สวัสดีครับ ผมชื่อ ไท
ผมเรียนอยู่โรงเรียนรัผมไม่อยากเครียดำปมากกว่านี้มีถึงแค่ ม.3 ตอนช่วงประถม ผมเป็นนักเรียนดีเด่น เคยชนะการประกวดต่างๆ ผมไม่เคยได้เกรด 3.0 ผมจะได้เกรด 3.5up+ เสมอ ฟังเหมือนอาจจะดูดีนะครับ
แต่ถึงผมจะเป็นเด็กนักเรียนดีเด่น แต่ผมก็ไม่ค่อยได้อยู่ในสายตาเพื่อนๆหรอกครับ
เพราะผมเป็นคนชอบเก็บตัว ไม่ชอบสุงสิงหรือพูดคุยกับใครเท่าไหร่ จนผมเหมือนจะเป็นคนไร้เพื่อน
แต่พอผมเริ่มขึ้น ม.1 ผมคิดว่าชีวิตตัวเองน่าจะดีขึ้น เพราะจะมีเด็กใหม่ย้ายเข้ามา ตอนนั้นผมมีเพื่อนสนิทอยู่คนนึงครับ เขาเป็นเด็กเรียนพอๆกับผม
แต่พอผมเรียนอยู่ชั้น ม.1 ได้ซักพัก ก็มีอยู่ช่วงหนึ่ง ผมเกิดเป็นลมที่โรงเรียนบ่อยมาก พอผมไปตรวจที่โรงพยาบาล พบว่า หัวใจผมเต้นเเรงผิดปกติ และตอนนั้นผมก็เกิดอาการ อาหารเป็นพิษตามมาด้วย ทำให้ผมต้องหยุดโรงเรียนบ่อย จนมีเพื่อนหลายคนๆมาบอกผมว่า "จะมาเรียนทำไม!? ซ้ำชั้นไม่ใช่หรอ?" ตอนที่ผมได้ยินคำนั้น ผมถึงกับทรุดและพูดอะไรไม่ออก ผมพยายามที่จะกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหล
ช่วงนั้นผมเครียดมาก ผมร้องไห้ทุกๆคืน จนมาถึงวันนึง วันที่ผมสุดจะทน วันนั้นผมได้กินยาไปทั้งหมด17เม็ด ผมคิดว่าชีวิตผมมันจบสิ้นแล้วล้ะ ในโลกนี้
ไม่มีอะไรน่าสนใจ ตอนนั้น เป็นครั้งแรกในชีวิตของผม ที่ผมเกือบตาย แต่ที่ผมไม่ตาย เพราะแม่ดันบังเอิญมาเห็นผมพอดี จึงนำผมส่งโรงพยาบาล และล้างท้อง
ตอนนี้ผมอยู่ชั้น ม.2 แล้วครับ เพื่อนสนิทผมไปเรียนต่อต่างจังหวัด ทุกๆเที่ยงผมจะนั่งทางข้าวคนเดียว ทำอะไรคนเดียว ผมคิดว่าผมไม่มีความสุขเลยสักนิด ผมเหมือนต้องอยู่ตัวคนเดียวตลอด ผมรู้สึกผมไม่ได้รักในสิ่งๆนี้ ผมท้อและหดหู่มาก ผมเริ่มไม่ค่อยอยากเรียนแล้ว ไม่ใช่ว่าผมขี้เกียจนะครับ ผมแค่เบื่อในทุกๆสิ่ง
ผมคิดว่าผมอยากออกมาทำงานก่อน แล้วค่อยไปต่อ กศน. ทุกคนคิดว่าแบบนี้จะดีมั้ยครับ เพื่อนใน รร. จะรังเกียจผมมั้ย ????
ผมอยากให้ทุกๆคนเข้าใจผมนะครับ ที่ผมอยากลาออก เพราะผมไม่อยากเครียดไปมากกว่านี้ ผมเคยผิดพลาดในอดีตมาก่อน ผมทำให้พ่อแม่ต้องเสียใจ แต่ผมคิดว่า ถึงผมจะเรียนไม่จบตอนนี้ แต่ไม่ใช่ว่าอนาคตผมจะเรียนไม่จบ
ปล. ที่ผมเล่ามาทั้งหมด เป็นเรื่องจิงของผมนะครับ ในโลกส่วนตัวของผม ผมชอบอ่านหหนังสือ และชอบแต่งนิยาย
ผมขอความคิดเห็นจากคนที่อ่านด้วยนะครับ เผื่อผมจะได้เอาไปใช้แก้ปัญหา ขอบคุณครับที่สละเวลาเข้ามาอ่านกระทู้แรกของผม
เบื่อกับชีวิตในการเรียน ใครก็ได้ขอคำปรึกษาหน่อย!!
