เราเป็นคนที่เรียนไม่ค่อยเก่งมาก พอไปได้ อยากมีความมั่นใจในตัวเอง ตั้งเป้าหมายดีๆ แต่ล่าสุดเราทำคะแนน 2 วิชาไม่ดีเลย อังกฤษสอบ 20 คะแนน เราได้ 9 ซึ่งเมื่อก่อนเป็นอะไรที่ชอบมากๆ เป็นวิชาอันดับ 1 ในใจ แต่พอการบ้านเยอะ ก็เอาแต่ทำๆ จนวันนั้นแหละ ที่เราลืมท่องศัพท์ก่อนสอบ เราตก แล้วเรารู้สึกแย่มาก เราเป็นคนที่แคร์ทั้ง สายตา ท่าทาง น้ำเสียง คำพูด (คือ ถ้าจะให้เล่าเหตุผลมันเหมือนเป็นนิสัยแล้วอ่ะ เจอมาตั้งแต่เด็ก สารพัดอ่ะ ไม่อยากเล่าเดี๋ยวลืมตัวละก้พิมพ์ยาวทุกที-3-) ครูก็ทำท่าแบบ ไม่ได้เรื่องเลยว่ะ จิ๊ปาก ขมวดคิ้วแล้วส่ายหัว แล้วยิ่งครูคนนี้ก็เหมือนใจดีกับทุกคนด้วยนะ ยกเว้นเรา แบบคนอื่นพูดอะไรงี้ก็จะรับฟังนะ แต่เราสิ ขนาดไปยืนใกล้ๆแล้วพูดครูยังไม่ฟังเลย เราเป็นคนขี้น้อยใจง่ายด้วย จริงๆนะ แล้วต่อมาก็คณิต คือ จะส่งแล้วอ่ะ แต่ครูหายไปไหนก็ไม่รู้ แล้ว วันนี้ครูก็มาบอกว่า สอบได้เท่าไหร่โดนตัดครึ่งคะแนนนะ ถือว่าทุจริต ส่งทีหลัง คือ เห้ยยย อะไรว้าาา ทำไมทำงี้อ่ะ ก็ตอนจะส่งแล้วครูไปไหน ถามในไลน์ก็ไม่ตอบป้ะะ รู้สึกแย่มากแบบ เมื่อไม่กี่วันอังกฤษก็ไม่ดี ยังทำใจไม่ได้ คณิตมาแบบนี้อีก คือ ถามว่ารู้มั้ย ก็รู้อยู่แก่ใจว่ามันก็ต้องมีบ้างแหละที่เราทำพลาด และนั่นก็ไม่ได้หมายความว่าเราจะล้มเหลวตลอดชีวิต คือรู้อ่ะ รู้ดีเลยด้วย แต่มันทำใจไม่ได้อ่ะ ยิ่งเราทำคะแนนไม่ดี เราเหมือนยิ่งกดดันตัวเอง แล้วยิ่งมาอยู่ห้องมหิดล การบ้านก้เยอะ มาตราฐานก็สูง เวลาอ่านหนังสือแทบไม่มี(จะมีได้อ่านบ้างก็ตรงที่ครูให้สรุปแต่ละบท อันนี้ก็ดีนะ-4-) แล้วยิ่งบอกว่า ม.4 เป็นปีเดียวที่เก็บคะแนนได้ดีที่สุด แล้วดูสิ คะแนนแย่มากอ่ะ
เราคิดเสมอว่า เราอาจจะยังตั้งใจไม่พอเว้ย หรือเราอาจจะจัดการเวลาไม่เป็น แต่...ไม่รู้สิ เราเหมือนชอบเอาตัวเองไปเปรียบเทียบกับคนอื่นอ่ะ คือทุกครั้งที่เราทำอะไรได้ เราก็จะนึกขึ้นมาเองแบบไม่ได้ตั้งใจว่า เราทำได้ คนอื่นคงทำได้สบายและทำได้เยอะกว่าอยู่แล้ว ทำไมเราโง่ขนาดนี้ แล้วบางวันก็พาลไปดราม่า ถึงอนาคต ชีวิตเรา จะเลี้ยงดูพ่อแม่ยังไงจะมีเงินมั้ย อนาคตคงแย่แน่แล้วน้องเราอีก บลาๆๆ ไปเรื่อยอ่ะ เราก็เคยนะ บอกกับตัวเองว่า เราอาจจะไม่ได้แย่ก็ได้ คิดมากไปเอง คิดเล็กคิดน้อยไปเอง แต่พอผลที่ออกมามันก็แย่ทุกครั้ง เรารู้เยอะนะแต่เอาไปใช้อะไรไม่ค่อยได้พวกเรื่อง ความรู้สึก จิตใจไรพวกเนี้ย
