รบกวนพี่ๆที่มีประสบการณ์ครอบครัวครับ
ผมอายุ 24 ปี จบ ป.ตรีวิศวไฟฟ้า มีแฟน(กำลังจะแต่งงานเดือนหน้า) อายุ 21 ปี
ผมอยู่โคราชครับ เราสองคนมาพบกันที่โรงงานหนึ่งในตัวเมือง
แรกๆ มีความสุขมากครับ เพราะมีแค่เรา 2 คน
พอช่วง 3 - 4 เดือนหลังจากนั้น เริ่มมีปัญหาครับ
แน่นอน เริ่มมาเปิดตัวให้พ่อแม่ และญาติๆได้รู้จัก แต่ขอเกริ่นนิดนึงครับ
บ้านผมเป็นคนค่อนข้างระเบียบ เจ้ากี้เจ้าการ ส่วนเธอนั้น พ่อแม่ทิ้งไว้ให้ปู่ย่าเธอเลี้ยงตั้งแต่เด็ก เธอจึงเป็นคนที่แข็ง เด็ดเดี่ยว เพราะเธอดูแลปู่ย่า และส่งตัวเองเรียนมาโดยตลอดจนจบ ปวส. เรารักกันมากครับ อยู่หอด้วยกันมาโดยตลอด จนเข้าเดือนที่ 7 - 8 เราตัดสินใจกันว่าจะย้ายงาน เราย้ายมาอยู่บ้านอีกหลังหนึ่ง ข้างๆบ้านแม่ และมาทำงานที่ กทม. รับเหมากระจก ตอนนี้ก็ 1 ปีผ่านมาแล้วที่คบกัน พ่อกับแม่ก็ให้มาเก็บเงินเพื่อเอาไปแต่งกัน
*ปัญหามันอยู่ตรงนี้ครับ
ตั้งแต่แรก ที่คบกันนั้น เมื่อเธอรู้ว่า ครอบครัวผมเป็นยังไง เธอเอ่ยปากเลยว่า เธอไม่ขอเข้าไป เพราะครอบครัวก่อนๆ ที่เธอเคยผ่านมา(เธอเคยมีแฟนมาบ้างแล้ว) ก็ต้องเลิกรากันไป เพราะปัญหาเรื่องเข้ากับที่บ้านไม่ได้
แต่ผมขอร้องไว้ เพราะถึงแม้บ้านผมจะเป็นบ้านเจ้าระเบียบ แต่ก็รักลูก อบรมบ่มสอนดี จนคนในหมู่บ้านก็ยังพากันอิจฉา ที่ครอบครัวนี้ดี
สุดท้ายเธอใจอ่อน ช่วงแรกโอเค เราย้ายไปอยู่ข้างๆบ้านแม่ รักกันดี เข้ากันได้ ตัดสินใจแต่งกันปลายปีนี้
แต่พอเริ่มนานๆไป เริ่มมีปัญหาครับ
คือที่บ้านผม จะคอยอบรมบ่มสอน คอยเจ้ากี้เจ้าการไปซะทุกเรื่องไป แฟนผมก็เป็นคนแข็งนะ แต่ก็ยอมเปลี่ยนตัวเอง เพราะเธอรักผม ทำทุกอย่าง ปรับเปลี่ยนไปเรื่อยๆ แต่ก็มีปัญหาให้แคลงใจ คอยมาปรับทุกข์กันก่อนนอนแทบทุกวัน
จนเธอได้มาช่วยงานผมที่ กทม. ซึ่งพ่อผมทำงานอยู่ด้วย และมันมีปัญหาเกิดขึ้นหลายครั้งจากการโดนด่าโดนว่า พ่อผมคนใจร้อน ผมกับแฟนมาเป็นลูกน้องให้พ่อ แฟนผมก็น้อยใจตลอดว่า ครอบครัวผมไม่ได้รักเธอเหมือนลูก ถึงเวลาก็เจ้ากี้เจ้าการ ไม่ได้ดั่งใจก็บ่นก็บอกมากับผม นอนก็ตื่นเช้าทำงานจนค่ำ งานบ้านวันไหนไม่ทำก็โดนดุมาอีก ครั้งล่าสุดนี้หนักมาก
