ควรทำยังไงกับความทรมาณที่เสียเค้าไปดีครับ มันเหมือนความผิดที่ผมทำตัวเองเลย ผมควรทำยังไงดีครับ🥲

เรื่องมันคือ ผมในตอนประถมผมเป็นเด็กเกเรมาก ชอบแกล้งเพื่อน เพราะความที่อาจซ้อนด้านอ่อนแอของตัวเองอยู่ลึกๆ แล้วด้วยความที่สมัยนั้นผมได้ขึ้นรถกับเพื่อนอีกคนที่เป็นผู้หญิงซึ่งนั่งใกล้ๆกันเลย นับวันๆมันความสนิทมันก็เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ จนกลายเป็นชอบ ซึ่งผมก็อยากสารภาพรักแต่ด้วยความที่ผมเป็นคนไม่กล้าอยู่แล้วเป็นทุนเดิม ผมเลยไม่ได้สารภาพ ซึ่งมันก็ประจวบเหมาะกับที่มีเพื่อนของผ.ญ.คนที่ผมชอบเค้าบอกให้แกล้งผมโดยการส่งจดหมายชอบมาให้ผม โดยเป็นแค่การแกล้งเล่นๆ แต่คราวนี้ผมกลับคิดว่ามันเป็นโอกาศ ผมก็เลยลองรวบรวมความกล้าทักเค้าไปแล้วก็ตกลงคบหากัน และตั้งแต่ตอนนั้นเกรดผมก็ดีขึ้นเรื่อยๆ ผมรู้สึกอยากดีกว่านี้ ไม่รู้เพราะอะไรแต่ผมขยันเรียนมากขึ้น เรื่องราวของผมกับเค้าก็ดูจะหวานกันเลยแหละจนถึงจุดๆนึงที่เป็นเส้นทางที่ผมไม่อยากที่จะให้มันเกิดแบบนั้นเลย..  พอจบ ป.6 เราก็แยกย้ายกันไปคนละที่และใช่แฟนของผมก็ด้วย ผมย้ายไปที่อื่นและตั้งเป้าหมายไว้ว่าผมจะไม่ยุ่งกับผ.ญ.คนไหนเลย นอกจากแฟนผมเอง และในช่วงเวลาม.1-ม.2 ผมได้มีเพื่อนใหม่มีกลุ่มนึง เพื่อนกลุ่มนี้เป็นกลุ่มที่ผมคิดว่าดีที่สุดตั้งแต่เคยเจอมา เราเล่นกันบางครั้งก็จับกลุ่มนั่งปั่นงานกัน ก็นั่นแหละชีวิตม.1-2 อะไรก็สนุกไปหมด ... แต่คนที่ผมลืมกลับเป็นแฟนผมเอง ผมใส่ใจไม่พอ ถ้าเป็นตอนนี้ผมพูดได้เต็มปากเลยว่าตอนนั้นผมติดเพื่อนจริงๆ แฟนผมเค้าก็ทักมาบ้าง ผมก็ทักตอบไปบ้างเหมือนกัน แต่มันก็แค่วันละ2-3ประโยค ตอนนั้นผมก็คิดว่าไม่เป็นไร เค้าก็คงมีเพื่อนใหม่เหมือนกัน ผมก็เลยใช้ชีวิตอย่างสนุกสนานต่อไป จน ม.3 ตอนเทอมแรกๆ เค้าชวนผมไป โรงหนัง 2-3รอบเลย แต่ทุกรอบผมก็บอกไม่ว่าง(เอาจริงๆก็คือติดเพื่อนนั้นแหละ) ที่ผมไม่ไปแค่เพราะรู้สึกอายที่ตัวผมเตี้ยแล้วดูแลตัวเองก็ไม่ค่อยดี ผมเป็นคนไม่ค่อยมีความมั่นใจ ผมจึงตอบปฏิเสธไปในทุกๆครั้ง  (เอาจริงๆตอนนั้นผมก็รู้สึกว่าขาดเค้าไปก็ไม่เป็นไรหรอกผมก็อยู่ได้สบายๆ) ซึ่งพอมาตอนปลายเทอมก็มีวันนึงที่เค้าทักมาหาผม แล้วก็บอกผมว่า "เลิกกันเถอะ" ผมก็ตอบตกลงไปอย่างง่ายดาย ตอนนั้นผมก็เจ็บนิดๆอยู่เหมือนกันดิ่งไปแปปนึงเลย แต่พอเพื่อนมาหาผมก็ตีหน้ายิ้มแล้วก็ไปเฮฮาต่อ จนถึงรอยแยกของกลุ่มเพื่อนผม (แยกห้องไปเรียนสายที่ตัวเองชอบแต่โรงเรียนเดียวกันเหมือนเดิม) ก็คือตอนม.4 ผมได้ย้ายไปห้องอื่นกระจัดกระจายกันไป ได้เจอกันบ้างตอนกินข้าวแต่ก็ไม่ค่อยได้คุยกันบ่อยเหมือนแต่ก่อน พอมันห่างกันเยอะๆ ตอนนี้เดินผ่านหน้ากันก็ไม่ได้ทักกันแล้วแหละ 55+ ตอนนั้นผมก็รู้สึกเหงามากเพราะเพื่อนที่ผมคิดว่าดีที่สุดตอนนี้ก็กลายเป็นคนแปลกหน้า พวกผ.ญ ในโรงเรียนผมก็ไม่ได้เข้าไปคุยกับใครเลยเพราะเคยตั้งเป้าหมายเอาไว้+ความไม่กล้าของผมตั้งแต่แรกแล้วจากบรรทัดข้างบน ผมรู้สึกแย่ หมดหวัง และในตอนนั้นแหละที่ผมคิดถึงหน้าเค้าขึ้นมาได้ ผมคิดถึงหน้าแฟนผม ผมทำใจข่มตาหลับแต่ผมก็หลับไม่ลง ผมคิดถึงเค้าจริงๆ จนถึงวันเคาท์ดาวน์ตอนดึกในวันนั้นก่อนเคานต์ดาวน์น่าจะประมาณประมาณ1ชม.ผมหยิบมือถือมาดูเวลาแล้วเห็นเค้าออนไลน์อยู่ ผมจึงรวบรวมความกล้าเขียนคำที่คิดว่าดีที่สุดในการบอกเค้า แต่เหมือนมันจะดีไม่พอ ผมบอกไปว่า"บ้านเธอเคาท์ดาวน์กันมั้ย" เค้าก็ตอบมาว่า "น่าจะนะ ทำไมหรอ?" ผมก็เลยตอบไปว่า "แค่รู้สึกมีอะไรค้างๆเฉยๆ" คือผมตั้งใจจะบอกความในใจให้เค้ารู้ใน วันนี้ผมก็บอกไปว่าที่ผ่านมาผมไม่ดีอย่างนู้นอย่างนี้ เค้าก็บอกมาว่า"ไม่เป็นไรเลย เราเข้าใจ" แถมบอกว่า "แฮปปี้นิวเยียร์นะ อย่าเครียดเยอะนะ ขอให้เจอคนที่ดีกว่าเรานะ" ตอนนั้นผมจุกเลยกับคำที่เค้าพูดว่าขอให้เจอคนที่ดีกว่า เพราะสำหรับผม มันเหมือนเค้าพยายามบอกว่า ตัวผมอาจควรอยู่กับคนที่ดีกว่านี้ทั้งๆที่ไอ้คนที่มันไม่ทำอะไรเลยคือตัวผมเองมันควรเป็นเค้าที่ควรเจอคนที่ดีกว่าผม... ผ่านมาอีก 1ปี ผมก็ยังไม่หยุดคิดถึงเค้าผมก็เลย ลองทักไปหาอีกรอบเพราะตอนนั้นนอนไม่หลับจริงๆ คิดถึงแต่หน้าเค้า ผมเลยทักไป(แต่ก็ลืมที่ตัวเองพูดแล้วหล่ะ เพราะตอนนั้นผมลบข้อความไป) เค้าก็ถามมาว่า"ที่ยกเลิกข้อความนั้น นายส่งอะไรมาหรอ?" ผมก็เลยตามไปตามตรงว่า"ไม่มีอะไร คิดถึงเฉยๆ" "อีกอย่างนอนไม่หลับด้วย" แล้วเค้าก็ตอบกลับมาเป็นคำที่ผมต้องอ่านและรับความจริงให้ได้ซักที เค้าบอกผมว่า"ตอนนี้เรามีแฟนแล้วอ่ะ เรากลัวว่าถ้าแบบนายยังทักข้อความประมาณนี้มาแล้วเดี๋ยวเราจะมีปัญหากับแฟนเรา คือจริงๆเขาก็ไม่ได้คิดอะไรมากนะ แค่เราไม่สบายใจกับเรื่องแบบนี้เฉยๆ"
