สวัสดีค่ะ บ้านเรามีกันอยู่ 4 คนค่ะ พ่อแม่เราแล้วก็น้อง ตอนนี้เราจบมหาวิทยาลัยแล้วค่ะ กำลังเตะฝุ่นหางานอยู่
พ่อและแม่เราทำงานนอกบ้านทั้งคู่ค่ะ แต่งานในบ้านแม่ก็เป็นคนทำด้วยตลอด มีบ้างที่จ้างแม่บ้าน แต่ก็ไม่ค่อยไว้ใจจนเลิกจ้างไปหลายคน ตั้งแต่เล็กจนโต พ่อเราไม่เคยกลับบ้านก่อนสี่ทุ่มเลย ยกเว้นบางวัน แต่ใน 1 อาทิตย์ จะมีซักวันสองวันที่กลับเร็วบ้างแล้วแต่ค่ะ
ตอนเด็กๆเรากับน้องติดพ่อมากเลยค่ะ เพราะพ่อจะใจดี ไม่เคยตีไม่เคยว่า แต่แม่เราจะดุมาก ทานข้าวไม่หมดก็โดนตี เวลาพ่อกลับดึกหรือกลับบ้านเช้าทีไร แม่ก็จะว่าพ่อแรงๆ ตีพ่อบ้าง
เรากับน้องได้แต่ร้องไห้กอดพ่อ เวลาแม่กระชากเสื้อพ่อขาด แล้วแม่ก็ขึ้นไปร้องไห้คนเดียวข้างบนตลอด เป็นแบบนี้มาตั้งแต่เราอยู่อนุบาล เราไม่เข้าใจว่าทำไมแม่ต้องทำกับพ่อขนาดนี้
แต่ตอนนี้เหมือนเราจะเข้าใจอะไรบางอย่าง คือพอเราเริ่มรู้ความประมาณประถม เราก็รู้สึกว่าพ่อชอบคุยโทรศัพท์นานๆ ชอบออกไปคุยข้างนอกบ้าน นอกรถ ชอบพูดคะขา (พ่อเรามักจะพูดคะขากับผู้หญิง เรากับแม่ก็ด้วย) ยิ้มตลอดที่คุย คือปกติพ่อจะชอบปล่อยให้แม่เข้าไปซื้อของในห้างค่ะแล้วตัวเองจะนั่งรออยู่ในรถ และด้วยความที่เราติดพ่อมาก เราก็จะรออยู่ในรถด้วย เราก็สงสัยมาตลอด แอบเช็คมือถือก็เห็นว่าพ่อโทรหาผู้หญิงคนนี้มากกว่าแม่ซะอีก แต่เราก็คิดว่า อาจจะเป็นเลขาพ่อ (โลกสวยไปอีก)
พอมัธยมก็เริ่มเช็คข้อความในมือถือพ่อ พอพ่อเล่น MSN เราจะแอบมองตลอด มีผู้หญิงส่งแมสเสชมาบอกคิดถึง บอกให้ไปหา เราเห็นผู้หญิงชอบทักมา มีเจอวิดีโอที่พ่อถ่ายตัวเองแล้วบอกรักบอกคิดถึงใครก็ไม่รู้ แต่ดูออกว่าไม่ได้บอกแม่เราแน่ บางทีก็เล่นแคมฟรอก เด็กๆเราก็ไม่รู้หรอกค่ะว่าแคมฟรอกไว้ทำอะไร เพิ่งจะรู้มาไม่นานมานี้
ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา เราก็เริ่มห่างจากพ่อ เรารู้สึกว่าทำไมพ่อเอาเปรียบแม่จัง ทุกครั้งที่เรากลับมาบ้านก็จะเห็นแม่นั่งซักผ้า ล้างจาน อยู่กับเราตลอดเวลา แต่พ่อจะกลับมาตี1ตี2ตลอด ถ้าปิดเทอมพูดง่ายๆเลยค่ะว่าไม่เคยเจอหน้าพ่อเป็นเดือน เพราะเราหลับก่อนพ่อกลับ ตื่นหลังพ่อไปทำงาน พ่อเราจะเป็นคนส่งเราไปโรงเรียนทุกเช้า แต่อยู่บนรถ เราก็จะไม่พูดอะไรกับพ่อ พ่อเล่นด้วยก็จะไม่เล่น พ่อกอดเราก็จะดิ้นหนี เหมือนมันเป็นไปเองอ่ะค่ะ ยิ่งเป็นช่วงวัยรุ่นด้วยแล้วอารมณ์เราก็รุนแรง เรื่องกอดหอมพ่อแม่นี่ลืมไปได้เลย กลายเป็นคนนิ่งๆเงียบๆ
จนวันนึงพ่อเมาเหล้ากลับบ้าน (อันที่จริงก็เมากลับมาทุกวัน) พ่อมานั่งอยู่ตรงหน้าเรา บอกเราว่า
ทำไมเดี๋ยวนี้หนูไม่ค่อยคุยกับพ่อเลย ทำไมชอบทำห่างเหิน ตอนนั้นวัยรุ่นอ่ะค่ะ เราไม่ได้คิดอะไรเลย คิดแค่ว่าพ่อทำอะไรเนี่ย แต่ในสายตาของเค้า เค้าคงมองเห็นความเปลี่ยนแปลงของเรา แต่เรามองไม่เห็นอะไรเลย เป็นเด็กติดคอมนิสัยไม่ดีคนนึง พอโตขึ้นเราก็มานั่งเสียใจทกครั้งที่คิดถึง ว่าตอนนั้นพ่อจะเสียใจแค่ไหน พ่อต้องเมาถึงจะตัดสินใจยอมพูดเรื่องนี้กับเรา (ปกติที่บ้านเราจะไม่ค่อยคุยกันค่ะ เพราะไม่ค่อยเจอกัน) แต่ตอนนี้พ่อคงจะไม่รู้สึกอะไรอีกต่อไปแล้ว
พอมือถือเริ่มเป็นแบบสมาร์ทโฟน พ่อเราก็จะชอบหวง ใส่รหัสเอาไว้ (ปกติเราจะชอบถ่ายรูปในมือถือของพ่ออ่ะค่ะ กล้องมันชัดดี) หลังๆทนไม่ไหวเลยถอยเครื่องใหม่ให้ทั้งเรากับน้อง แบบว่าจะได้ไม่ต้องมายืมของพ่ออีก จนตอนนี้ห้ามใครแตะเลยค่ะ ไม่ได้แม้แต่นิดเดียว ขนาดจะเอารูปให้เราหรือแม่ดูเค้ายังยื่นให้โดยที่มือไม่ปล่อย จะขอดูชัดๆถือเองก็ไม่ให้ ชักกลับทันที
มีอยู่วันนึง พ่อเราบอกจะซื้อแท็ปเล็ทให้แม่ ก็เอามาให้ แต่สภาพเหมือนของโดนแกะมาแล้ว คือยังใหม่อยู่ แต่กล่องใส่ไม่เรียบร้อย เราก็สงสัย เพราะพ่อไม่ใช่คนแบบนี้ เวลาซื้ออะไรให้เป็นของขวัญ หรือซื้อให้ใครจะไม่เคยแกะอะไรก่อน นี่แม้กระทั่งที่ชาร์ตยังแกะแล้ว หูฟัง เราก็มองหน้าน้อง คิดอยู่อย่างเดียว ต้องไปให้ใครใช้มาก่อนแน่ พอเปิดเครื่อง
