เกมรักพิศวง.......1

คำนำ


บังเอิญ สองสัปดาห์ ที่แล้ว  ผมไปพบ นิยาย ที่เคยเขียน  เมื่อหลายปี มาแล้ว   เก็บไว้ใน  HD
ซึ่งเริ่มต้น จากเรื่องสั้นของผม ชื่อ  "เกมพิศวง"

ความยาว ไม่กี่หน้า...

ต่อมา คุณ รุริกะ อ่านเจอ..  ได้นำเรื่องนี้ ไปขยายความ จน กลายเป็นนิยายเรื่องยาว และวางในถนนนักเขียน โดยที่เราสองคนช่วยกันเชียน
หลังจากนั้น  ผมก็ไม่ได้ติดต่อกับคุณรุริกะอีกเลย เธอหายไปกับสายลม
ผมรู้สึกเสียดาย กับงานนี้....  เลยนำมาแก้ไข ปรับปรุง  ใหม่ทั้งหมด ตัดต่อ...แก้ไข  ...ทั้งหมด.. โดยใช้เวลา 2 วัน 2 ตืน
การที่คนสองคน มาเขียนนิยายเรื่องเดียวกัน  ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยครับ
และขอเอาชื่อ ตุณ รุริกะ   มาในกระทู้เรื่องนี้ เพราะคุณ รุริกะ มีส่วนช่วยอย่างมาก ในการขยายพล็อตเื่อง
แม้ว่าปัจจุบัน จะไม่อยู่ในถนน ไม่สามารถติดต่อได้แล้วก็ตาม


อ้อ
ไม่ต้องห่วงครับ
นิยายเรื่องนี่ เรียบเรียงใหม่ จบแล้ว ^__^...

==================
เกมรักพิศวง....1
: Psycho G. & รุริกะ
==================


บทที่ 1 โลกของเขา

             ภาพผู้คนสับสนเดินขวักไขว่อยู่ริมถนน ถ้าไม่สังเกตจริง ๆ ชายหนุ่มคงไม่เห็น [เธอ] คนนั้นยืนอยู่บริเวณป้ายรถเมล์ใกล้เสาไฟฟ้าเหมือนกำลังรอคอยใครสักคน เธอดูสงบนิ่งท่ามกลางความวุ่นวายสับสนรอบด้าน อาจเรียกว่าเจอเธอโดยบังเอิญก็ได้ แต่สะดุดความรู้สึกเหลือเกิน  ความสงสัยทำให้เขาซูมขยายภาพให้ใหญ่ขึ้น จึงเห็นใบหน้ารูปไข่ เส้นผมยาวประบ่า ไม่ใช่คนสวยเลิศเลอสะดุดตาแต่ดูมีเสน่ห์ลึก ๆ และดูเหมือนเธอจะเงยหน้าขึ้นมามองแวบหนึ่งเสียด้วยซ้ำ ราวจะรับรู้ว่ามีคนกำลังแอบมองอยู่

             ชายหนุ่มมองดูนาฬิกาติดผนัง เกือบห้าโมงเย็นแล้ว ยังพอเวลาจะติดตามความเคลื่อนไหวของหญิงสาวในเกมต่อไปอย่างไม่รีบร้อน เกือบสิบนาทีต่อมา เขาพักสายตาจากหน้าจอเดินไปหาน้ำดื่มสักแก้ว พอกลับมาก็พบว่าเธอคนนั้นหายไปเสียแล้ว  เหลือแต่ฝูงชนมากมายเดินสับสน เขารู้สึกโมโหตัวเองที่ประมาทคลาดสายตาไปจากหญิงสาวจนทำให้เธอหายไปจากการติดตามของเขาราวกับความฝัน

             หลังจากการออกจากงานกะทันหัน อันเป็นผลจากการล่มจมทางการเงินของบริษัท ไม่กี่วันต่อมาแฟนสาวของเขาเก็บข้าวของเดินออกไปจากชีวิต...ออกไปจากห้องเช่าซึ่งอยู่ด้วยกันมานานนับปีพร้อมด้วยเงินจำนวนหนึ่ง แม้จะไม่มากเท่าไร แต่ถ้าเงินนั้นยังอยู่ก็มากพอจะเลี้ยงตัวเองไปได้อีกหลายเดือน