ข้อความนี้ทำให้ผมตระหนักได้ว่าผมไม่ควรข้ามเส้นไปแล้ว เราเลิกกันไปแล้ว ผมทำมันพังลงเองกับมือตัวเอง ผมเลยพยายามไม่ทักเค้าไปแล้ว.. และตั้งแต่ตอนนั้นผมก็ยังไม่หยุดคิดถึงเธอ ถึงจะมีคนอื่นเค้ามาบ้าง บางครั้งผมก็คิดถึงแค่เธอ มันเหมือนโซ่ที่ตรวนผมเอาไว้แล้วบอกผมซ้ำแล้วซ้ำอีกว่า"มันดูแลใครไม่ได้หรอก เอาเค้ามาก็ไม่ดูแล ไม่ใส่ใจ เอาแต่ดูถูกตัวเอง มีตายังไม่เห็นว่าสิ่งที่อยู่ข้างหน้าสำคัญแค่ไหน ความกล้าก็ไม่มี ไอ้ขี้ขลาด เพราะงี้เค้าถึงทิ้งไปไง" มันวนเวียนอยู่แบบนี้ ตอนนี้เวลามีคนมาชอบหรือผมชอบเค้ามันก็จะชอบแค่แปปเดี๋ยวเพราะเดี๋ยวหน้าเค้าก็จะมาเตือนผมซ้ำแล้วซ้ำอีก ผมไม่สามารถออกจากโซ่ตรวนนี้ได้เลย ผมเหงามากจริงๆ เพื่อนๆที่มีตอนนี้ก็ไม่ค่อยสนิทกันเท่าไหร่ แฟนผมก็ไม่มีหลังจากนั้นอีกเลย เพราะด้วยความที่ตอนม.1เป็นต้นมาไม่เคยพูดกับผ.ญ.เลย แถมคนแบบเธอก็อาจหาไม่ได้แล้วด้วย คนที่ยอมรับตัวตนจริงๆที่ผมเป็น ยอมรับที่ผมเคยเกเร เคยทะเลาะไปทั่ว ถ้าเป็นผ.ญ.ปกติเค้าก็จะไม่กล้าเข้าใกล้กัน แต่กับเธอ เธอพร้อมเป็นsafe zoneให้ผม แต่ผมดันเปลี่ยนมันเป็นสวนที่มีแต่ดอกไม้ เป็นสวนโล่งๆที่ไร้ดอกไม้ ไร้ความงดงาม ไร้ความหวานของเกสร แล้วที่ผ่านมาก็เคยเห็นมุมที่เค้าแชทมาบ่นว่าท้อกับเราบ้าง แชทว่าเหมือนผมไม่สนใจ เค้าเหนื่อย สถานะมันเหมือนครึ่งๆกลางๆ ผมก็เข้าใจนะ แต่ผมกลับไม่เปลี่ยนตัวเองเลย ในตอนนั้น ผมอยากกลับไปชกตัวเองหลายๆหมัดในตอนนั้นให้มีสติซักทีจะได้ไม่ต้องมาจมอยู่กับคราบน้ำตาแบบนี้ ผมย้อนคิดแล้วก็รู้สึกว่าที่ผ่านมาเรามันแย่เลยหว่ะ แต่อย่างน้อยผมก็ได้รัสึกเหมือนเค้าแล้วอะเนาะ ว่าคนที่ตามคนที่เหนื่อยมันเป็นยังไง🥲แต่ผมก็ยังรอเค้าอยู่นะคราวนี้ถ้าเค้ากลับมาผมจะทำให้ดีที่สุดเท่าที่ผมจะทำได้ ถึงโอกาสที่เค้าจะกลับมามันจะริบหรี่ก็ตาม เพราะมันเหมือนเค้ายังเดินหน้าต่อไปเรื่อยๆ แต่ผมกลับจมอยู่ที่เดิม จมอยู่กับความผิดเดิมๆของตัวเอง ทั้งที่เค้าไปมีคนใหม่แล้ว ผมมันขี้แพ้จังวะ 🥲