ทั้งไลน์ทั้ง บัญชี gmail ที่ต้องสมัคร google account นั้นล้วนเป็นชื่อผู้หญิงนางหนึ่ง ไปดูภาพก็ปรากฏเป็นชะนีนางหนึ่งอายุประมาณ 30 ปลายๆ ถ่ายหน้าตัวเองไว้ เรากับน้องเก็ททันที “กิ๊กพ่อ” แต่ก็ยังคงโลกสวยต่อไป คิดว่าคงแค่คุยกันเฉยๆ
หลังจากนั้นเรามีโอกาสได้เล่นโน๊ตบุ๊คพ่อ ไปเจอรูปเก่าๆของตัวเลย ตื่นเต้นดีใจ เลยค้นไฟล์เลยค่ะ ว่ามีรูปตัวเองอีกไหม คลิกเข้าไปดูรูปพ่อ เลื่อนลงมา
เห็นรูปผู้หญิงคนนั้นถอดเสื้อผ้านั่งอยู่บนเตียง รูปถัดมาคือรูปหน้าพ่อเราเองที่แลบลิ้นเลียของผู้หญิงคนนั้น รูปต่อมาคือรูปที่พ่อใส่ของตัวเองเข้าไป ตอนนั้นเราตัวเย็นวาบ เหมือนหายใจไม่ออก อยากร้องไห้ก็ร้องไม่ออก ใจหวิวๆ เหมือนโลกพังทลาย เราไม่เคยคิดมาก่อนว่าพ่อจะกล้าทำขนาดนี้ (คือถ้าเป็นคนอื่นคงคิดว่าซั่มกันไปนานแล้ว แต่เราไม่เชื่อว่าพ่อจะกล้าหักหลังเรากับแม่ลง พ่อจะกลับดึก แต่พ่อก็รักครอบครัว) เราพูดไม่ออกเลยค่ะ ไม่กล้าบอกใครด้วย ภาพมันยังติดตาอยู่เลย แล้วทำไมต้องถ่ายรูป เราไม่เข้าใจ แค่เยกันมันยังแย่ไม่พอหรอ นี่ถ่ายรูปไว้ทำไม ที่เรากลัวที่สุดก็คือเราคิดว่าพ่อเราโรคจิตหรือเปล่า ถ่ายเอาไว้ทำไม
ยิ่งไม่กี่ปีมานี้ เหมือนพ่อเรามีหลายคนเลยค่ะ แบบเปลี่ยนไปเรื่อยๆ แต่ไม่เหมือนเมื่อก่อนตรงที่ พ่อเราดูหลงหัวปักหัวปำมากๆ กลับบ้านมาต้องคุยโทรศัพท์ตลอดเวลา (แม่เรายังไม่กลับ) เราได้ยินนี่แทบร้องไห้เลยค่ะ
“วันนี้คิดถึงมากจนแทบทำอะไรไม่ได้เลย” นี่พ่อเราเป็นอะไร ปกติต่อหน้าเราพ่อจะค่อนข้างนิ่งๆกับผู้หญิงนะคะ เดี๋ยวนี้คือชอบควักโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปผู้หญิงคนอื่น เพื่ออะไรคะ เวลาไปตจว. ก็ถ่ายมา แล้วความแตกตรงเผลอส่งรูปที่ถ่ายซูมผู้หญิงเข้ากรุ๊ปไลน์ครอบครัว เหอๆ..
