สวัสดีค่ะทุกคน วันนี้เรามีเรื่องจะมาเล่าให้ฟัง
ครั้งหนึ่ง เราเคยเป็นคนที่คิดจะฆ่าตัวตาย คิดวนแต่เรื่องนี้ทั้งวัน คิดหาวิธีที่จะตาย เรารู้สึกว่าช่วงนั้นเราทำอะไรก็เฟลไปหมด ชีวิตดูมืดหม่นมาก รู้สึกไม่อยากทำอะไรเลย อยากนอนเฉยๆให้ตายๆไป
จนกระทั่งวันหนึ่ง เรานอนคิดไปคิดมา แล้วเราก็ไปหยิบยามาจำนวนหนึ่ง ซึ่งเป็นจำนวนที่เราคิดว่ามากพอที่จะทำให้เราเสียชีวิตได้(ที่เราเลือกหยิบยาเพราะตอนแรกเราคิดว่าเราอยากตายด้วยการผูกคอตาย แต่เราไม่สามารถทำได้ เพราะที่ไม่อำนวย) เราพยายามที่จะสงบสติอารมณ์ คิดทบทวนว่าจะทำดีไหม เพราะเราเชื่อว่าหลายๆคนคงคิดว่าพวกที่ฆ่าตัวตายเป็นพวกที่คิดสั้น ซึ่งจริงๆแล้วเราก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน แต่ในตอนนั้นเรารู้สึกไม่อยากอยู่บนโลกแล้วจริงๆ เราจึงพยายามกินยาทั้งหมด แต่ด้วยยาที่มี อาจจะมีปริมาณที่ไม่มากพอที่จะทำให้เราตาย เราจึงไม่ตาย
หลังจากวันนั้น ความหดหู่ก็ยังอยู่กับเรา เราพยายามที่จะทำตัวสดใส ดูมีความสุขตลอดเวลา เพื่อที่จะทำให้คนรอบข้างไม่เครียด อาจจะเพราะว่าเราพยายามหลอกตัวเองด้วยมั้ง ทำให้เราดีขึ้นจริงๆ แต่ก็ยังไม่มากพอ เราคิดที่จะกระโดดตึก แต่เราก็สงสารเจ้าของสถานที่นั้นๆ ที่เราไปสร้างความเสียหายให้
เราจึงคิดที่จะหาคนปรึกษาซึ่งเค้าทำให้เราได้รับรู้ความคิดอื่นๆ ที่ทำให้เราคิดได้ และยังคิดว่าชีวิตของเรามีคุณค่ามากพอที่จะอยู่ต่อ รู้ถึงความสุขที่เราอาจจะมองข้ามไป รู้ว่าชีวิตจริงๆยังมีคนที่ใส่ใจเราและรักเราอยู่ เราพยานามที่จะมองโลกในแง่ดีมากขึ้น ทำให้เห็นชีวิตจริงๆมากขึ้น ว่ามันไม่ได้มีแค่เราคนเดียวที่ทุกข์ อ่จจะยังมีคนมากมายที่เค้าทุกข์กว่าเรา แต่เค้าเข้มแข็งกว่าเราก็ได้ เรามีความทุกข์แค่นี้ เมื่อเทียบกับความทุกข์ทั้งโลก เราจำเเป็นไหมที่ต้องมานั่งคิดกับเรื่องพวกนี้ เราเลยเลิกใส่ใจเรื่องไม่เป็นเรื่อง หันมาทำชีวิตตัวเองให้ดีขึ้น และมีคุณค่าจริงๆมากขึ้น
หากใครที่คิดว่าชีวิตตนเองไม่มีค่า รู้สึกเหนื่อย ท้อแท้กับชีวิต ลองหาใครสักคนที่เค้าสามารถรับฟังเราได้นะคะ มันอาจจะทำให้คุณดีขึ้นได้จริงๆ "ชีวิตของเราทุกคนนั้นมีค่า ถ้าหากเรารู้จักชีวิตดีพอ ถึงแม้ชีวิตจะมีความทุกข์อยู่บ้าง แต่ไม่มีชีวิตใครหรอก ที่จะสามารถทุกข์ได้ตลอดเวลา"
ดิฉันขอเป็นกำลังใจเล็กๆให้คนที่รู้สึกแย่ และท้ออยู่ในทุกวันนี้นะคะ
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้หากเขียนกระทู้ผิดพลาดประการใดก็ขออภัยด้วยนะคะ 