กระทู้นี้ไม่ค่อยเหมือนกระทู้คำถามเนาะ เหมือนระบายมากกว่า แต่ก็นะ เผื่อจะได้ความคิดเห็นดีๆบ้างไรบ้าง เป็นกำลังใจให้ตัวเองไม่ท้อแบบนี้
ปล. เผื่อใครอยากรู้ว่าตอนเด็กเป็นไงจะเล่าให้ฟังคร่าวๆ
ตั้งแต่เด็กเลย เราก็ไม่รู้ว่าทำไมนะ แต่มันจำได้อ่ะ ตั้งแต่ 1 ขวบอ่ะ แต่มันจำได้เรื่องเดียวนะ ว่าเราอยุ่ศูนย์พัฒนาเด็กเล็ก เราจำภาพได้นะเหมือนพวกภาพความทรงจำอ่ะ เป็นเสียงที่ฟังไม่รู้เรื่อง แล้วภาพก็จ้าๆโอนเอนไปมาด้วย(ไม่รู้ทำไม) แต่เราจำได้ว่า เรานั่งตรงมุมห้องคนเดียวเพราะครูจับเราแยก ในขณะที่เพื่อนทุกคนเล่นกันอยู่กลางห้อง
พอขึ้นอนุบาล 1 เราจำได้เรื่องที่ว่า ตอนนอนกลางวัน เราอยากเข้าห้องน้ำ แล้วเราขอครู (ไม่ขอระบุชื่อแล้วกัน) ไปเข้าห้องน้ำ แล้วครูอ่ะ บีบคอเราแล้วเอามีดปอกผลไม้อ่ะง้างๆเหมือนจะแทงอ่ะ แล้วบอกจะหลับรึไม่หลับ แล้วเราก็กลัวไง ร้องไห้ เขาก็บอกว่าไม่หยุดร้องแทงนะ เราก็หุบปาก แอบร้องไห้อยู่เงียบๆ พอเราฉี่แตกเท่านั้นแหละ ครุก็ตีเรา แล้วบอกว่าทำไมไม่ขอไปเข้าห้องน้ำ หยิกเราด้วย
พอขึ้นอนุบาล 2 มาวันแรกเพื่อนก็ พูดใส่เราว่า สวยก็ไม่สวย ดำก็ดำ(จริงๆเราขาวมาก ถถถ ขาวกว่าเพื่อนคนนนั้นด้วยซ้ำ) แล้วนางก็พูดแบบเนี้ยมา จนขึ้นอนุบาล 3
พออนุบาล 3 เราก็ทนไม่ไหว ร้องไห้ออกมา แล้วหลังจากนั้นเพื่อนก็ไม่มาพูดอีกเลย แต่พาเพื่อนคนอื่นเกลียดเราด้วยซะงั้นอ่ะ
หลังจากนั้นไม่นาน ก็มีเพื่อนมาใหม่ 3 คน เป็นพี่น้องคู่นึง กับ อีกคนนึง จะเล่าตรงพี่น้อง คือ พี่ชายอ่ะ มันเคยต่อยเรา- - เห้อออ เลือดกำเดาไหลด้วย ต่อยแบบไม่มีสาเหตุอ่ะ แล้วพอเราฟ้องครู ครูก็แค่บอกว่าจะไปต่อยเขาทำไม (แค่เนี้ย)
พอขึ้น ป.1 เราว่ายน้ำเป็น*ย้ำว่าเป็น* แต่โดดน้ำไม่เป็น(คือไร???) ครูก็ชอบพูดว่า ถ้าวันนี้เราไม่โดดน้ำ เพื่อนก็จะอดเล่นและต้องเรียนต่อ ทีนี้แหละ เพื่อนก็ว่าเลยให้โดดๆๆๆๆ (ตอนอนุบาล 3 เคยจมน้ำอ่ะแต่ถึงมือครูพอดี มันเลยกลัวมั้ง ไม่เกี่ยวหรอก-0-) พอเราไม่โดดอ่ะ เพื่อนก็พากันเกลียด ไม่รู้ว่าคนอ่านคิดยังไงนะ แต่สำหรับเราคิดว่า เค้าไม่ถนัดแล้วไม่ให้เวลาอ่ะ มันก็ไม่ได้อยู่ดีป้ะ (จนทุกวันนี้เรายังโดดน้ำไม่เป็นเลย แย่จัง) แล้วขึ้น ป.1 อ่ะ พวกพ่อแม่เพื่อนญาติโกโหติกาก็ชอบมาพูดอวดว่า เนี่ยลูกชั้นได้คะแนนดีอย่างนั้นอย่างนี้ ได้นั่นนี่ กดดันพ่อแม่เรา แล้วเราก็โดนกระแสสังคมประถมกดดันด้วยซะงั้น โดยเฉพาะ คนที่ชื่อตัวย่อว่า ND เนี่ย พ่อแม่รวย บริจาคเงินให้ รร (เข้าโหมดอิจฉาซะแล้วสิเรา ไม่ชอบก็ข้ามไปเลยนะ ไม่เป็นไร) วีรกรรมเยอะมาก ตั้งแต่ป.1-ป.6 เล่าคร่าวๆยังต้อง 2-3 วันกว่าจะหมด ยิ่งพ่อแม่นางนี่แบบ อวยทุกอย่าง ครูก็อวย อวยกันเข้าไป แล้ว รร นี้ พวกเด็กเก่งบ้านรวยก็จะมีโอกาสทุกอย่าง ได้ทำนู่นนี่ ได้สิทธิ์ก่อนเสมอ ได้ๆๆ ในสิ่งที่เราไม่ได้ เราก็จะโดนเปรียบเทียบๆๆๆ ถึงตรงนี้หลายคนอาจจะเบื่อแล้วแหละ อาจจะขี้เกียจอ่านด้วยแล้วก็ได้ 5555 มันอาจจะดูไร้สาระแต่ เราไม่ได้คิดแบบนั้นเลย มันฝังใจมาก อย่างตอนป.3 เพื่อนใหม่มา แล้วมาวันแรกก็หาเรื่องเราและ กลุ่มเพื่อนกลุ่มนึงมาพูดกับเราว่า มีไรก็บอกมาตรงๆดิ เก่งหรอพูดแบบเนี้ย อย่ามาลับหลังว่ะ มีไรก็พูดตรงๆ แล้ว คือ อะไรยังไง จู่ๆก็มาแบบนี้ เราก็ถามไปว่า พูดอะไร หัวแก๊งก็บอกว่า แกด่าเค้ากับพวกเพื่อน เราถามว่าใครบอก แล้วหัวแก๊งก้บอกว่า เพื่อนใหม่บอกมา เราก็บอกว่าไม่ใช่แล้วลองไปถามใหม่ซิ แล้วหลังจากนั้นไม่รู้ทำไมมันก็ไม่มาหาเรา เหมือนค้างไว้อย่างนั้นอ่ะ
ป.4 ก็ครูอีก อวยเด็กใหม่ ป.3 เด็กผู้ชายที่วาดรูปเก่ง พวกลูกคนรวย เวลาเราทำอะไร เค้าก็จะไม่ให้เราทำ ชอบให้เด็กพวกนั้นทำ ได้ฝึกประสบการ์ณซะงั้นอ่ะ เราไม่ได้ทำไรเลย ปัจจุบันเลยเป็นคนเข้าสังคมไม่เก่ง พูดก็ไม่เก่ง /อยู่ที่เราส่วนนึงด้วยแหละ/
ป.5 เหมือนไม่ค่อยมีอะไร จะมากก็เรื่อง ND นี่แหละ
ป.6 ครูในหัวข้อ ป.4 มาเป็นครูประจำชั้น ป.6 หลายเรื่องมาก ยกตัวอย่างนิดหน่อยละกันนะ เผื่อใครขี้เกียจอ่านแล้ว(จริงๆก็อยากให้อ่านให้จบนะ จะได้รู้สึกว่า อย่างน้อยก็ยังมีคนบนโลกรับรู้อยู่บ้าง) อย่างเช่นเรื่องเพื่อนใหม่ที้ยายเข้ามา เธอคนนี้ร้องเพลงเพราะ เคยไปออกประกวดรายการชิงช้าสวรรค์มั้ง ไม่แน่ใจ ชื่อเดียวกับเรา- -หึหึ ทุกคนอยากเป็นเพื่อนด้วยทั้งนั้น ซึ่ง ทุกครั้งที่เพื่อนเรียกชื่อ ก็มักจะหมายถึงเธอ พอหลังๆเข้าจนเทอม 2 เราก็เป็นไปเอง ว่าทุกครั้งที่เรียกชื่อนี้ "ไม่ใช่เรา" แล้วเธอชอบแซงหน้าค่ะ ชอบเหยียบเท้าแล้วไม่ขอโทษ ก็คบเพื่อนเป็นลูกคนรวยไง ทำไรก็ไม่เกรงใจเท่าไหร่ เรายิ่งไร้ตัวตนอยู่ด้วย หรืออีกเรื่องนึงคือครุประจำชั้นนี่แหละ เราไม่ได้เซ็นจดการบ้านไป 1 วัน แล้วอะไรนักหนาก้ไม่รู้นะ ดันเป็นวันที่ 31 ของเดือน จ้าาาา ครุตี ลายเซ็นละ 31 ที อื้อหือออ วันนั้นมือแตกเป็นแผลนิดหน่อย เลือดซิบๆ แต่ก็ไม่ได้บอกครูนะ กลับบ้านก็ไม่บอกพ่อแม่ด้วย ไม่รู้ทำไมจนมันหายไปเอง ป.6 มือแตกบ่อยมาก อันนี้โทษความรับผิดชอบของเราเอง//แต่ครูตียังกับไปแค้นใครมา สารภาพตามตรงเลยว่าเคยคิดในใจว่า ขอให้ลูกมึ*โดนมั่งเฮ้ออออ ไม่ได้ตั้งใจแต่ความโกรธมันพาไปเต็มๆ- 7- จนม.1 เรากลายเป็นคนที่ชินกับการที่ใครเรียกชื่อแล้วไม่จำเป็นต้องหัน พอเราไม่หัน ก็เหมือนคนหยิ่งอ่ะเนาะ ม.1 หาเพื่อนไม่ได้เลย โดนเกลียดอีก5555 โดนแกล้งเยอะกว่าประถมมาก ร้องไห้แทบทุกวัน จนม.2 ก็ปรับตัวไม่ได้ซักที ร้องไห้ น้อยใจ คิดมากกว่าเดิม กว่าจะได้เพื่อนจริงๆก็ม.4 จนวันนี้ก็ได้มานั่งเขียนระบาย ตอนนี้รุ้สึกโล่งขึ้นมาก
ใครที่อ่านถึงตรงนี้ ขอบคุณนะ ที่ยอมอ่านมาถึงจุดๆนี้ได้ มันอาจจะไม่ได้เอาไปใช้ในชีวิตอะไรได้เลย และอาจจะคิดว่าเสียเวลาด้วยซ้ำ แต่ เฮ้ อยากจะบอกไว้อย่างนึงว่า อย่างน้อยเนี่ย คุณก็ได้ช่วยรับฟังชีวิตแย่ๆของใครคนนึง และทำให้เขาได้รับรู้ว่า อย่างน้อยก็มีคนอ่านมาถึงจุดนี้ ยอมรับฟังเรื่องของเขามาจนถึงจุดนี้ได้ ขอโทษที่ทำให้เสียเวลานะ อยากขอบพระคุณมากจริงๆ//ตอนนี้ร้องไห้ ทำไมก็ไม่รู้55
ปล. สุดท้าย ถ้าพิมพ์ผิดยังไงขอโทษด้วย เป็นคนพิมพ์เร็ว และนิ้วก้อยไม่ค่อยจะมีแรงกดปุ่มชิพ 55555
ขอบคุณที่อ่านจนถึงจุดนี้นะ อย่าลืมจุดประสงค์ของหัวข้อกระทู้ล่ะ บายย
ทำอย่างไรถึงจะมั่นใจในตัวเองมากกว่านี้//จริงๆถามด้วย ระบายด้วยแหละ เครียด