ไม่กี่เดือนมานี้ พ่อเราติดโทรศัพท์มากค่ะ แทบไม่วาง ตื่ขึ้นมาต้องคว้ามาอ่านแล้วยิ้มคนเดียว กลับบ้านมาก็นั่งจิ้มๆ ไม่เงยหน้ามาเลย เราเรียกไม่สน ไม่ได้ยิน ไม่รู้สึกอะไรทั้งนั้น เคยเห็นเด็กติดเกมมั๊ยคะ แบบนั้นแหละ แต่พ่อเราติดไลน์ บอกตามตรง เราไม่เคยเห็นคนที่ติดขนาดนี้มาก่อน ควรมีสติอ่ะค่ะ ควรไปหาหมอ
ยิ่งช่วงนี้ พ่อเรากลับบ้านเช้าบ่อยมากค่ะ วันอาทิตย์ก็กลับเช้า แม่เราชะเง้อตลอดว่าเมื่อไหร่พ่อจะกลับ เราทั้งสงสารทั้งเหนื่อยใจเลยค่ะ ทำไมแม่ต้องรอ เราเลิกรอพ่อมา 5 ปี แล้วค่ะ พ่อไม่เคยทำตามสัญญา ไม่เคยมาตรงเวลา บอกจะรีบกลับ ไม่ให้ไปกินเหล้า สัญญากับปากเราแท้ๆ (เราไม่เคยพูด ไม่เคยขออะไรพ่อเลยค่ะ) เราคิดว่า อย่างน้อยพ่อก็สัญญากับเราไว้แล้ว เป็นครั้งแรกที่เรากล้าเอ่ยปาก พ่อต้องรู้ว่ามันสำคัญ สุดท้ายแม่ก็นอนร้องไห้ เราทั้งโกรธทั้งเสียใจ ว่ากับเรา พ่อก็ทำแบบนี้หรอ ทำไม.. เราไม่สำคัญอะไรเลยหรอ เราคิดว่า อย่างน้อยถ้าพ่อหมดรักแม่แล้ว เรากับน้องก็ยังสำคัญที่สุดสำหรับพ่อ คงเป็นสิ่งที่ดึงพ่อเอาไว้ได้ แต่เราคงคิดผิด
ตอนนี้เราไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงต่อดี เราอยากให้พ่อออกไป เรารับไม่ไหว แต่แม่กับน้องเราคงอยู่ไม่ได้ ยิ่งเรายังหางานไม่ได้แล้วด้วย แต่พ่อเราเป็นพ่อที่ดีนะคะ ถ้าเราอยากกินอะไร อยากได้อะไรพ่อก็จะหามาให้หมด เพราะไม่ค่อยมีเวลาอยู่กับเรา แต่เราทนพฤติกรรมพวกนี้ไม่ไหวแล้ว เมื่อไหร่จะเลิก เมื่อไหร่พ่อจะมีสติ ทำไมไม่ละอายอะไรเลย เราพิมไปน้ำตาก็หยดแหมะๆ ทำไมถึงกล้าทำแบบนี้กับเรา
เมื่อพบว่า คุณพ่อเรากำลังหลงเมียน้อยหัวปักหัวปำ
พ่อและแม่เราทำงานนอกบ้านทั้งคู่ค่ะ แต่งานในบ้านแม่ก็เป็นคนทำด้วยตลอด มีบ้างที่จ้างแม่บ้าน แต่ก็ไม่ค่อยไว้ใจจนเลิกจ้างไปหลายคน ตั้งแต่เล็กจนโต พ่อเราไม่เคยกลับบ้านก่อนสี่ทุ่มเลย ยกเว้นบางวัน แต่ใน 1 อาทิตย์ จะมีซักวันสองวันที่กลับเร็วบ้างแล้วแต่ค่ะ
ตอนเด็กๆเรากับน้องติดพ่อมากเลยค่ะ เพราะพ่อจะใจดี ไม่เคยตีไม่เคยว่า แต่แม่เราจะดุมาก ทานข้าวไม่หมดก็โดนตี เวลาพ่อกลับดึกหรือกลับบ้านเช้าทีไร แม่ก็จะว่าพ่อแรงๆ ตีพ่อบ้าง
เรากับน้องได้แต่ร้องไห้กอดพ่อ เวลาแม่กระชากเสื้อพ่อขาด แล้วแม่ก็ขึ้นไปร้องไห้คนเดียวข้างบนตลอด เป็นแบบนี้มาตั้งแต่เราอยู่อนุบาล เราไม่เข้าใจว่าทำไมแม่ต้องทำกับพ่อขนาดนี้
