ทำไงยังไงดี เรารู้สึกสับสนในชีวิตมาก รู้สึกตัวเองไร้ค่า ไร้ความสามารถ
เราทำงานที่บริษัทดีมากๆที่นึง เงินเดือนก็ถือว่าเยอะ สวัสดิการก็ดี แต่ทุกวัน เราไม่มีความสุขเลยค่ะ
ทำที่นี่มา3ปีแล้ว พยายามพัฒนาตัวเอง แต่ก็ยังรู้สึกว่าตัวเองทำงานไม่ได้เรื่อง
หัวหน้าให้วิเคราะห์อะไร ก็ทำไม่ได้ มองภาพไม่ออก ไม่เข้าใจ เราพยายามคิดตามสิ่งที่หัวหน้าสอน แต่หัวหน้าก็บอกว่าเราไม่คิดตามเลย
หลายครั้งที่หัวหน้าอธิบายให้เราฟัง พอมาคุยอีกที หัวหน้าก็ถอนหายใจใส่ แล้วบอกว่าจริงๆแล้วเราไม่ได้เข้าใจสิ่งที่เค้าบอกเลย (ทั้งๆที่เราว่าเราเข้าใจนะ แต่มันกลับกลายเป็นเข้าใจคนละแบบได้ไงไม่รู้)
บางทีคุยงาน ก็เก็บประเด็นได้ไม่หมด เหมือนจู่ๆสมองมันก็blankไปแบบดื้อๆ ตอนแรกคิดอะไรได้ลื่นมากๆ แต่จู่ๆก็ตื้อตันซะงั้น เหมือนเครื่องดับ
โปรไฟล์เราเหมือนจะดูดี แต่ถ้าได้ทำงานกับเราจริงๆ จะรู้เลยว่าเราแย่มาก
ทุกวันนี้เครียดมากค่ะ รู้สึกตัวเองไม่คู่ควรกับบริษัท ทำงานได้ไม่ดี ช่วยหัวหน้าไม่ได้เลย
โดนดุทุกวัน นับวันยิ่งรู้สึกว่าตัวเองไร้ค่า มองหาข้อดีไม่เจอเลย
เคยหาทางออกให้ชีวิต ด้วยการหางานใหม่ คิดว่าถ้าได้ทำงานที่ตัวเองถนัด ก็อาจจะดีชึ้น
แต่ก็นั่นแหละ ถนัดอะไรล่ะ .... ไม่มี ... นี่เราไม่เก่งอะไรเลยสักอย่างเลยหรอ พอหางานใหม่แบบจริงๆจังๆ ก็ไม่รู้จะไปทำอะไร
ถ้าจะไปต่อสายงานเดิม ก็กลัวว่าจะทำให้ที่ใหม่ผิดหวังในตัวเราอีก แล้วเราก็รู้ตัวว่าไม่เก่งพอ จะเอาความรู้อะไรไปเรียกเงินเดือน ไม่กล้าจริงๆ
ถ้าจะเปลี่ยนไปสายงานอื่น เริ่มต้นใหม่ ก็เหมือนเริ่มจากศูนย์ กลับไปรับเงินเดือนน้อยๆไม่ได้ เคยเกือบตอบรับที่นึงไป เงินเดือนน้อยกว่าที่ปัจจุบัน10000 แต่ก็ทำไม่ได้จริงๆ รู้สึกเหมือนถอยหลังลงคลอง เฟลกับตัวเอง เลยเปลี่ยนใจ อยู่ที่เดิมต่อไป พัฒนาตัวเองให้เก่งในเนื้องานเดิมดีกว่า แต่สุดท้าย ก็วนลูปมาที่เดิม เรายังโง่เหมือนเดิม
แต่ก่อนเราก็ยังเชื่อนะคะ ว่าเรามีข้อดี มีความสามารถที่จะพัฒนาตนเอง หาลู่ทางต่อไปได้
แต่ตอนนี้เรารู้แล้วว่าเราขุนไม่ขึ้นแล้วล่ะ โง่ขนาดนี้ หาอะไรดีๆไม่เจอเลย