ผมกับแฟนไม่มาทำงานวันนึง เพราะผมป่วยและเธอดูแลผม จึงพากันขาดงาน พ่อผมรู้ จึงบอกว่าถ้าไม่อยากทำก็ไปหางานใหม่ทำซะนะ มันทำให้ผมและแฟนน้อยใจมาก
จึงพากันย้ายบ้านออกมาอยู่ต่างหาก ผมให้แฟนไปหางานใหม่ทำ แต่ผมยังคงอยู่ที่เดิม และทะเลาะกับทางบ้านแรงมาก เพราะผมก็น้อยใจมากเหมือนกัน
หลังจากนั้น ทางบ้านผม ก็ไม่ชอบแฟนผมอีกเลย คิดว่าทิ้งพ่อไปทำงานที่อื่น พ่อแม่บอกสอนไม่ได้ ย้ายบ้านหนี
ทุกวันนี้ผ่านมาก็สองเดือนได้แล้วครับ ตอนนี้แฟนผมกับพ่อ ก็คุยกันปกติแล้ว (แต่แยกบ้านกันอยู่แล้ว) ตกเย็นเลิกงาน ก็ซื้อกับข้าวไปฝากพ่อทุกวัน แต่ทางบ้านผม ไม่มีใครรับเธอได้อีกแล้ว ไม่มีใครชอบเธอ รวมทั้งตัวเธอทุกวันนี้ เวลาพูดถึงบ้านผมทีไร ก็จะไปทางแนวดราม่าไปซะหมด
เวลาจะกลับบ้านกัน(โคราช) เธอก็จะไปบ้านเธอ แต่ก็จะไม่มาบ้านผม ให้ผมไปคนเดียว และนี่ผมก็ไม่ได้กลับบ้านมา 2 เดือนแล้ว เห้อ.. ชีวิต
*แฟนผมคนหัวแข็ง บอกสอนยากก็จริง แต่ผมคิดว่าเธอไม่ใช่คนผิด
*พ่อแม่และครอบครัวผม เจ้ากี้เจ้าการ ต้องการให้ลูกดี
ผมก็รักพ่อกับแม่นะ มันทำให้ลำบากใจ ทุกวันนี้พ่อผมต้องนอนคนเดียว ตัวก็โซลงๆ แม่กับน้องก็เป็นยังไงกันบ้างนะ บ้านไม่ได้กลับนานแล้ว
คำพูดพ่อกับแม่ ก็นะ รู้ว่าอยากให้ลูกได้ดี คอยแต่จะดูถูกผม ทำไมอย่างนั้นอย่างนี้ จนทำให้ผมบอกตัวเองว่า ถ้าผมไม่ได้ดี ผมจะไม่กลับบ้าน
ทุกวันนี้ผมมาทำงานรับเหมา บอกตรงๆ เงินดีนะ เดือนนึงตกแสนกว่าๆ แต่เหนื่อยมาก คิดอยู่ทุกๆวัน ว่าสู้เพื่อคนที่เรารัก แต่คนที่เรารักกลับเข้ากันไม่ได้ ทุกวันนี้ก็ไม่รู้ว่าแม่กับพ่อยังยอมรับในตัวเรามั้ย
ตั้วงแต่เกิดมา จบป.ตรี จนมาทำงานเดือนละแสน ก็ยังไม่เคยถูกยอมรับซักที
มันทำให้ทุกวันนี้ ผมท้อเหลือเกินครับ
ปัญหาที่มันเกิดขึ้น มันยาก ที่จะต่อกันติดจริงๆ (ทะเลาะกันรุนแรงมาก แต่ไม่มีหยาบคายนะ)
ผมไม่ขออะไรเลย แค่อยากกลับบ้าน คิดถึงบ้าน และอยากให้แฟนผมกับครอบครัว เข้ากันได้เหมือนเดิม
พอจะแนะนำอะไรได้บ้างไหมครับ พี่ๆ
