ตอนนี้กำลังรู้สึกว่าตัวเองฟุ้งซ่านมากและวนเวียนคิดถึงแต่เรื่องของเค้า คือเรากับเพื่อนคนนี้ เป็นเพื่อนห้องเดียวกันตอนเรียนมัธยมปลาย ตอนเรียนก็ไม่ได้สนิทกันเท่าไหร่แทบไม่มีโมเม้นท์อะไรให้นึกถึงเลยนอกจาก พ่อแม่เรากับพ่อแม่เค้ารู้จักกัน หลังจบ ม.6 เราต่างคนต่างก็ยแยกย้ายกันไปเรียน เราได้ข่าวคราวของเค้าบ้างเป็นระยะ แต่ไม่เคยคุยกันตรงๆ ทั้งทางโทรศัพท์หรือไลน์ แต่มีเบอร์ติดต่อกันอยู่เฟสบุ๊คก็มีแต่เค้าคงไม่ชอบเล่น แทบไม่เคยอัพเดตอะไรเลย
15 ปี ผ่านไป นั่นก็คือเมื่อเร็วๆนี้เองเราได้ติดต่อกับเค้า ได้พูดคุยกับเค้าอีกครั้ง มันตลกตรงที่ ที่เราได้พูดคุยกันครั้งนี้ครั้งเดียว มันดูเหมือนจะเยอะกว่า 3 ปี ที่เคยเรียนห้องเดียวกันซะอีก ><
เรามารู้จากพ่อแม่เราว่าเค้ายังโสด ยังไม่มีใคร ไม่เคยพูดถึงผู้หญิงคนไหน ไม่เคยพาใครมาบ้าน (ซึ่งน่าแปลกใจมาก เพราะตลอดช่วงเวลาที่ไม่ได้ติดต่อกันเราคิดว่าเค้ามีลูกมีเมียไปแล้วเหมือนเพื่อนผู้ชายในห้องคนอื่นๆ) ลองถามจากเพื่อนๆที่สนิทกับเค้า เพื่อความแน่ใจก็ได้รับการยืนยันว่าเค้ายังโสดอยู่จริงๆ เอาล่ะสิ เริ่มมีความหวังขึ้นมาแล้ว (ฮา) คือสมัยเรียนห้องเดียวกันเราก็ปลื้มๆเค้าอยู่แล้ว รู้สึกชื่นชมในความขยันและความมีมุมานะเพื่อตัวเอง เพื่อครอบครัว
หลังจากวันนั้นเราก็คุยกับเค้าทางโทรศัพท์บ้าง ทางไลน์บ้าง คุยกันในฐานะเพื่อน แต่คงเป็นเราที่ใจร้อนและทนอึดอัดไม่ไหวเอง ทั้งที่เมื่อก่อนถ้าแอบชอบใครเราจะเก็บความรู้สึกไว้กับตัวเองได้เก่งมาก ก็เลยตัดสินใจเขียนความรู้สึกที่มีต่อเค้าให้เค้าได้รับรู้ว่าเรารู้สึกดีกับเค้ามาก มากกว่าแค่เป็นเพื่อน คำตอบที่ได้รับก็คือ "เค้าไม่คิดว่าเราจะคิดกับเค้าแบบนั้น เค้าไม่ได้คิดอะไรแบบเราเลย แต่ก็ยังเป็นเพื่อนกันอยู่เสมอนะ"
เหมือนทุกอย่างจะจบเร็วกว่าที่คิด ตอนนี้เราก็อยู่ในอารมณ์ที่แบบไม่รู้จะทำตัวยังไง จะคุยต่อไปเหมือนเดิมหรือจะถอยออกมา เพราะทุกครั้งที่คิดถึง ที่อยากคุย มันมีความรู้สึกที่ว่า กลัวเค้าจะรำคาญ เพิ่มขึ้นมาอีกด้วย แค่โทรไปเค้าไม่รับหรือไลน์ไปแล้ว เค้าอ่านแต่ไม่ตอบก็เก็บมาคิดไปต่างๆนาๆ มีใครเคยเป็นแบบนี้บ้างมั้ยคะ และมีวิธีจัดการกับความรู้สึกตัวเองยังไง มีเพื่อนสนิทที่เราเล่าเรื่องนี้ให้ฟังเค้าบอกว่าอย่าเพิ่งหมดหวัง วันนี้เค้ายังไม่คิดแต่ในอนาคตอะไรก็เปลี่ยนแปลงได้ อย่าเพิ่งตัดความสัมพันธ์ เฮ้อ มาให้ความหวังอันริบหรี่กันอีกและ
