วันนี้ฝนตกหนักแทบทุกที่ใครๆก็น่าจะรู้กันดี และเช่นเคยหลังเลิกงาน ฝนตกพรำๆ เราก็เดินกางร่มไปรอรถเมล์ ใจนี่อยากจะขึ้นแท็กซี่เพราะเราไม่สบายมาสามวันแล้ว ไข้เพิ่งลด ไอตลอดทุกๆ3-10 นาทีจนเจ็บหน้าอกแล้ว แต่พี่แท็กเล่นตัวกันเหลือเกิน พอบอกจุดหมายปลายทางก็ส่ายหน้าให้เรากันเป็นแถบๆ คงเพราะรถติดแน่ๆนั่นเหละเลยไม่มีใครไป
ฝนจากที่ตกพรำๆก็เริ่มตกหนักขึ้นเรื่อยๆ สายตาเราเหลือบไปเห็นคนแก่ ( แกคงสติไม่ดีเหละเพราะเคยเห็นแกอยู่ 2-3 ครั้ง แกชอบทำปากขมุบขมิบคนเดียวเหมือนคุยกับใครตลอดเวลา ) แกเดินมุ่งหน้ามาหาทุกคนที่มีร่ม... แต่พอคนเห็นแกเดินมาก็เดินถือร่มหนี ( อารมณ์แบบกระเถิบไปยืนที่อื่น )
จนแกเดินมาเจอเรา แกก็ค่อยๆเอาตัวแกแทรกเข้ามาในร่ม ( เราใจนึงก็กลัวใจนึงก็กล้า แกคงไม่ทำไรเราหรอกมั้ง... มองโลกในแง่ดีมว้าก ) เราก็เลยเขยิบร่มไปบังฝนให้แก คนรอบข้างก็เริ่มหันมามอง บางคนหันซะหลายทีเชียว! ร่ม
ก็คันเล็กชิบ เรากลัวแกเปียกก็เลยเขยิบร่มไปทางแกเยอะ สรุปคือเราเองเปียกไปครึ่งตัว ตั้งแต่บ่ายันฝ่าเท้า คิดในใจกลับบ้านมาไข้คงกลับแน่ๆ ซักพักฝนก็เริ่มซาลงจนแทบไม่มีหยดน้ำฝนพร้อมกับรถเมล์สายที่เราจะขึ้นมาพอดี
บทสนทนาแรกหลังจากที่ยืนตากฝนด้วยกันหลายสิบนาทีคือ... " รถมาแล้ว หนูไปแล้วนะคะ" แล้วลุงแกก็หันมายิ้มอ่อนให้
ใจเราถ้าดีๆคงจะเอาร่มให้แกไปแล้ว แต่ถ้าตากฝนเดินเข้าหออีกนี่คงปอดบวมแน่ๆ เปียกไปครึ่งตัวก็ยังหวั่นๆอยู่
หลังจากที่ลงรถเมล์เราก็ดิ่งไปเซเว่น ไปซื้อเสื้อกันฝนอย่างหนามา 3 ตัว เดี๋ยววันหยุดว่าจะไปหาซื้อร่มดีๆมาสัก 5 คัน เอาติดกระเป๋าไว้วันละ 2 คัน วันใหนเจอลุงแกอีกจะให้เสื้อกับร่มแกไปเลย ( คิดว่าน่าจะเจอเหละ ) ส่วนที่เหลือเอาไว้แจก เผื่อเจอคนไร้บ้านหรือคนสติไม่ดียืนตากฝนอีก เราไม่สบายยังมีปัญญาซื้อยากิน ไปหาหมอได้ คิดแล้วก็ปลง นี่หนอชีวิตคน คิดว่าตัวเองลำบากแล้วแต่มีคนที่ทุกข์ทรมานกว่าเราเยอะ
ถ้าคิดจะทำบุญไม่ต้องไปบริจาคให้วัดธรรมกายหรือวัดที่ดังๆหรอก หลวงพ่อ หลวงพี่แกมีครบทุกอย่างเเล้ว แค่หน้าฝนนี้ซื้อร่มคนละคัน เสื้อกันฝนคนละตัวเอาไปให้คนไร้บ้านที่ไม่มีแม้แต่ร่มสักคัน หน้าหนาวผ้าขนหนูซักคนละผืนก็พอ มานั่งคิดๆดูสันที่ฝนตกหนักเราคงนอนเย็นสบายใจแต่พวกเค้าคงนั่งหลบฝนอยู่ตามตึกที่ใหนสักที่ คืนนั้นคงไม่ได้นอน
จะมาเล่าแค่นี้เหละค่ะ ทิ้งท้ายสักนิด น้ำใจมีให้คนยากไร้สักคนละนิดๆหน่อยๆก็คงจะดี เข้าใจว่าสังคมสมัยนี้มันน่ากลัว เราเองก็ยังกลัว แต่จะให้ขนาดยืนกางร่มดูลุงแกยืนตากฝนก็คงทำไม่ได้ นึกถึงตอนตัวเองตอนเดินตากฝนเพราะลืมพกร่มนี่ก็เข้าใจหัวอกแกแล้ว
ฉันได้อะไรจากการยืนตากฝนกับคนสติไม่ดี...?
