เราอาจจะเป็นตัวปัญหาจริงก็ได้
เราเป็นเด็กโดนตามใจมากตลอดจนมา วันหนึ่งครอบครัวก็มีปัญหาด้านการเงิน พ่อกับแม่แยกทางกัน พ่อมีภรรยาใหม่
แม่เราก็อยู่กับพี่สาว การเรียนช่วงมหาลัย ฝ่ายพ่อเป็นคนจัดการให้ ส่วนแม่เลี้ยงกับพ่อเราน่ก้ส่งเงินค่าเทอมค่าหอให้ะ ช่วงหลังเราไช้จ่ายเยอะๆขึ้นเรื่อยเพราะงานบ้างค่าหอบ้าง เดือนๆหนึ่ง เกือบสองหมือน พอช่วงหลังที่บ้านพ่อก็เริ่มมีปัญหาการเงินอีกเพราะแม่เลี้ยงเราของต้องโรงบาลเสียเงินหลายแสนอยู่ พ่อก็เข้าๆออกๆโรงพยาบาล เราเลยไม่ค่อยโทรไปของตังเท่าไรเพราะรู้ เลยปิดเทอมมาอยู่กับแม่แล้วก็พี่สาวเรากับแม่ไม่ค่อยลงรอย พี่สาวเราก็ด้วย ที่บ้านเราจากเคยอยู่แบบสูขสบายอยากได้อะไรก็ได้ แต่อยู่มาวันหนึ่ง มันต้องจบลงโดยที่รับมือไม่ทัน เราเริ่มรู้สึกเป็นตัวปัญหา เพราะเราต้องใช้เงินเรียนเดินทางไปโน้นมานี้ประจำ
พี่สาวเราก็มีลูกแต่งงานมันทำให้เราอยู๋ในความดูแลพ่อแบบเต็มตัวอีก แม่เราทำงานไม่ได้ เลยเลี้ยงหลานอยู่บ้าน ส่วนการเรียนเราก็แย่ลงเรื่อยๆเพราะมีปัญหาให้คิด (เราก็คิดน่ะว่าจำไงที่หาตังรู้ไม แต่เราโดนตามใจมาตลอด พอจะขอทำพาสทามที่ ห้ามกัน ยันโคตรตระกุล) และช่วงมันปิดเทอมอีก ปิดเทอมนี้มันทำไห้รู้ว่าเราคือสิ่งที่ถ้าเขาตัดเราได้เขาคงตัดเราไปแล้ว เราไม่ได้มองโลกแง่ลบนะ แต่เราไม่รู้จะเล่าออกมายังไงให้คนอ่านเข้าใจ เพราะตอนนี้หลายๆอย่างเปลี่ยนไป แค่คำพูดของครอบครัวที่เขาพยายามสื่อมา แล้วให้เราตีความหมายมันเอง ก็ชำพอแล้วยังจะคนภายนอกอีก
#ใครไม่เคยอยู่จุดๆนี้ คงไม่เข้าใจ เราเป็นมองทั้งบวกและลบ ไม่เคย ใช้ชีวิตในแง่ลบ เราเดินสายกลางตลอด แต่วันนี้เราไม่รู้จะบอกหรือคุยกับใครให้ใจ
#เพราะเพื่อนเราแทบไม่มีเลย ไม่มีใครที่เราสามารถแชร์บอกกับใครได้เลยว่ารู้สึก หรือคิดอะไรอยู่
ตัวปัญหา?
เราเป็นเด็กโดนตามใจมากตลอดจนมา วันหนึ่งครอบครัวก็มีปัญหาด้านการเงิน พ่อกับแม่แยกทางกัน พ่อมีภรรยาใหม่
แม่เราก็อยู่กับพี่สาว การเรียนช่วงมหาลัย ฝ่ายพ่อเป็นคนจัดการให้ ส่วนแม่เลี้ยงกับพ่อเราน่ก้ส่งเงินค่าเทอมค่าหอให้ะ ช่วงหลังเราไช้จ่ายเยอะๆขึ้นเรื่อยเพราะงานบ้างค่าหอบ้าง เดือนๆหนึ่ง เกือบสองหมือน พอช่วงหลังที่บ้านพ่อก็เริ่มมีปัญหาการเงินอีกเพราะแม่เลี้ยงเราของต้องโรงบาลเสียเงินหลายแสนอยู่ พ่อก็เข้าๆออกๆโรงพยาบาล เราเลยไม่ค่อยโทรไปของตังเท่าไรเพราะรู้ เลยปิดเทอมมาอยู่กับแม่แล้วก็พี่สาวเรากับแม่ไม่ค่อยลงรอย พี่สาวเราก็ด้วย ที่บ้านเราจากเคยอยู่แบบสูขสบายอยากได้อะไรก็ได้ แต่อยู่มาวันหนึ่ง มันต้องจบลงโดยที่รับมือไม่ทัน เราเริ่มรู้สึกเป็นตัวปัญหา เพราะเราต้องใช้เงินเรียนเดินทางไปโน้นมานี้ประจำ
พี่สาวเราก็มีลูกแต่งงานมันทำให้เราอยู๋ในความดูแลพ่อแบบเต็มตัวอีก แม่เราทำงานไม่ได้ เลยเลี้ยงหลานอยู่บ้าน ส่วนการเรียนเราก็แย่ลงเรื่อยๆเพราะมีปัญหาให้คิด (เราก็คิดน่ะว่าจำไงที่หาตังรู้ไม แต่เราโดนตามใจมาตลอด พอจะขอทำพาสทามที่ ห้ามกัน ยันโคตรตระกุล) และช่วงมันปิดเทอมอีก ปิดเทอมนี้มันทำไห้รู้ว่าเราคือสิ่งที่ถ้าเขาตัดเราได้เขาคงตัดเราไปแล้ว เราไม่ได้มองโลกแง่ลบนะ แต่เราไม่รู้จะเล่าออกมายังไงให้คนอ่านเข้าใจ เพราะตอนนี้หลายๆอย่างเปลี่ยนไป แค่คำพูดของครอบครัวที่เขาพยายามสื่อมา แล้วให้เราตีความหมายมันเอง ก็ชำพอแล้วยังจะคนภายนอกอีก
#ใครไม่เคยอยู่จุดๆนี้ คงไม่เข้าใจ เราเป็นมองทั้งบวกและลบ ไม่เคย ใช้ชีวิตในแง่ลบ เราเดินสายกลางตลอด แต่วันนี้เราไม่รู้จะบอกหรือคุยกับใครให้ใจ
#เพราะเพื่อนเราแทบไม่มีเลย ไม่มีใครที่เราสามารถแชร์บอกกับใครได้เลยว่ารู้สึก หรือคิดอะไรอยู่