แต่ตอนนี้เหมือนเราจะเข้าใจอะไรบางอย่าง คือพอเราเริ่มรู้ความประมาณประถม เราก็รู้สึกว่าพ่อชอบคุยโทรศัพท์นานๆ ชอบออกไปคุยข้างนอกบ้าน นอกรถ ชอบพูดคะขา (พ่อเรามักจะพูดคะขากับผู้หญิง เรากับแม่ก็ด้วย) ยิ้มตลอดที่คุย คือปกติพ่อจะชอบปล่อยให้แม่เข้าไปซื้อของในห้างค่ะแล้วตัวเองจะนั่งรออยู่ในรถ และด้วยความที่เราติดพ่อมาก เราก็จะรออยู่ในรถด้วย เราก็สงสัยมาตลอด แอบเช็คมือถือก็เห็นว่าพ่อโทรหาผู้หญิงคนนี้มากกว่าแม่ซะอีก แต่เราก็คิดว่า อาจจะเป็นเลขาพ่อ (โลกสวยไปอีก)
พอมัธยมก็เริ่มเช็คข้อความในมือถือพ่อ พอพ่อเล่น MSN เราจะแอบมองตลอด มีผู้หญิงส่งแมสเสชมาบอกคิดถึง บอกให้ไปหา เราเห็นผู้หญิงชอบทักมา มีเจอวิดีโอที่พ่อถ่ายตัวเองแล้วบอกรักบอกคิดถึงใครก็ไม่รู้ แต่ดูออกว่าไม่ได้บอกแม่เราแน่ บางทีก็เล่นแคมฟรอก เด็กๆเราก็ไม่รู้หรอกค่ะว่าแคมฟรอกไว้ทำอะไร เพิ่งจะรู้มาไม่นานมานี้
ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา เราก็เริ่มห่างจากพ่อ เรารู้สึกว่าทำไมพ่อเอาเปรียบแม่จัง ทุกครั้งที่เรากลับมาบ้านก็จะเห็นแม่นั่งซักผ้า ล้างจาน อยู่กับเราตลอดเวลา แต่พ่อจะกลับมาตี1ตี2ตลอด ถ้าปิดเทอมพูดง่ายๆเลยค่ะว่าไม่เคยเจอหน้าพ่อเป็นเดือน เพราะเราหลับก่อนพ่อกลับ ตื่นหลังพ่อไปทำงาน พ่อเราจะเป็นคนส่งเราไปโรงเรียนทุกเช้า แต่อยู่บนรถ เราก็จะไม่พูดอะไรกับพ่อ พ่อเล่นด้วยก็จะไม่เล่น พ่อกอดเราก็จะดิ้นหนี เหมือนมันเป็นไปเองอ่ะค่ะ ยิ่งเป็นช่วงวัยรุ่นด้วยแล้วอารมณ์เราก็รุนแรง เรื่องกอดหอมพ่อแม่นี่ลืมไปได้เลย กลายเป็นคนนิ่งๆเงียบๆ
จนวันนึงพ่อเมาเหล้ากลับบ้าน (อันที่จริงก็เมากลับมาทุกวัน) พ่อมานั่งอยู่ตรงหน้าเรา บอกเราว่าทำไมเดี๋ยวนี้หนูไม่ค่อยคุยกับพ่อเลย ทำไมชอบทำห่างเหิน ตอนนั้นวัยรุ่นอ่ะค่ะ เราไม่ได้คิดอะไรเลย คิดแค่ว่าพ่อทำอะไรเนี่ย แต่ในสายตาของเค้า เค้าคงมองเห็นความเปลี่ยนแปลงของเรา แต่เรามองไม่เห็นอะไรเลย เป็นเด็กติดคอมนิสัยไม่ดีคนนึง พอโตขึ้นเราก็มานั่งเสียใจทกครั้งที่คิดถึง ว่าตอนนั้นพ่อจะเสียใจแค่ไหน พ่อต้องเมาถึงจะตัดสินใจยอมพูดเรื่องนี้กับเรา (ปกติที่บ้านเราจะไม่ค่อยคุยกันค่ะ เพราะไม่ค่อยเจอกัน) แต่ตอนนี้พ่อคงจะไม่รู้สึกอะไรอีกต่อไปแล้ว
