแฟนมันก็แยกย้ายกันกลับจนเหลือเรา เราไม่ได้บอกเจ้าของวันเกิดว่าจะไปนอนมัน มันบอกแฟนมันมา จบข่าวลากสังขารกลับบ้านสิ แท็กซี่เลยเมิงเรียกให้กูด้วยนะเพื่อน เราก็รอค่ะปรากฏว่าพี่เปรมมารับซึ่งเรางง เพื่อนเลยบอกน่าจะปลอดภัยกว่าแท็กซี่ คือเพื่อนฉันตามผู้ชายมารับตอนกูเมา ขอบคุณมาก เราก็เลยขึ้นๆไป ต้องกลับบ้านให้ได้
ปป: ทำไมมาเที่ยวไปบอกพี่อะ
เรา: แล้วพี่เป็นใครที่หนูต้องบอก /เมาแล้วกวนส้นค่ะ ตอนนั้นเรามึนๆแบบรู้นะว่าอะไรเป็นอะไร
ปป: เขาก็มาจูบเราค่ะ
เรา: นิ่งค่ะนิ่งเลยพี่จะทำอะไร พี่ไม่ต้องคิดเลยนะหนูไม่ยอมเราแค่คุยกันเรายังไม่ได้เป็นไรกันเลย
ปป: ก็แค่ทำให้หยุดพูดไง ถ้าไม่หยุดพี่ก็จะทำอีก
เรา: เงียบสักพัก แล้วก็บอกให้พี่เขาไปส่งบ้าน ก็บอกตำแหน่งบ้านนี่ๆนั่นๆ
ปป: พี่เขาก็ขับรถไป เราก็นั่งเงียบจะหลับด้วย
ปป: ถึงล่ะ ลงมาๆไหวไหมเนี่ย
เรา: ไหวๆ แต่พี่นี่มันไม่ใช่บ้านหนูนิ พี่พาหนูมาที่ไหน ในใจเรากลัวมากแล้วเราไม่มีแรงจะวิ่งหรือจะทำไรเขาแน่ จะร้องไห้จริงๆตอนนั้น
ปป: จะกลับบ้านสภาพนี้พ่อกับแม่จะคิดยังไง นี่คอนโดพี่นอนที่นี่แหละ
เรา: ไม่ได้ พี่จะบ้าหรอ หนูกลัวนะ พี่ทำหนูกลัวหลายรอบแล้วนะ
ปป: ไปๆ ไม่ต้องพูดแล้วขึ้นไปนอน
เรา: พี่ต้องสัญญาว่าจะไม่ทำอะไร ถ้าทำไรหนูแจ้งตำรวจจริงๆด้วย /สภาพตอนนั้นคือไม่ไหวแล้วคะยอมรับเลย มันมึนปวดหัวไปหมด
ปป: ไม่ทำแน่นอน พี่สัญญา
แล้วพอมาถึงห้องเราก็ไปล้างหน้าเข้าห้องน้ำแล้วก็นอนค่ะ ส่วนพี่เขาเราไม่รู้ด้วยว่าเขาทำอะไรบ้าง จนมาถึงตอนสายๆ เราก็ตื่นด้วยสภาพเดิมทุกอย่าง จำได้คะว่าเรื่องเป็นมาอย่างไรเราเลยเดินออกมานอกห้องเจอพี่เปรมกำลังทำอะไรที่ครัว
ปป: ไปอาบน้ำไป ใส่เสื้อผ้าพี่ไปก่อน
เรา: ไม่อ่ะ เดี๋ยวหนูกลับไปอาบบ้านแล้วไปเรียนเลย
ปป: เพื่อนน้องโทรมาบอกอาจารย์ยกคลาสอ่ะ
เรา: จริงหรอพี่ โอ๊ยสบายอีกเเล้ว
ปป: ดูมีความสุขเนอะ ยังไม่รู้ตัวอีกโดนไร
เรา: โดนไรพี่ พี่ทำอะไรหนูใช่ไหมพี่อะไหนสัญญาแล้วไง
ปป: ป่าว ไม่ได้ทำไรมาถึงก็หลับใครจะทำล่ะ
เรา: ดี /ตอนนั้นเราเชื่อใจพี่เขาขึ้นมาเยอะเลยนะ เพราะเขาไม่ฉวยโอกาศทำอะไรเรา
ปป: ไปๆ อาบน้ำ แล้วออกมากินข้าว
