*** ขอบคุณที่แชร์ประสบการณ์ และคำแนะนำนะคะ อย่างที่เราบอก หวังว่าเรื่องนี้จะให้แง่คิดกับหลายๆคน ขอให้ทุกคนที่กำลังเจอปัญหาคล้ายๆกันนี้ผ่านไปได้นะคะ ขอบคุณอีกครั้งค่ะ ***
เราอยากให้เรื่องราวของเรา เป็นแง่คิดของใครหลายๆคน เผื่อจะกลับตัว ปรับแผนชีวิตให้มันดีขึ้น
เราแต่งงานแล้ว มีลูก 1 คน กำลังเรียนประถมอยู่ สามีเราเมื่อก่อนสุขภาพไม่ค่อยดี มีต้องเข้าโรงพยาบาลหลายครั้ง จนล่าสุดที่ป่วยนอนโรงพยาบาล น่าจะประมาณ 4-5 ปีที่แล้ว หลังออกจาก รพ มา จึงเริ่มออกกำลังกายด้วยการวิ่ง เค้าบอกว่า จะได้อยู้กับลูกได้นานๆ หลังจากนั้นเค้าก้อเริ่มหัดวิ่งจาก 3 kms เป็น 5 เป็น 10 จนมาถึง มาราธอน สามีเราเป็นคนใจดี อ่อนน้อม และค่อนข้างเก็บตัว เวลาจะไปใหน จะพาลูกเมียไปด้วยตลอด แม้แต่ไปวิ่งที่ ตจว เวลาว่าง จะพาลูกออกไปทานข้าว พาไปเที่ยว ดูหนัง พิพิธภัณฑ์ คือลูกอยากไปใหนจะพาไป มีเวลาสอนหนังสือ สอนทำการบ้าน อยู่บ้าน ทำกิจกรรมด้วยดีมาตลอด เราเองก้อห่วงเค้าที่เค้าไม่ค่อยจะคุยกับใคร เลยชวนเค้าให้พูดคุยกับเพื่อนวิ่งด้วยกัน จนเค้าเริ่มรู้จักคนเยอะมากขึ้น เราดีใจที่เค้ามีเพื่อน มีกลุ่มวิ่ง มีทีมวิ่ง ต่อมาเค้าเริ่มหันไปวิ่ง trail เราก้อสนับสนุนในฐานะหลังบ้าน แต่เราก้อเริ่มสังเกตว่า มีสิ่งที่ค่อยๆหายไป คือ เวลา
ตัดข้ามมาปัจจุบัน เค้าจะไปวิ่งทุกอาทิตย์ วิ่งขึ้นดอย ขึ้นเขา มีน้องๆมาชื่นชม เดี๋ยวนี้เวลาว่างที่อยู่บ้านคือ เล่นเฟส เช็คไลน์ shopping onlines เวลาที่จะทำกิจกรรมกับลูก ไม่มี อยู่บ้าน พูดคุยกับลูกไม่ถึง 10 คำ เช้าเสาร์เราจะไปส่งเค้าขึ้นเครื่อง เพราะเค้ามีไปวิ่งขึ้นดอย เชียงใหม่บ้าง ดอยหลวงพะเยาคือล่าสุด เย็นหรือค่ำวันอาทิตย์ เราจะไปรอรับเค้าที่สนามบินถ้าไฟลท์ไม่ดึกมาก ลูกแทบไม่เจอหน้าเค้า (เค้าทำงาน ตจว กลับบ้านคืนพุธ กับศุกร์) โปรแกรมวิ่งมีไปถึงสิ้นปีเลยมั้ง เราเดาเอา เพราะเดี๋ยวนี้เค้าไม่บอกเราจนวันที่เค้าไป ไม่ก้อไม่บอกเลย แต่เราจะเห็นตามหน้าเฟสที่เค้าลง หรือรุ่นน้อง tags เค้ามา เสียงชื่นชม นิยม ยินดีในคอมเมนต์ทั้งหลาย เราอ่านก้อได้แต่น้ำตาซึม มีครั้งนึงที่ลูกต้องนอนโรงพยาบาล เรารอตอนเช้าเค้าเข้ามาเปลี่ยนเวร เพราะเราอยู่เฝ้าลูก แต่เค้าเลือกไปวิ่ง โดยให้เหตุผลว่า ถึงอยู่ก้อไม่ได้ช่วยอะไร น้ำตาร่วงเลยเรา
เราเคยคุยกับเค้าหลายรอบแล้ว ทั้งพูดดีๆ ทั้งพูดแย่ๆ แต่ไม่มีอะไรดีขึ้น ที่มาตั้งกระทู้คือ เราอยากเตือนสติไม่ว่าใครก้อตาม ไม่ว่าคุณจะติดพันในสิ่งใดก้อตาม ขอให้คุณคิด หรือเหลียวมองครอบครัวคุณบ้าง ลูกคุณยังต้องการคุณ อย่าหันหลังให้เค้า เค้ากำลังโต ต้องการคำแนะนำต่างๆจากคุณอีกเยอะ อย่าปล่อยให้ทุกอย่างมันสายเกินไป อีกครั้ง เราไม่ได้รังเกียจการวิ่งเลย แต่เราอยากให้ตั้งอยู่ในความพอดี ไลฟ์สไตล์และครอบครัวอยู่ร่วมกันได้ ถ้าคุณรู้จักจัดวาง
