จากวิศวกรสู่กรรมกรที่ออกมาล่าความฝัน.... จะเป็นอย่างไร?

ท่ามกลางความสำเร็จ การเติบโตของผู้อื่นนั้น

ผมกำลังดิ่งลงเหวอย่างนั้นหรือ

ความรู้สึกนี้มันช่างโหดร้าย???

สาเหตุเป็นเพราะอะไร?

ถ้าไม่ใช่ตัวเอง

ที่ทะเยอทะยาน

กล้าบ้าบิ่น

ที่จะออกจากสิ่งทั่วไปที่คนอื่นเขาทำกัน

มาตามล่าหาความฝัน

แต่เส้นทางที่พบเจอ

มันไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบหรอกนะ

มันโรยด้วยตะปูเรือใบเลยก็ว่าได้

หรือว่าผมอาจจะคิดไปเอง

เพราะโดยส่วนตัวแล้ว

เป็นคนที่อ่อนแอ ขี้เกียจ ขาดความอดทน แถม สมาธิสั้นอีกต่างหาก

แต่เป็นคนช่างฝันไง

ชอบเพ้อเจ้อ

คิดว่าตัวเองสามารถที่จะเป็นในสิ่งที่ตนเองต้องการได้

หลายคนมองว่าเป็นคนโง่

หรือพวกบ้า เพ้อฝัน

ซึ่งผมก็ไม่เถียง

และไม่รู้จะเถียงไปทำไม

หรือจะเถียงให้ตัวเองดูดี

ก็คงจะเป็นเช่นนั้น

แต่ในขวากหนาม

มันก็มีประโยชน์อยู่เหมือนกัน

มันทำให้เรา

ได้ฝึกอะไรหลายๆอย่าง

โดยเฉพาะความอดทน

การฝึกฝน

การพัฒนาตนเอง

การปลอบใจตนเอง

การให้กำลังใจตนเอง

ทำให้ต่อมความกล้าได้ออกมาทำงานซะบ้าง

มีเวลาได้เห็นจุดบกพร่องของตนเอง

ทำให้ความมืดได้หายไปบ้าง

ที่เขียนมานี้

ไม่ได้ต้องการสื่ออะไร

เป็นการระบายความรู้สึก

ซะมากกว่า....

บางที

คนเรา

ก็ควรให้ความสุข

ระหว่างการเดินทาง

มากกว่าจุดหมายปลายทาง

คุณว่าไหม?