ก่อนอื่นผมขอท้าวความก่อนนะครับว่ากระทู้นี้ไม่ใช่เรื่องรักใคร่ หรือ ปัญหาอกหักอะไร ผมแค่มีความรู้สึกว่าโลกนี้มันไม่มีความน่าค้นหา และ ไม่มีเหตุผลที่มากเพียงพอสำหรับการใช้ชีวิตในทุกๆวันนี้
ผมเกิดมาจากครอบครับที่ แม่ แยกกับ พ่อ และผมได้อยู่กับแม่แค่ 2 คน โดยที่ไม่เคยเจอพ่อเลย และถูกปลูกฝังว่าเขาเป็นคนไม่ดีอย่าเป็นแบบเขาโดยที่ไม่รู้จักอะไรในตัวเขา แม้แต่หน้าตาท่านผมยังไม่เคยเห็น เกิดมาผมอยู่ในกรงตลอด ถูกปูเส้นทางว่าโตไปต้องเป็นอะไร ต้องเอาดีด้านไหน เก่งอะไร ชอบอะไร
จนประมาณ ม.5 ผมได้เรึ่มเล่นดนตรี เล่นๆ เลิกๆ ตามความยากง่ายของเพลง นั่นแหละครับ บางเพลงเล่นไม่ได้ผมก็ท้อ และก็เลิก แล้วก็กลับมาเล่นพยายามใหม่จนเล่นได้ และ ก็ได้เลิกเล่นไปในที่สุด พอก้าวสู่วัยมหาวิทยาลัย ผมก็ได้เลือกเรียนคณะนิเทศ เพราะว่าตอน ม.ปลาย ผมเกเรไม่ค่อยไปเรียน และยังไม่รู้ว่าตัวเองนั้นชอบอะไร แต่ไม่เคยสังเกตเลยว่า ตัวเองนั้นเป็นคนไม่ดูทีวี ไม่ฟังวิทยุ ไม่ตามกระแส ไม่เสพสื่อ และ ไม่ตามดาราอะไรทั้งสิ้น เพราะผมจะจมปลักอยู่กับอะไรก็ตามที่เป็นยุคเก่าๆ อย่างเช่นดนตรียุค 50's-90's เช่น Guns N' Roses , CCR , Eagles , Jimi Hendrix , Nirvana อะไรประมาณนั้น แล้วก็ไม่ค่อยชอบเทคโนโลยีด้วยครับ
ขึ้นปี 1 ผมก็เรียนด้วยความสนุกเกเรของผมนั่นแหละ ไม่สนเนื้อหา ไม่อ่านหนังสือสอบ เล่นสนุกไปวันๆ เอาตัวรอดได้ด้วยภาษาอังกฤษแถมเกรดยังออกมาน่าพอใจด้วย พอขึ้นปี 2 ผมรู้สึกว่ามันไม่ใช่ วิชาที่เรียนมันไม่ใช่ตัวผมเลย จบปี 2 ผมเลยตัดสินใจซิ่ว แล้วออกมาหาคณะที่ใช่ท่ามกลางคำต่อว่า คำตำหนิของคนรอบข้าง แต่ผมก็ไม่สนใจด้วยความเป็นเด็กหัวดื้อที่ต้องเจออะไรกับตัวเองถึงจะเชื่อ ผมก็ใช้ฝีมือของผมรับงานนู่นนี่เพื่อหาเงินใช้กับกิเลศของตัวเอง กลับมาเล่นดนตรี พยายามแสวงหาความสุขในชีวิตที่เรึ่มลดน้อยลงอย่างน่าใจหาย พยายามหาเหตุผลจากรอยยิ้มของคนอื่นๆ ว่าเขาได้รับมันมาจากเหตุใด ทำอย่างไรผมจะได้รับมันมาบ้าง