             สิ่งของที่เหลืออยู่ในห้องพักก็ไม่มีอะไรจัดเป็นของมีค่าราคาแพง ถ้าไม่นับตู้เย็นเก่าๆ กับคอมพิวเตอร์ชุดใหญ่ซึ่งเขาหวงแหนมากกว่าทุกสิ่ง ก่อนหน้านี้มันทำหน้าที่รับใช้อย่างซื่อสัตย์ในการทำงานสารพัดหน้าที่ให้กับงานบริษัท  แต่ปัจจุบันมันเหลือหน้าที่เพียงการเป็นเพื่อนคลายเหงาในช่วงท้อแท้กลับมาจากการด้นดั้นหางานทำ  ระบายความเครียดไปกับการชนมหาวินาศและยิงถล่มกันชนิดมีแต่แหลกกับแหลกในเกมดังหลายเกม ระทึกใจไปกับการสวมบทบาทเป็นตำรวจหญิง จิล วาเลนไทน์ ตะลุยเข้าไปยิงหัวพวกซอมบี้กระจุยกระจายในพื้นที่ซึ่งเต็มไปด้วยปริศนาเขย่าประสาทของเกมสยองขวัญ คลั่งไคล้หลงใหลไปกับความสามารถอันน่าทึ่งของแม่สาวลาร่า คลอร์ฟ ผู้ตระเวนไปในดินแดนพิสดารหลากหลายและอันตราย หลงใหลกับตัวละครในเกมชนิดพอหลับตาลงทีไร เป็นต้องเห็นหน้าและหุ่นสุดเซ็กซี่ของสาวน้อยลาร่า สาวปืนคู่ทันยา  ลอยมาหลอกหลอนติดตาไปจนกระทั่งในความฝัน

          จากการตกงานทำให้เขาว่างมากพอจนสังเกตเห็นไอคอนเกม ๆ หนึ่งบนหน้าจอ



             เขาสาบานว่าไม่เห็นเกมนี้มาก่อนเลย มาปรากฏหน้าจอเมื่อไรก็ไม่รู้

              จะเป็นโปรแกรมพิเศษที่แถมมากับเครื่องหรือเป็นไวรัสพันธุ์ใหม่แปลกปลอมเข้ามาก็ยากจะคาดเดา บางทีอาจจะเป็นเกมที่โหลดตัวเองมาจากการเชื่อมต่ออินเตอร์เน็ตโดยไม่ได้รับอนุญาต เขาเองก็ไม่แน่ใจ  เพียงรู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างรบกวนจิตใจอย่างประหลาดทำให้ชายหนุ่มผู้อ้างว้างต้องลองรันโปรแกรมเกมลึกลับดูโดยไม่คาดหวังอะไรมากนัก นอกจากฆ่าเวลาอันเงียบเหงากับอนาคตที่ยังมองไม่เห็นทางสดใส ส่วนเกมดังๆ ทั้งหลายเขาก็เล่นผ่านมาด้วยดีจนหมดสิ้น เพราะมีเวลาว่างอันเหลือเฟือ

             หลังจากการคลิ้กเมาส์ยังตัวไอคอนประหลาดเพื่อเล่น  หน้าจอดับวูบลงครู่หนึ่งก่อนปรากฏข้อความสีขาวกะพริบไปมาอย่างท้าทายและเชิญชวน


------------------------------------------------------------------------
[...‘ยินดีต้อนรับเข้าสู่เกมพิศวง คุณสนใจเล่นเกมนี้ไหม...]
             กด 1 เพื่อยอมรับ
             กด 2 เพื่อปฏิเสธ
-------------------------------------------------------------------------


             นั่นคือจุดเริ่มต้นที่เขารู้จักกับเธอ......และรู้จักเกมอันชวนพิศวงแบบไม่น่าเป็นไปได้และไม่ควรมีในโลก

             เกมเริ่มต้นครั้งแรกด้วยฉากสี่แยกพลุกพล่านไปด้วยรถและผู้คน เขาไม่เคยคิดว่าจะมีใครมาแทนที่สาวสวยลาร่าหรือทันยาในเกมดังๆ ได้ ซึ่งตัวละครสาวสวยเหล่านั้นเป็นแรงจูงใจให้เขาเล่นเกมจนจบไปรอบแล้วรอบเล่าอย่างไม่เบื่อหน่าย  แต่หญิงสาวในเกมใหม่นี้ดูอบอุ่นนุ่มนวลและดูเป็นธรรมชาติมากกว่าเพียงจะเป็นตัวเดินเรื่องในเกม ท่าทางกระวนกระวายใจของเธอทำให้เขาเริ่มเฝ้าติดตามดูพฤติกรรมของหญิงสาวในเกมอย่างอยากรู้อยากเห็นแกมสงสัย  แต่เมื่อเธอหายไปท่ามกลางฝูงชนเขาก็ไม่อาจติดตามเธอต่อไปได้ นอกจากจ้องมองภาพรถราวิ่งขวักไขว่ไปมาอย่างไม่เข้าใจ ภาพเลื่อนไหวต่างๆบนหน้าจอพอไม่มีสาวลึกลับคนนั้นก็ดูธรรมดาไม่มีความน่าสนใจอะไรอีกต่อไป

             ทันใดนั้นมีแถบบาร์ปรากฏบนหน้าจอพร้อมข้อความว่า

                    [...กรุณารอเล่นเกมในวันพรุ่งนี้...]