ทำงานไม่ดี->โดนด่า->รู้สึกไร้ค่า->อยากตาย->ฮึดสู้->หาลู่ทางใหม่->ไม่เจอ->กลับมาพัฒนาตัวเองให้เก่งในเนื้องานเดิม->แต่ก็ยังทำงานไม่ดี->โดนด่า...วนลูปไปเรื่อยๆ เป็นหลายรอบจนเราว่าเราไม่ไหวแล้ว
บางทีก็คิดว่าถ้าเราตายๆไปเลยก็คงจะดี เราทำงานอยู่ชั้น10กว่าค่ะ ทุกทีที่เครียด จะจินตนาการว่าเราวิ่งชนกระจกหน้าต่างแล้วตกลงไปเลย มันทำให้เรารู้สึกดี เหมือนได้หลุดพ้น (แต่ไม่กล้าโดดจริงๆหรอกนะคะ)
ทุกวันนี้กลับมาบ้าน ก็ไม่ได้หายเครียดนะ พอสัก3ทุ่ม ก็ยิ่งเครียด เพราะรู้สึกว่าพรุ่งนี้ต้องทำงานอีกแล้ว ต้องกลับไปโดนดุทุกวันๆ อายคนอื่นเค้า บางวันทนไม่ไหว ก็ไปนั่งสงบสติอารมณ์ในห้องน้ำ ไม่อยากให้ใครเห็นน้ำตา
บ่นมาซะนาน คำถามคือ มีใครช่วยแนะนำเราได้ไหมคะว่าควรทำไงดี เรารู้สึกว่าเดินมาไกลเกินกว่าจะนับหนึ่งใหม่ แต่จะนับต่อ ก็เหมือนจะไม่รอด
ทนอยู่แบบนี้นานๆ เรากลัวว่าเราจะเป็นโรคจิตไปเสียก่อน
เราไม่มีภาระนะคะ ถ้าจะออก ก็ออกได้ แต่คนในครอบครัวก็ไม่อยากให้ออก เพราะที่นี่เงินและสวัสดิการดี
แล้วเราเองก็กลัวว่าถ้าออกมา ก็ไม่รู้จะหางานใหม่ที่ไหน กลัวไปหมด แต่ถามว่าอยากออกไหม ตอบเลยว่ามากกกกกกก
เคยรู้สึกว่าตัวเองไม่มีอะไรดีเลยในเรื่องงานกันไหมคะ ไม่รู้จะทำไงกับชีวิตต่อ
เราทำงานที่บริษัทดีมากๆที่นึง เงินเดือนก็ถือว่าเยอะ สวัสดิการก็ดี แต่ทุกวัน เราไม่มีความสุขเลยค่ะ
ทำที่นี่มา3ปีแล้ว พยายามพัฒนาตัวเอง แต่ก็ยังรู้สึกว่าตัวเองทำงานไม่ได้เรื่อง
หัวหน้าให้วิเคราะห์อะไร ก็ทำไม่ได้ มองภาพไม่ออก ไม่เข้าใจ เราพยายามคิดตามสิ่งที่หัวหน้าสอน แต่หัวหน้าก็บอกว่าเราไม่คิดตามเลย
หลายครั้งที่หัวหน้าอธิบายให้เราฟัง พอมาคุยอีกที หัวหน้าก็ถอนหายใจใส่ แล้วบอกว่าจริงๆแล้วเราไม่ได้เข้าใจสิ่งที่เค้าบอกเลย (ทั้งๆที่เราว่าเราเข้าใจนะ แต่มันกลับกลายเป็นเข้าใจคนละแบบได้ไงไม่รู้)
บางทีคุยงาน ก็เก็บประเด็นได้ไม่หมด เหมือนจู่ๆสมองมันก็blankไปแบบดื้อๆ ตอนแรกคิดอะไรได้ลื่นมากๆ แต่จู่ๆก็ตื้อตันซะงั้น เหมือนเครื่องดับ
โปรไฟล์เราเหมือนจะดูดี แต่ถ้าได้ทำงานกับเราจริงๆ จะรู้เลยว่าเราแย่มาก
ทุกวันนี้เครียดมากค่ะ รู้สึกตัวเองไม่คู่ควรกับบริษัท ทำงานได้ไม่ดี ช่วยหัวหน้าไม่ได้เลย
โดนดุทุกวัน นับวันยิ่งรู้สึกว่าตัวเองไร้ค่า มองหาข้อดีไม่เจอเลย