จากที่อ่านมาทุกท่านน่าจะทราบนะครับว่าผมยังอายุน้อยอยู่ ผมลองไปเที่ยวคนเดียว ทำอะไรที่ไม่เคยทำ เช่นการออกทริป ปีนเขา อะไรต่างๆคนเดียว แต่มันก็มีความสุขแค่ชั่วครู่ เวลาที่ผมเล่นดนตรีผมจะสามารถปลดปล่อยความหนักอึ้งในใจออกมาแต่พอผมวางกีต้าร์บนมือของผม ทุกๆอย่างก็กลับมา ผมไม่ได้มีปัญหาเรื่องเงิน ผมไม่ได้มีปัญหาเรื่องการเรียนว่าเรียนไม่ไหวหรืออะไร ผมไม่ได้มีปัญหาอะไรเลยถ้าเทียบกับคนอื่นๆ แต่สิ่งที่หายไปจากผม และได้หายไปไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ของผมคือ รอยยิ้ม
ผมพยายามค้นหาสาเหตุจากมันว่าทำไม ทำไมผมถึงไม่มีความสุขเหมือนคนอื่นทั้งๆที่ผมก็มีข้าวกิน มีที่พักพิงให้อยู่ มีน้ำให้อาบ ให้ดื่ม ทั้งๆที่คนอื่นๆอาจจะอดอยากดิ้นรน ผมรู้สึกว่าโลกนี้ผมอยู่คนเดียว ไม่มีที่พึ่งทั้งทางกายและทางใจ พอนึกถึงอะไรในอดีตที่อยากทำมากๆ ในปัจจุบันก็มองว่าทำไปทำไม ทำไปก็มีความสุขแค่เพียงชั่วครู่ และก็ต้องกลับมาทนกับชีวิตที่ไม่มีจุดหมายอยู่เหมือนเดิม ผมไม่รู้ว่าทุกๆวันนี้ผมใช้ชีวิตไปเพื่ออะไร ในเมื่อสักวันหนึ่งผมก็ต้องตายจากโลกนี้ไปอยู่ดี
**ขอคำแนะนำให้เด็กที่ประสบการณ์ยังน้อยแล้วคิดอะไรไม่ออกด้วยครับ ถ้าเขียนอ่านยากผมขออภัยด้วย ( ถ้าบอกว่าน้องยังเด็กยังมีอะไรให้ทำอีกเยอะ ก็ช่วยบอกด้วยนะครับว่าพี่ๆผ่านช่วงท้อแท่ไปยังไง )
ผมควรทำยังไงเมื่อผมไม่อยากอยู่บนโลกนี้อีกแล้ว
ผมเกิดมาจากครอบครับที่ แม่ แยกกับ พ่อ และผมได้อยู่กับแม่แค่ 2 คน โดยที่ไม่เคยเจอพ่อเลย และถูกปลูกฝังว่าเขาเป็นคนไม่ดีอย่าเป็นแบบเขาโดยที่ไม่รู้จักอะไรในตัวเขา แม้แต่หน้าตาท่านผมยังไม่เคยเห็น เกิดมาผมอยู่ในกรงตลอด ถูกปูเส้นทางว่าโตไปต้องเป็นอะไร ต้องเอาดีด้านไหน เก่งอะไร ชอบอะไร
จนประมาณ ม.5 ผมได้เรึ่มเล่นดนตรี เล่นๆ เลิกๆ ตามความยากง่ายของเพลง นั่นแหละครับ บางเพลงเล่นไม่ได้ผมก็ท้อ และก็เลิก แล้วก็กลับมาเล่นพยายามใหม่จนเล่นได้ และ ก็ได้เลิกเล่นไปในที่สุด พอก้าวสู่วัยมหาวิทยาลัย ผมก็ได้เลือกเรียนคณะนิเทศ เพราะว่าตอน ม.ปลาย ผมเกเรไม่ค่อยไปเรียน และยังไม่รู้ว่าตัวเองนั้นชอบอะไร แต่ไม่เคยสังเกตเลยว่า ตัวเองนั้นเป็นคนไม่ดูทีวี ไม่ฟังวิทยุ ไม่ตามกระแส ไม่เสพสื่อ และ ไม่ตามดาราอะไรทั้งสิ้น เพราะผมจะจมปลักอยู่กับอะไรก็ตามที่เป็นยุคเก่าๆ อย่างเช่นดนตรียุค 50's-90's เช่น Guns N' Roses , CCR , Eagles , Jimi Hendrix , Nirvana อะไรประมาณนั้น แล้วก็ไม่ค่อยชอบเทคโนโลยีด้วยครับ
