เราขโมยเงินพ่อ กับทองของพ่อไปขาย...แต่เราไม่เห็นรู้สึกผิดเลย

สวัสดีคะเพื่อนๆพันทิพย์ เรามีเรื่องอยากจะสารภาพ ตามหัวข้อกระทู้เลย คือเราขโมยเงินพ่อ กับทองพ่อไปขาย...แต่เราไม่รู้สึกผิดเลย อย่าเพิ่งด่าว่าเราเป็นลูกอกตัญญูนะ แต่เพราะเราคิดว่าพ่อเรารวย จะหาใหม่เมื่อไหร่ก็ได้ คืออย่างงี้เรามาเล่าเพราะเราไปเห็นคลิปๆนึงของธนาคารอะไรซักอย่าง ที่บอกว่าพ่อขี้งก เหมือนลูกขอตังพ่อซื้อมือถือละพ่อด่า เลยไปขโมยตังพ่อ ทำให้เรานึกถึงตัวเอง...เพราะมันโคตรคล้ายชีวิตจริงเราเลย
ตั้งแต่สมัยก่อน บ้านเราโคตรรวยพ่อทำธุรกิจส่วนตัว เกี่ยวกับรับเหมาก่อสร้าง ใครว่าทำงานนี้มารวยเราไม่รู้นะ แต่ที่บ้านเราซื้อทีวีเครื่องใหม่ตลอด พ่อเราชอบดูหนัง ก็สร้างเป็นโรงหนังขึ้นมาหนึ่งหลังเลย แบบนี้เราถือว่ารวยนะบางบ้านยังซื้อไม่ได้เลย อยู่โรงเรียนเราก็มีของใหม่ๆมาตลอด ชอบนะเวลาเพื่อนมารุมถามว่า ใช้ดีมั้ย แล้วเพื่อนไปซื้อตาม มันรู้สึกเหมือนเราเป็นเซเลป เวลาใช้อะไรแล้วคนก็มาใช้ตาม อย่าเพิ่งเกลียดเรานะ เราไม่ได้มาอวยตัวเองให้ใครฟัง เราเชือว่าวัยรุ่นหลายๆคนก็เป็นแบบเรา “ช่วยอยู่กับพ่อแม่อยากได้อะไรให้รีบขอ เพราะถ้าต้องออกมาทำงานเอง จะซื้ออะไรก็ยาก”

แต่ประเด็นคือตอนนั้นเราขึ้นม.6 อยู่ดีๆพ่อก็ทำตัวแปลกๆไปขออะไรก็ไม่ให้ ทีพ่อกับแม่อยากซื้ออะไรก็ซื้อเลย อย่างนาฬิกาพ่อเรือนละตั้งหลายบาท ตัวเองยังซื้อเลย ล่าสุดแค่เราขอซื้อรองเท้าใหม่ยังไม่ให้เลย ขนาดราคาที่เราได้ถูกสุดละนะ คือรุ่นนี้มันเป็นลิมิเต็ดแล้วมันก็ดี ราคาอาจจะแพงหน่อยแต่มันก็ใช้ได้นานป่ะ เราใบ้นะ ยี่ห้ออดิดาสอ่า แล้วเราก็ไม่ได้ซื้อรองเท้าบ่อยๆป่ะ แล้วปกติ เราได้เงินไปโรงเรียนเป็นอาทิตย์ อาทิตย์ละ 1000 แต่ประเด็นคือ วันนึงพ่อมาบอกเราว่า อาทิตย์นี้ไม่ให้เงิน ให้ใช้ของอาทิตย์ที่แล้ว ใครมันจะไปเหลือวะ ใช้พอทั้งอาทิตย์ก็บุญละป่ะ ช่วงเวลานั้นโคตรโกรธเลยอ่า แล้วเป็นแบบนี้มาตั้งหลายเดือน บางทีก็ให้ บางทีก็ไม่ให้ แล้วแบบเราไม่มีตังกินข้าวอ่า บางทียืมเพื่อน เพื่อนก็โคตรดูถูกเราเลย จนเราทนไม่ไหว จำได้ว่าเคยเห็นพ่อชอบเก็บตังกับทองไว้ลิ้นชักหัวเตียง คือถามว่าตอนตัดสินใจกลัวไม่ เราบอกตรงๆว่ากลัวนิดหน่อย แต่พอไปถึงหน้างาน พ่อมีเงินวางไว้เยอะมาก แล้วก็ทองอีกหลายเส้น ถ้าหายไปอย่างละหน่อยแกก็คงไม่สังเกตเลย เราเลือกเข้าไปหยิบทีละนิดทีละหน่อย แล้วก็จะมีเงินมาวางเพิ่มเรื่อยๆ ส่วนทองเราเอาไปขายได้ราคากว่า เพราะถ้าจำนำได้เงินน้อยแถมยังเสี่ยงหลุดไปฟรีๆอีก ถึงตรงนี้บอกตรงๆเลยว่าเราเป็นลูก แต่เงินแค่นี้พ่อเราไม่ได้เดือนร้อนหรอก คงอยากสอนให้เราประหยัดมั้ง ถึงไม่ค่อยให้ตัง ...

แต่วันนึงเรากลับไปบ้านละแม่เข้ามาหาตอนดึก ถามว่าเราขโมยตังพ่อไปใช่มั้ย...ตอนนั้นหัวใจเราเต้นแรงมาก สงสัยมากพ่อรู้ได้ไง แม่ร้องไห้เลย แล้วก็บอกว่าเงินในตู้นั้น พ่อเก็บมาไถ่บ้านที่เอาไปค้ำนอกระบบ...เหมือนว่าเงินไม่พอหมุนเลยต้องกู้ เรารู้สึกแย่มาก ไม่ได้ตั้งใจทำให้พ่อลำบากขนาดนั้น แต่ที่ไม่เข้าใจคือ ทำไมไม่บอกเราตรงๆ ไม่เข้าใจจริง แม่บอกว่า พ่อไม่อยากให้เราเครียด แต่บางทีเราก็โตแล้วป่ะวะ เราแยกแยะได้ ถ้ารู้ว่าที่บ้านเราลำบาก จะได้ไม่ใช้ตังเปลือง จะได้เก็บตังไว้เผื่ออาทิตย์ไหนที่พ่อไม่ให้ จะได้ไม่ต้องอดกินข้าว ไปยืมคนอื่นให้เค้าดูถูกเอา บางทีผู้ใหญ่ก็ไม่เข้าใจว่าวัยรุ่นก็มีสมองแยกแยะว่าตอนไหนควรฟุ่มเฟือย ตอนไหนควรประหยัด เรื่องบางเรื่องเราก็โตพอที่จะช่วยแบ่งเบาภาระพ่อแม่ได้ เราอาจจะขายของออนไลน์หาตัง หรือไม่ก็ขายของอะไรซักอย่างในตลาดนัด วัยรุ่นเดี๋ยวนี้หาตังกันเก่งจะตาย เรายอมรับว่าเราทำผิด และเรารู้สึกแย่มากๆ แต่ถ้าพ่อกับแม่บอกความจริง...เราคงไม่ทำแบบนี้