ผิดที่พ่อเราเป็นคนแบบนี้ เราถึงรักต้องผิดหวังกับความรักทุกที....
พ่อเราไม่กินเหล้า
พ่อเราไม่สูบบุหรี่
พ่อเราไม่เจ้าชู้ หรือแค่มีอาการเฟรนลี่กับผู้หญิงคนอื่นก็ไม่เคย
พ่อไม่ติดเพื่อน ไม่ติดงานสังสรรค์ใดๆ
ทุกนาทีที่พ่อว่าง นั่นคือเวลาของลูกเมีย
พ่อไม่เคยหงุดหงิดใส่แม่ซักครั้งตั้งแต่จำความได้
(แม้ว่าแม่จะขี้งอน ขี้บ่น งอแง อาร์ตตัวแม่ขนาดไหน 555)
อ้อ จะมีก็ครั้งนึง ตอนแม่ตั้งท้องน้องชาย แล้วแม่ก็ยังดื้อจะล้างจาน ...นั่นคือครั้งเดียวที่พ่อหงุดหงิดแม่
แม้ว่าพ่อจะทำงานหนักมาก ส่งเสียลูก 4 คน กับหนี้สินพะรุงพะรังอีกมากมาย
นั่นไม่ใช่ข้ออ้างที่จะให้พ่อทำนิสัยไม่น่ารัก <br>
พ่อยังคงเป็นผู้นำที่ดีเสมอ
เราเป็นลูกคนที่สอง เรากับพี่ชายไม่ใช่ลูกแท้ๆของพ่อ เราเป็นลูกติด(แต่เรากับพี่ชายรักน้องสองคนมากๆ ไม่มีอิจฉาเหมือนในละครแน่นอน) ตอนนี้พ่อส่งเรากับพี่ชายถึงฝั่ง
ยืนด้วยลำแข้งตัวเองได้แล้ว พร้อมหนี้สินที่ยังคงติดตัวพ่อเพราะส่งลูกๆเรียนปริญญาตรีในเมือง
ตอนเราเรียนมหาลัย พ่อมักจะพูดเสมอว่า ไม่ต้องเครียดเรื่องเงิน ไม่ต้องทำงานพิเศษ(เพราะเราหัวไม่ดี ถ้าเรียนไปด้วยทำงานไปด้วยไม่รอดแน่) ขาดเหลืออะไรให้บอกพ่อ หน้าที่เครียดเรื่องเงินเป็นหน้าที่พ่อกับแม่ เรามีหน้าที่แค่เรียนให้จบ<br>
พี่ชายเราเรียนวิศวะได้เกียรตินิยม
เราเรียนวิศวะติดโปรแล้วติดโปรอีก เรียน 5 ปีกว่าจะจบ
แต่ไม่เคยมีซักครั้งที่พ่อจะเอาเราไปเทียบกับพี่ชายให้เจ็บช้ำน้ำใจ พ่อมักจะพูดเสมอว่า คนเราไม่เหมือนกัน ชีวิตคนมีขึ้นมีลง ใครจะรู้ว่าวันนึงเราอาจจะไปได้ไกลมากๆก็ได้<br>
ตอนเราเริ่มเรียนมหาลัยพี่ชายก็เรียนจบมีงานทำพอดี พ่อกำชับเราว่าห้ามไปขอเงินพี่ พี่ต้องทำงานสร้างเนื้อสร้างตัว ถ้าเราไปขอเงินพี่เท่ากับเราดูถูกพ่อว่าพ่อไม่มีกำลังจะส่งเสียลูก <br>
ถึงบ้านเราจะจนแค่ไหน พ่อก็ไม่ยอมให้เรากู้กยศ. เพราะไม่ยอมให้เรามีหนี้ติดตัว เพราะยินดีรับภาระหนี้สินไว้แต่เพียงผู้เดียว
นี่แค่เศษเสี้ยวของสิ่งที่ลูกติดอย่างเราได้รับ ไม่สามารถบรรยายได้หมด
ใครจะรู้ว่าการมีพ่อเลี้ยง(ตั้งแต่7ขวบ) สำหรับเราเป็นเรื่องที่โคตรโชคดี
แต่สิ่งโชคร้ายอย่างนึงของการเป็นลูกพ่อ
คบผู้ชายคนไหนก็คาดหวังว่าจะต้องดีแบบพ่อ
ซึ่งมันไม่มี..