             “อะไรกัน เกมแบบนี้มีด้วยเหรอ ตัดเวลาเฉยเลย”   ชายหนุ่มพึมพำกับตัวเองอย่างแปลกใจและทำอะไรไม่ถูก หน้าจอไม่ได้บอกรายละเอียดมากไปกว่านี้และไม่มีปุ่มอะไรให้เลือก แต่ทันใดนั้น ภาพบนจอก็ค้างไปเฉย ๆ ก่อนตัดวูบออกมาสู่หน้าจอตามปรกติ ทำเอาเขาแทบคลั่งจนต้องประหลาดใจกับอารมณ์อันเอาจริงเอาจังกับเกมอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ช่วงเวลาสั้นๆ ทำไมภาพของหญิงสาวลึกลับในเกมจึงติดแน่นอยู่ในความรู้สึก แต่ก็ทำอะไรไม่ได้มากไปกว่าการรอคอยวันพรุ่งนี้ตามคำสั่งของเกมพิลึกอย่างกระวนกระวายใจ

               วันรุ่งขึ้นชายหนุ่มตื่นนอนเร็วกว่าปกติ หลังจากอาบน้ำชำระร่างกายให้สดชื่นแจ่มใส สิ่งแรกที่ทำคือรีบมานั่งหน้าคอมพิวเตอร์ทันที ดับเบิ้ลคลิกเมาส์ที่ไอคอนเกมประหลาดด้วยความตื่นเต้นและอยากเห็นหน้าตัวละครสาวในเกมอีกครั้ง ตัวเกมใช้เวลาเพียงเล็กน้อยหน้าจอก็ปรากฏภาพห้องนั่งเล่นขึ้นมา แล่ไม่มีใครอยู่ในห้องนอกจากเฟอร์นิเจอร์และสิ่งของเครื่องใช้จำภายในห้อง เขารู้สึกผิดหวังแต่ก็ยังไม่ถอดใจ พยายามหาทางให้เจ้าเกมประหลาดมีความคืบหน้าอะไรบ้าง แต่ทำได้อย่างมากก็เพียงหมุนภาพของห้องนั่งเล่นไปมาเท่านั้น ซึ่งไม่ได้ทำให้เกิดความสนุกสนานอะไรเลย

               ถ้าเป็นเกมอื่นชายหนุ่มคงปิดโปรแกรมไปแล้วด้วยความรำคาญ แต่ดูเหมือนว่าเจ้าเกมลึกลับที่มีชื่อเชยๆว่าเกมพิศวงกลับมีแรงจูงใจอันอธิบายไม่ถูก ทำให้ต้องนั่งเฝ้าหน้าจอต่อไป และทันใดนั้นเอง บนหน้าจอก็ปรากฏข้อความสีขาวสะดุดตากะพริบไปมาว่า

                [..คุณเล่นเกมเช้าเกินไป กรุณาเข้าเล่นใหม่อีกครั้งเวลา 06.00 น...]

               “อะไรกัน...”

              ชายหนุ่มอุทานพลางอ้าปากค้าง ไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง จะเล่นเวลาไหนมันมายุ่งอะไรด้วย...ก่อนจะทำอะไรต่อไป  หน้าจอก็ดับวูบลงก่อนกลับเข้าสู่หน้าจอตามปกติ นั่นหมายถึงว่าเจ้าเกมตัวนี้ปิดตัวเองลงโดยไม่สนใจคนเล่นเลยสักนิด

              ความหงุดหงิดอารมณ์เสียปะทุในใจตั้งแต่เช้า  มองนาฬิกาติดผนัง อีกครึ่งชั่วโมงจะถึงเวลาที่เจ้าเกมจอมกวนระบุ  เขาทำอะไรไม่ได้มากไปกว่าการเข้าไปสืบค้นข้อมูลต่างๆ ทางอินเตอร์เน็ต ซึ่งเป็นการฆ่าเวลามากกว่าจะสนใจใฝ่หาความรู้อย่างจริงจัง กระทั่งถึงเวลากำหนด จึงลองเปิดเกมอีกครั้ง

               คราวนี้เขาแทบจะร้องออกมาด้วยความตื่นเต้นดีใจ ภาพแรกที่ปรากฏเมื่อโปรแกรมทำงานคือภาพห้องนั่งเล่นห้องเดิม เพียงแต่ตอนนี้มีภาพของหญิงสาวที่อยากเห็นหน้านั่งอยู่บนโซฟาหน้าจอทีวีด้วยท่าทางตามสบาย ดูเหมือนว่าเธอเพิ่งจะอาบน้ำมาใหม่ๆเสียด้วย เขาอยากมองหน้าเธอให้ชัดเจนแบบใกล้ชิด แต่สิ่งที่ทำได้คือการหมุนภาพไปมาเท่านั้นแต่ไม่สามารถซูมภาพเข้าไปดูใกล้ๆอย่างตอนเกมเปิดตัวครั้งแรกได้