พอมือถือเริ่มเป็นแบบสมาร์ทโฟน พ่อเราก็จะชอบหวง ใส่รหัสเอาไว้ (ปกติเราจะชอบถ่ายรูปในมือถือของพ่ออ่ะค่ะ กล้องมันชัดดี) หลังๆทนไม่ไหวเลยถอยเครื่องใหม่ให้ทั้งเรากับน้อง แบบว่าจะได้ไม่ต้องมายืมของพ่ออีก จนตอนนี้ห้ามใครแตะเลยค่ะ ไม่ได้แม้แต่นิดเดียว ขนาดจะเอารูปให้เราหรือแม่ดูเค้ายังยื่นให้โดยที่มือไม่ปล่อย จะขอดูชัดๆถือเองก็ไม่ให้ ชักกลับทันที
มีอยู่วันนึง พ่อเราบอกจะซื้อแท็ปเล็ทให้แม่ ก็เอามาให้ แต่สภาพเหมือนของโดนแกะมาแล้ว คือยังใหม่อยู่ แต่กล่องใส่ไม่เรียบร้อย เราก็สงสัย เพราะพ่อไม่ใช่คนแบบนี้ เวลาซื้ออะไรให้เป็นของขวัญ หรือซื้อให้ใครจะไม่เคยแกะอะไรก่อน นี่แม้กระทั่งที่ชาร์ตยังแกะแล้ว หูฟัง เราก็มองหน้าน้อง คิดอยู่อย่างเดียว ต้องไปให้ใครใช้มาก่อนแน่ พอเปิดเครื่อง ทั้งไลน์ทั้ง บัญชี gmail ที่ต้องสมัคร google account นั้นล้วนเป็นชื่อผู้หญิงนางหนึ่ง ไปดูภาพก็ปรากฏเป็นชะนีนางหนึ่งอายุประมาณ 30 ปลายๆ ถ่ายหน้าตัวเองไว้ เรากับน้องเก็ททันที “กิ๊กพ่อ” แต่ก็ยังคงโลกสวยต่อไป คิดว่าคงแค่คุยกันเฉยๆ
หลังจากนั้นเรามีโอกาสได้เล่นโน๊ตบุ๊คพ่อ ไปเจอรูปเก่าๆของตัวเลย ตื่นเต้นดีใจ เลยค้นไฟล์เลยค่ะ ว่ามีรูปตัวเองอีกไหม คลิกเข้าไปดูรูปพ่อ เลื่อนลงมา เห็นรูปผู้หญิงคนนั้นถอดเสื้อผ้านั่งอยู่บนเตียง รูปถัดมาคือรูปหน้าพ่อเราเองที่แลบลิ้นเลียของผู้หญิงคนนั้น รูปต่อมาคือรูปที่พ่อใส่ของตัวเองเข้าไป ตอนนั้นเราตัวเย็นวาบ เหมือนหายใจไม่ออก อยากร้องไห้ก็ร้องไม่ออก ใจหวิวๆ เหมือนโลกพังทลาย เราไม่เคยคิดมาก่อนว่าพ่อจะกล้าทำขนาดนี้ (คือถ้าเป็นคนอื่นคงคิดว่าซั่มกันไปนานแล้ว แต่เราไม่เชื่อว่าพ่อจะกล้าหักหลังเรากับแม่ลง พ่อจะกลับดึก แต่พ่อก็รักครอบครัว) เราพูดไม่ออกเลยค่ะ ไม่กล้าบอกใครด้วย ภาพมันยังติดตาอยู่เลย แล้วทำไมต้องถ่ายรูป เราไม่เข้าใจ แค่เยกันมันยังแย่ไม่พอหรอ นี่ถ่ายรูปไว้ทำไม ที่เรากลัวที่สุดก็คือเราคิดว่าพ่อเราโรคจิตหรือเปล่า ถ่ายเอาไว้ทำไม
ยิ่งไม่กี่ปีมานี้ เหมือนพ่อเรามีหลายคนเลยค่ะ แบบเปลี่ยนไปเรื่อยๆ แต่ไม่เหมือนเมื่อก่อนตรงที่ พ่อเราดูหลงหัวปักหัวปำมากๆ กลับบ้านมาต้องคุยโทรศัพท์ตลอดเวลา (แม่เรายังไม่กลับ) เราได้ยินนี่แทบร้องไห้เลยค่ะ “วันนี้คิดถึงมากจนแทบทำอะไรไม่ได้เลย” นี่พ่อเราเป็นอะไร ปกติต่อหน้าเราพ่อจะค่อนข้างนิ่งๆกับผู้หญิงนะคะ เดี๋ยวนี้คือชอบควักโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปผู้หญิงคนอื่น เพื่ออะไรคะ เวลาไปตจว. ก็ถ่ายมา แล้วความแตกตรงเผลอส่งรูปที่ถ่ายซูมผู้หญิงเข้ากรุ๊ปไลน์ครอบครัว เหอๆ..