ถึงมีก็คงตกอยู่ในมือคนอื่นหมดแล้ว 5555
เรามักจะคิดแบบนี้
ทำไมเราต้องคบผู้ชายสูบบุหรี่ ทั้งที่พ่อไม่เคยสูบบุหรี่ให้เป็นตัวอย่างที่ไม่ดีกับลูกซักครั้ง
ทำไมเราต้องทนอยู่กับคนที่ขี้หงุดหงิดอารมณ์เสียง่าย ทั้งที่พ่อเราเหนื่อยกว่าตั้งเยอะพ่อยังไม่เคยใช้เป็นข้ออ้างมาทำนิสัยแบบนั้นเลย
ถึงบ้านเราจะจนมาก แต่พ่อก็พยายามให้บ้านเรารวยความสุขที่สุดเท่าที่จะทำได้
นี่ก็ไม่รู้ว่าจะโทษใคร โทษผู้ชายที่ดีไม่พอ โทษพ่อที่ดีเกินไป หรือต้องโทษตัวเองที่คาดหวังที่จะเจอใครที่เหมือนพ่อ<br>
เรารู้ว่าวันนึงแกต้องเข้ามาอ่านกระทู้นี้
เราแค่อยากให้แกเข้าใจ ว่าทำไมเราถึงอยู่กับแกไม่ได้
ผิดที่พ่อ
พ่อเราไม่กินเหล้า
พ่อเราไม่สูบบุหรี่
พ่อเราไม่เจ้าชู้ หรือแค่มีอาการเฟรนลี่กับผู้หญิงคนอื่นก็ไม่เคย
พ่อไม่ติดเพื่อน ไม่ติดงานสังสรรค์ใดๆ
ทุกนาทีที่พ่อว่าง นั่นคือเวลาของลูกเมีย
พ่อไม่เคยหงุดหงิดใส่แม่ซักครั้งตั้งแต่จำความได้
(แม้ว่าแม่จะขี้งอน ขี้บ่น งอแง อาร์ตตัวแม่ขนาดไหน 555)
อ้อ จะมีก็ครั้งนึง ตอนแม่ตั้งท้องน้องชาย แล้วแม่ก็ยังดื้อจะล้างจาน ...นั่นคือครั้งเดียวที่พ่อหงุดหงิดแม่
แม้ว่าพ่อจะทำงานหนักมาก ส่งเสียลูก 4 คน กับหนี้สินพะรุงพะรังอีกมากมาย
นั่นไม่ใช่ข้ออ้างที่จะให้พ่อทำนิสัยไม่น่ารัก <br>
พ่อยังคงเป็นผู้นำที่ดีเสมอ
เราเป็นลูกคนที่สอง เรากับพี่ชายไม่ใช่ลูกแท้ๆของพ่อ เราเป็นลูกติด(แต่เรากับพี่ชายรักน้องสองคนมากๆ ไม่มีอิจฉาเหมือนในละครแน่นอน) ตอนนี้พ่อส่งเรากับพี่ชายถึงฝั่ง
ยืนด้วยลำแข้งตัวเองได้แล้ว พร้อมหนี้สินที่ยังคงติดตัวพ่อเพราะส่งลูกๆเรียนปริญญาตรีในเมือง
ตอนเราเรียนมหาลัย พ่อมักจะพูดเสมอว่า ไม่ต้องเครียดเรื่องเงิน ไม่ต้องทำงานพิเศษ(เพราะเราหัวไม่ดี ถ้าเรียนไปด้วยทำงานไปด้วยไม่รอดแน่) ขาดเหลืออะไรให้บอกพ่อ หน้าที่เครียดเรื่องเงินเป็นหน้าที่พ่อกับแม่ เรามีหน้าที่แค่เรียนให้จบ<br>
พี่ชายเราเรียนวิศวะได้เกียรตินิยม
เราเรียนวิศวะติดโปรแล้วติดโปรอีก เรียน 5 ปีกว่าจะจบ
แต่ไม่เคยมีซักครั้งที่พ่อจะเอาเราไปเทียบกับพี่ชายให้เจ็บช้ำน้ำใจ พ่อมักจะพูดเสมอว่า คนเราไม่เหมือนกัน ชีวิตคนมีขึ้นมีลง ใครจะรู้ว่าวันนึงเราอาจจะไปได้ไกลมากๆก็ได้<br>
ตอนเราเริ่มเรียนมหาลัยพี่ชายก็เรียนจบมีงานทำพอดี พ่อกำชับเราว่าห้ามไปขอเงินพี่ พี่ต้องทำงานสร้างเนื้อสร้างตัว ถ้าเราไปขอเงินพี่เท่ากับเราดูถูกพ่อว่าพ่อไม่มีกำลังจะส่งเสียลูก <br>
ถึงบ้านเราจะจนแค่ไหน พ่อก็ไม่ยอมให้เรากู้กยศ. เพราะไม่ยอมให้เรามีหนี้ติดตัว เพราะยินดีรับภาระหนี้สินไว้แต่เพียงผู้เดียว
นี่แค่เศษเสี้ยวของสิ่งที่ลูกติดอย่างเราได้รับ ไม่สามารถบรรยายได้หมด
ใครจะรู้ว่าการมีพ่อเลี้ยง(ตั้งแต่7ขวบ) สำหรับเราเป็นเรื่องที่โคตรโชคดี
แต่สิ่งโชคร้ายอย่างนึงของการเป็นลูกพ่อ
คบผู้ชายคนไหนก็คาดหวังว่าจะต้องดีแบบพ่อ
ซึ่งมันไม่มี..
ถึงมีก็คงตกอยู่ในมือคนอื่นหมดแล้ว 5555
เรามักจะคิดแบบนี้
ทำไมเราต้องคบผู้ชายสูบบุหรี่ ทั้งที่พ่อไม่เคยสูบบุหรี่ให้เป็นตัวอย่างที่ไม่ดีกับลูกซักครั้ง
ทำไมเราต้องทนอยู่กับคนที่ขี้หงุดหงิดอารมณ์เสียง่าย ทั้งที่พ่อเราเหนื่อยกว่าตั้งเยอะพ่อยังไม่เคยใช้เป็นข้ออ้างมาทำนิสัยแบบนั้นเลย
ถึงบ้านเราจะจนมาก แต่พ่อก็พยายามให้บ้านเรารวยความสุขที่สุดเท่าที่จะทำได้
นี่ก็ไม่รู้ว่าจะโทษใคร โทษผู้ชายที่ดีไม่พอ โทษพ่อที่ดีเกินไป หรือต้องโทษตัวเองที่คาดหวังที่จะเจอใครที่เหมือนพ่อ<br>
เรารู้ว่าวันนึงแกต้องเข้ามาอ่านกระทู้นี้
เราแค่อยากให้แกเข้าใจ ว่าทำไมเราถึงอยู่กับแกไม่ได้