ช่วยผมทีครับ ปัญหาโลกแตก แฟนเข้ากับที่บ้านไม่ได้
ผมอายุ 24 ปี จบ ป.ตรีวิศวไฟฟ้า มีแฟน(กำลังจะแต่งงานเดือนหน้า) อายุ 21 ปี
ผมอยู่โคราชครับ เราสองคนมาพบกันที่โรงงานหนึ่งในตัวเมือง
แรกๆ มีความสุขมากครับ เพราะมีแค่เรา 2 คน
พอช่วง 3 - 4 เดือนหลังจากนั้น เริ่มมีปัญหาครับ
แน่นอน เริ่มมาเปิดตัวให้พ่อแม่ และญาติๆได้รู้จัก แต่ขอเกริ่นนิดนึงครับ
บ้านผมเป็นคนค่อนข้างระเบียบ เจ้ากี้เจ้าการ ส่วนเธอนั้น พ่อแม่ทิ้งไว้ให้ปู่ย่าเธอเลี้ยงตั้งแต่เด็ก เธอจึงเป็นคนที่แข็ง เด็ดเดี่ยว เพราะเธอดูแลปู่ย่า และส่งตัวเองเรียนมาโดยตลอดจนจบ ปวส. เรารักกันมากครับ อยู่หอด้วยกันมาโดยตลอด จนเข้าเดือนที่ 7 - 8 เราตัดสินใจกันว่าจะย้ายงาน เราย้ายมาอยู่บ้านอีกหลังหนึ่ง ข้างๆบ้านแม่ และมาทำงานที่ กทม. รับเหมากระจก ตอนนี้ก็ 1 ปีผ่านมาแล้วที่คบกัน พ่อกับแม่ก็ให้มาเก็บเงินเพื่อเอาไปแต่งกัน
*ปัญหามันอยู่ตรงนี้ครับ
ตั้งแต่แรก ที่คบกันนั้น เมื่อเธอรู้ว่า ครอบครัวผมเป็นยังไง เธอเอ่ยปากเลยว่า เธอไม่ขอเข้าไป เพราะครอบครัวก่อนๆ ที่เธอเคยผ่านมา(เธอเคยมีแฟนมาบ้างแล้ว) ก็ต้องเลิกรากันไป เพราะปัญหาเรื่องเข้ากับที่บ้านไม่ได้
แต่ผมขอร้องไว้ เพราะถึงแม้บ้านผมจะเป็นบ้านเจ้าระเบียบ แต่ก็รักลูก อบรมบ่มสอนดี จนคนในหมู่บ้านก็ยังพากันอิจฉา ที่ครอบครัวนี้ดี
สุดท้ายเธอใจอ่อน ช่วงแรกโอเค เราย้ายไปอยู่ข้างๆบ้านแม่ รักกันดี เข้ากันได้ ตัดสินใจแต่งกันปลายปีนี้
แต่พอเริ่มนานๆไป เริ่มมีปัญหาครับ
คือที่บ้านผม จะคอยอบรมบ่มสอน คอยเจ้ากี้เจ้าการไปซะทุกเรื่องไป แฟนผมก็เป็นคนแข็งนะ แต่ก็ยอมเปลี่ยนตัวเอง เพราะเธอรักผม ทำทุกอย่าง ปรับเปลี่ยนไปเรื่อยๆ แต่ก็มีปัญหาให้แคลงใจ คอยมาปรับทุกข์กันก่อนนอนแทบทุกวัน
จนเธอได้มาช่วยงานผมที่ กทม. ซึ่งพ่อผมทำงานอยู่ด้วย และมันมีปัญหาเกิดขึ้นหลายครั้งจากการโดนด่าโดนว่า พ่อผมคนใจร้อน ผมกับแฟนมาเป็นลูกน้องให้พ่อ แฟนผมก็น้อยใจตลอดว่า ครอบครัวผมไม่ได้รักเธอเหมือนลูก ถึงเวลาก็เจ้ากี้เจ้าการ ไม่ได้ดั่งใจก็บ่นก็บอกมากับผม นอนก็ตื่นเช้าทำงานจนค่ำ งานบ้านวันไหนไม่ทำก็โดนดุมาอีก ครั้งล่าสุดนี้หนักมาก
