เราอยู่ด้วยกันมาปีกว่าครับ ก่อนหน้าไม่ได้ทำงานเลยขอไปทำงาน ทำได้1เดือน พักหลังๆก็เริ่มเห็นการเปลี่ยนเเปลง สิ่งที่เคยทำด้วยกันก็ไม่อยากทำ พักหลังทะเลาะกันบ่อยมาก วันนึงผมไปทำงานเข้ากะกลางคืน เพื่อนสนิทเขาก็มารับไปบ้านเพื่อน ผมพักตอน23.00น.ไม่เห็นอยู่บ้าน เลยโทรหา ไม่รับโทรศัพท์(ทุกครั้งเขาจะโทรบอกและให้ไปรับ)แต่คราวนี้ผมโทรเป็นสิบสายก็ไม่รับ ผมรออยู่หน้าบ้านอีก1ชม.ผมจึงไปเข้างานต่อ ผมโมโหมาก โทรศัพท์ผมก็ไม่เคยล็อค ไม่เคยนอกใจ เเชทแต่กับเขา ผมเลิกงานตอนเช้าไม่เจอกันเพราะเขาไปทำงานตอนเช้า ผมเลยลางานไปบ้านพี่สาวสองวัน กลับมาเจอกันยังจะไปเที่ยวกับเพื่อนอีก เรื่องเก่ายังไม่เคลียยังจะไปเที่ยวอีก ผมเลยบอกอยากไปไหนก็ไปเลย พักนึงโทรศัพท์ดังผมเลยแย่งมา ล็อคหน้าจอครับ จากไม่เคยล็อค ของผมก็ไม่เคยล็อคครับ สุดท้ายก็ยังไปกะเพื่อนครับ เช้ามานอนอยู่ห้อง เขาบอกขอแยกกันอยู่น่าจะสบายใจกว่านี้ ผมเลยบอกเอาที่สบายใจละกัน ทำอะไรอยู่ทุกวันนี้น่าจะรู้ตัวนะ ตกเย็นเขาก็ขนของไปเช่าห้องอยู่ พวกเพื่อนๆทั้งหลายก็มาช่วยขน อะนะ  บรรดาเพื่อนนิก็นะ อ่ะอยากไปก็คงต้องปล่อยล่ะครับ ตอนนี้ไปได้11วันแล้วครับ คนไปกับคนอยู่ความรู้สึกต่างกันจริงๆครับ ทุกวันนี้ผมยังปรับตัวไม่ได้ ไปตามง้อ2-3วันเเรกก็ยืนยันว่ายังไงก็ไม่กลับ ขออยู่คนเดียวสักพัก ไม่เคยแม้เเต่จะโทรถามผมว่าเป็นยังไง โทรไปก็ไม่ค่อยอยากรับ ช่วงนี้ผมเลยปล่อยเลยตามเลยครับ เวลาคงช่วยเยียวยา ถึงตอนนั้นถ้าเขากลับมาผมคงเลือกที่จะอยู่คนเดียวเหมือนกันครับ