แบบนี้เขาเรียกว่าคิดไปเองมั้ยอ่ะ??

เราเป็นผู้หญิงอ้วนดำธรรมดาคนหนึ่งที่พ่อเเม่แยกทางกัน เราเลือกอยู่กับเเม่ แล้วแม่ก็พาเราย้ายที่อยู่มาอีกอำเภอหนึ่งของ โคราช พาย้ายมาเราคิดว่าเราจะไม่มีเพื่อนเลยด้วยซ้ำเพราะเรามัน ไม่น่ารัก อ้วน ดำ น่าเกลียด แต่พอวันเเรกที่เราไป สิ่งที่เราคิดไว้มันกลับหายออกจากหัวเราไปเลย ..เราย้ายมาปีนี้ปีที่4ได้แล้ว เราเคยมีเพื่อนผู้ชายคนหนึ่ง มันเป็นคนกวนๆ ดื้อๆ ตอนเเรกเราไม่คิดหรอกว่าจะชอบมัน เราคิดด้วยซ้ำว่า"ไอ้นี่กูจะไม่เอามันแน่นอน" แต่พอช่วงปิดเทอมตอนม.3 เราโทรคุยกันทุกวัน คุยยิ่งกว่าเป็นเเฟนกันอีก แล้วเราก็สนิทกันมากขึ้น (เราว่าเราน่าจะเริ่มหวั่นไหวตอนนี้เเหละ) พอม.4 เราก็คุยกันเหมือนเดิม แต่มันก็เริ่มไม่เหมือนเดิม เพราะมีเพื่อนใหม่ย้ายเข้ามา มันก็เปลี่ยนไป เเล้วม.5 เราเป็นคนชอบตัดผมสั้นเเล้วผมที่เราตัดมันก็เป็นคนตัดให้เรา มันเป็นคนเดียวที่กล้าจูงมือเรา กินข้าวช้อนเดียวกันกับเรา เเล้ววันนั้นเราไม่รู้จิงๆว่าเราทำอะไรผิด มันถึงไม่คุยกับเรา พอปิดเทอมใหญ่ เราก็ไม่ได้คุย ไม่ได้โทรหากันเหมือนแต่ก่อน เราก็เลยห่างกันจิงๆ ไม่คุย ไม่มอง ไม่สบตาเหมือนแต่ก่อน เมื่อก่อนมันมีอะไรมันก็บอกเราก่อนตลอด แต่พอมาวันนี้ ม.6 เราก็ได้รู้ว่า สิ่งที่มันพูดกับเราไม่มีเรื่องไหนที่จิงสักอย่าง เรารู้สึกเสียใจเเต่ก็ทำไรไม่ได้ เพราะเราคิดไปเองทั้งหมด คิดว่าตัวเองสำคัญ คิดว่ามันชอบเราเหมือนที่เราชอบมัน ทุกวันนี้เจอกันทีไรก็เหมือนคนไม่รู้จักกัน...มาถึงวันนี้เราไม่รู้จะทำไงให้มันกับมาคุยกับเราเหมือนเดิม ..