...................................................................................
เชื่อว่ากระทู้คำถามทำนองนี้คงมีพี่ๆเพื่อนๆในนี้ได้สนทนากันมาบ้างแล้ว
ผมเองก็เคยมีคำถามนี้อยู่ในใจเสมอมาตั้งแต่เริ่มจับไม้กอล์ฟครั้งแรกเมื่อปี 2535
สมัยนั้นสอบบรรจุไปเป็นปลัดอำเภอที่จังหวัดหนึ่งทางภาคอิสานและถูกส่งอยู่ในอำเภอกันดารห่างไกล
จำได้ว่าวันแรกที่จับไม้กอล์ฟเป็นเหล็ก 5 ที่ไปซื้อมาจากเมืองอุดร
หลังเลิกงานตอนเย็นก็เอามากวัดแกว่งตีลูกกอล์ฟแถวสนามฟุตบอลหน้าที่ว่าการอำเภอ
พอมีรถสองแถวรับส่งนักเรียนซึ่งนั่งเต็มรถล้นมาบนหลังคาวิ่งผ่านมาหน้าอำเภอ
เด็กๆที่อยู่บนรถก็ตะโกนเซ็งแซ่ชี้ชวนให้ดูผมที่กำลังซ้อมวงสวิงอยู่
ทำนองว่าเป็นของประหลาดพิสดารของพวกเขานั่นแหละ
และก็คงเป็นความรู้สึกเดียวกันกับเพื่อนข้าราชการทั้งหลายในตอนนั้นด้วย
เพราะทั้งอำเภอรวมทุกหน่วยงานในขณะนั้นน่าจะมีข้าราชการที่สนใจกอล์ฟอยู่คนเดียวคือผม
ดีที่พอซ้อมไปได้สักพักก็มีคนสนใจมาร่วมฝึกเล่นด้วยกันสองสามคน
คนหนึ่งตอนนี้เป็นปลัดเทศบาลอยู่ที่กาฬสินธ์เข้าใจว่าเลิกเล่นไปแล้ว
อีกคนหนึ่งเป็นนายช่างโยธาของอำเภอ ปัจจุบันเติบโตเป็นปลัด อบจ. ใหญ่โตที่จังหวัดเดิมนั้นเอง
รายนี้เอาจริงและฝีมือดี น่าจะยังโลดแล่นเป็นเซียนกอล์ฟอยู่ในปัจจุบัน
จากวันนั้นถึงวันนี้ก็ร่วม 20 กว่าปีแล้วที่ผมไม่เคยทิ้งไม้กอล์ฟ
เล่นถี่บ้างห่างบ้างตามแต่โอกาสจะอำนวย
ส่วนใหญ่ไม่ได้เข้าก๊วนเพราะเล่นกับภรรยากันสองคนประสาตายาย
ประเภทตะเวนไปเล่นตามที่ต่างๆเหมือนคุณกั้มป์และคุณชมพู่นั่นเทียว
ส่วนใหญ่ก็คอยแอบอ่านกระทู้คุณกั้มป์หรือคุณคูการ์และไปเล่นตามรอยคนดังแบบเงียบๆ
มาถึงวันนี้ผมมีแรงจูงใจขึ้นมาในการถามใจตนเอง (อีกครั้งหนึ่ง) ว่า
เราจะ (ได้) เล่นกอล์ฟไปนานสักแค่ไหน (กันนะ)
ส่วนที่มาของแรงจูงใจเดี๋ยวจะเล่าให้ฟังครับ
ท่านใดจะช่วยตอบก่อนก็ดีครับเป็นการแบ่งปันความเห็นกัน
..........................................................
เราจะ (ได้) เล่นกอล์ฟไปนานสักแค่ไหน
เชื่อว่ากระทู้คำถามทำนองนี้คงมีพี่ๆเพื่อนๆในนี้ได้สนทนากันมาบ้างแล้ว
ผมเองก็เคยมีคำถามนี้อยู่ในใจเสมอมาตั้งแต่เริ่มจับไม้กอล์ฟครั้งแรกเมื่อปี 2535
สมัยนั้นสอบบรรจุไปเป็นปลัดอำเภอที่จังหวัดหนึ่งทางภาคอิสานและถูกส่งอยู่ในอำเภอกันดารห่างไกล
จำได้ว่าวันแรกที่จับไม้กอล์ฟเป็นเหล็ก 5 ที่ไปซื้อมาจากเมืองอุดร
หลังเลิกงานตอนเย็นก็เอามากวัดแกว่งตีลูกกอล์ฟแถวสนามฟุตบอลหน้าที่ว่าการอำเภอ
พอมีรถสองแถวรับส่งนักเรียนซึ่งนั่งเต็มรถล้นมาบนหลังคาวิ่งผ่านมาหน้าอำเภอ
เด็กๆที่อยู่บนรถก็ตะโกนเซ็งแซ่ชี้ชวนให้ดูผมที่กำลังซ้อมวงสวิงอยู่
ทำนองว่าเป็นของประหลาดพิสดารของพวกเขานั่นแหละ
และก็คงเป็นความรู้สึกเดียวกันกับเพื่อนข้าราชการทั้งหลายในตอนนั้นด้วย
เพราะทั้งอำเภอรวมทุกหน่วยงานในขณะนั้นน่าจะมีข้าราชการที่สนใจกอล์ฟอยู่คนเดียวคือผม
ดีที่พอซ้อมไปได้สักพักก็มีคนสนใจมาร่วมฝึกเล่นด้วยกันสองสามคน
คนหนึ่งตอนนี้เป็นปลัดเทศบาลอยู่ที่กาฬสินธ์เข้าใจว่าเลิกเล่นไปแล้ว
อีกคนหนึ่งเป็นนายช่างโยธาของอำเภอ ปัจจุบันเติบโตเป็นปลัด อบจ. ใหญ่โตที่จังหวัดเดิมนั้นเอง
รายนี้เอาจริงและฝีมือดี น่าจะยังโลดแล่นเป็นเซียนกอล์ฟอยู่ในปัจจุบัน
จากวันนั้นถึงวันนี้ก็ร่วม 20 กว่าปีแล้วที่ผมไม่เคยทิ้งไม้กอล์ฟ
เล่นถี่บ้างห่างบ้างตามแต่โอกาสจะอำนวย
ส่วนใหญ่ไม่ได้เข้าก๊วนเพราะเล่นกับภรรยากันสองคนประสาตายาย
ประเภทตะเวนไปเล่นตามที่ต่างๆเหมือนคุณกั้มป์และคุณชมพู่นั่นเทียว
ส่วนใหญ่ก็คอยแอบอ่านกระทู้คุณกั้มป์หรือคุณคูการ์และไปเล่นตามรอยคนดังแบบเงียบๆ
มาถึงวันนี้ผมมีแรงจูงใจขึ้นมาในการถามใจตนเอง (อีกครั้งหนึ่ง) ว่า
เราจะ (ได้) เล่นกอล์ฟไปนานสักแค่ไหน (กันนะ)
ส่วนที่มาของแรงจูงใจเดี๋ยวจะเล่าให้ฟังครับ
ท่านใดจะช่วยตอบก่อนก็ดีครับเป็นการแบ่งปันความเห็นกัน
..........................................................