ขึ้นปี 1 ผมก็เรียนด้วยความสนุกเกเรของผมนั่นแหละ ไม่สนเนื้อหา ไม่อ่านหนังสือสอบ เล่นสนุกไปวันๆ เอาตัวรอดได้ด้วยภาษาอังกฤษแถมเกรดยังออกมาน่าพอใจด้วย พอขึ้นปี 2 ผมรู้สึกว่ามันไม่ใช่ วิชาที่เรียนมันไม่ใช่ตัวผมเลย จบปี 2 ผมเลยตัดสินใจซิ่ว แล้วออกมาหาคณะที่ใช่ท่ามกลางคำต่อว่า คำตำหนิของคนรอบข้าง แต่ผมก็ไม่สนใจด้วยความเป็นเด็กหัวดื้อที่ต้องเจออะไรกับตัวเองถึงจะเชื่อ ผมก็ใช้ฝีมือของผมรับงานนู่นนี่เพื่อหาเงินใช้กับกิเลศของตัวเอง กลับมาเล่นดนตรี พยายามแสวงหาความสุขในชีวิตที่เรึ่มลดน้อยลงอย่างน่าใจหาย พยายามหาเหตุผลจากรอยยิ้มของคนอื่นๆ ว่าเขาได้รับมันมาจากเหตุใด ทำอย่างไรผมจะได้รับมันมาบ้าง
จากที่อ่านมาทุกท่านน่าจะทราบนะครับว่าผมยังอายุน้อยอยู่ ผมลองไปเที่ยวคนเดียว ทำอะไรที่ไม่เคยทำ เช่นการออกทริป ปีนเขา อะไรต่างๆคนเดียว แต่มันก็มีความสุขแค่ชั่วครู่ เวลาที่ผมเล่นดนตรีผมจะสามารถปลดปล่อยความหนักอึ้งในใจออกมาแต่พอผมวางกีต้าร์บนมือของผม ทุกๆอย่างก็กลับมา ผมไม่ได้มีปัญหาเรื่องเงิน ผมไม่ได้มีปัญหาเรื่องการเรียนว่าเรียนไม่ไหวหรืออะไร ผมไม่ได้มีปัญหาอะไรเลยถ้าเทียบกับคนอื่นๆ แต่สิ่งที่หายไปจากผม และได้หายไปไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ของผมคือ รอยยิ้ม
ผมพยายามค้นหาสาเหตุจากมันว่าทำไม ทำไมผมถึงไม่มีความสุขเหมือนคนอื่นทั้งๆที่ผมก็มีข้าวกิน มีที่พักพิงให้อยู่ มีน้ำให้อาบ ให้ดื่ม ทั้งๆที่คนอื่นๆอาจจะอดอยากดิ้นรน ผมรู้สึกว่าโลกนี้ผมอยู่คนเดียว ไม่มีที่พึ่งทั้งทางกายและทางใจ พอนึกถึงอะไรในอดีตที่อยากทำมากๆ ในปัจจุบันก็มองว่าทำไปทำไม ทำไปก็มีความสุขแค่เพียงชั่วครู่ และก็ต้องกลับมาทนกับชีวิตที่ไม่มีจุดหมายอยู่เหมือนเดิม ผมไม่รู้ว่าทุกๆวันนี้ผมใช้ชีวิตไปเพื่ออะไร ในเมื่อสักวันหนึ่งผมก็ต้องตายจากโลกนี้ไปอยู่ดี
**ขอคำแนะนำให้เด็กที่ประสบการณ์ยังน้อยแล้วคิดอะไรไม่ออกด้วยครับ ถ้าเขียนอ่านยากผมขออภัยด้วย ( ถ้าบอกว่าน้องยังเด็กยังมีอะไรให้ทำอีกเยอะ ก็ช่วยบอกด้วยนะครับว่าพี่ๆผ่านช่วงท้อแท่ไปยังไง )