เรื่องราวจากเด็กคนนึง ที่คิดจะฆ่าตัวตายมานับไม่ถ้วน
ครั้งหนึ่ง เราเคยเป็นคนที่คิดจะฆ่าตัวตาย คิดวนแต่เรื่องนี้ทั้งวัน คิดหาวิธีที่จะตาย เรารู้สึกว่าช่วงนั้นเราทำอะไรก็เฟลไปหมด ชีวิตดูมืดหม่นมาก รู้สึกไม่อยากทำอะไรเลย อยากนอนเฉยๆให้ตายๆไป
จนกระทั่งวันหนึ่ง เรานอนคิดไปคิดมา แล้วเราก็ไปหยิบยามาจำนวนหนึ่ง ซึ่งเป็นจำนวนที่เราคิดว่ามากพอที่จะทำให้เราเสียชีวิตได้(ที่เราเลือกหยิบยาเพราะตอนแรกเราคิดว่าเราอยากตายด้วยการผูกคอตาย แต่เราไม่สามารถทำได้ เพราะที่ไม่อำนวย) เราพยายามที่จะสงบสติอารมณ์ คิดทบทวนว่าจะทำดีไหม เพราะเราเชื่อว่าหลายๆคนคงคิดว่าพวกที่ฆ่าตัวตายเป็นพวกที่คิดสั้น ซึ่งจริงๆแล้วเราก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน แต่ในตอนนั้นเรารู้สึกไม่อยากอยู่บนโลกแล้วจริงๆ เราจึงพยายามกินยาทั้งหมด แต่ด้วยยาที่มี อาจจะมีปริมาณที่ไม่มากพอที่จะทำให้เราตาย เราจึงไม่ตาย
หลังจากวันนั้น ความหดหู่ก็ยังอยู่กับเรา เราพยายามที่จะทำตัวสดใส ดูมีความสุขตลอดเวลา เพื่อที่จะทำให้คนรอบข้างไม่เครียด อาจจะเพราะว่าเราพยายามหลอกตัวเองด้วยมั้ง ทำให้เราดีขึ้นจริงๆ แต่ก็ยังไม่มากพอ เราคิดที่จะกระโดดตึก แต่เราก็สงสารเจ้าของสถานที่นั้นๆ ที่เราไปสร้างความเสียหายให้
เราจึงคิดที่จะหาคนปรึกษาซึ่งเค้าทำให้เราได้รับรู้ความคิดอื่นๆ ที่ทำให้เราคิดได้ และยังคิดว่าชีวิตของเรามีคุณค่ามากพอที่จะอยู่ต่อ รู้ถึงความสุขที่เราอาจจะมองข้ามไป รู้ว่าชีวิตจริงๆยังมีคนที่ใส่ใจเราและรักเราอยู่ เราพยานามที่จะมองโลกในแง่ดีมากขึ้น ทำให้เห็นชีวิตจริงๆมากขึ้น ว่ามันไม่ได้มีแค่เราคนเดียวที่ทุกข์ อ่จจะยังมีคนมากมายที่เค้าทุกข์กว่าเรา แต่เค้าเข้มแข็งกว่าเราก็ได้ เรามีความทุกข์แค่นี้ เมื่อเทียบกับความทุกข์ทั้งโลก เราจำเเป็นไหมที่ต้องมานั่งคิดกับเรื่องพวกนี้ เราเลยเลิกใส่ใจเรื่องไม่เป็นเรื่อง หันมาทำชีวิตตัวเองให้ดีขึ้น และมีคุณค่าจริงๆมากขึ้น
หากใครที่คิดว่าชีวิตตนเองไม่มีค่า รู้สึกเหนื่อย ท้อแท้กับชีวิต ลองหาใครสักคนที่เค้าสามารถรับฟังเราได้นะคะ มันอาจจะทำให้คุณดีขึ้นได้จริงๆ "ชีวิตของเราทุกคนนั้นมีค่า ถ้าหากเรารู้จักชีวิตดีพอ ถึงแม้ชีวิตจะมีความทุกข์อยู่บ้าง แต่ไม่มีชีวิตใครหรอก ที่จะสามารถทุกข์ได้ตลอดเวลา"
ดิฉันขอเป็นกำลังใจเล็กๆให้คนที่รู้สึกแย่ และท้ออยู่ในทุกวันนี้นะคะ
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้