เคยหาทางออกให้ชีวิต ด้วยการหางานใหม่ คิดว่าถ้าได้ทำงานที่ตัวเองถนัด ก็อาจจะดีชึ้น
แต่ก็นั่นแหละ ถนัดอะไรล่ะ .... ไม่มี ... นี่เราไม่เก่งอะไรเลยสักอย่างเลยหรอ พอหางานใหม่แบบจริงๆจังๆ ก็ไม่รู้จะไปทำอะไร
ถ้าจะไปต่อสายงานเดิม ก็กลัวว่าจะทำให้ที่ใหม่ผิดหวังในตัวเราอีก แล้วเราก็รู้ตัวว่าไม่เก่งพอ จะเอาความรู้อะไรไปเรียกเงินเดือน ไม่กล้าจริงๆ
ถ้าจะเปลี่ยนไปสายงานอื่น เริ่มต้นใหม่ ก็เหมือนเริ่มจากศูนย์ กลับไปรับเงินเดือนน้อยๆไม่ได้ เคยเกือบตอบรับที่นึงไป เงินเดือนน้อยกว่าที่ปัจจุบัน10000 แต่ก็ทำไม่ได้จริงๆ รู้สึกเหมือนถอยหลังลงคลอง เฟลกับตัวเอง เลยเปลี่ยนใจ อยู่ที่เดิมต่อไป พัฒนาตัวเองให้เก่งในเนื้องานเดิมดีกว่า แต่สุดท้าย ก็วนลูปมาที่เดิม เรายังโง่เหมือนเดิม
แต่ก่อนเราก็ยังเชื่อนะคะ ว่าเรามีข้อดี มีความสามารถที่จะพัฒนาตนเอง หาลู่ทางต่อไปได้
แต่ตอนนี้เรารู้แล้วว่าเราขุนไม่ขึ้นแล้วล่ะ โง่ขนาดนี้ หาอะไรดีๆไม่เจอเลย
ทำงานไม่ดี->โดนด่า->รู้สึกไร้ค่า->อยากตาย->ฮึดสู้->หาลู่ทางใหม่->ไม่เจอ->กลับมาพัฒนาตัวเองให้เก่งในเนื้องานเดิม->แต่ก็ยังทำงานไม่ดี->โดนด่า...วนลูปไปเรื่อยๆ เป็นหลายรอบจนเราว่าเราไม่ไหวแล้ว
บางทีก็คิดว่าถ้าเราตายๆไปเลยก็คงจะดี เราทำงานอยู่ชั้น10กว่าค่ะ ทุกทีที่เครียด จะจินตนาการว่าเราวิ่งชนกระจกหน้าต่างแล้วตกลงไปเลย มันทำให้เรารู้สึกดี เหมือนได้หลุดพ้น (แต่ไม่กล้าโดดจริงๆหรอกนะคะ)
ทุกวันนี้กลับมาบ้าน ก็ไม่ได้หายเครียดนะ พอสัก3ทุ่ม ก็ยิ่งเครียด เพราะรู้สึกว่าพรุ่งนี้ต้องทำงานอีกแล้ว ต้องกลับไปโดนดุทุกวันๆ อายคนอื่นเค้า บางวันทนไม่ไหว ก็ไปนั่งสงบสติอารมณ์ในห้องน้ำ ไม่อยากให้ใครเห็นน้ำตา
บ่นมาซะนาน คำถามคือ มีใครช่วยแนะนำเราได้ไหมคะว่าควรทำไงดี เรารู้สึกว่าเดินมาไกลเกินกว่าจะนับหนึ่งใหม่ แต่จะนับต่อ ก็เหมือนจะไม่รอด
ทนอยู่แบบนี้นานๆ เรากลัวว่าเราจะเป็นโรคจิตไปเสียก่อน
เราไม่มีภาระนะคะ ถ้าจะออก ก็ออกได้ แต่คนในครอบครัวก็ไม่อยากให้ออก เพราะที่นี่เงินและสวัสดิการดี
แล้วเราเองก็กลัวว่าถ้าออกมา ก็ไม่รู้จะหางานใหม่ที่ไหน กลัวไปหมด แต่ถามว่าอยากออกไหม ตอบเลยว่ามากกกกกกก