เคยอยู่ด้วยกันมาตลอด ทะเลาะกันทุกครั้ง งอนกันเป็นวัน สุดท้ายก็กลับมาดีกัน นั่นคือชีวิตผมกับแฟน เพราะไม่เคยนึกว่าจะมีวันที่เราต้องห่างกัน
แต่แล้ววันนี้เมื่อแฟนผมต้องกลับไปอยู่บ้านด้วยความจำเป็น ผมอาจเป็นคนงี่เง่านะ หรือเพราะผมเป็นเด็กวัยกำลังเรียน ปตรี ไม่ใช่วัยทำงานหรือเปล่า หรือผมผ่าน ผญ มาแค่สองคนในชีวิต ผมกลับรู้สึกว่า..
1.เธอตกลงมักจะมาวันเสาร์ นอนค้าง 1 วันที่บ้านผม แม้ผมจะเหนื่อยกับการขับรถไปรับและกลับในทันทีหลังเลิกงาน รถจะกินน้ำมันมากแค่ไหน แต่ก็อดทนเพื่อแค่เวลาไม่กี่ชมเองที่จะอยู่ในกัน
2.ไม่เคยนึกว่าเวลาผมจะมีค่าขนาดนี้สำหรับเธอ เพราะเมื่อยู่ด้วยกัน เธอจะทำอะไรก็ช่าง ร้องไห้ โกรธกันเป็นวันก็ไม่ง้อ เพราะสุดท้ายเราก็นอนด้วยกันอยู่ดี
3.ผมรู้สึกจิตใจฟุ้งซ่าน มีอาการนอนสะดุ้งตื่นกลางดึกบ่อยๆ (เมื่อก่อนนอนกับแฟนไม่เป็น) นี่เรียกว่ากินไม่ได้นอนไม่หลับหรือเปล่า
4.ผมมักจะบ่นกับเธอทุกๆวันว่า เมื่อไหร่จะมา (ทั้งๆที่ผมก็รู้ว่าต้องเป็นวันเสาร์เท่านั้น แต่ทำไมผมก็ยังบ่นก็ไม่รู้ ไม่บ่นแล้วอึดอัด)
แนะนำทีนะครับ เพราะผมแค่รู้สึกว่าเธอรักผมมากจริงๆ แล้วผมก็ปากแข็งว่าไม่รักไม่สนใจเธอบ้าง แต่พอห่างกัน ผมกลับรู้สึกตรงกันข้ามทั้งหมด
เมื่อต้องห่างสถานที่กับแฟน เราจะปลอบใจตัวเองยังไงให้อยู่ได้
แต่แล้ววันนี้เมื่อแฟนผมต้องกลับไปอยู่บ้านด้วยความจำเป็น ผมอาจเป็นคนงี่เง่านะ หรือเพราะผมเป็นเด็กวัยกำลังเรียน ปตรี ไม่ใช่วัยทำงานหรือเปล่า หรือผมผ่าน ผญ มาแค่สองคนในชีวิต ผมกลับรู้สึกว่า..
1.เธอตกลงมักจะมาวันเสาร์ นอนค้าง 1 วันที่บ้านผม แม้ผมจะเหนื่อยกับการขับรถไปรับและกลับในทันทีหลังเลิกงาน รถจะกินน้ำมันมากแค่ไหน แต่ก็อดทนเพื่อแค่เวลาไม่กี่ชมเองที่จะอยู่ในกัน
2.ไม่เคยนึกว่าเวลาผมจะมีค่าขนาดนี้สำหรับเธอ เพราะเมื่อยู่ด้วยกัน เธอจะทำอะไรก็ช่าง ร้องไห้ โกรธกันเป็นวันก็ไม่ง้อ เพราะสุดท้ายเราก็นอนด้วยกันอยู่ดี
3.ผมรู้สึกจิตใจฟุ้งซ่าน มีอาการนอนสะดุ้งตื่นกลางดึกบ่อยๆ (เมื่อก่อนนอนกับแฟนไม่เป็น) นี่เรียกว่ากินไม่ได้นอนไม่หลับหรือเปล่า
4.ผมมักจะบ่นกับเธอทุกๆวันว่า เมื่อไหร่จะมา (ทั้งๆที่ผมก็รู้ว่าต้องเป็นวันเสาร์เท่านั้น แต่ทำไมผมก็ยังบ่นก็ไม่รู้ ไม่บ่นแล้วอึดอัด)
แนะนำทีนะครับ เพราะผมแค่รู้สึกว่าเธอรักผมมากจริงๆ แล้วผมก็ปากแข็งว่าไม่รักไม่สนใจเธอบ้าง แต่พอห่างกัน ผมกลับรู้สึกตรงกันข้ามทั้งหมด