ฝนจากที่ตกพรำๆก็เริ่มตกหนักขึ้นเรื่อยๆ สายตาเราเหลือบไปเห็นคนแก่ ( แกคงสติไม่ดีเหละเพราะเคยเห็นแกอยู่ 2-3 ครั้ง แกชอบทำปากขมุบขมิบคนเดียวเหมือนคุยกับใครตลอดเวลา ) แกเดินมุ่งหน้ามาหาทุกคนที่มีร่ม... แต่พอคนเห็นแกเดินมาก็เดินถือร่มหนี ( อารมณ์แบบกระเถิบไปยืนที่อื่น )
จนแกเดินมาเจอเรา แกก็ค่อยๆเอาตัวแกแทรกเข้ามาในร่ม ( เราใจนึงก็กลัวใจนึงก็กล้า แกคงไม่ทำไรเราหรอกมั้ง... มองโลกในแง่ดีมว้าก ) เราก็เลยเขยิบร่มไปบังฝนให้แก คนรอบข้างก็เริ่มหันมามอง บางคนหันซะหลายทีเชียว! ร่ม
บทสนทนาแรกหลังจากที่ยืนตากฝนด้วยกันหลายสิบนาทีคือ... " รถมาแล้ว หนูไปแล้วนะคะ" แล้วลุงแกก็หันมายิ้มอ่อนให้
ใจเราถ้าดีๆคงจะเอาร่มให้แกไปแล้ว แต่ถ้าตากฝนเดินเข้าหออีกนี่คงปอดบวมแน่ๆ เปียกไปครึ่งตัวก็ยังหวั่นๆอยู่
หลังจากที่ลงรถเมล์เราก็ดิ่งไปเซเว่น ไปซื้อเสื้อกันฝนอย่างหนามา 3 ตัว เดี๋ยววันหยุดว่าจะไปหาซื้อร่มดีๆมาสัก 5 คัน เอาติดกระเป๋าไว้วันละ 2 คัน วันใหนเจอลุงแกอีกจะให้เสื้อกับร่มแกไปเลย ( คิดว่าน่าจะเจอเหละ ) ส่วนที่เหลือเอาไว้แจก เผื่อเจอคนไร้บ้านหรือคนสติไม่ดียืนตากฝนอีก เราไม่สบายยังมีปัญญาซื้อยากิน ไปหาหมอได้ คิดแล้วก็ปลง นี่หนอชีวิตคน คิดว่าตัวเองลำบากแล้วแต่มีคนที่ทุกข์ทรมานกว่าเราเยอะ
ถ้าคิดจะทำบุญไม่ต้องไปบริจาคให้วัดธรรมกายหรือวัดที่ดังๆหรอก หลวงพ่อ หลวงพี่แกมีครบทุกอย่างเเล้ว แค่หน้าฝนนี้ซื้อร่มคนละคัน เสื้อกันฝนคนละตัวเอาไปให้คนไร้บ้านที่ไม่มีแม้แต่ร่มสักคัน หน้าหนาวผ้าขนหนูซักคนละผืนก็พอ มานั่งคิดๆดูสันที่ฝนตกหนักเราคงนอนเย็นสบายใจแต่พวกเค้าคงนั่งหลบฝนอยู่ตามตึกที่ใหนสักที่ คืนนั้นคงไม่ได้นอน
จะมาเล่าแค่นี้เหละค่ะ ทิ้งท้ายสักนิด น้ำใจมีให้คนยากไร้สักคนละนิดๆหน่อยๆก็คงจะดี เข้าใจว่าสังคมสมัยนี้มันน่ากลัว เราเองก็ยังกลัว แต่จะให้ขนาดยืนกางร่มดูลุงแกยืนตากฝนก็คงทำไม่ได้ นึกถึงตอนตัวเองตอนเดินตากฝนเพราะลืมพกร่มนี่ก็เข้าใจหัวอกแกแล้ว