เราคิดเสมอว่า เราอาจจะยังตั้งใจไม่พอเว้ย หรือเราอาจจะจัดการเวลาไม่เป็น แต่...ไม่รู้สิ เราเหมือนชอบเอาตัวเองไปเปรียบเทียบกับคนอื่นอ่ะ คือทุกครั้งที่เราทำอะไรได้ เราก็จะนึกขึ้นมาเองแบบไม่ได้ตั้งใจว่า เราทำได้ คนอื่นคงทำได้สบายและทำได้เยอะกว่าอยู่แล้ว ทำไมเราโง่ขนาดนี้ แล้วบางวันก็พาลไปดราม่า ถึงอนาคต ชีวิตเรา จะเลี้ยงดูพ่อแม่ยังไงจะมีเงินมั้ย อนาคตคงแย่แน่แล้วน้องเราอีก บลาๆๆ ไปเรื่อยอ่ะ เราก็เคยนะ บอกกับตัวเองว่า เราอาจจะไม่ได้แย่ก็ได้ คิดมากไปเอง คิดเล็กคิดน้อยไปเอง แต่พอผลที่ออกมามันก็แย่ทุกครั้ง เรารู้เยอะนะแต่เอาไปใช้อะไรไม่ค่อยได้พวกเรื่อง ความรู้สึก จิตใจไรพวกเนี้ย
กระทู้นี้ไม่ค่อยเหมือนกระทู้คำถามเนาะ เหมือนระบายมากกว่า แต่ก็นะ เผื่อจะได้ความคิดเห็นดีๆบ้างไรบ้าง เป็นกำลังใจให้ตัวเองไม่ท้อแบบนี้
ปล. เผื่อใครอยากรู้ว่าตอนเด็กเป็นไงจะเล่าให้ฟังคร่าวๆ
ตั้งแต่เด็กเลย เราก็ไม่รู้ว่าทำไมนะ แต่มันจำได้อ่ะ ตั้งแต่ 1 ขวบอ่ะ แต่มันจำได้เรื่องเดียวนะ ว่าเราอยุ่ศูนย์พัฒนาเด็กเล็ก เราจำภาพได้นะเหมือนพวกภาพความทรงจำอ่ะ เป็นเสียงที่ฟังไม่รู้เรื่อง แล้วภาพก็จ้าๆโอนเอนไปมาด้วย(ไม่รู้ทำไม) แต่เราจำได้ว่า เรานั่งตรงมุมห้องคนเดียวเพราะครูจับเราแยก ในขณะที่เพื่อนทุกคนเล่นกันอยู่กลางห้อง
พอขึ้นอนุบาล 1 เราจำได้เรื่องที่ว่า ตอนนอนกลางวัน เราอยากเข้าห้องน้ำ แล้วเราขอครู (ไม่ขอระบุชื่อแล้วกัน) ไปเข้าห้องน้ำ แล้วครูอ่ะ บีบคอเราแล้วเอามีดปอกผลไม้อ่ะง้างๆเหมือนจะแทงอ่ะ แล้วบอกจะหลับรึไม่หลับ แล้วเราก็กลัวไง ร้องไห้ เขาก็บอกว่าไม่หยุดร้องแทงนะ เราก็หุบปาก แอบร้องไห้อยู่เงียบๆ พอเราฉี่แตกเท่านั้นแหละ ครุก็ตีเรา แล้วบอกว่าทำไมไม่ขอไปเข้าห้องน้ำ หยิกเราด้วย
พอขึ้นอนุบาล 2 มาวันแรกเพื่อนก็ พูดใส่เราว่า สวยก็ไม่สวย ดำก็ดำ(จริงๆเราขาวมาก ถถถ ขาวกว่าเพื่อนคนนนั้นด้วยซ้ำ) แล้วนางก็พูดแบบเนี้ยมา จนขึ้นอนุบาล 3
พออนุบาล 3 เราก็ทนไม่ไหว ร้องไห้ออกมา แล้วหลังจากนั้นเพื่อนก็ไม่มาพูดอีกเลย แต่พาเพื่อนคนอื่นเกลียดเราด้วยซะงั้นอ่ะ
หลังจากนั้นไม่นาน ก็มีเพื่อนมาใหม่ 3 คน เป็นพี่น้องคู่นึง กับ อีกคนนึง จะเล่าตรงพี่น้อง คือ พี่ชายอ่ะ มันเคยต่อยเรา- - เห้อออ เลือดกำเดาไหลด้วย ต่อยแบบไม่มีสาเหตุอ่ะ แล้วพอเราฟ้องครู ครูก็แค่บอกว่าจะไปต่อยเขาทำไม (แค่เนี้ย)