เราก็ไปอาบน้ำทำไรเสร็จเราก็ออกมากินข้าว /พ่อแม่กูจะคิดไงวะเนี่ยมาอยู่ห้องผู้ชายที่ไม่ได้เป็นอะไร ก็กินข้าวคะ จนแม่เราโทรมาเราเลยบอกอยู่ห้องเพื่อน เดี๋ยวกินข้าวเสร็จก็จะกลับเพราะอาจารย์ยกคลาส แม่ก็วางสายไปค่ะ
ปป: โม เรามาคบกันไหม
เรา: อึ้งเงียบเอ๋อกินทำไรไม่ถูก
ปป: คบกันนะ เราจะได้ไม่ต้องถามพี่ว่า พี่เป็นใครทำไมหนูต้องบอกอีกไง
เรา: พยักหน้าคะ ไม่รู้จะตอบไร
ปป: กินสะ เดี๋ยวพี่จะไปส่งบ้าน
เรา: อ่อๆ ไม่เป็นไรคะ ขอบคุณมากๆนะพี่
ปป: ขอบคุณไรอ่ะ
เรา: ขอบคุณที่พี่ไม่ทำอะไรหนู หนูกลัวมากเลยนะพี่รู้ไหม
ปป: รู้ดิ เมื่อวานนะตัวสั่น หน้าตาน่าสงสารจะร้องไห้ เด็กน้อยเอ้ย
เรา: เงียบกินข้าวจนเสร็จก็เปลี่ยนใส่เสื้อผ้าเมื่อวานแล้วก็กลับบ้านคะ พี่เขาไปส่งแต่เราให้จอดแค่ bts แถวๆนั้นเพราะปกติเราจะนั่งวินเข้าไปเอง จนมาถึงบ้านก็จัดการกับตัวเองให้เป็นคนปกติแล้วก็ประชุมกับเพื่อนๆในไลน์เรื่องเมื่อวาน เพื่อนก็ถามเป็นไงบ้างเขาทำไรเมิงหรือเปล่าแล้วกับเขานี่ยังไงเราก็ใส่เลยค่ะ .........เดี๋ยวมาต่อคะ
เหตุเกิดจาก BTS สยาม (next station siam)
เล่าย้อนกลับไป เราชื่อโมเรียนอยู่ปี 1 ม.เอกชน พี่เปรมเรียนอยู่ปี 3 ม.รัฐ แต่อายุเราห่างกัน 3 ปีนะค่ะ เราเป็นคนที่ติดโทรศัพท์มากก็ว่าได้ แต่บางอารมณ์ก็ไม่อยากจะจับมันเลยแล้วแต่สถานการณ์ที่มันเกิด เวลาเราไปเรียนเราจะใช้ bts ในการเดินทางแล้วก็ไปต่อรถต่างๆนานาจนถึงมหาลัย เวลาอยู่บน bts เราจะชอบเสียบหูฟัง ฟังเพลงบ้างไม่ฟังบ้างแต่ชอบที่จะเสียบมันไว้แล้วก็ถือเล่น ทำแบบเดิมๆประจำ จนมาถึงวันนึงขึ้น bts เราก็ทำทุกอย่างปกติถึงสถานีสยามมีผู้ชายคนหนึ่งจับแขนเรากึ่งลากนิดๆ เรางงๆเราก็เลยเดินลงไปกับเขาเฉย จนเราแบบนึกได้ว่านี่สยามยังไม่ถึงสถานีที่เราจะลงนิแล้วเราลงมาทำไมใครลากลงมา แล้วผู้ชายคนนั้นก็ดึงหูฟังเราออก
บทสนทนาเราจะแทนพี่เปรม เป็น ปป นะค่ะ
เรา: เดี๋ยวนะคะ นี่เป็นใคร
ปป: เออผมชื่อเปรมครับ
เรา: แล้วลากนี่ลงมาทำไม เราไม่รู้จักกันนะ
ปป: พอดีเห็นน้องมาหลายครั้งแล้ว อยากทักเลยลากลงมา
เรา: เดี๋ยวนะคะ พี่หนูเริ่มงง พี่ต้องการอะไร พี่จะทำอะไรหนูเนี่ย
ปป: พี่ไม่ได้จะทำอะไร แต่พี่เห็นน้องอะขึ้น bts แล้วชอบฟังเพลงไม่ค่อยสนใจอะไร เห็นมาหลายครั้งแล้ว วันนี้เลยอยากจะทักดู
เรา: เราก็ยังงงๆอยู่นะ แล้วพี่ต้องการไรอะ ถึงลากหนูลงมาหนูต้องรีบไปเรียนนะ เราก็จะเดินหนีกลัวอะไม่รู้ว่าเขาเป็นใครจะมาทำอะไรเราหรือเปล่า
ปป: พี่ชื่อเปรม พี่อยากรู้จักเราเอาตรงๆเลยไหม พี่ชอบเราอะ
เรา: เดี๋ยวนะพี่ คือเราพึ่งจะรู้จักแล้วก็คุยกันพี่จะมาชอบหนูได้ไง
ปป: ก็ที่บอกคือเห็นน้องประจำ ฟังเพลงไม่ค่อยจะสนใจอะไร
เราเวลาขึ้นbts เนี่ยจะขึ้นแต่ที่เดิมคือโบกี้เดิมคะไม่รู้คนอื่นเป็นไหมแต่เรากับพี่เราเป็น
เรา: แล้วเนี่ยตอนนี้พี่ต้องการไรอะ
ปป: พี่ขอเบอร์เราไว้ได้ไหม แต่ขอรู้ชื่อก่อน
เรา: ชื่อโมคะ เราก็กลัวนะแต่ถ้าจะไปจากตรงนี้ก็ให้เบอร์ไปเหอะ เราเลยให้เบอร์ไปแล้วเราก็ขอตัวไปเรียน
ปป: พี่ไปด้วยได้ไหม วันนี้พี่ว่าง
เรา: อะไรของพี่เนี่ย พี่ต้องการไรกันแน่ หนูไม่มีเวลามาเล่นอะไรกับพี่นะ
ปป: พี่ไม่ได้จะทำไรจริงๆ /เรารู้สึกหงุดหงิด รำคาน
เรา: พี่อยากไปก็ไป
ปป: ครับ
เราก็ขึ้น bts ไปสถานีที่เราต้องลงจริงๆพอมาถึงสถานีที่เราจะลง เราก็เดินของเราส่วนพี่เขาก็เดินตามเรา เรากลัวนะกังวลตลอด
เรา: พี่จะตามหนูไปถึงห้องเรียนเลยใช่ไหมเนี่ย
ปป: ได้ไหมล่ะ เพราะพี่ก็มาแล้ว
เรา: อะไรของพี่เนี่ย หนูไม่ชอบนะแบบนี้
ปป: พี่ขอโทษล่ะกัน แต่เราไม่ต้องคิดมากนะพี่ไม่ทำไรจริงๆ
เรา: คิดดิพี่ ใครจะไม่คิดมีคนแปลกหน้ามาตามเนี่ย
เราก็เดินไปด้วยคุยกันไปด้วยแบบระแวงๆ จนถึงรถเมล์ต่อไปถึงมหาลัย
เราก็เลยบอกพี่เขาไปว่า เราเข้าเรียนพี่จะเข้าไปด้วยไม่ได้นะ เพราะอาจารย์เขาเช็คชื่อรายบุคคลแต่พี่นั่งรอข้างนอกก็คงได้แหละ หรือพี่จะไปนั่งรอร้านแถวนี้ หรือโรงอาหารไม่ก็ตามม้านั่งเนี่ย
พี่เขาก็บอกว่าไปนั่งรอหน้าห้องก็ได้ เรียนกี่ชั่วโมงล่ะ เราเลยบอกอ่อวันนี้มีสอบอะ ทำเสร็จอาจารย์ก็คงปล่อยเลยคงไม่นาน เราก็เข้าเรียนขอเราไป พี่เขาก็นั่งรอข้างนอก ก่อนสอบ 10 นาทีคือการเคลียร์ตัวเองของนักศึกษาเราเลยหันไปบอกเพื่อนๆว่า ถ้าวันนี้พวกเมิงเห็นไรแปลกอย่าพึ่งถามอะไรนะ กูบอกไว้แค่นี้ จนเราสอบเสร็จเราก็เล่นโทรศัพท์พี่เขาคงเมนเบอร์เรา เพราะในไลน์มันขึ้นให้รับเพื่อน เราก็เลยรับคะ ออกมาพี่เขาก็ยังนั่งอยู่ เพื่อนก็งงๆกันว่าคือใครอะไรยังไง เราเลยถามเพื่อนว่าวันนี้ต้องอยู่ทำงานไหม เพื่อนคนนึงบอกไม่ว่างพ่อกับแม่มา วันนั้นก็ต้องแยกย้ายคะ เราเลยแนะนำพี่เขาไปว่านี่เพื่อนชื่อนี้ๆ แล้วก็แนะนำเพื่อนว่านี่ชื่อพี่เปรม ซึ่งกูก็ไม่รู้ว่าเขาคือใครอะไรยังไงเดี๋ยวรู้แล้วจะมาบอกล่ะกัน เรากับเพื่อนเลยแยกย้ายกันค่ะ เราเป็นคนที่กล้าได้กล้าเสีย