มีบ้างมั้ยคะ ใครเคยสารภาพความรู้สึกกับเพื่อน แล้วเค้าบอกว่าไม่ได้คิดอะไรกับเรา แต่ยังเป็นเพื่อนกันได้เสมอ
15 ปี ผ่านไป นั่นก็คือเมื่อเร็วๆนี้เองเราได้ติดต่อกับเค้า ได้พูดคุยกับเค้าอีกครั้ง มันตลกตรงที่ ที่เราได้พูดคุยกันครั้งนี้ครั้งเดียว มันดูเหมือนจะเยอะกว่า 3 ปี ที่เคยเรียนห้องเดียวกันซะอีก ><
เรามารู้จากพ่อแม่เราว่าเค้ายังโสด ยังไม่มีใคร ไม่เคยพูดถึงผู้หญิงคนไหน ไม่เคยพาใครมาบ้าน (ซึ่งน่าแปลกใจมาก เพราะตลอดช่วงเวลาที่ไม่ได้ติดต่อกันเราคิดว่าเค้ามีลูกมีเมียไปแล้วเหมือนเพื่อนผู้ชายในห้องคนอื่นๆ) ลองถามจากเพื่อนๆที่สนิทกับเค้า เพื่อความแน่ใจก็ได้รับการยืนยันว่าเค้ายังโสดอยู่จริงๆ เอาล่ะสิ เริ่มมีความหวังขึ้นมาแล้ว (ฮา) คือสมัยเรียนห้องเดียวกันเราก็ปลื้มๆเค้าอยู่แล้ว รู้สึกชื่นชมในความขยันและความมีมุมานะเพื่อตัวเอง เพื่อครอบครัว
หลังจากวันนั้นเราก็คุยกับเค้าทางโทรศัพท์บ้าง ทางไลน์บ้าง คุยกันในฐานะเพื่อน แต่คงเป็นเราที่ใจร้อนและทนอึดอัดไม่ไหวเอง ทั้งที่เมื่อก่อนถ้าแอบชอบใครเราจะเก็บความรู้สึกไว้กับตัวเองได้เก่งมาก ก็เลยตัดสินใจเขียนความรู้สึกที่มีต่อเค้าให้เค้าได้รับรู้ว่าเรารู้สึกดีกับเค้ามาก มากกว่าแค่เป็นเพื่อน คำตอบที่ได้รับก็คือ "เค้าไม่คิดว่าเราจะคิดกับเค้าแบบนั้น เค้าไม่ได้คิดอะไรแบบเราเลย แต่ก็ยังเป็นเพื่อนกันอยู่เสมอนะ"
เหมือนทุกอย่างจะจบเร็วกว่าที่คิด ตอนนี้เราก็อยู่ในอารมณ์ที่แบบไม่รู้จะทำตัวยังไง จะคุยต่อไปเหมือนเดิมหรือจะถอยออกมา เพราะทุกครั้งที่คิดถึง ที่อยากคุย มันมีความรู้สึกที่ว่า กลัวเค้าจะรำคาญ เพิ่มขึ้นมาอีกด้วย แค่โทรไปเค้าไม่รับหรือไลน์ไปแล้ว เค้าอ่านแต่ไม่ตอบก็เก็บมาคิดไปต่างๆนาๆ มีใครเคยเป็นแบบนี้บ้างมั้ยคะ และมีวิธีจัดการกับความรู้สึกตัวเองยังไง มีเพื่อนสนิทที่เราเล่าเรื่องนี้ให้ฟังเค้าบอกว่าอย่าเพิ่งหมดหวัง วันนี้เค้ายังไม่คิดแต่ในอนาคตอะไรก็เปลี่ยนแปลงได้ อย่าเพิ่งตัดความสัมพันธ์ เฮ้อ มาให้ความหวังอันริบหรี่กันอีกและ