             จุดประสงค์ของเจ้าเกมประหลาดมันคืออะไรกันแน่...จะให้เฝ้าติดตามดูพฤติกรรมคนอื่นเท่านั้นหรืออย่างไร หน้าจอก็ไม่มีปุ่มอะไรเสนอให้เลือกคลิก แต่ดูเหมือนว่าชายหนุ่มจะไม่ได้เกิดอาการเบื่อหน่ายเลย แม้จะเป็นเพียงการมองดูเธอทำกิจกรรมต่างๆ ในห้องตามวิถีชีวิตของคนธรรมดาทั่วไป นั่งดูทีวีบ้าง เดินหายไปจากหน้าจอบ้าง ปัดกวาดพื้นห้องบ้าง  เขายังค่อนข้างพอใจกับความรู้สึกที่เกิดขึ้นในใจ และเมื่อถึงเวลาที่เกมปิดตัวลงเขาก็ได้แต่นึกเสียดาย

                หลายวันต่อมาหลังการพยายามเปิดเล่นเกมดังกล่าว แบบลองถูกลองผิดเป็นเวลานาน เขาเริ่มเรียนรู้ว่าโปรแกรมของเกมถูกอ้างอิงไว้กับเวลาจริง เมื่อเขาเล่นเกมในช่วงเวลาสองทุ่ม เกมเปิดฉากขึ้นในห้องนั่งเล่นของสาวลึกลับ นาฬิกาแขวนบนผนังห้องของเธอชี้บอกเวลาสองทุ่มตรงกับเวลาจริง วันเวลาผ่านไป ตัวเกมเริ่มให้เขามีส่วนร่วมทีละน้อย ตอนนี้เขาสามารถซูมภาพเข้าไปได้ระดับหนึ่ง ได้ยินเสียงเพลงเสียงทีวีจากคู้ลำโพงคอมพิวเตอร์เมื่อเธอดูหนังฟังเพลง นอกจากนั้นเขายังสามารถเข้าไปสำรวจในห้องนอนของเธอได้ แต่เป็นเพียงในบางเวลาที่เจ้าเกมจะอนุญาตเท่านั้น

                 บางวันเธอแต่งตัวและเดินหายออกไปจากห้องเป็นเวลานาน บางทีแทบทั้งวันทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูก จนเห็นเธอกลับมาเขาจึงสบายใจ    บางวันเขาเห็นเธอนั่งดูทีวีอยู่บนโซฟานุ่มน่านอนอย่างสบายอกสบายใจในชุดนอนเบาบาง โดยไม่ยอมออกไปไหน ภาพกราฟิกดูสวยงามรายละเอียดสูงจนราวกับเป็นภาพของคนจริงๆ จนทำให้ดูเพลินตาเพลินใจ บางทีเธอก็เดินไปหยิบของขบเคี้ยวในตู้เย็นมานั่งกินด้วยท่าทางสบายใจ คงอยู่คนเดียว..เขาคิด แต่ความรู้สึกส่วนหนึ่งของเขาก็บอกกับตัวเองว่ามันเป็นเพียงเกมเท่านั้น ถ้าเป็นเกมเขาก็ควรจะบังคับควบคุมเธอได้นี่นา แต่บนจอไม่มีคำแนะนำช่วยเหลืออะไรเลย

               เขานึกโมโหไอ้คนที่มันเขียนโปรแกรมอยู่ในใจ นี่ต้องลองถูกลองผิดไปนานอีกเท่าไรกัน  ทำไมไม่ทำเรื่องให้มันง่ายกว่านี้..! เลยกลายเป็นว่าได้แต่เฝ้ามองความเป็นไปของตัวละครในเกมเท่านั้น

             พอนานวันเข้า ชายหนุ่มยิ่งรู้สึกถึงความน่ารักของเธอที่ขึ้นเรื่อย ๆ ภาพของสาวสวยในเกมอื่นค่อยเลือนหายไป แต่ภาพแม่สาวลึกลับคนนี้มาแทนที่  ไม่น่าเชื่อว่าเพียงการติดตามเฝ้าดูพฤติกรรมของตัวละครในเกมจะทำให้แทบไม่อยากจะละสายตาไปจากหน้าจอมอนิเตอร์โดยไม่จำเป็นราวกับถูกเวทมนตร์มายาสะกดตั้งแต่เช้าจนมืดโดยไม่รู้ตัว