ไม่กี่เดือนมานี้ พ่อเราติดโทรศัพท์มากค่ะ แทบไม่วาง ตื่ขึ้นมาต้องคว้ามาอ่านแล้วยิ้มคนเดียว กลับบ้านมาก็นั่งจิ้มๆ ไม่เงยหน้ามาเลย เราเรียกไม่สน ไม่ได้ยิน ไม่รู้สึกอะไรทั้งนั้น เคยเห็นเด็กติดเกมมั๊ยคะ แบบนั้นแหละ แต่พ่อเราติดไลน์ บอกตามตรง เราไม่เคยเห็นคนที่ติดขนาดนี้มาก่อน ควรมีสติอ่ะค่ะ ควรไปหาหมอ
ยิ่งช่วงนี้ พ่อเรากลับบ้านเช้าบ่อยมากค่ะ วันอาทิตย์ก็กลับเช้า แม่เราชะเง้อตลอดว่าเมื่อไหร่พ่อจะกลับ เราทั้งสงสารทั้งเหนื่อยใจเลยค่ะ ทำไมแม่ต้องรอ เราเลิกรอพ่อมา 5 ปี แล้วค่ะ พ่อไม่เคยทำตามสัญญา ไม่เคยมาตรงเวลา บอกจะรีบกลับ ไม่ให้ไปกินเหล้า สัญญากับปากเราแท้ๆ (เราไม่เคยพูด ไม่เคยขออะไรพ่อเลยค่ะ) เราคิดว่า อย่างน้อยพ่อก็สัญญากับเราไว้แล้ว เป็นครั้งแรกที่เรากล้าเอ่ยปาก พ่อต้องรู้ว่ามันสำคัญ สุดท้ายแม่ก็นอนร้องไห้ เราทั้งโกรธทั้งเสียใจ ว่ากับเรา พ่อก็ทำแบบนี้หรอ ทำไม.. เราไม่สำคัญอะไรเลยหรอ เราคิดว่า อย่างน้อยถ้าพ่อหมดรักแม่แล้ว เรากับน้องก็ยังสำคัญที่สุดสำหรับพ่อ คงเป็นสิ่งที่ดึงพ่อเอาไว้ได้ แต่เราคงคิดผิด
ตอนนี้เราไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงต่อดี เราอยากให้พ่อออกไป เรารับไม่ไหว แต่แม่กับน้องเราคงอยู่ไม่ได้ ยิ่งเรายังหางานไม่ได้แล้วด้วย แต่พ่อเราเป็นพ่อที่ดีนะคะ ถ้าเราอยากกินอะไร อยากได้อะไรพ่อก็จะหามาให้หมด เพราะไม่ค่อยมีเวลาอยู่กับเรา แต่เราทนพฤติกรรมพวกนี้ไม่ไหวแล้ว เมื่อไหร่จะเลิก เมื่อไหร่พ่อจะมีสติ ทำไมไม่ละอายอะไรเลย เราพิมไปน้ำตาก็หยดแหมะๆ ทำไมถึงกล้าทำแบบนี้กับเรา