ผมกับแฟนไม่มาทำงานวันนึง เพราะผมป่วยและเธอดูแลผม จึงพากันขาดงาน พ่อผมรู้ จึงบอกว่าถ้าไม่อยากทำก็ไปหางานใหม่ทำซะนะ มันทำให้ผมและแฟนน้อยใจมาก
จึงพากันย้ายบ้านออกมาอยู่ต่างหาก ผมให้แฟนไปหางานใหม่ทำ แต่ผมยังคงอยู่ที่เดิม และทะเลาะกับทางบ้านแรงมาก เพราะผมก็น้อยใจมากเหมือนกัน
หลังจากนั้น ทางบ้านผม ก็ไม่ชอบแฟนผมอีกเลย คิดว่าทิ้งพ่อไปทำงานที่อื่น พ่อแม่บอกสอนไม่ได้ ย้ายบ้านหนี
ทุกวันนี้ผ่านมาก็สองเดือนได้แล้วครับ ตอนนี้แฟนผมกับพ่อ ก็คุยกันปกติแล้ว (แต่แยกบ้านกันอยู่แล้ว) ตกเย็นเลิกงาน ก็ซื้อกับข้าวไปฝากพ่อทุกวัน แต่ทางบ้านผม ไม่มีใครรับเธอได้อีกแล้ว ไม่มีใครชอบเธอ รวมทั้งตัวเธอทุกวันนี้ เวลาพูดถึงบ้านผมทีไร ก็จะไปทางแนวดราม่าไปซะหมด
เวลาจะกลับบ้านกัน(โคราช) เธอก็จะไปบ้านเธอ แต่ก็จะไม่มาบ้านผม ให้ผมไปคนเดียว และนี่ผมก็ไม่ได้กลับบ้านมา 2 เดือนแล้ว เห้อ.. ชีวิต
*แฟนผมคนหัวแข็ง บอกสอนยากก็จริง แต่ผมคิดว่าเธอไม่ใช่คนผิด
*พ่อแม่และครอบครัวผม เจ้ากี้เจ้าการ ต้องการให้ลูกดี
ผมก็รักพ่อกับแม่นะ มันทำให้ลำบากใจ ทุกวันนี้พ่อผมต้องนอนคนเดียว ตัวก็โซลงๆ แม่กับน้องก็เป็นยังไงกันบ้างนะ บ้านไม่ได้กลับนานแล้ว
คำพูดพ่อกับแม่ ก็นะ รู้ว่าอยากให้ลูกได้ดี คอยแต่จะดูถูกผม ทำไมอย่างนั้นอย่างนี้ จนทำให้ผมบอกตัวเองว่า ถ้าผมไม่ได้ดี ผมจะไม่กลับบ้าน
ทุกวันนี้ผมมาทำงานรับเหมา บอกตรงๆ เงินดีนะ เดือนนึงตกแสนกว่าๆ แต่เหนื่อยมาก คิดอยู่ทุกๆวัน ว่าสู้เพื่อคนที่เรารัก แต่คนที่เรารักกลับเข้ากันไม่ได้ ทุกวันนี้ก็ไม่รู้ว่าแม่กับพ่อยังยอมรับในตัวเรามั้ย
ตั้วงแต่เกิดมา จบป.ตรี จนมาทำงานเดือนละแสน ก็ยังไม่เคยถูกยอมรับซักที
มันทำให้ทุกวันนี้ ผมท้อเหลือเกินครับ
ปัญหาที่มันเกิดขึ้น มันยาก ที่จะต่อกันติดจริงๆ (ทะเลาะกันรุนแรงมาก แต่ไม่มีหยาบคายนะ)
ผมไม่ขออะไรเลย แค่อยากกลับบ้าน คิดถึงบ้าน และอยากให้แฟนผมกับครอบครัว เข้ากันได้เหมือนเดิม
พอจะแนะนำอะไรได้บ้างไหมครับ พี่ๆ