ใครท้าอะไรก็จะรับคำท้าเกือบหมดถ้าไม่เกินตัว
เรา: พี่ค่ะ เราไปหาที่คุยกันให้รู้เรื่องไหม ว่าอะไรเป็นอะไร
ปป: ได้ พี่ว่าจะบอกเราอยู่ งั้นไปห้างนี้... ล่ะกัน
เรา: ได้ ไม่ไกลด้วย
พอไปถึงห้างก็หาร้านอาหารนั่งแล้วเราก็คุยกันเรื่องที่เกิดขึ้น ขอไม่ลงลายละเอียดนะค่ะเพราะมันก็มีแต่คำพูดเดิมๆก่อนหน้านี้ เป็นอันตกลงว่าพี่เปรมอยากจะจีบเราซึ่งเราก็ยังแอบกลัวๆอยู่เพราะเขาบุกเรามากจนเราแยกย้ายกันกลับบ้าน หลังจากนั้นเราก็คุยกันมาตลอดนะค่ะ เราก็เริ่มรู้สึกดีกับพี่เขาพี่เขาไม่ได้มีพิษมีภัยอะไรกับเรา แต่การเข้ามาของพี่เขาทำให้เรากลัวมากๆ อันนี้เรามาบอกเขาทีหลังค่ะ จนมาถึงวันเกิดเพื่อนเราแล้วเพื่อนเราดันเป็นสายปาร์ตี้ ก็เลยชวนเพื่อนที่สนิทๆไปงานวันเกิด ซึ่งเราก็บอกที่บ้านว่าเราจะไปงานเกิดเพื่อนถ้ากลับไหวจะกลับแต่ถ้ากลับไม่ไหวก็จะนอนห้องมันนั่นแหละ เราไม่ได้บอกไรพี่เปรมนะเพราะตอนนั้นก็ยังไม่ได้คบกันเป็นแฟน พวกเพื่อนและเราก็พร้อมองค์ประชุมพร้อมลุยเอาให้เละยาวจนถึงเวลาแก่การกลับจากปาร์ตี้ แต่เพื่อนๆก็มากับแฟนมันก็แยกย้ายกันกลับจนเหลือเรา เราไม่ได้บอกเจ้าของวันเกิดว่าจะไปนอนมัน มันบอกแฟนมันมา จบข่าวลากสังขารกลับบ้านสิ แท็กซี่เลยเมิงเรียกให้กูด้วยนะเพื่อน เราก็รอค่ะปรากฏว่าพี่เปรมมารับซึ่งเรางง เพื่อนเลยบอกน่าจะปลอดภัยกว่าแท็กซี่ คือเพื่อนฉันตามผู้ชายมารับตอนกูเมา ขอบคุณมาก เราก็เลยขึ้นๆไป ต้องกลับบ้านให้ได้
ปป: ทำไมมาเที่ยวไปบอกพี่อะ
เรา: แล้วพี่เป็นใครที่หนูต้องบอก /เมาแล้วกวนส้นค่ะ ตอนนั้นเรามึนๆแบบรู้นะว่าอะไรเป็นอะไร
ปป: เขาก็มาจูบเราค่ะ
เรา: นิ่งค่ะนิ่งเลยพี่จะทำอะไร พี่ไม่ต้องคิดเลยนะหนูไม่ยอมเราแค่คุยกันเรายังไม่ได้เป็นไรกันเลย
ปป: ก็แค่ทำให้หยุดพูดไง ถ้าไม่หยุดพี่ก็จะทำอีก
เรา: เงียบสักพัก แล้วก็บอกให้พี่เขาไปส่งบ้าน ก็บอกตำแหน่งบ้านนี่ๆนั่นๆ
ปป: พี่เขาก็ขับรถไป เราก็นั่งเงียบจะหลับด้วย
ปป: ถึงล่ะ ลงมาๆไหวไหมเนี่ย
เรา: ไหวๆ แต่พี่นี่มันไม่ใช่บ้านหนูนิ พี่พาหนูมาที่ไหน ในใจเรากลัวมากแล้วเราไม่มีแรงจะวิ่งหรือจะทำไรเขาแน่ จะร้องไห้จริงๆตอนนั้น