พอขึ้น ป.1 เราว่ายน้ำเป็น*ย้ำว่าเป็น* แต่โดดน้ำไม่เป็น(คือไร???) ครูก็ชอบพูดว่า ถ้าวันนี้เราไม่โดดน้ำ เพื่อนก็จะอดเล่นและต้องเรียนต่อ ทีนี้แหละ เพื่อนก็ว่าเลยให้โดดๆๆๆๆ (ตอนอนุบาล 3 เคยจมน้ำอ่ะแต่ถึงมือครูพอดี มันเลยกลัวมั้ง ไม่เกี่ยวหรอก-0-) พอเราไม่โดดอ่ะ เพื่อนก็พากันเกลียด ไม่รู้ว่าคนอ่านคิดยังไงนะ แต่สำหรับเราคิดว่า เค้าไม่ถนัดแล้วไม่ให้เวลาอ่ะ มันก็ไม่ได้อยู่ดีป้ะ (จนทุกวันนี้เรายังโดดน้ำไม่เป็นเลย แย่จัง) แล้วขึ้น ป.1 อ่ะ พวกพ่อแม่เพื่อนญาติโกโหติกาก็ชอบมาพูดอวดว่า เนี่ยลูกชั้นได้คะแนนดีอย่างนั้นอย่างนี้ ได้นั่นนี่ กดดันพ่อแม่เรา แล้วเราก็โดนกระแสสังคมประถมกดดันด้วยซะงั้น โดยเฉพาะ คนที่ชื่อตัวย่อว่า ND เนี่ย พ่อแม่รวย บริจาคเงินให้ รร (เข้าโหมดอิจฉาซะแล้วสิเรา ไม่ชอบก็ข้ามไปเลยนะ ไม่เป็นไร) วีรกรรมเยอะมาก ตั้งแต่ป.1-ป.6 เล่าคร่าวๆยังต้อง 2-3 วันกว่าจะหมด ยิ่งพ่อแม่นางนี่แบบ อวยทุกอย่าง ครูก็อวย อวยกันเข้าไป แล้ว รร นี้ พวกเด็กเก่งบ้านรวยก็จะมีโอกาสทุกอย่าง ได้ทำนู่นนี่ ได้สิทธิ์ก่อนเสมอ ได้ๆๆ ในสิ่งที่เราไม่ได้ เราก็จะโดนเปรียบเทียบๆๆๆ ถึงตรงนี้หลายคนอาจจะเบื่อแล้วแหละ อาจจะขี้เกียจอ่านด้วยแล้วก็ได้ 5555 มันอาจจะดูไร้สาระแต่ เราไม่ได้คิดแบบนั้นเลย มันฝังใจมาก อย่างตอนป.3 เพื่อนใหม่มา แล้วมาวันแรกก็หาเรื่องเราและ กลุ่มเพื่อนกลุ่มนึงมาพูดกับเราว่า มีไรก็บอกมาตรงๆดิ เก่งหรอพูดแบบเนี้ย อย่ามาลับหลังว่ะ มีไรก็พูดตรงๆ แล้ว คือ อะไรยังไง จู่ๆก็มาแบบนี้ เราก็ถามไปว่า พูดอะไร หัวแก๊งก็บอกว่า แกด่าเค้ากับพวกเพื่อน เราถามว่าใครบอก แล้วหัวแก๊งก้บอกว่า เพื่อนใหม่บอกมา เราก็บอกว่าไม่ใช่แล้วลองไปถามใหม่ซิ แล้วหลังจากนั้นไม่รู้ทำไมมันก็ไม่มาหาเรา เหมือนค้างไว้อย่างนั้นอ่ะ
ป.4 ก็ครูอีก อวยเด็กใหม่ ป.3 เด็กผู้ชายที่วาดรูปเก่ง พวกลูกคนรวย เวลาเราทำอะไร เค้าก็จะไม่ให้เราทำ ชอบให้เด็กพวกนั้นทำ ได้ฝึกประสบการ์ณซะงั้นอ่ะ เราไม่ได้ทำไรเลย ปัจจุบันเลยเป็นคนเข้าสังคมไม่เก่ง พูดก็ไม่เก่ง /อยู่ที่เราส่วนนึงด้วยแหละ/
ป.5 เหมือนไม่ค่อยมีอะไร จะมากก็เรื่อง ND นี่แหละ