ยิ่งวิ่ง ยิ่งห่าง
เราอยากให้เรื่องราวของเรา เป็นแง่คิดของใครหลายๆคน เผื่อจะกลับตัว ปรับแผนชีวิตให้มันดีขึ้น
เราแต่งงานแล้ว มีลูก 1 คน กำลังเรียนประถมอยู่ สามีเราเมื่อก่อนสุขภาพไม่ค่อยดี มีต้องเข้าโรงพยาบาลหลายครั้ง จนล่าสุดที่ป่วยนอนโรงพยาบาล น่าจะประมาณ 4-5 ปีที่แล้ว หลังออกจาก รพ มา จึงเริ่มออกกำลังกายด้วยการวิ่ง เค้าบอกว่า จะได้อยู้กับลูกได้นานๆ หลังจากนั้นเค้าก้อเริ่มหัดวิ่งจาก 3 kms เป็น 5 เป็น 10 จนมาถึง มาราธอน สามีเราเป็นคนใจดี อ่อนน้อม และค่อนข้างเก็บตัว เวลาจะไปใหน จะพาลูกเมียไปด้วยตลอด แม้แต่ไปวิ่งที่ ตจว เวลาว่าง จะพาลูกออกไปทานข้าว พาไปเที่ยว ดูหนัง พิพิธภัณฑ์ คือลูกอยากไปใหนจะพาไป มีเวลาสอนหนังสือ สอนทำการบ้าน อยู่บ้าน ทำกิจกรรมด้วยดีมาตลอด เราเองก้อห่วงเค้าที่เค้าไม่ค่อยจะคุยกับใคร เลยชวนเค้าให้พูดคุยกับเพื่อนวิ่งด้วยกัน จนเค้าเริ่มรู้จักคนเยอะมากขึ้น เราดีใจที่เค้ามีเพื่อน มีกลุ่มวิ่ง มีทีมวิ่ง ต่อมาเค้าเริ่มหันไปวิ่ง trail เราก้อสนับสนุนในฐานะหลังบ้าน แต่เราก้อเริ่มสังเกตว่า มีสิ่งที่ค่อยๆหายไป คือ เวลา
ตัดข้ามมาปัจจุบัน เค้าจะไปวิ่งทุกอาทิตย์ วิ่งขึ้นดอย ขึ้นเขา มีน้องๆมาชื่นชม เดี๋ยวนี้เวลาว่างที่อยู่บ้านคือ เล่นเฟส เช็คไลน์ shopping onlines เวลาที่จะทำกิจกรรมกับลูก ไม่มี อยู่บ้าน พูดคุยกับลูกไม่ถึง 10 คำ เช้าเสาร์เราจะไปส่งเค้าขึ้นเครื่อง เพราะเค้ามีไปวิ่งขึ้นดอย เชียงใหม่บ้าง ดอยหลวงพะเยาคือล่าสุด เย็นหรือค่ำวันอาทิตย์ เราจะไปรอรับเค้าที่สนามบินถ้าไฟลท์ไม่ดึกมาก ลูกแทบไม่เจอหน้าเค้า (เค้าทำงาน ตจว กลับบ้านคืนพุธ กับศุกร์) โปรแกรมวิ่งมีไปถึงสิ้นปีเลยมั้ง เราเดาเอา เพราะเดี๋ยวนี้เค้าไม่บอกเราจนวันที่เค้าไป ไม่ก้อไม่บอกเลย แต่เราจะเห็นตามหน้าเฟสที่เค้าลง หรือรุ่นน้อง tags เค้ามา เสียงชื่นชม นิยม ยินดีในคอมเมนต์ทั้งหลาย เราอ่านก้อได้แต่น้ำตาซึม มีครั้งนึงที่ลูกต้องนอนโรงพยาบาล เรารอตอนเช้าเค้าเข้ามาเปลี่ยนเวร เพราะเราอยู่เฝ้าลูก แต่เค้าเลือกไปวิ่ง โดยให้เหตุผลว่า ถึงอยู่ก้อไม่ได้ช่วยอะไร น้ำตาร่วงเลยเรา
เราเคยคุยกับเค้าหลายรอบแล้ว ทั้งพูดดีๆ ทั้งพูดแย่ๆ แต่ไม่มีอะไรดีขึ้น ที่มาตั้งกระทู้คือ เราอยากเตือนสติไม่ว่าใครก้อตาม ไม่ว่าคุณจะติดพันในสิ่งใดก้อตาม ขอให้คุณคิด หรือเหลียวมองครอบครัวคุณบ้าง ลูกคุณยังต้องการคุณ อย่าหันหลังให้เค้า เค้ากำลังโต ต้องการคำแนะนำต่างๆจากคุณอีกเยอะ อย่าปล่อยให้ทุกอย่างมันสายเกินไป อีกครั้ง เราไม่ได้รังเกียจการวิ่งเลย แต่เราอยากให้ตั้งอยู่ในความพอดี ไลฟ์สไตล์และครอบครัวอยู่ร่วมกันได้ ถ้าคุณรู้จักจัดวาง