ปป: จะกลับบ้านสภาพนี้พ่อกับแม่จะคิดยังไง นี่คอนโดพี่นอนที่นี่แหละ
เรา: ไม่ได้ พี่จะบ้าหรอ หนูกลัวนะ พี่ทำหนูกลัวหลายรอบแล้วนะ
ปป: ไปๆ ไม่ต้องพูดแล้วขึ้นไปนอน
เรา: พี่ต้องสัญญาว่าจะไม่ทำอะไร ถ้าทำไรหนูแจ้งตำรวจจริงๆด้วย /สภาพตอนนั้นคือไม่ไหวแล้วคะยอมรับเลย มันมึนปวดหัวไปหมด
ปป: ไม่ทำแน่นอน พี่สัญญา
แล้วพอมาถึงห้องเราก็ไปล้างหน้าเข้าห้องน้ำแล้วก็นอนค่ะ ส่วนพี่เขาเราไม่รู้ด้วยว่าเขาทำอะไรบ้าง จนมาถึงตอนสายๆ เราก็ตื่นด้วยสภาพเดิมทุกอย่าง จำได้คะว่าเรื่องเป็นมาอย่างไรเราเลยเดินออกมานอกห้องเจอพี่เปรมกำลังทำอะไรที่ครัว
ปป: ไปอาบน้ำไป ใส่เสื้อผ้าพี่ไปก่อน
เรา: ไม่อ่ะ เดี๋ยวหนูกลับไปอาบบ้านแล้วไปเรียนเลย
ปป: เพื่อนน้องโทรมาบอกอาจารย์ยกคลาสอ่ะ
เรา: จริงหรอพี่ โอ๊ยสบายอีกเเล้ว
ปป: ดูมีความสุขเนอะ ยังไม่รู้ตัวอีกโดนไร
เรา: โดนไรพี่ พี่ทำอะไรหนูใช่ไหมพี่อะไหนสัญญาแล้วไง
ปป: ป่าว ไม่ได้ทำไรมาถึงก็หลับใครจะทำล่ะ
เรา: ดี /ตอนนั้นเราเชื่อใจพี่เขาขึ้นมาเยอะเลยนะ เพราะเขาไม่ฉวยโอกาศทำอะไรเรา
ปป: ไปๆ อาบน้ำ แล้วออกมากินข้าว
เราก็ไปอาบน้ำทำไรเสร็จเราก็ออกมากินข้าว /พ่อแม่กูจะคิดไงวะเนี่ยมาอยู่ห้องผู้ชายที่ไม่ได้เป็นอะไร ก็กินข้าวคะ จนแม่เราโทรมาเราเลยบอกอยู่ห้องเพื่อน เดี๋ยวกินข้าวเสร็จก็จะกลับเพราะอาจารย์ยกคลาส แม่ก็วางสายไปค่ะ
ปป: โม เรามาคบกันไหม
เรา: อึ้งเงียบเอ๋อกินทำไรไม่ถูก
ปป: คบกันนะ เราจะได้ไม่ต้องถามพี่ว่า พี่เป็นใครทำไมหนูต้องบอกอีกไง
เรา: พยักหน้าคะ ไม่รู้จะตอบไร
ปป: กินสะ เดี๋ยวพี่จะไปส่งบ้าน
เรา: อ่อๆ ไม่เป็นไรคะ ขอบคุณมากๆนะพี่
ปป: ขอบคุณไรอ่ะ
เรา: ขอบคุณที่พี่ไม่ทำอะไรหนู หนูกลัวมากเลยนะพี่รู้ไหม
ปป: รู้ดิ เมื่อวานนะตัวสั่น หน้าตาน่าสงสารจะร้องไห้ เด็กน้อยเอ้ย
เรา: เงียบกินข้าวจนเสร็จก็เปลี่ยนใส่เสื้อผ้าเมื่อวานแล้วก็กลับบ้านคะ พี่เขาไปส่งแต่เราให้จอดแค่ bts แถวๆนั้นเพราะปกติเราจะนั่งวินเข้าไปเอง จนมาถึงบ้านก็จัดการกับตัวเองให้เป็นคนปกติแล้วก็ประชุมกับเพื่อนๆในไลน์เรื่องเมื่อวาน เพื่อนก็ถามเป็นไงบ้างเขาทำไรเมิงหรือเปล่าแล้วกับเขานี่ยังไงเราก็ใส่เลยค่ะ .........เดี๋ยวมาต่อคะ