ใครเคยแบกรับความรู้สึกแบบเราบ้างไหม ?

การเกิดมาเป็นลูกคนเดียว ... มันเหนื่อย มันต้องแบกรับความรู้สึกขนาดนี้เลยเหรอ
(แต่ถ้าเป็นแต่ก่อนเราไม่เคยคิดเลยนะว่าครอบครัวจะมาอยู่ในจุดดิ่งลงเหวแบบนี้ แต่ก่อนมีธุรกิจส่วนตัวทำ มีเงินใช้ไม่ขาดมือ อยากกินอะไรก็ได้กิน อยากซื้ออะไรก็ได้ซื้อ มีคนมาขอยืมเงินพ่อแม่เราก็ยืนมือเข้าช่วยเหลือ ... เรารู้ทุกอย่างนะ แต่เราเงียบ ไม่อยากยุ่งเรื่องของผู้ใหญ่ จะว่าไปตอนนั้นเราแทบไม่คิดมากกับเรื่องอะไรเลยนะ จากตอนนั้นมาถึงตอนนี้ชีวิตกลับผลิกจากหน้ามือเป็นหลังมือ เราเข้าใจนะว่ามีเงินใช้สักวันเงินก็หมด ชีวิตไม่แน่นอน ไม่หมั้นคงเสมอไปเราอยากระบายอยากมีคนเข้าใจปลอบใจให้กำลังใจเรา พ่อแม่ก็แก่ลงทุกวันเงินก็หมดอีกอย่างเราก็ยังไม่ได้ทำงาน เราหางานทำนะแต่ไปสมัครงานที่ไหนพอถึงเรียกตัวสัมภาษณ์งานต้องเอาผลตรวจร่างกายทุกงาน ถ้าจะเอาผลสุขภาพผมคงตรวจเลือดไม่ผ่านเพราะผมตืดเชื้อ HIV และคนในครอบครัวก็ไม่มีใครรู้ผมไม่อยากบอกผมอยากเก็บเอาไว้จนวันที่ผมตายไป ผมเองก็อยากช่วยหาเงินมาเป็นค่าใช้จ่ายนะแต่ผมพยายามแล้ว จนบางครั้งความพยายามของผมก็ทำให้ผมท้อในเวลาเดียวกัน)

เดียวผมมาพิมต่อนะครับ ....