มาตราฐานความปลอดภัยของผู้โดยสารเครื่องบิน เรื่องตลก จริงๆหรือ

ผมยังจำได้ถึงกรณีที่มีแอร์โฮสเตสของสายการบินคาเธย์แปซิฟิกท่านหนึ่งโพสต์ในFacebook ของเธอ ว่าต้องการเอากาแฟราดหัวของผู้โดยสารท่านห
นึ่งที่เธอเกลียดรวมทั้งเอาใบรายชื่อผู้โดยสารออกมาเปิดเผย

ความรับผิดชอบของสายการบินที่มีต่อความปลอดภัยของผู้โดยสาร และภาพลักษณ์องกรที่รับผิดชอบต่อสังคม คือให้เธอยุติการปฏิบัติงานของเธอในสายการบิน

ผมยังจำได้ถึงกรณีชายหนุ่มคนหนึ่งบอกแอร์โฮสเตสบนเครื่องบินสายการบินไลอ้อนแอร์ว่าในกระเป๋ามีระเบิด.

ความรับผิดชอบของสายการบินที่มีต่อความปลอดภัยของผู้โดยสาร และภาพลักษณ์องกรที่รับผิดชอบต่อสังคม คือ  ระงับเที่ยวบินตรวจสอบเครื่องบินอีกครั้ง และเอาผิดกับชายหนุ่มคนนั้น

ทั้งสองกรณีดูเหมือนเรื่องตลกที่ทำเกินกว่าเหตุในสายตาของหลายๆคนในสังคม

แต่ในสายตาผู้โดยสารกลับรับรู้ได้ถึงความเข้มงวดของสายการบินที่ยึดถือความปลอดภัยของผู้โดยสารเป็นสิ่งสำคัญที่สุดเหนืออื่นใด

อาจแตกต่างกันบ้างกับสายการบินในเยอรมันที่ ผู้ช่วยนักบินเคยบ่นและเปรยเล่นๆว่าอยากฆ่าตัวตาย.  เนื่องจากมันเป็นคำเปรยธรรมดาจึงไม่มีใครคิดว่าจะกลายเป็นโศกนาฏกรรม ทำลายชีวิตของผู้โดยสารที่ไม่ได้เกี่ยวข้องด้วยทั้งลำ

ในกรณีล่าสุดที่เกิดกับสายการบินนกแอร์  ก็ดูเป็นเรื่องตลกในคำพูดเล่นๆเปรยเล่นๆ

ของนักบิน.  แต่ในฐานะของผู้โดยสารผมคงไม่กล้าเอาความปลอดภัยของผมและครอบครัวไปแขวนอยู่กับทัศนคติทางการเมืองของผู้ให้บริการในการบิน
แม้จะเข้าใจว่ามันเป็นเพียงมุขตลก. เพียงแต่ลึกๆในใจก็แอบระแวงไม่ได้ว่า จะเกิดอะไรขึ้นถ้าท่านเกิด"รักชาติ"ขึ้นมาในขณะที่ผมเป็นผู้โดยสารอยู่

ถ้าเลือกได้ผมคงเลือกที่จะไว้วางใจสายการบินที่เข้มงวดต่อความปลอดภัยและยึดถือสวัสดิภาพของผู้โดยสารเป็นสิ่งสำคัญที่สุดมากกว่าจะใช้บริการสายการบินที่ผมต้องเดินทางด้วยความระแวงตลอดเวลา


มีบางท่านแนะนำว่า"ก็อย่าเดินทางในเที่ยวบินเดียวกับคนเหล่านั้นสิ"จะยากอะไร

เรียนตามตรงว่า ผมจะทราบได้อย่างไร(ชื่อผู้โดยสารเป็นความลับของสายการบิน)

และแกนนำเสื้อแดงก็มีตั้งหลายคนจะทราบได้อย่างไรว่าจะต้องหลีกเลี่ยงการเดินทางกับคนไหนบ้าง

และที่สำคัญ ทำไมผมต้องลำบากลำบนหรือพยายาม ทำเช่นนั้นในเมื่อมีอีกอย่างน้อย2สายการบินที่เขาพิสูจน์แล้วว่า เขาเข้มงวดจริงจังต่อกรณีเหล่านี้


"ลมธรรม"