จุดเปลี่ยนในชีวิตคนเริ่มขึ้นเมื่อไหร่

ส่วนตัวเริ่มเมื่ออายุ24-25 ทำงานเป็นลูกจ้างกินค่าแรงทำงานต่อชิ้น มีงานก็ทำหามรุ่งหามค่ำ อดหลับอดนอน ทำจนเช้าก็เป็นประจำ ไม่ต้องถามหาสวัสดิการ ไม่มีหรอก  กินอยู่ก็ประหยัด แทบไม่พอกินเลี้ยงครอบครัว ไม่เคยมีเงินเก็บ ไม่ใช่ฟุ่มเฟือย สมัยก่อนไม่มีมือถือ ไม่มีรถยนต์ แค่หาเลี้ยงครอบครัวก็ไม่พอแล้ว มีงานทำก็ดีไม่มีงานก็ไม่มีเงิน  ต้องดิ้นรนไปหารับจ้างที่อื่น  พอได้มีกินไปวันๆ ของดีๆอย่าหวังได้กิน อยู่ในจุดต่ำสุดของวงจรผู้ใช้แรงงาน  มีสมบัติชิ้นเดียวมอไซร์คันเดียว บ้านช่องไม่มี

จุดเปลี่ยนก็หลังจากทนกับความยากลำบากจริงๆมันก็ชินนะ เพราะจนๆชิน  สมัยนั้น(2544-2545)รัฐเค้ามีการส่งเสริมให้คนหัดเป็นSMEs หัดเป็นผู้ประกอบการ  เราก็คิดแค่วางแผนในกระดาษ จดไว้ อยากทำไร ก็เป็นเพียงฝันของคนใช้แรงงานจนๆ ไม่กล้าหวังอะไร จะได้ทำมั้ย เอาไรมาทำ หากินเลี้ยงครอบครัวก็ไม่พออยู่แล้ว  

จนมีลาภลอยจนมีเงินตั้งต้น35,000บาท  หลังจากวันนั้น ฝันของเด็กหนุ่มโรงงานจนๆคนนึงก็จุดไฟขึ้น  เสียงในหัวใจบอกว่า เราจะเริ่มแล้วนะ เรามีทุนแล้ว(ผมเลยเข้าใจเลย การไม่มีเงินทุน ไม่มีรากฐานความรู้อะไรเลยมันยากแค่ไหน)เงินกู้ที่พอพึ่งได้ต่อชีวิตกิจการเล็กๆก็เงินกู้ธ.ประชาชน15k-30k,กะยืมเพื่อนรุ่นพี่2ครั้ง 5พัน1ครั้ง ละ5หมื่น1ครั้ง เท่านั้น(ตอนนั้นมีออเดอร์สั่งของแต่เงินเราไม่พอ ยืมไม่กี่วันก็คืน)

จากวันนั้นถึงวันนี้14-15ปีแล้ว  ผมไม่เคยคิดเสียดายเลยกับวันเวลาที่ทุ่มเท แม้ใครจะมองว่าบ้า ทำงานไรมากมาย  มีเพียงเราที่ใจสู้ ไม่เคยกลัวอุปสรรคใดๆ อดทน อดออม ขยัน ทำงานทุกวัน หยุดปีละแค่2-3วัน  แต่มันทำให้เรามายืนในจุดที่ไม่อายใคร พอๆกับคนอื่นๆได้ในทุกวันนี้

ยังคิดบ่อยๆ(ให้กำลังใจตัวเองเติมกำลังใจให้ตัวเอง ว่าเอ็งเก่งนะ ดีแล้วที่ทำมา ไม่งั้นตอนนี้คงตายหยั่งเขียด)  ถ้าเราไม่ทำในวันนั้น ป่านนี้เราจะอยู่รูที่ไหน จะมีสภาพยังไง คงดูไม่ได้ คงจนๆแก่  ยิ่งเห็นการแข่งขันรุนแรงขึ้นทุกวัน ทุนใหญ่กลืนกินทุกเซ็กเม้น เทคโนโลยีกวาดกินทุกอย่างแบบสมัยนี้  รายย่อยหนักหนามาก  ถ้าให้เริ่มทุกวันนี้คงแสนสาหัสกว่าตอนนั้น

มาคุยกันครับ เพื่อนๆพี่ๆน้องๆ เริ่มออกมาลุยกันเมื่อไหร่ แชร์ประสพการณ์แบ่งน้องๆ

น้องสมัยนี้เก่งมาก ไปไกลกว่ารุ่นเราได้ แต่ต้องใจสู้เท่านั้นเอง