รบกวนนักจิตวิทยาเด็กเข้ามาตอบหน่อยนะคะ

เจ้าของกระทู้ไปฝึกสอนที่โรงเรียนแห่งหนึ่งค่ะ แล้วทางโรงเรียนให้เป็นครูที่ปรึกษาน่ะค่ะ   แล้วมีนักเรียนหญิงคนหนึ่งชอบนั่งคนเดียวมุมหลังห้อง  ทำอะไรก็เปิ่น ไม่ค่อยกล้าพูด หรือคุยกะเพื่อนในห้อง   เวลาทำกิจกรรมก็ต้องรอให้เพื่อนมาชวนไปเข้ากลุ่ม   หรือต้องบังคับให้ทำกิจกรรมกลุ่ม  เด็กในห้องก็ชอบมาฟ้องครูที่ปรึกษาน่ะค่ะ  ว่าเด็กหญิงคนนี้ไม่ยอมคุยกับเพื่อน หรือเพื่อนคุยด้วยก็ไม่ตอบ  เวลาเพื่อนแหย่แล้วไม่พอใจอะไรก็ชอบหยิบคัตเตอร์ขึ้นมาขู่เพื่อน  จนเมื่อวาน จขกท และครูที่ปรึกษาอีกท่านได้ไปเยี่ยมบ้าน  คือ เด็กคนนี้ก็แสดงออกกับคนที่บ้านคนละคนกับที่ ร.ร. เลยค่ะ   ปกติเวลา จขกท คุยด้วยตอนอยู่ ร.ร จะถามคำตอบคำ แต่อยู่ที่บ้าน เวลาคุยอะไรกับแม่น้องเขา หรือสอบถามอะไรน้องเขาก็จะพูดแทรกขึ้นมาแบบไม่มีหางเสียง บางครั้งก็ตะคอกขึ้นมา เวลาคุยด้วยก็สายตาลอกแลก  ไม่กล้าสบตาผู้พูด   บางครั้งเวลาพูดมือน้องเขาก็ไม่อยู่นิ่งค่ะ   จากที่ จขกท สังเกต พบว่า น้องมีแววตาเศร้า ยิ้มน้อยครั้งมาก ซึ่งแต่ละครั้งคือยิ้มแบบไม่เต็มปาก   ไม่เคยหัวเราะ มีเพื่อนสนิทแค่คนเดียวแล้วเป็นเพื่อนอีกห้องหนึ่ง   ซึ่งหากวันไหนน้องกับเพื่อนเลิกเรียนไม่ตรงกัน  น้องก็มักจะไปทานข้าวคนเดียว  นั่งคนเดียว  หลบมุมอ่านนิยายอยู่คนเดียว  แล้วเมื่อวานตอนไปเยี่ยมบ้าน ครูที่ไปกับ จขกท ก็คุยกับแม่น้องว่า  น้องชอบนั่งข้างหลัง   น้องก็พูดแทรกแม่ขึ้นมาว่า ก็มันเป็นส่วนตัวดีไม่มีใครมายุ่ง  ครูก็เลยถามอ้อมๆประมาณว่า อยู่บ้านนี่ได้ทำกิจกรรมร่วมกันไหมคะ  แม่ก็บอกทำนะ แต่น้องไม่ค่อยบอกอะไร  บางทีก็รู้เรื่องจากแม่ของเพื่อนในห้องอีกคนที่เป็นญาติกัน  ซึ่งวันนี้ จขกท ก็ได้ไปถามเพื่อนสนิทน้อง  เพื่อนน้องแกก็บอก แกไม่มีปัญหาอะไรนี่คะ พ่อแม่ก็ใจดีมากเลยค่ะ  แต่เพื่อนไม่ค่อยพูดปัญหาอะไรให้ฟัง   แล้ววันนี้ตอนบ่าย จขกท ให้นักเรียนในห้องเขียนความรู้สึกเกี่ยวกับเพื่อน  น้องแกไม่เขียนอะไรเลยค่ะ  ส่งมาแบบกระดาษโล่งๆ   รบกวนนักจิตวิทยา หรือผู้รู้มาชี้แนะแนวทางหน่อยนะคะ