ผมเรียนอยู่โรงเรียนรัผมไม่อยากเครียดำปมากกว่านี้มีถึงแค่ ม.3 ตอนช่วงประถม ผมเป็นนักเรียนดีเด่น เคยชนะการประกวดต่างๆ ผมไม่เคยได้เกรด 3.0 ผมจะได้เกรด 3.5up+ เสมอ ฟังเหมือนอาจจะดูดีนะครับ
แต่ถึงผมจะเป็นเด็กนักเรียนดีเด่น แต่ผมก็ไม่ค่อยได้อยู่ในสายตาเพื่อนๆหรอกครับ
เพราะผมเป็นคนชอบเก็บตัว ไม่ชอบสุงสิงหรือพูดคุยกับใครเท่าไหร่ จนผมเหมือนจะเป็นคนไร้เพื่อน
แต่พอผมเริ่มขึ้น ม.1 ผมคิดว่าชีวิตตัวเองน่าจะดีขึ้น เพราะจะมีเด็กใหม่ย้ายเข้ามา ตอนนั้นผมมีเพื่อนสนิทอยู่คนนึงครับ เขาเป็นเด็กเรียนพอๆกับผม
แต่พอผมเรียนอยู่ชั้น ม.1 ได้ซักพัก ก็มีอยู่ช่วงหนึ่ง ผมเกิดเป็นลมที่โรงเรียนบ่อยมาก พอผมไปตรวจที่โรงพยาบาล พบว่า หัวใจผมเต้นเเรงผิดปกติ และตอนนั้นผมก็เกิดอาการ อาหารเป็นพิษตามมาด้วย ทำให้ผมต้องหยุดโรงเรียนบ่อย จนมีเพื่อนหลายคนๆมาบอกผมว่า "จะมาเรียนทำไม!? ซ้ำชั้นไม่ใช่หรอ?" ตอนที่ผมได้ยินคำนั้น ผมถึงกับทรุดและพูดอะไรไม่ออก ผมพยายามที่จะกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหล
ช่วงนั้นผมเครียดมาก ผมร้องไห้ทุกๆคืน จนมาถึงวันนึง วันที่ผมสุดจะทน วันนั้นผมได้กินยาไปทั้งหมด17เม็ด ผมคิดว่าชีวิตผมมันจบสิ้นแล้วล้ะ ในโลกนี้
ตอนนี้ผมอยู่ชั้น ม.2 แล้วครับ เพื่อนสนิทผมไปเรียนต่อต่างจังหวัด ทุกๆเที่ยงผมจะนั่งทางข้าวคนเดียว ทำอะไรคนเดียว ผมคิดว่าผมไม่มีความสุขเลยสักนิด ผมเหมือนต้องอยู่ตัวคนเดียวตลอด ผมรู้สึกผมไม่ได้รักในสิ่งๆนี้ ผมท้อและหดหู่มาก ผมเริ่มไม่ค่อยอยากเรียนแล้ว ไม่ใช่ว่าผมขี้เกียจนะครับ ผมแค่เบื่อในทุกๆสิ่ง
ผมคิดว่าผมอยากออกมาทำงานก่อน แล้วค่อยไปต่อ กศน. ทุกคนคิดว่าแบบนี้จะดีมั้ยครับ เพื่อนใน รร. จะรังเกียจผมมั้ย ????
ผมอยากให้ทุกๆคนเข้าใจผมนะครับ ที่ผมอยากลาออก เพราะผมไม่อยากเครียดไปมากกว่านี้ ผมเคยผิดพลาดในอดีตมาก่อน ผมทำให้พ่อแม่ต้องเสียใจ แต่ผมคิดว่า ถึงผมจะเรียนไม่จบตอนนี้ แต่ไม่ใช่ว่าอนาคตผมจะเรียนไม่จบ
ปล. ที่ผมเล่ามาทั้งหมด เป็นเรื่องจิงของผมนะครับ ในโลกส่วนตัวของผม ผมชอบอ่านหหนังสือ และชอบแต่งนิยาย
ผมขอความคิดเห็นจากคนที่อ่านด้วยนะครับ เผื่อผมจะได้เอาไปใช้แก้ปัญหา ขอบคุณครับที่สละเวลาเข้ามาอ่านกระทู้แรกของผม