ป.6 ครูในหัวข้อ ป.4 มาเป็นครูประจำชั้น ป.6 หลายเรื่องมาก ยกตัวอย่างนิดหน่อยละกันนะ เผื่อใครขี้เกียจอ่านแล้ว(จริงๆก็อยากให้อ่านให้จบนะ จะได้รู้สึกว่า อย่างน้อยก็ยังมีคนบนโลกรับรู้อยู่บ้าง) อย่างเช่นเรื่องเพื่อนใหม่ที้ยายเข้ามา เธอคนนี้ร้องเพลงเพราะ เคยไปออกประกวดรายการชิงช้าสวรรค์มั้ง ไม่แน่ใจ ชื่อเดียวกับเรา- -หึหึ ทุกคนอยากเป็นเพื่อนด้วยทั้งนั้น ซึ่ง ทุกครั้งที่เพื่อนเรียกชื่อ ก็มักจะหมายถึงเธอ พอหลังๆเข้าจนเทอม 2 เราก็เป็นไปเอง ว่าทุกครั้งที่เรียกชื่อนี้ "ไม่ใช่เรา" แล้วเธอชอบแซงหน้าค่ะ ชอบเหยียบเท้าแล้วไม่ขอโทษ ก็คบเพื่อนเป็นลูกคนรวยไง ทำไรก็ไม่เกรงใจเท่าไหร่ เรายิ่งไร้ตัวตนอยู่ด้วย หรืออีกเรื่องนึงคือครุประจำชั้นนี่แหละ เราไม่ได้เซ็นจดการบ้านไป 1 วัน แล้วอะไรนักหนาก้ไม่รู้นะ ดันเป็นวันที่ 31 ของเดือน จ้าาาา ครุตี ลายเซ็นละ 31 ที อื้อหือออ วันนั้นมือแตกเป็นแผลนิดหน่อย เลือดซิบๆ แต่ก็ไม่ได้บอกครูนะ กลับบ้านก็ไม่บอกพ่อแม่ด้วย ไม่รู้ทำไมจนมันหายไปเอง ป.6 มือแตกบ่อยมาก อันนี้โทษความรับผิดชอบของเราเอง//แต่ครูตียังกับไปแค้นใครมา สารภาพตามตรงเลยว่าเคยคิดในใจว่า ขอให้ลูกมึ*โดนมั่งเฮ้ออออ ไม่ได้ตั้งใจแต่ความโกรธมันพาไปเต็มๆ- 7- จนม.1 เรากลายเป็นคนที่ชินกับการที่ใครเรียกชื่อแล้วไม่จำเป็นต้องหัน พอเราไม่หัน ก็เหมือนคนหยิ่งอ่ะเนาะ ม.1 หาเพื่อนไม่ได้เลย โดนเกลียดอีก5555 โดนแกล้งเยอะกว่าประถมมาก ร้องไห้แทบทุกวัน จนม.2 ก็ปรับตัวไม่ได้ซักที ร้องไห้ น้อยใจ คิดมากกว่าเดิม กว่าจะได้เพื่อนจริงๆก็ม.4 จนวันนี้ก็ได้มานั่งเขียนระบาย ตอนนี้รุ้สึกโล่งขึ้นมาก
ใครที่อ่านถึงตรงนี้ ขอบคุณนะ ที่ยอมอ่านมาถึงจุดๆนี้ได้ มันอาจจะไม่ได้เอาไปใช้ในชีวิตอะไรได้เลย และอาจจะคิดว่าเสียเวลาด้วยซ้ำ แต่ เฮ้ อยากจะบอกไว้อย่างนึงว่า อย่างน้อยเนี่ย คุณก็ได้ช่วยรับฟังชีวิตแย่ๆของใครคนนึง และทำให้เขาได้รับรู้ว่า อย่างน้อยก็มีคนอ่านมาถึงจุดนี้ ยอมรับฟังเรื่องของเขามาจนถึงจุดนี้ได้ ขอโทษที่ทำให้เสียเวลานะ อยากขอบพระคุณมากจริงๆ//ตอนนี้ร้องไห้ ทำไมก็ไม่รู้55
ปล. สุดท้าย ถ้าพิมพ์ผิดยังไงขอโทษด้วย เป็นคนพิมพ์เร็ว และนิ้วก้อยไม่ค่อยจะมีแรงกดปุ่มชิพ 55555
ขอบคุณที่อ่านจนถึงจุดนี้นะ อย่าลืมจุดประสงค์ของหัวข้อกระทู้ล่ะ บายย